Alle inzendingen over klokjes

en dan nu mijn lief, moet ik gaan in dit aardse staan de bloemen binnen tinten paars en wit een gouden hart noemt zeven slagen waar geen enkele toon in zit ze dragen nog het leed van kille winterdagen daar tel ik vijf- plus één, als kleine klokjes licht, ze zuchten niet ze zingen als ik blijf en spelen met het overzicht dat altijd…

ik heb ze weer gezien de spaans sprekende duiven hun ruiven vol middagzon in verlaten siësta tijd een balkonnetje op het zuiden en het voorzichtig luiden van de klokjes in de ijle morgenstond waar landarbeiders al uren bezig zijn met de aardbeioogst waarvan smaak en geur het knapperig stokbrood feestelijk rood kleurt hier…

Fuchsia klokjes klinken kleuren zwoele klanken om rood te fleuren ze schuifelen zacht mijn ogen toe ze stoeien nacht vol woel gedoe Amaryllis staat statig te pronken mij met haar roze bloem te lonken ze kriebelt lachend stijf op stand ze frunnikt spelend lijf haar hand maar ben ik dan een bij of vlieg ik soms naar honing druppels toe…

voel jij ook al, buiten dan, de prille schijn van een nieuw begin de herhaling van voortgang, de finale van de dood ik zeg maar, even ontwaar ik kleuren die als geschilderd verschijnen dus bruin, rot en zwart luiden de klokjes jubeltonen die onhoorbaar klinken over de doffe grond van gevoel vergetelheid of gedempte temperament…

tussen tak en blad kleinhoofdig knikt ze, in een tere bloem de rokjes stijfgesteven nog maar toch zelfs een bij heeft het gewaagd haar stugge slippen op te lichten het doet goed zoals het gaat, voorzichtig nog maar toch wijdt een glimlach zich aan nieuwe tijd ze danst subtiel door licht verleid en welt al tussen bomen waar de eerste klokjes…

behang de hemel blauw met wolken en wat zon verjaag de wind met kou en keer de buien om bedek de aarde met tapijt kies gemengde kleuren de vleug geeft al het onderscheid van wat erop zal gaan gebeuren neem de tijd in eigen hand ontspan de opgewonden klokjes maakt het haasten maar van kant stop het leven niet in hokjes dan…

Eerst laat zij als kind de koude moeder achter, wrijft zich wat eerstelingslicht uit de ogen: er komen klokjes, er aarzelt groen. Dan gaat zij voorzichtig lopen met het vermoeden van een feest verderop en later en bloost het veld, waar haar voeten gaan.…

lente zingt eeuwen jong ziet de boer op zijn trekker ooien temerig aan de mekker onder de wol hun lammetjes merels zingen op fluitjes ook de bloemetjes en bijtjes je voelt ze aan je huid talen naar frisse buitenlucht om in zinnen te verhalen natuur knalt er nu geel uit chinese klokjes in tuinen en vazen kleine hoefbladen aan rivieren…

Viool en trompetnarcis spelen tezamen met klokjes de hele dag bloemenmuziek in de tuin voor publiek van gewassen, die zich niet vervelen.…

Die kleine klokjes durven vrolijk kijken, al waait er soms nog koude wind en gaan de blaadjes weer voor even dicht. Als maar mijn ogen open blijven……

langzaam begint de lente vorm te geven de eerste klokjes, een pril geluid de winter is voorbij, de kou is uit de kleren, een expressie van het leven dartele konijnen springen terug in het heden de mens is liever lui en loom blauwe hemel en een droom van warme zonnestralen verhoort gebeden en in de schaduw van een eik lig ik te wachten mijn…

Zij laat als kind een witte moeder achter, wrijft zich wat eerstelingslicht uit de ogen: er komen klokjes, er verzamelt groen zich in eentonig groene regenbogen. Zij gaat aarzelend lopen en vermoeden dat er een feest broedt verderop, of later.…

'k Hoor nog de lieve, hel're klokjes Bij zinkend avondzon Als schaapjes keerden van de heide, En moeder met ons zong. O kon ik nog eens horen Dat lied in 't schemeruur, En vaders schoon vertelsel. Bij 't vrolijk knappend vuur. Die beelden uit dat zoet verleden, Wat blijven zij mij bij!…

Vijand'ge, grauwborst'lige huiv'ringvlek Schiet toe, om met kwaadaard'ge schaduwbek 'T fanatisch fonkelende feest te storen: Matzilv'ren klokjes dobb'ren overal, Een gouden-regen drijft op 't blauw kristal; En 't bloemperk danst, gedruischloos, als te voren.…

Nu 't lichter wordt, zie ik iets blinken Als sikkels, opgaande uit de mist; En klokjes hoor ik droomrig klinken: De herder met zijn koeien is 't. En meer en meer komt 't groen der weiden Te voorschijn uit de morgendamp; 't Zijn bloemen, die mijn oog verblijden, Geel als een stralend helle lamp.…

