Alle inzendingen over harnas

Men moet zijn zomers nog tellen, zijn vonnis nog vellen, men moet zijn winter nog sneeuwen men moet nog boodschappen doen voor het donker de weg vraagt, zwarte kaarsen voor in de kelder men moet de zonen nog moed inspreken, de dochters een harnas aanmeten, ijswater koken leren men moet de fotograaf nog de bloedplas wijzen zijn huis ontwennen…

een zin wondermooi kruipt behoedzaam uit zijn schulp kijk de schrijver danst luid juicht zij het uit rent rondjes om de tafel betoverend mooi maar ook ongemak leven in vertwijfeling talent maakt angstig het pak in de kast harnas voor eigenwaarde voor zo lang het duurt geborduurde naam de verstopte mascotte schrijver’s binnenkant…

Ik wil heus wel je ridder zijn op het witte paard, maar waar haal ik in de stad zo gauw een schimmel vandaan, een harnas en een zwaard? Ik pak wel een stok en mijn oude fiets. Hoe zie ik eruit? Belachelijk? Het is toch beter dan niets?…

hortende tonnen grijs, slenterend op trompetgeschal slepen hun aangeslagen tanden naar een nakend einde toe de Alpen rijzen – sneeuwig nog, sereen – en bergen hun stijgende lijnen in dalen, weidse valleien; hopen op het ijs en steen een bevroren vloed van weggeëbde dieptes blauw als de blakende einder het gekrompen harnas kraakwit;…

Op het hoge ros gezeten 't lichaam star en recht met koele waakzaamheid immer berekend op gevecht Benen omklemmen straf de flanken van het paard 't vizier aldoor gesloten in aanslag het puntig zwaard Het harnas schuurt pijnlijk dat wat diep geschonden is doch nimmer is geheeld bij gebrek aan vergiffenis Wat zacht en kwetsbaar is…

klim uit je harnas. Kleurrijke mannen zullen je hart verwarmen, maar eerst zelfliefde. Aanbid de zesster, maar begin nú met aarden! of je raakt verstikt.…

opstaan uit het stof van de aarde kind zijn vrij van zonderlinge gedachten kunnen slapen en ontwaken zonder verhaal - zonder heimwee in een bed zonder vreemde stemmen balanceren op s`levens navelstreng om niet meer te hoeven verbergen mijn gezicht in het huis van gedachten waar de kilte het lijf in harnas steekt ik wil opstaan uit de…

Ik schrijf en schrap mijn ego tot het bot het rot eraf het merg voorbij tot ik de plek ontdek waar ik mij vrij kan waren en vergeef aan hen die mij verstaan daar zet ik mij op gladgestreken vezels het harnas van de geest gezonden aan de goden de schellen voor mijn ogen afgepeld hoeken maak ik rond obstakels vijl ik weg tot lijf…

snoep of het hoepelen van een kind, het raakt de smaak van angst die belegen in het boeket van onbegrepen tijd zich verzet tegen de hulpeloze geest het ervaren van erkenning ontvreemdt het lot van oorsprong, waar is de wijze in mijn andere hand gebleven nu ik dwaal over de warme stenen die mijn hart bezeren was ik de dienaar zonder harnas…

Jij: broeder zuster je hebt een god van rituelen en regelmaat en die van mij is zo lekker vrij en laat het gaan zoals het gaat die van jouw is door de kerk een harnas aangebonden die van mij is een beetje goddeloos en kent maar weinig zonden en toch zijn ze allebei een en dezelfde god jij bent een pruimenboom en ik een van de kers…

Raak me niet aan, ik sla vuur uit mijn onvergoten tranen om de tentakels in mijn buik ik verschroei elke hand (ook de mijne) Raak me niet aan, mijn huid staat strak om de oude wonden gehard tot een schurend harnas tegen wat niemand mag doen (en toch is gebeurd) Raak me niet aan, mijn buik verdraagt geen enkele druk op het weivlies om…

Even alleen en het dondert zwarte koppen boven mijn hoofd en regen vanuit mijn ogen Even de energie voor mezelf en het raast in zware stormen tussen de diepe groeven door En dan is daar, heel diep, dieper van binnen een zwak schijnsel dat wacht op mij vol rust Even alleen en ik zie mezelf van binnen naar buiten komen, het harnas opzij…

Verdwaald in eigen cryptogram gewond door de scherpe randen van de chaotische puzzelstukken die het leven ons soms voorzet kun je slechts blijven zoeken naar de zin die cryptisch lijkt of praktische oplossingen van kleine eeltige stappen naar een zinvoller geheel maar soms gehuld in harnas vechtend tegen windmolens die raadselachtig…

In klamme droom zoek ik Een harnas te ontwerpen waarin Niemand me kan treffen, bouw ik Schuilkelders in lood, huil ik Om een idee een woord die zouden Een zachtaardig dier verwekken. 's Morgens schijnt mijn angst misplaatst. De bomen staan er rustig en zelfzeker. Even zelfzeker haten De kinderen elkander.…

Mijn hart verdort In duizend stukken gebroken Verteerd Zwart gekleurd Mijn ziel weggerot Door gevoelens verscheurd Leeg Langzaam vergaan Mijn lichaam overgebleven Alleen ´t lege omhulsel zal blijven bestaan Alleen Niemand om me heen Mijn leven verlaten Tot ik uiteindelijk in ´t duister verdween Verdoemd In mijn glazen ei als harnas…

