Alle inzendingen over herkenning

slechts het wiegelied van de boom die met zijn takken zachtjes zielen beroert en terwijl afgesloten vlokken het perron kerven voor de trein ontsnapt de stroom aan de wachttoren doorkruist en met grote honger ik reis samen met zwarte assen die uit de hoed van onschuld in grachten vallen, lijfelijk gemeten, terwijl spinnen kruipen uit herkenning…

Ik leerde het vuur van mijn ziel, kennen, die ik altijd bleef herkennen. Ik leerde, nieuwe tijden, de oude waren aan het voorbij glijden. En langs het ijs, de sneeuw en kou... was er een nieuw jaar, waarin ik niet geloofde. Het beloofde mij de Wereld. En de Wereld werd me toevertrouwd. Daarin had ik geloofd.…

Ik leerde genieten van je aanwezigheid Omdat ik die momenten zo weinig had En ik was nooit zo goed geweest in herkennen van leugens Als jij altijd maar de waarheid gesproken had Jij leerde me hoe vertrouwen voelde Op het moment dat je het mijne schaadde En hoe je weer van intimiteit moet leren genieten Nadat je door iemand bent verraden…

ik er naar gekeken toen kwam er een einde aan mijn wens ook een vader is een gewoon mens behept met zijn fouten en falen het examen vaderschap bestond niet, was niet te halen nu ben jij aan de beurt, kinderen groeien nu komt de tijd, die bekend is, niet mee bemoeien jij leerde de kids praten nu moet ook jij zwijgen, dus praten laten herkenning…

Zelfs al komt de zon nooit meer op, dan nog zal ik je weten te herkennen en diep omarmen in het meest verschrikkelijke.…

gerangschikt naar de akkoorden van wederzijdse bereidwilligheid streeft anderzijds naar herkenning wat in ieder z’n eigen verleden vormt. op dat idee stileert de zon zijn bouwstenen, voor ieder mens die bakt naar eigen norm model van door de tijd gebarsten voegen, de specie in geaardheid als ieder zijn kleuren droeg.…

Jezelf in anderen herkennen. Dieren als onze gelijken zien. Eenzaamheid bestrijden. Samen blijven leven. Levenslang. Eigenbelang en samenhang, voeren nog een blinde strijd. Veroorzaken samen lijden. Boeddha leerde mensen zien.…

van expressie en volhardende kunst verprutste ik het spel en saboteerde ik mijn eigen gelegde wegen ascetisch zoals Siddhartha zijn handelingen naar een vervreemd iemand op zichzelf onbeteugeld liet vieren was het de tijd die hem het lijden leerde begrijpen zinsbegoochelingen waren als een geregen rijgsnoer van deliria doch met het herkennen…

Ik weet niet wat ik moet zeggen ik weet niet hoe ik me gedragen moet met jou hier zo bij me m'n hart dat overvloeit van geluk en herkenning van wat mij dromen doet maar het valt me moeilijk om te zeggen want ik weet niet wat je voor me voelt Ik ruik de geur van je haar nog ik zie je ogen nog stralen als je lacht met jou hier zo bij me…

venster uw ster oplichten U heeft u rust nu dan toch verdiend En laat iedere Oranje zich verplichten aan de manier waarop u uw land en volk heeft gediend Nu trekken weer rijen dik mensen langs uw voeten, Almachtig trots op dat wij u mochten kennen, Zodat wij u nog een laatste maal mogen ontmoeten En wellicht het “gewoon” blijven in ons zelf herkennen…

We blijven van je houden, van die oerblik van je mannen, de wijze trekken van je oude beelden herkennen we nog in hen. En eerbiedigen we nog zeer die enkele in zwart geklede vrouw, immer in de rouw vanwege die geweldig mooie mens.…

vrije lach in stroeve grimas versteent Ze zeggen niet veel tegen elkaar ze zwijgen besmettelijk nu het besef in hun keel klopt ongezien om de hoek te kunnen verdwijnen als de laatste roddels over hen vervliegen Ooit koningen van hun blank sociaal leven was eenzaamheid taai vreten voor anderen Nu tuimelkruid ook door hun hoofd dwarrelt herkennen…

De herkenning is als de blauwe zwaan, geurloos drijft ze op de nostalgische onderstroom en zuigt haar stuwend naar hogere vluchten. Onze monden roeren traag en bedreven de zuurstof doorheen de gesmolten lava, om sterk en bindend ijzer te smeden.…

Ik staar vanuit het vensterraam en zie daar meeuwen rusten die zijn alweer aan land gegaan als boden van onstuimig weer herkennen zij de stilte die, vóóraf gaat aan de storm.…

Laatst was er iets dat vonkte Ik sprak mijn tegenstrever Iets dat ergens lonkte In mijn alles echt belever Het gaf een zekere draai Alles lijkt immers rond Schwung dat klonk wel fraai Een taal die ik ook verstond Een onderscheidend eigen geluid Langzaam overstijgt het de herkenning Zet die stilte maar eens uit En wordt geladen door gewenning…

