Alle inzendingen over kale

Je bent zo kaal. Je was zo groen. Mis je de vogels, hun liedjes en praatjes? Blijf je zo leeg, het hele seizoen? In de lente was je zo mooi. Vol met blaadjes, bloesem en kleuren. Je had een volle groene tooi. Gaat dat straks opnieuw gebeuren? Word je dan weer een huis voor de dieren? Voor musjes, muisjes, eekhoorns en uilen?…

Natte muren Modder in het gras Koude handen Dikke das De bomen kaal De mensen vaal Maar zachtjes kleurt vanalles groen De natuur heeft ineens veel te doen Slapen met de ramen open Te warm om door de stad te lopen Op het strand liggen zij aan zij En bij de kassa van het pretpark wachten in de rij langzaam stroomt een jaar voorbij Bladeren…

Hij een mooi kaal koppie ik m'n eerste grijze haar. ook z'n baard is grijs geworden toch nog altijd bij elkaar. Alle dingen gaan wat langzaam niet meer zoals het vroeger ging toen hij me nog de lucht in gooide en met gemak me weer opving.…

Die passie van krag wat deur beide arms vloei, die glans van sweet op my kaal bo-lyf, die klank van die byl roep jou, lok jou. Ek sien hoe jou oë dwaal, jy, skelm loer, skelm glimlag, in die glans van die ruit. Ek sien hoe ek, nou, jou baas, die byl, die plaas by jou neem, wyl ons liefde maak, op 'n growwe vloer.…

de stilte valt niet langer te verduren na ware liefde kwam een wreed Ave ze nam de blije kinderstemmen mee maar liet de echo tussen kale muren de straat lonkt om de leegte te ontvluchten op zoek naar iets, naar God mag weten wat zo sjok je uren doelloos door de stad in plaats van sterren pluk je wrange vruchten verloren in de overvolle straten…

mijn genen zijn doorspekt met voetbal het enige dat de wetenschap overhoudt is een stuk leer met Adidas de bal is rond een open deur ingetrapt als kleine jongen met rubber Rumabal gegeven door grote broer eindeloos trappen tegen kaal stuk muur van anderhalve meter breed naast golvend spiegelraam waarachter soms het gezicht van pa verschijnt…

Ik wacht op Tjitske die met haar mandje over het bruggetje kaas is gaan kopen als een klein kindje staat in het hoge gras bij de sloot een ernstig kindje met groene vegen over de handjes en het gezicht dat naar de lucht wijst 'Allegear kleurkes allegear kleurkes yn 'e loft' Ze houdt een grote kale, versleten beer bij zijn…

ik kan wel zuchten en mijn hoofd breken, doen alsof ik er niet ben, of wellicht zwijgen woorden weglaten, met sprakelozen spreken, door weer en wind banjeren door de nacht of, als Mandela, met beroofden spreken, haren trekken uit mijn kop, kaal zijn als een luis, en mijn hoofd zwaarder laten worden dan mijn benen, blijven wachten op het ene…

Later nog minder, de vederlichte last van een handvol dagen, de kale gewaden Van de rust in deze statige nacht. Vrienden geven zich nooit over. Wij vouwen de handen over onze bange buik, happen gretig naar het licht grommen van honger terwijl we praten.…

ik heb al genoeg getoverd ben ontgoocheld door zaken die anderen mij probeerden wijs te maken met aladin dicht bij de hand schijnt mijn lamp op lege woestijnen waar wind giert door onbenoemde pijnen het oorlogsschroot is kaal geschuurd door zand nog glanst onwankelbaar staal dat zijn positie niet prijs heeft willen geven waar sprookjes…

mijn gedachten dwalen af terwijl wij wachten jij op een stoel en zonder tekst alleen je ogen spreken ik een blanco blad omdat woorden hun geboorte nog niet weten een kaal decor maar de reacties van jouw gezicht worden strak uitgelicht het openingsapplaus werpt meteen zijn schaduw op de eerste scene ik start mijn monoloog…

Verbaasd ervaar ik, wat er nu gebeurt: ze streelt m'n kale kop. Ik voel me lekker. Ik krijg een dikke kus. Het is een droom, die eensklaps afloopt - evenals m'n wekker.…

Laat los, laat los, zo zingen alle bossen, behalve waar de dennenbomen staan - de beuken die als heersers langs de paden nog fier rechtop ademen, ook zij worden kaal. Horen wij wel dit verhaal of menen wij dat alles duurt? Er blijft slechts wat de liefde bouwde....…

klinkers, tegen de muren ze stuitert de huizen binnen samen met het schel gerinkel van zijn mooie nieuwe bel zijn hoofd, zijn warrig hoofd zit vol met miljoenen plannen over wat hij nog moet doen of af moet werken, hij is geen echte deugniet, toch kent hij elke hoek van zijn eigen huis na vele maanden duizelig en zijn warrig hoofd te kaal…

