Alle inzendingen over herbergt

we liepen samen, aan elkanders hand je zocht me overal maar vond slechts wat ik aan je zei- want mij herkende je niet meer de foto’s die ik toonde leken op iets moois doch nimmer op mijn kinderen of op de tijd dat jij nog als mijn moeder ook mijn moeder was de kleine vrouw waar je in schuilt herbergt enkel nog dat lieve ja, dat hele…

getroffen door het oedeem des levens is in mijn hart het stigma van de kleine dood zelfs te voelen in de adem van de grote kamer, een beetje sterven in de woestenij van kloppend vlees herbergt nu de angst en is de waard de schenker van zijn eigen traan terend op verlangen en aan de waarheid van het hechten tracht telkens de emotie…

mijn lach herbergt de diepte van het zwart verbloemt als het ware de levenszijde van smart mijn stem spreekt niet van verloren eigenwaarde immers hoe zijn de verdorde wortels van mijn bestaan te begrijpen wie is immers in staat het eigen sterven te verstaan of machteloos nieuw leven te laten rijpen ik grijp nog wel…

De oogleden nog dichter dan voorheen om de dodelijke spraakwaterval te ontwijken, heel de wereld is kozak en het paard sterft in het weke ijzererts een opgeworpen barricade herbergt slechts nog stedelijke lijken die in ’t laatste moment nog zwaaiden met de rode stip en banzai schreeuwden tegen de opperste vijand – het wassende water wat…

Alsof je ademt je hard bruist, knallend beukt, of zacht als een lam, stil, je verten licht vangen, sterren op je laat deinen kleuren van blauw en wolken op je laat schijnen Hoe je triljoenen wezens herbergt die in je gedijen je zo zilt ruikt je schepen, mij drijven laat de surfers glijen laat…

levensvragen de zee lijkt groot genoeg om alle opstekers in hun markante kleur te dragen vaak rest een schamele buit als ik de vangsten binnen haal hun filosofische waarde bepaal spartelend aan het oppervlak is alle diepgang ze ontgaan in het speelse van een gemakkelijk bestaan toch is mijn zoektocht niet tevergeefs het nirwana herbergt…

Jij kon zoveel geheimen bewaren achter de glimlach verborgen verdriet ogen staren, de spiegel van morgen herbergt een schaduw die niemand nog ziet uit liefde voor leven werd angst geboren niets meer te geven hoop ging verloren toen jij als vogel, moegevlogen, zoekend naar die bron van licht in grijze mist verdween...…

De rust op zondag in de stad Is een weldaad voor het oog Zo kuierend door mijn stad Kijk ik naar mooie panden Statig hoog de herenhuizen Ontdek de lijnen en de bogen De zware deuren en hun oude taal Aan de singels en de grachten Hun tuinen en de lanen breed De hofjes die de stad herbergt Waar ik mij in een sprookje waan Een wereld…

Want in die codex God's, Jullie constellatie herbergt mijn lot. Jullie, zilveren glitters en maneschijn Als paarlencollier op zwart satijn.…

Steeds wanneer ik mezelf zie staan herbergt de tijd verloren dromen die in mijn jeugd als een mand vol nachten de angsten in het duister fantaseerden om toch maar heel even iets van liefde te mogen proeven wanneer mijn eigen armen me warmden krakende deuren die als pencelen met zachte strepen werden gesloten hielden niet de woorden tegen…

zien het wezen is geboren om te knagen die taak is door zijn schepper opgedragen er is een eeuwenoud en vast stramien hij wentelt zich in groeiend onbehagen de chaos is voor hem de haute cuisine hij vegeteert op vrees en bovendien zal wroeging nooit zijn zielenrust belagen bij zonlicht lijkt het beest de tegenpool van wat zijn schaduw herbergt…

Verliefde woorden ontdooien zichzelf eenmaal uitgesproken als al het andere wordt verzwegen bezitten ze de schijn van gerijpt geluk, of in iets anders wordt beschreven, de hemel is vol Brusselslof van onafgemaakte woorden van letters verzameld uit stof waaruit die zijn gemaakt elke katje aan de tak herbergt een eigen verhaal het…

de baarmoeder van Moeder Aarde waar alle leven geboren wordt maar ook de buik in ieder van ons waar onze aderen als rivieren onze vitale organen voeden in verbinding met ons hart dat als een regenwoud het ritme van ons leven regelt aangestuurd door ons brein dat als de korstlagen van de Aarde onze levensbronnen herbergt…

in het stromende lentewater ademt een florerende dichtzang over maagdelijke lelies zilverblank waardig dat nog "onaangeraakt" is gebleven ik zie verwonderd hoe vogels vlak langs het watervlak luchten woorden ontkiemen gepenseeld aan een bewegende hartslag een natuurgedicht het geluk begroet me met dagdromen herbergt buigzame woorden…

