Netgedichten

netgedicht (nr. 79.164):

zie mijn hart

door de glazen van ver
voor gisteren, het klopte
op de eenvoud waarin
anderen zich gedroegen
alsof het de parels
waren die zelfs schitterden
in het vale filigrein van
tekortkoming en
ongefilterde pijn

afijn, het is gelukt, de bodem
onder mijn voeten kent
geen aarding meer, losgeslagen
als een tochtige termiet
is mijn paradigma meer dan
genoeg aanwezig om de schijn
te doorzien van hen van toen
die nu nog telkens geen andere
wegen kent dan de afslag van
heen en terug

ik wacht geduldig, geduldig
dat hun bekrompen denkvermogen
implodeert en ze de sterren van het
heelal zullen bezoedelen met gruis
waarmee ze mijn ogen eens
hadden ingewreven

eenvoud lost alles op