De lichte linde luidt de lindelucht, een zwoele zucht van zoetheid zucht als argeloos ik onder bomen fiets en 'k zoek naar 't bladerdak ja, zie witte klokjes bung'lend luiden lichtgroen doorzichtig lover dat flankeert en plotsklaps ben ik weer in de sfeer en alles wat 'k ermee associeer, van toen ik over haar geuren schreef...…

allen, 't gaat niet om de getallen, en als je alleen, slecht ter been, dan nog geen geween, bedenk in plaats van: ik mis wie er is die ik wat schenk, al is het een wenk, blik, jouw aardiger ik, een lach zomaar die mag, gewoon even een haal over een rug, door het haar, paal geen angst en geen faal want alles wil groeien en bloeien de klokjes…

Geestrijk geuren de klokjes, bij een kei tijdens het Carboon bezegeld, oeverloze tijd waarin demonen nog kloofden. Blije akelei bezingt de kosmos, zó vér wég. Beige nuanceert het blauw, een tint die ons laat dromen, we keren al terug naar onze sterren. Er verschijnt een rondte in mijn geest, leeg, zo zonder woorden. Breder, sereen!…

niet om de getallen En als je alleen, slecht ter been, dan nog geen geween, bedenk in plaats van: ik mis wie en wat is die ik wat schenk, al is het een wenk, blik, jouw aardiger ik, een lach zomaar die mag, gewoon even een haal over een rug, door het haar, of kaal hoofd geen angst en geen faal want alles wil groeien en bloeien De klokjes…

Hoe giftig ze ook zijn, altijd een zwak gehad voor de klokjes en de geur. Sjonge, sjonge. Nooit zo’n agressief ding meegemaakt. Een permanente verkrachting van mijn maagdenpalm. Een woekering die geen grenzen kent. Gelukkig nog geen klachten gehad, ik heb opperbeste buren.…

Bijwijlen dan knikken bij 't windeke kleen, Die schuchtere kopjes van 'ja' en van 'neen' Dan frazelen ze stemmig, als klokjes der mei, De perelkens van de hei. O wondre juweeltjes, o troosterkens mijn, Geen bloemeke bloeit er met kunstiger lijn! En zijt gij zó simpel,... toch blijft ge voor mij De perelkens van de hei.…

Hoe schoon hadden klokjes gebeld. Op een hofnarcis was men gesteld deze grapjas viel op door een dijk van een mop, want door hem werd een bloembak verteld. 't Was een schot in de roos! Een viool wist te zeggen van hem: 'Mijn idool is 't! Die bloem kent z'n vak. Ik ben blij met z'n bak, want een bloembak is ook een vioolkist.'…

'k Hoor stemmen als kristallen klokjes, in 't ruim gestrooid als wolken-vlokjes, bij scherts en blij-zang ongetoomd; waar vol-geteugd de boezems zwellen, in 't levend blauw der ether-wellen - door wijde ramen ingestroomd.…

kleur en geur lieve lenteboden die een bevroren hart ontdooien onder naakte bomen ontwaken frisse dromen dat de dood maar even slaapt en de kiem van het leven blijvend waakt in het land van sneeuw en ijs herboren lijkt uw blankheid zo volkomen zuiver zijn uw kelken als een communiekleed waar alleen een kinderhart is aan besteed roze klokjes…

In het land van sneeuw en ijs herboren lijkt uw blankheid zo volkomen zuiver zijn uw kelken als het communiekleed waar alleen een kinderhart is mee bekleed Roze klokjes van hyacinten, zijdezacht, Heerlijk geurend als een milde zomernacht.…

Met een slingerende rinkeling tinken klokjes door de wilde schokken, magisch voort en almaar voortgetrokken zwiert de kring.…

De kolenkachel straalt behaaglijk de huiskamer in zomerklimaat waar grootvader zijn uiltje knapt terwijl de kat een walnoot gapt die hij over het vloerkleed slaat kerstkoekjes in de dennenboom besneeuwd met suikervlokjes schommelen zacht aan felrood lint tussen de kaarsen; crèmegetint en tingelende tere klokjes de platenspeler krast versleten…

Maar schuift op haar venster zacht; Roomblanke roosjes houden er wacht; Maanlichte klokjes op zilvrige stelen Zullen er fijntjes voor hen spelen. Windvlugge elfjes, diedeldomdein, Wiegen zijn wiegje op dromerig refrein.…

Zij komen geschoven, zoetjes geschoven, Hobbelbobbel, kristallig klaar, Met korte klokjes even naar boven, Zijigjes achter en naast elkaar; Van ver weg, langs stille vlakte, Uit diepe, koele, milde wel, Droomrig groen onder 't groen getakte, Zonnighel onder 't zonnespel; Dommelzacht in den schaduwdommel, Waar 't langs 't bruine huisje…

De bloeitijd in z'n tuin geeft aan, dat tijden kunnen groeien, doordat er vele klokjes staan, die in z'n tijdperk bloeien. Soms laat men hem niet in z'n waarde, doordat men naar 'm scheldt. Zo noemt men hem het slijk der aarde en roept dan: 'Tijd is geld!' Een goed bezette drankentent zit vol gezelligheid.…