Alle inzendingen over hoop OR gewelven

de vleugels van mijn kasteel zijn lamgeslagen torens trillen dralen in ten ondergaan fundamenten breken gewelven zien voor het eerst de maan stilte krijst uit restanten leven dat geketend aan de muren staat de aarde barst verzwelgt het spiegelbeeld deze droom is nooit geheeld…

Ik voelde mij eerst als een kindje, dat stout Doet wat verboden is; Ik sprak: 'Zijn voor mij die gewelven gebouwd? Ben ik zo rijk, dat van louter goud De gang mijner woning is?…

Het werd mij, toen ik binnenging of ik door gouden gewelven liep: Ik aarzelde even, ik ademde diep, diep van verwondering. Ik voelde me eerst als een kindje, dat stout doet wat verboden is. Ik sprak: "Zijn voor mij die gewelven gebouwd? Ben ik zo rijk, dat van louter goud de gang mijner woning is?"…

Gezicht in de zon, uitkijkend over een bron, omsluierd door gewelven van steen grijnst hij om zich geen. Zijn ogen nors Zijn neus glimt Zijn wangen fors Zijn mond wijd open alsof hij alles in zijn geheugen prent. Hij aarzelt niet en braakt liters water, terwijl iedereen het ziet spuit hij onverminderd voort, de sater.…

zal ik je vinden en luisteren naar je pennengekras en zal je niet verloren laten gaan ook al ratelt het mij door merg en been bestuderen zal ik je,nauwgezet jouw verbijsterende poëzie zal ik ruiken in het zweet van liefde mijn neusgaten zullen zuigen en lippen wolken openbreken jij sleurt mijn adem door hemelse gewelven…

ik dacht ik wacht op haar dan komt ze wel en ze kwam inderdaad ik hoopte daarom dat ze zou blijven maar ze ging weer en ik bleef achter ik denk dat ze terugkomt in mijn armen haar handen in mijn haren wacht ik opnieuw terwijl ze zo ver weg is zo dichtbij kon ze zijn steek ik een kaarsje aan in de gewelven van donkere…

Sterk verzwakt wankelt het geraamte van de eeuwenoude kerk in haar laatste uur Wilde wingerd bedekt het grauw gelaat waaruit miljoenen tranen zweten Haar middenschip draagt nog het geluid van diep begraven leed onder de rotte gewelven Kermende geesten kunnen hun doodsangst voor het helse vuur nooit meer vergeten…

de kamer vult zich met beslotenheid omsluit elke gewaarheid aanwezig ogen wenden af, onweerlegbaar zoals blikvelden buiten bereik of dromen van amberkleurig avondlicht ik verkeer in kringen van stokroos, korstmos, binnen mokerslagmuren tot fossiele regengloed in barnsteen, tot inpandige einders aan gewelven en hemelgezichten van lithosferen…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

ogen in een rotsvast geloven wierook aan je handen de zon brandde met licht van boven door het glas in lood zelfs de dood roerde zich in de tochtige gewelven op de pilaren keken heiligen minzaam naar de mensenschare zagen hoe de ringen om de vingers gleden in de glans van vertrouwen maar in het klokkenluiden vormden zich…

Want bij welke stap in het leven ook al sinds mijn doop vrees ik geen wanhoop, dat is wangedrag van de hoop.…

al eeuwen gaan de jammerklachten strak omhoog langs pilaar en kathedralenboog tot in de donkere gewelven om daar bij het gesloten dak het onderspit te delven verlost van gif en kwaad verlaat men in serene rust de plaats waar het geweten is gesust maar in den hoge gisten twisten de oplossing zit binnenin met het maken van een nieuw…

dichters maken ook geen winst zij investeren slechts in wat achterstallig geluk het nagelaten woord bijvoorbeeld dat je heel soms nog ergens horen kunt doch weerloos blijft het vers als fruit in glazen potten zorgvuldig in het donker gezet in de stoffige gewelven van het behoud…

geroezemoes en ingehouden stemmen de rij is lang zeker een uur wat zoeken wij wij afgedwaalde mensen ik kijk omhoog gouden gewelven verhalen van profeten en een spiedend oog pas waar de kaarsen branden daar wordt het stil twee mannen naast me, jongens nog sluiten hun ogen leggen hun zorgen neer…

In de gewelven van mijn wereld stut ik sprookjes met fantasieën die grenzen aan het dal waarvan stenen uit mos zijn gegoten en bomen niet meer spreken nu nog ritselt het donker al waande ik me in het struikgewas, ik voelde doornen steken in mijn zij maar later bleek dat het de striemen waren van de nacht nu leef ik me naar herfsten…

ik was gegrepen door het orgelspel liet me zweven op donkere bassen langs pilaren waar heiligen al decennia lang sokkelden in vrome gebaren klom met hoge tonen naar boven waar licht en lucht elkaar raakten in gebrandschilderde ramen als kleuren sterven vult muziek de gewelven gaat het finalegeluid al voor het zingen de kerk uit…

