Alle inzendingen over gruis

vele ochtenden verspoelt hij het gruis van de vorige dag er zijn momenten dat hij zichzelf betrapt, hardop lacht ‘koffiekop sijpelt’ de stemmen, dromen ‘gebruik hen, luister naar hun razen’ vele ochtenden is niets hem dierbaarder dan de randen van het bad hij stapelt er boeken en klokhuizen sterven er is een asbak, een viltstift…

Op deze plaats gaat alle waan aan gruis. Wie durft hier nog op eigen goedheid hopen? Maar op de kansel ligt de Bijbel open! "Ik droeg uw zonden aan het kruis."…

het klassiek van bladwijzers nestelt pasen op een bed van schroom, het leven kan niet sterven achter steen van rollend gruis orthodox geween, klaaggezang en religies zijn het houvast van angst en verloren momenten, eigengereide machthebbers die het zwaard laten spreken zijn de wereldleiders in alle kleuren gebeden herinneren slechts fantasieën…

Als miezer neerdaalt En hij dwaalt In achteraf contreien Waar een zweem hangt van ketterijen Het is er niet pluis Bomen verworden er tot gruis In onsamenhangende rituelen Zwammen verderfenis uitdelen Diep in dit Veluws woud Waar schimmigheid z’n spel opbouwt Dood hout verstopt in krochten Stammen zwieren in allerlei bochten Hier miezert…

Na kinderseries volgen thans De Boeken Ze blijven nieuwe retro-items zoeken Op markten die men overexploiteert Straks zingt en danst men Het Behouden Huis De man die werk vond, Tjeempie, Jan de Lichte Wolf, Keefman, Bazip Zeehok, Bloem's gedichten En meer van dat fraai letterspul aan gruis 'k Hoop niet dat iedereen z'n gang maar gaan mag…

Feodosia òù-1 Starend uit het raam Zie mijn einder voorbij Grijs de kleur vervaagd Grijpt leed onverbiddelijk Gruis gedoogd doet gelden Gestaag voortgang lotende Gebogen onder schraal Ondergaan het zelde lot Onmacht in deze vereent De kreet uit duizend kelen Ijl en nimmer gehoord Weet onbehagen te verdelen -------------------…

Heroïsche daden gedreven door diepere kracht, waaruit men adem put om door zwaar gruis zich 'n weg te banen naar iets dat leven heet rangen en standen verwoest religies vervagen wat rest is puur wat het volk verenigt om samen te bouwen aan de toekomst Lady Love ---------------------------------------- http://www.ad.nl…

Ze zit op haar hurken overdwars in de badkuip Evavoorbeeldig rechtop onder de douchesproeier die ze als een föhn boven haar hoofd hanteert, die haar volmaakt, die haar de bloeddichtbije huid bekleedt met het continu gruis- glasscherp verglaasselglanzend zich vergietend warmwatervlies, het klaterjuweel dat ze geniet, met de vrije…

Zij scheurden spaanders van de plinten; in kasten viel de kalk tot gruis... De Rotte gistte van bederf. - Uw fierheid heeft geen kamp gegeven: ge hebt het vaal gespuis verdreven, nog: de boerin op eigen erf.…

Krachtig laait de wervende wind, rijp stuift uiteen in een zilveren gruis. Witte lijnen venijn in vlaggen vlagend, werpen terpen op, brokken butskoppen. IJsnaalden stikken samen tot vorstkorsten verzwart. De sloten snoeren dicht het geschotste dodenkleed. Een stervende stilte dempt ieder doen.…

(aanzwellende marsmuziek) De drom marcheert bruut en massief gesloten in kreeftengang zeer langzaam links - en rechts - en weer terug immer de stenen blik naar voren - nimmer omlaag waar het vertrappen verstard in de cadans der voeten verplettert elk die valt onder die stamp harder dan ijzer wordt aarde stof steen gruis blinde…

diepe schaduwen vallen over haar bleke gezicht strijdlustige zomersproeten worden willoos weggevaagd ze droomt zich openingen om gedachteklompen in op te lossen ontwaakt steeds weer tussen het gruis hij zou het pulver weg willen strijken met geheugenverliezende woorden zijn handen vormen een kom om haar opgeheven hoofd een warme…

De hele kosmos smaakt ze zoet, op mijn Verhemelte proef ik slechts as en gruis. Anderen hebben ritme, ik loop mank. Ze ademen, mijn hals hangt in een strop. Ze geuren, ik verspreid een helse stank. Toch kan ik mijn geluk bijna niet op. ------------------------------------------- uit: 'De os op de klokkentoren', 1981.…

best oprechte poëzie te schrijven het ligt niet echt in mijn handen slechts goden bepalen of mijn verzen ten einde in lyrische zin aan uw superbe ziel zullen beklijven die zo met waarden en normen van de letterorde is begaan en zij, strofisch als gezegd, in uw edele gemoed wensen te landen ik spreek thans over het ongerepte gruis…