Golfbrekers meren in wassende voetmatten geweld willen kalmeren,golfslagen willen bedaren Perzische tapijten poolknopen handbewerkt een nieuw jasje willen breien Vredesduiven …..die palmtakjes ruiken Japanse nachtegalen de Haiku poëtisch bevloeien met gekort-gewiekte natuurlijke zinnen Exodus van planeten,sterren,zijn eigen lichaam wil herkennen…

vertel Dat ik het niet meer red, dat ik ga malen Dat ik jullie nodig heb, mijn niet te vinden vrienden Dat alles logisch is, da’k dit na alles wel verdiende Maar toen ik jullie weg liet gaan, was het nog niet zo koud Kom terug, vanavond met mij hangen Ik betaal wel of kook en ben geestig, beter dan jullie me van toen - weet je nog wel - herkennen…

En als een bloem uit 't verre schemerland ontbloeide in hem herkenning en verstand. Hij zond het liefde-teken tot ons weer; Hij lachte zelf - en was niet eenzaam meer.…

enig ware ook in vreemde bedden uiteraard weer alleen gelaten na de schijn van een momentum een deeltje van jouw schaduw in de grot van een onbekende misschien jouw schepper de niet te herroepen woorden ener gewassen gewaarwording temidden van onkruiden troebele dampen van jouw weg enig tussen dwaalsporen verleidelijk met korte adem te herkennen…

een natte luier om roepende dat je brood moet smeren voor je kinderen uit school ben je totaal uit het heden terug in het verleden mag ik dan van binnen huilen misschien als ik dan stil naast je zit pak je plotseling mijn hand en geeft daarop een zoen zie ik heel even de mist optrekken ben je terug in de tijd een blik van herkenning…

colonne de grens iemand heeft alle grassprieten geteld en krijgt daarvoor de ereprijs Men neme 1 korreltje zout en houde het voor het rechteroog: de wereld lijkt rond en ver weg Gebombardeerde steden als verlaten honingraten soldaten delen prachtige pakketten rond iemand blaast op de allerlangste hoorn en krijgt daarvoor de ereprijs Dan herkennen…

Verbijsterd voel je hoe de weerstand wijkt, hoe je lichaam zich ontspant en in herkenning naar het mijne welft; de oude hunker terugvindt. En als ik zacht je lippen zoek kus je gretig terug. Dan wals ik je de kamer binnen: er jubelt vreugde in de lucht, om wat voorbij is en wat nu begint: de toekomst wordt een feest.…

II Horen ook zij bij vlagen nog die sissende stoom zien zij de volle perrons , opgenaaid de sterren, herkennen ze aan de grond nog turf en het veen, echt niemand ging uit eigen beweging daar heen.…

II Horen ook zij bij vlagen nog die sissende stoom zien zij de volle perrons , opgenaaid de sterren, herkennen ze aan de grond nog turf en het veen, echt niemand ging uit eigen beweging daar heen.…

herhalen doe ik oké, iets anders geformuleerd dan jij dat doet soms aangepast aan de heersende stijl zo die er is of aan mijn stijl zo die naar herkenbaarheid neigt en maar trachten weer te geven wat ik, jij, hij, zij wij dus willen uitdrukken moeten schrijven gedwongen worden dus om ons zelf maar te manifesteren dwangmatigen herkennen…

gesitueerd: 'Maria met haar kind' Ik dacht voor zovele dierbaren, levenden en doden, een kaarsje te mogen ontsteken maar slechts die ene verdwaalde euro in mijn broekzak verenigde de levenden en de doden tot 1 betaald waxinelichtje Toen ik mij omdraaide zag ik 2 plaatsen bezet en wel door God de Vader en zijn zoon Jezus Christus De herkenning…

Veranderingen en ervaringen in een tijdbestek waarin ik mezelf niet zou durven te herkennen verklaar ik mezelf regelmatig voor gek. Mijn wereldje als wondertol, spint rond als caleidoscoop verbeeld, als makke lammeren en trekken in traag galop aan mijn horizon voorbij.…

Geachte Peyo, U schrijft erg leuk over uw Smurfen, maar neem die meid eens bij de lurven liefst met bandeloze fantasie, want in dit rolmodel herkennen wij ons niet. Maak er desnoods een snol van die als geen ander flirten kan met haartjes op haar bovenlip en in gebloemde slip heel hip.…

taal Is welbespraakt en zelfbenoemd Haar schepping is fenomenaal En tegelijkertijd gedoemd Het laatst mogelijke isme Of ik vergis me Gaat verder dan solipsisme En non-conformisme Er is onheuglijk verteld Over sluimeren en ontwaken Maar of dat zo is besteld Valt slecht te kraken Nachtelijk voorportaal Van het ongewilde wachten We herkennen…

Nog voor een noot gespeeld is en gekraakt menen kenners reeds te weten wat er speelt, en roepen dan verrukt en door elkaar hun kennis van het hedendaagse meest frequente repertoire Een Aha Erlebnis vult de zaal en een zweem van een herkenning drijft de ware liefhebbers en kenners in vervoering tot elkaar Welaan, meneerke, ja toch zeker…