Gouden gewelven weelderige elfen verstrooid over dromerige seizoenen. Bomen schrijven sterren in de aders van de tijd. Geduldige lezers vinden een bestaan waarin licht en donker samen gaan.…

Dromen van verborgen werelden gezang in droefenis gehuld klanken die weerkaatsen tegen oude gewelven Ritselende gewaden van mannen die hun gezicht bedekt houden heen en weer deinende gewaden vol van het ritme het ritme van hun gezang.…

Mijn gedachten drijven, tussen droom en werkelijkheid. Als bladeren die vallen, dwarrelend in de wind. Nog met de warmte... van de zomertijd. Hun voedsel gevend, aan de grond waaruit... ze zijn ontsproten. Hopend op een nieuwe lentetijd. Antje.…

Ik lig zo stil aan u als kind aan moeder, mijn dode levend lief, en hoor hoe zacht het kloppen tikkert van uw zachte hart en 't bloed hoor 'k ruisen als water zoetkens doet er. De sterren bloeien langs haar zilvren baan en blinken met het licht van duizend glanzende ogen, de heemlen om hen, als heerlijk hoge togen van blauw-zwart marmer welvend…

Vloek niet, o vloek niet de zon, m'n broer, die zo zwaar draagt uw last, touwen en lijnen zijn om u getast, hoog glijdt de boot in de zon. Rafel van kleed hangt naar neer van uw borst, uw ogen en slapen zijn wild omvloten, maar de haat, de haat uw oog ontschoten 0 vloekt de zon, vloekt de zon op uw borst. Bittere man die…

wat ben ik eigenlijk nog voor jou geen klank meer uit je mond een gezicht tot op de grond je hart zo kil en koud eens waren we goede kameraden maar dat was al vele jaren geleden we waren met zo weinig tevreden ook sterk zelfstandig en vastberaden we hielden van de gouden zon maakten reisjes naar die landen waar ik hoopte dat die zon, je…

in rouw en verdriet krom gebogen Het mensenhart is verduisterd met kwaad dat brandt als zout in een wond Kerstmis komt eraan; mistletoe en dennengeur voor het hout gekruiste raam zien we de kaarsjes staan Het stralende licht van het kindje dat in de kribbe ligt voor een nieuwe start met licht in ‘t hart Wanhoop veranderd in hoop…

Een stem die uit de gewelven van een oranje morgen zonnestralen laat uitwaaieren als vertrekkende zwanen uit het blauwe meer. De avond opent zich met kruimels maanlicht sterren als kastanjes vallend uit alle bogen van de horizon.…

geen vrouw ontsnapt aan mijn blik noch ontgaat deze aan mij zelve zij doorstroomt mijn lijfelijk ik gestut door ziele gewelven meegesleurd in onaantastbare krachten doet zij mij vaak verscheuren zo sterk in mij en in gedachten het geeft mij haast onmogelijke kleuren geaard in dit wezen, met gedreven passie zoek ik mijn weg waar bandeloosheid…

Hard als steen en sterk Uit diepe gewelven Stof en gruis van het zware werk Eeuwig rots delven Donker en koud is zijn bestaan Van aarde is hij een slaaf Met pikhouweel gehard van het slaan Een zware opgaaf Altijd op zoek naar glans Gesleten steen Een ritmische dans Al slaand om zich heen Wilskracht is hem niet vreemd Waar is de zon…

‘maar ’t vrome volk in u verheugd zal huppelen van zielevreugd’ stampend zingt de zwetende in het zwart gehesen gemeente in dreunend en slepend walstempo blijde en hemelse verzen lange noten hangen onder de gewelven ontsnappen door een openstaand bovenraam in blij zonlicht en onder witblauwe luchten zingen lijsters hun hoogste lied…

Het is heel dichtbij de leegte de duisternis De Zwarte Poort gaat krakend open ik wacht met het zetten van mijn voet over de drempel alles vliegt weg en verder en ik wacht bij de onbekende Poort tot het ene moment Dan zet ik plots mijn voet neer zonder te weten wat ik doe loop ik onder de massieve gewelven van oneindigheid weg van hier…

Morgen zie ik engelen In het oosterhout Zij worden op doeken gedragen Herken ik dan de eenvoud Van enkel zwijgende vrouwen Uit mijn verbeeldende lagen Zij omarmen mij zonder te raken Verwarmen met open ogen In licht waarvan de dichter Woorden wil maken Zij spreekt Oorspronkelijk In galmen van gewelven Ik luister en droom Overbrug haar…