Alle inzendingen over grijze deken

Ik heb dan achtentwintig jaren Geleefd! geleefd? neen; ver van daar: Die schone tijd is weggevaren: ’k Bewoog mij achtentwintig jaar. o Levensoorzaak! wat is leven? Is ’t laag en ijdel tijdsverspil? Neen; ’t is aan u zich overgeven; ’t Is wandlen naar uw wijze wil. Dan, ach! mijne uren zijn verloren! Die dierbre gift onnut verdaan! Help! God…

Gij, gij, ondeelbaar Deel! Gij, enkelvoudig Wezen! Gij, schitterende straal der ongeschapen Zon! Gij, kristallijne drop uit de altijd vloeibre bron Gij, onüitspreekbaar Iets, uit 't eeuwig Al gerezen! Ontstoffelijke Ziel, waarín ik klaar kan lezen De waarheid van 't bestaan van hem die nooit begon, Der Oorzaak, zonder welk 't gewrocht niet…

'k Behoef geen vinger uit te steken, Huishouding werd mij niet geleerd; Waar zou ik dan mijn hoofd mee breken, Wijl Moeder niets van mij begeert? Op 't kostschool leerde ik bezigheden, Geschikt voor lieden van fatsoen; Wat Franse taal, wat Franse zeden, En meerder heb ik niet van doen. Ik kan wat dansen, zo wat zingen, 'k Speel…

Wijs: Wat is het schoon het Menschdom te beminnen. Wat heb ik daar een schone zoete jongen! 'k Weet haast niet wat ik door blijdschap doe. 'k Heb nooit zo veel, of zo verheugd gezongen; 'k Heb niet geslapen en ben toch niet moe: Een lief mooi jongske in deugd en eer, Is alles wat ik op aarde begeer. Daar ligt het nu met bei zijne…

Wijs: Sous le nom de l'amitié. Zie, daar komt de Jeugd van 't Jaar, Versierd met frisse bloemen, Versierd met frisse bloemen, Liefde en Blijdschap volgen haar. o Wie zou u niet roemen! Zoudt gij niet welkom zijn! Brengt gij niet, brengt gij niet Zoele lucht en zonneschijn? Lente, zinnebeeld der jeugd, Hoe kunt gij mij behagen…

Het licht breekt op jouw vale gezicht, net als mijn handen van je lichaam glijden Kijk, een wapperende maan rijst op uit de grijze massa, jij draait je in mijn armen Wat is verdrinken ook alweer, zo zoet zijn je sappen terwijl je lippen bijten in het kussen…

de dag staat aan het raam een grijze vrouw met vermoeide ogen de dromen liggen bijna afgedraaid tussen de lakens een laatste restje zoete sluimer uit de diepte komt langzaam het weten boven drukt op mijn borst de grijze vrouw van weer een dag…

soms staan woorden zomaar op worden tonen omlaag gedreven weerloos ondergaand door ruwe klanken de onmacht is oud en niemand kan horen hoe het zwijgen verstijft zich ophangt in waterdunne schaduwen uitgestoten en niet langer aanwezig stroom ik over slaande rotsen wanneer mijn hart de schaamte grijs houdt…

Nu aai ik door jouw mooi gesponnen grijze haren, terwijl jij mijn spinnenweb wat meer begrijpt. Ben gaan houden van je mooie stem, van je fratsen en verhalen. Zie je liggen in je witte hemd, en andere composietmaterialen. Geef je een kopje koffie. Je bent dankbaar, voor het tasje troost.…

Ja, die grijze haren, Die vertellen je leeftijd in jaren. Jammer als men dat gaat bederven, Door ze in allerlei kleuren te verven, Het blijft een wonderlijk ervaren.…

Er groeit in mij 'n grijze boom van verdriet, 'n rot gevoel, wat niemand ziet. Het regent in mij, het regent dat het giet en 'n ander hoort het niet. Maar vanmorgen, serieus, stak er 'n takje uit m'n neus.…