Dan weet u dat het daar behoorlijk glooit De gasten bleven op het pad en zwegen De man moest naar beneden daarentegen Daar kon hij, door een handle te bewegen De bus van onder openen, dus legen Een vuilwit gruis belandde op de plas Veel eenden kwamen smakkend aangesneld En werden, als zo vaak, teleurgesteld ------------------------…

verloren zijn gegaan ik zie nog steeds geen markant gelaat of een geschaduwd silhouet die in ruste het bloed stelpt van de wonde die in hem gespleten woont zelfs de sokkel laat dezelfde kloven zien die in mijn handen de rivieren zijn van vele etmalen die dan ook rijkelijk stromen, doch in hem zwemt het laatste water spaanders of gruis…

Wel gaat door heel de koepel het gesuis Van bloed dat lekt en ritselt uit de zij Van de flamingo, die nu grauw als gruis Is, sterft met zacht, ontwapenend geschrei.…

Er zijn slechts dieptes in dit gruis, fragmenten van verbannen muren, contouren van een kaartenhuis: de dood is zichtbaar in kwetsuren. Je bent er tóch. Bij het forum op de trap, dicht aan een kratertrap waar zwavel suist of in de wanden waar een weemoed huist. Er is een nacht, een landschap waar geschiedenis werd ongelegen.…

Erover zweeft Het gruis van een oud feest, zonder geluid. ------------------------------------- uit: 'Hutten en Paleizen', 2001. ------------------------------------- acribie: uiterste nauwkeurigheid…

In vrijheid leven Ademen zonder de geur van explosieven en angst of het gruis in je keel van ingestorte huizen Een mantel van groen nu geurend om je heen Maar op je netvlies 't beeld van de buurman, waar je nog mee sprak amper een uur daarvoor Door onbekenden uit 't puin weggedragen, zonder benen Doorweekt met bloed Rood…

ik heb de rampzaligheid gezien in het verleden waar vastklampen nog mogelijkheden biedt geen dromen enkel het gejaagde zelfs de passie dooft bij dit moment tot gruis in weet jij in hoeveelheden het kind ziet verloren rond en zoekt houvast zoekt de grond van vader zeg waar is hij nu zijn ogen zijn weg het is de prijs van niet alleen durven…

De glans van een ander De stijl van de tweede Hem, zij, ik verander Zo ben ik tevreden Tevreden in leegte Een gapend gat Verborgen met een spiegel Waan, woestijn, waardeloos, waardevol Een huls Niet van mij Mij is vermeden Mij is versneden Tot gruis In stof Verwijderd, verdrongen, vergeten Wat is eigen Wat is ik Ik is verdwenen…

Wat zich zoal niet kan nestelen in een hoofd vol veertjes en pluisjes met losse draadjes na het verstellen het gruis van vervallen heilige huisjes en het wollige mos op doorleefde verhalen dat doorwoekert over slapende idealen Gestaag vullen zich de geslagen gaten met alles wat fladdert en pikkend zijn weg zoekt onder hoed en pet Te klein…

Het gruis van de regen likt aan het water. Het koper verschaalt en gaat onder. Alleen ik vlieg nog rond met mijn vernederde onrust. Nooit zal ik een keer mijn lichaam ontmoeten. Een schuldig gordijn houdt me voor eeuwig van me gescheiden. ----------------------------------------------------------------- Uit: 'Gesloten gedichten', 1964.…

De zee overwint de zee wanneer de golf het hoogste punt bereikt De golf slaat om, altijd tot de branding bruisend gesmoord waar zij zich strekt en terugtrekt falend in het moment haar eeuwigheid viert Wind en water waar de zee in het gruis van machtige bergen woelt De berg overwint de berg wanneer het puin zich met de pieken voedt Het…

het lijkt alsof een stilleven me bewondert om de ’onangst’ die me vergezelt in dit bestaan **** afkeer zetelt de schaker die momentloos zijn zet overdenkt en schoudert zij aan zij met de overwinning die hij voor ogen heeft telkens is zijn zet de voorloper die de hemel splijt en de aarde onbeschermd het lot laat zijn dat het vallend gruis…

Zonder aanstoot ‘des persoons’ vliegt al wat lief en toekomst heeft met de branding mee, het zout stolt de sproeten op haar wangen van die kleine dwaler aan de kust, ze klapt het kristallen gruis van jurk en handen, de parels van een groot verlangen, zij gaat verder in weer en wind, door menigeen bemind, langs wegen waar ik haar…

Er is in mij een resoneren van geluiden van gesprekken van beelden mantra's en gebeden een weerklank van gevoel op bepaalde plekken Ik weet niet altijd wat ze met me doen of deden veel ruis en gruis is er misschien ook een bezinksel en soms zomaar uit het niets is er een blinksel als een ster, een diamant en ben ik ineens daaraan verpand…

Eén jaar lange krullen van dikke cilinders edelmetalen slaan als gruis in de oren de republiek der slangen tot ontmaskering, zwart op de stoep, regenboogwoordenkots vult de riolering en heimwee aan tien tellen in de rimboe, toen zo speciaal...…

aarding meer, losgeslagen als een tochtige termiet is mijn paradigma meer dan genoeg aanwezig om de schijn te doorzien van hen van toen die nu nog telkens geen andere wegen kent dan de afslag van heen en terug ik wacht geduldig, geduldig dat hun bekrompen denkvermogen implodeert en ze de sterren van het heelal zullen bezoedelen met gruis…