Van hare handen die zijn hoofd namen en het wegborgen binnen haar schoot is toen het kale glanzende strelen begonnen als een ijl sneeuwen over een groot, somber land.…

In mijn dromen schilder je kale bomen wit van wortelvoet tot takkenrag zodat er weer licht in zit ’s ochtends trekken we schoenen aan vluchten we voor geweld want ze bouwen torens voor de goden torens voor de vorsten en torens voor het geld en de bomen - jouw bomen worden één voor één geveld wanneer de dagen donkeren gaan volg dan het…

Toen je ouder dan 20 was, Luisterde je steeds naar kale geluiden. Toen je ouder dan 10 was, Begon je al van de hel te dromen. Toen je ouder dan 0 was, Kocht je een ouderwetse vissersboot. Toen je ouder dan -10 was, Sneed je bij herhaling je polsen door. Toen je ouder dan -20 was, Hield je erg van oorlogsdocumentaires.…

In welk een oorverdovend tempo de wereld verandert bij alle bla bla komt in beeld in oude buurten gericht op zee uit Amsterdam-West Zo ligt het Stenen Hoofd thans kaal geslagen half afgehakt met getrokken klinkers voor ontmoetingen groen in het IJ Ik liep door de Nova Zembla die is dusdanig aangepakt dat je op je klompen aanvoelt hier…

De bast van kale zilverberken glinstert als met goud beslagen en de namen op de zerken wordt weer adem ingeblazen. Van een ruit spat fel de zon die in de wolken zakt. Een gasvlam bij de Hoogovens slaat over in het dikke hart.…

tochtlatten en de bokser een ringbaard vuurtorenwachters hadden rode haren en zeelui watergolf de amazone had een paardenstaart en de groenteman peenhaar de rattenkop der ongediertebestrijdster was een luizenbos de srv-man met melkboerenhondenhaar verkocht ook shampoo De geitenneuker had een bokkenpruik op en de nudist was kaal…

In het land van Potjestan dansen twee bruine beren poten klauwen door de lucht "bewegen" schreeuwen de heren snuiten kijken droevig rond in doffe ogen schittert vocht bekken zien er uit als mond nadat alle tanden zijn verkocht links en rechts op elke bil zitten grote kale plekken exceem zweert bij hoog en laag verdwenen zijn stoere nekken…

Het kind daarbuiten wekt de wereld met getover De avond valt als de warmte woelt Het jonge kalf rent de oever over De lege struiken door de wilde wind gespoeld De dag geschreven, de dichters dragen voor Lang, de dag voorbij, het kind beklimt de hoge heg De zonnekoning kijkt het glazen venster door Op de kale vlakte, de liefde…

Haar lichaam voelt als een fletse kaas uitgezweet in een ijskoude frigo met kale schimmel om uit te snijden. Haar moeder is reeds twee jaar begraven. Vader is vanmorgen de tuin ingegaan en niet meer binnengekomen.…

Gewoon op verre hoogten zich te laven Zagen die wijzen de aarde kaal en vlak En voelden zij geen achting voor de braven, In wie de wens te sterven nimmer stak. Hun zomer is allengs tot herfst gerijpt, Nu zijn zij heel de last des levens zat, Geen doodsvrees, die zovele harten nijpt.…

En die arme bomen blijven wederom achter, troosteloos en kaal. Ze wuiven niet meer in dit winterse vaal. Blijf deze winter alsjeblieft dicht bij mij!…

Het is me nu van alles waard dicht bij je lichaam en adem te zijn en je te zien door heuse ogen nu je kaal en arm naast me ligt.…

het gras waarop mij de liefde werd ingegoten was dun gezaaid het bleek geen onwil of door tijd overgewaaid neen, er waren kale plekken aan de moederborst ook moest de genegenheid zich oprekken over te veel gelaten met dorst het is daarom dat liefde met mate en vaak als leegte door mij wordt gevoeld neen, nimmer zo bedoeld…

De bomen verliezen hun schoonheid En blijven als kale stronken staan Hun glorie is voorlopig voorbijgegaan Wachtend op de komende lentetijd. Dan gaat alles weer prachtig ontbloeien De natuur gaat ongestoord haar gang Ook al duurt de winter nog zo lang Het blad aan de boom zal weer groeien.…

Wind speelt in de kale eik een vrolijk ruisend spel. De maan lijkt wel een ingesneeuwde suikerkaramel. Uit een oude grammofoon zingt een kerstkoor zoet en ik luister gezellig onder donzen beddengoed.…

Wat was ik apetrots op mijn Tom Tom Al klonk de stem van Bram wat schor en kaal Bijzonder in de stad, bebouwde kom Klonk zijn stem omfloerst, eerder nasaal Mijn GPS sprak plots verwarde taal Een zin die ik niet eerder had gehoord Dan volgde een totaal verkeerd signaal Met veel gedruis sloeg mijn wagen overboord Zelfs onder water…