Eenzaam schreidend, vrij van lust, z'n harnas is z'n huid ijzeren construct,luchtdicht; lede ogen- En als hij met ontwapende blik, als een kind -de onverwoordde vraag- op dat zwangere moment de geliefden aanschouwt: de dag de zonnestraal voor de inwendige traan; het besef, de wil te sterven (als zodaning) 12.11.2002…

Als de wekker de dag openscheurt rugpijn en vermoeidheid ontwaken en ik mij onder de haperende douche afdoende verbrand heb schiet ik in mijn gewoontekleren stommel woest en wakker de trap af veeg met mijn arm de vaat opzij kauw vastberaden het oude brood drink mijn Senseo en denk aan koffie verheugd visualiseer ik de tredmolen ik harnas…

een harmonisch uitverkoren voelen van zichzelf Behalve alles opperbest spannender zonder diepgang en elke nummer volgens de regels van de rest van de wereld leek het me, dit ook alweer heerlijk om naar de zon te brullen Jonge mensen ontsnappen hier lopen in een stad zonder sneeuw weg van de aardse stroop met de kunst op hun flexibel harnas…

honger dromen (4) het broze harnas van de nachtelijke slaap smakkende lippen Tantalus kwelling: het eten aan je lippen dat altijd verdwijnt net op het moment dat je het wilt verslinden de heerlijke geur dan het ontwaken uit ongrijpbare dromen terug in het niets zie de mens (5) het zijn geen goden die dood en verderf zaaien…

als een koud harnas spant de winter om mijn schouders ik ben het huiveren moe in mijn hoofd laat ik hem sterven een zachte witte dood of zo op tv in de woonkamer een meisje van honing een meisje van glas Pommelien T.…

In mooier dagen, leek gij haast, een koning, in glimmend harnas. Menigeen zag en keek verbaasd, naar U, mijn heer, zoals U was. Uw vrouwe wacht met smart, op uw terugkeer uit de slag. En lijkt de wereld ook verward, haar naam bewaart uw nieuwe dag.…

Hij zelf heeft het niet bedacht maar is een speler in dat grote spel dat “leven” heet Het harnas heeft hij afgeworpen, onbevangenheid is zijn troef De vrees om te verliezen heeft hij niet, daarmee heeft hij zijn vrijheid gekocht. Starheid is de vijand en de eer het allerhoogste wat hij kan behalen.…

Levenslang bang voor het kwaad in de mens Op straat in een steeg op het pad langs de baan Je hult je in een harnas verbergt je in het zwart want bang voor hen die uit de maat lopen Een andere levenswandel gaan of maken Vuurspuwende draken zijn ze niet die je tergen of bedreigen Zelden of nooit gaat je weg over…

Zo barst ik uit 't harnas waarin ik zat gekluisterd, mij niet kon bewegen, amper nog kon ademhalen. Ontaard ik van mijn vast omhulsel en breek uit 't krappe huis waarin ik opgesloten zat.…

klinken als geheimen de dagen moeten trots zijn, levens passen als tandwielen, ze draaien om hun assen momenten dwingen, ongewild omwroeten de klokken vrijheid, nooit meer te verrassen het mozaïek, in woord gegoten spijlen verdraaid de regels, uitgevonden normen bevelen zinvol een geheiligd moeten het onbekende bloeit in feilen het dwaze harnas…

als haar bekken kantelt dan vlucht de vlinder van onder haar oksel dan wringt zij zich los uit een harnas van was en breekt zij uit een schaal van schrik zij knielt en het zweet in haar liezen verdampt altijd dichter, dichter sluipt ze naar mij of van mij weg want ik kiem in haar gladde greep zij plukt de bloesem van de amandeltak ik bijt…

Je gaf de paarden voer en met de varkens heb je gedineerd, een zomerpark vol bessen en papavers, vermoord, door de gifwolk uit het zwarte woud, je oneindige stem, klank van een sprookjesfee, is weggeëbd naar het gebied van Thanatos, er zullen resten van je ziel, die in het harnas verbleef, komen spoken rond de doktoren, die zand uit de ogen…

in helder-hemelsblauw harnas gekleden keerden aandachtig en eendrachtig de vaak aardwaarts gedraaide strijdenden op vreemde kusten. eenmaal weer ontharnast meten zij op meermaals grillige meters toegewijd de mate van zijn van de in versteende eenzaamheid in slaap gesusten.…

Op schaal bouwde hij een evenhoge na, met een haakbus schoot hij eenden uit de lucht en op een nacht paste Maurits' harnas hem. Mijn verjaardag in september liet hij schieten. Er was werk aan de winkel. Hij dook niet meer op. Ook de ark bleek gezonken. 24 januari 2002 ZONNELEEN De episoden van Amos 55 www.abelstaring.tk…

Bedriegende Gezichten in een harnas van staal Als een ketting, de Elfstedenroute Net zo sterk als de zwakste schakel Hard werken mocht (voorlopig) niet baten Niets zo grillig als mondiale natuur Voor nu, de Fries(ch)e in 't bijzonder…