Waar ons verlangen liefde herbergt vond mijn pijn jou als bondgenoot.…

Mijn tuin herbergt nestjes voor de allerliefste vogels ... Mijn tuin is een combinatie van Aardse tijd met besef van Eeuwigheid. In mijn tuin kun je zingen en dansen, springen naar de stralen van de zon ... juichend, jubelend waar Ál het Leven dat jou dan eindelijk ten deel valt. Mijn tuin bevalt mij.…

tanig eelt in palmen van handen herbergt korrels zand al jaren aangedroogd in plooien vastgeloogd verjaren gaat per dag steeds korreliger tijden troebel lijfljk ingeteerd traan zout hand op lijnen vingers aangebrand onthand tasten mis mens in 't verband hitte heilig vuur de doofpot schrijnen de ziel de strot zachte lach ogen glinsteren…

mijn zicht bracht het rijke land waar jij de sfeer draagt van de beemden mijn liefste ik wacht nu op de regen die in eeuwenkeur ontsnapt is uit 't gevang maar niets is éénder in ons paradijs - met jóu ben ik niet bang - mijn bloed hervult jouw graal wanneer we spreken in gelei en ik je liefdeshart bedek met zuivere opaal, dan herbergt…

Men zaait en oogst de psalmen als een waterval, zalmen springen eendrachtig naar een voltooid verleden, de ruimte herbergt de eenoog , eenling in z'n soort, spiegelt zich niet met achterdocht, erodeert niet in getal, houdt het oog gericht op de ingelegde treden waarin zool en ziel, in oordeel wordt beleden , de ware uitkomst zich…

Het veilinghuis herbergt juwelen en meubelstukken van niveau. Beneden hoor je het gestommel van al die voeten boven het plafond. Wanneer je buiten je pas inhoudt, nog even omkijkt zie je het uitzicht van waar je binnen voor het oorlogsglas te dromen stond.…

donker door de bomen zien we de zon het weiland sappig groen de koeien dampen in de warmte een paard hinnikt en rent onze hond blaft en springt een patrijs vliegt op de geur van het dennenbos gaat met ons mee we gaan zitten en genieten samen van de stilte een paddenstoel kleurt zijn omgeving eekhoorntje glipt weg het rendiermos herbergt…

De hobbyzolder herbergt Ruben's kunstboeken, craquelé peniskokers, zeventien ruwe diamanten en latexhandschoenen tegen buidelpest. Als vaders mond ter sprake komt zwijgen radio’s.…

De oase herbergt een murmelbron: "Duidelijk geschreven woorden weergeven hetgeen menselijk overwegen kon. 's Heren Geest blijft boven de letters zweven, als een liefdevolle, onvatbare zon, wil kleinzieligheid de ruimte geven."…

Het In taberna zingend fietsend tien uur 's morgens met ff blauwe lucht de zon als hete douche die duisternis van mijn lichaam veegt, geeft hoop aan deze dag het weekend en de weken die spoedig traag doen volgen het nu herbergt het mooiste wat fluisterend hier- o zingen heet.…

Herbergt per slot van rekening voor één nacht knipmessen in geteerd wapentuig. Genade, ruimschoots genade gemantelde Geest…

Mensen zaaien en oogsten psalmen in een waterval, zalmen springen drachtig naar een onvoltooid verleden, de ruimte herbergt een cycloop, als eenling in z'n soort, spiegelt zich niet aan achterdocht, weg verwijzing in nieuwe hoop.…

Hij is de ijsvogel aan de rand van het moeras die over drassige landen loert en het wolkendek in het aardoppervlak ziet weerspiegelen Bomen kleuren groen omdat het levende blauw van God door de gele zon wordt verwarmd Transparante oceanen kleuren blauw omdat Hij in het water woont Water dat het begin van alle levensvormen in zich herbergt…

Mijn lijf herbergt een galerij met gezichten vol ogen gevuld met het gelijk van toen die strak staan gericht op mij. Ook je portret hangt er. Het is een wankel immer kantelend schilderij van jou zoals je was toen ik voor het laatst iets tegen je zei Op jouw gelaat altijd die traan omlaag, langs je wang.…

Nu sterren loom hun licht ontsteken de maan zich langzaam wassen laat herkauw ik stof uit stenen breukvlak waarop het denken krassen maakt De droom is levensboek en spiegel Het bed herbergt een duister lot Waar slaap mijn starre wanen pelt een weg baant naar een verre God Verloren in de grot der blinden gemaakt door Hypnos’ beeldfabriek…

Wanneer verliefde woorden ontdooien in de mond waarin ze worden uitgesproken wordt al het andere verzwegen hebberigheid van geluk, of wordt op een andere manier beschreven, uit het brein van de hemel van Brusselslof composities uit een evoluerende letterbak verzameling van stof waaruit we zijn gemaakt elke korrel zand herbergt een…