Avonden van grijze saaiheid onder het schijnsel van een schemerlamp. Gesprekken gaan vaak over hetzelfde; blinken niet uit in hun originaliteit. Plichtmatig wil men wel weten hoe het met de ander gaat. Maar belangrijker is de vraag, wat zullen we vanavond eten; en hoe de voetbalclub er voorstaat.…

lopend in de kleine stoet treurende mensen Zonneschijn en vrolijk fluitende vogels Vergezelde jou in je laatste reis Mijn voeten wilden niet meer verder Maar ik kon je nog niet alleen laten We bereikten jou bestemming Langzaam werd je daar neer gelegd Mijn hand vol met liefdevol zand over jou heen gestrooid Stralende zonneschijn op een grijze…

Pas een nieuwe baan, en vandaag een grijze haar: er verandert veel!…

ik heb het grijze opgezocht om mijn kleurloos leven wat meer inhoud te geven me opengesteld voor alle sferen en stemmingen om andere tracés te proberen tussen wit en zwart kende ik de contrasten in grijs voelde het wat onzijdig zonder richting en houvast gleed ik weg in naamloos zonder evenbeeld ik bleek te week en verdronk…

Duizend diamanten doen een dansje in de zee, geven glans aan grijze golven voor de duur van een idee. Tot de einder flakkert vuurwerk in de volte van de baren, deint een zilver stralendek van hier en nu en alle jaren.…

De brede stam en wijde takken geven geborgenheid in de grijze nacht. Geen ster of maan te zien in de mistige deken aan de hemel. In de verte alleen het geluid van een auto die niet slapen wil. Dan enkel nog het vallen van bladeren met een haast windstil geruis.…

bladerdek dat als een bronskleurige deken de bosbodem beschermt tegen de eerste winternacht Als de droge broodkorsten door zijn oude handen zijn verdeeld zijn de demonen rondom zijn hoofd vervlogen Dan is er rust Dan is er stilte...…

ik kam je haren kam je haren zo rustgevend, geen gedoe ik droog je tranen tuurlijk droog ik al je tranen jouw ogen voelen moe waar is jouw deken hier is de deken dek je met al mijn liefde toe…

Achter de grijze bomenrij een verre vrouwenstem die kinderen roept en helle strepen trekkend in de stilte gieren de vogels van de nacht.…

Er was eens een deken te Reken Die daar voor een non was bezweken Men sprak in de kerk: Het is duivelswerk Straks ligt die non onder die deken…

mijn waardste DEKEN! gij.…

Britse hotelgasten worden verwend Waar zij niet van hadden durven dromen De koude in bed wordt weggenomen De bedstee verwarmd door een warme vent Zouden de Britten echt niet weten Van het bestaan van een elektrische deken?…

Ik weet dat gij mij nog verschijnen zult, Zo zeker als de bloemen wederkomen: Der dingen dove dek hebt gij genomen, Het donkre leven dat de steden vult, De winterwind die klaagt door dorre bomen, Ten sluier die uw eeuwge glimlach hult... Ik zou gelukkig zijn, als slechts geduld De slaap kon vinden om van u te dromen.…

Alle hens aan dek.…

niet meer hier woont de liefde nu met de tijd weg gegaan jij bent oneerlijk voelt het koud dit lege huis waarin niet jouw liefde mij warm omhelst onze liefde immers het doen of het laten huisde in samen zijn met en voor elkaar mij regent nu herinnering die uit de dikke tranen de warme dekens breit die jou weer om mij slaan…

Uw meester is vermoeid van al het trekken Door uw planmatige wildernis, o lust In Gods natuur zich heerlijk uit te rekken, Dieren zien stoeien, vogels trekkebekken; Beminde handen gaan de tafel dekken En vreugd bereiden, vreemd aan uwe rust.…

Grotere vleugels kan ik niet voor jou verzinnen je vliegt een eind landinwaarts want je komt van de zee het leven kleurt zich hier uit het grauwe en grijze om liefde te geven aan jouw zweefkracht boven bos en bomen kleurrijke liefde altijd bij ons en niet alleen in dromen visualiseer ik jouw vliegen ver weg van mijn ratio om heen…

als ik aan je denk sla ik de deken om je heen…

Ik wentel me nog even in je armen die mij als een zachte deken verwarmen dan ga ik slapen en dek mij toe met herinneringen aan jou en laat ze tot leven komen in m'n dromen omdat ik nog steeds van je hou…