Alle inzendingen over last

Hun zomer is allengs tot herfst gerijpt, Nu zijn zij heel de last des levens zat, Geen doodsvrees, die zovele harten nijpt. Toen doodde met een dolk zich een dier wijzen, O slechte leerling, die de weg vergat, Die Sokrates niet moede werd te wijzen.…

Die groene beestjes in de vijver, Ze hippen en kwaken in het rond Maar soms heb ik er last van, als ze Huizen in mijn mond, of beter in mijn keel Want een kikker in ’t veld is wat anders als in je stem Vandaar dat ik met dat beestje in mijn keel Niet echt gelukkig ben.…

Een lastdier noemt men hem, Maar zijn hoeven, Ogen, oren Zijn minder nog lastdragend Dan de lasten van de vinnen in het water. Miauw. Het is een kater. Botsende daken En balkonnen Die de regen van beton niet dragen konden. Slijkstroom van boeken Die de bibliotheek doneerde Aan het rijk der doden. Lees.…

Zou 't geluk vermind'ren waar de last vergroot? Zou men armoe lijden om een mondje meer? Och, waar mensen strijden, helpt de Heer!…

Met onze handen kunnen we dragen De last, die voor een ander te zwaar is En onze naaste helpen waar dit nodig is In moeilijkheden en verdrietige dagen. Onze handen kunnen we vouwen Om met eerbied tot God te gaan Hem te danken voor ons bestaan Dat wij op Hem mogen vertrouwen.…

Pfft, zei toen de vleermuis stoer, een dag ondersteboven hangen zonder last van rode wangen vind ik een veel sterkere toer. Kijk naar mijn kop en wees bescheiden, kan ik niet de wijde omtrek zien zonder mijn lijf te bewegen misschien, kwam de uil toen tussenbeide.…

Nog een paar jaar en ik ben rijp voor een kunstgebit, mijn benen haperen al, een stok zal nodig zijn, ja jongelingen, ik dementeer, heb last van spit, mijn hele leven gewijd aan de wijsheidsleer, maar wat rest is van allen, die tergende pijn, het terugverlangen naar de borsten van Judith!…

het onbestaande krijgen plots een levendige betekenis hartbrekende wartaal vol van haperingen om daarna weer te vervliegen als stuifzand stemmen schieten weg daar tere woorden soms breken bij het spreken ook bieden ze vaak een sleutel tot een wereld die niet bestaat voorbij de grens der verbeelding voor het ogenblik hebben we allebei last…

Het zwakte af en was je tot last. Je eens zo heftige vuur Werd langzaam aangetast. Je snakte naar het nieuwe voorjaar, Als dat er maar eenmaal was. Niet wetende dat deze winter De láátste in je leven was. De eerste dag van de lente, De zon was nauwelijks op, Kreeg jij van God die lente. Hij zette je lijden stop.…

dromen je maakt je zorgen over het klimaat het laat mij eerlijk gezegd ook niet koud ach het waait wel over zeg je tot mijn verbazing terwijl de voorspellingen heel anders zijn moeder Aarde krijgt het veel te warm de ijsberen krijgen het moeilijk er is geen tijd meer om te ontkennen morgen blijf ik in bed dan heeft niemand last…

Opgetekend in het spel van ijlende ogen breekt de wereld haar pijlers af als loden lasten zich om wonden wikkelen als de ziekte zich nagelt aan het bed en gekromde ruggen zich buigen over de lengte van het vergankelijke gloeit koudvuur na waarin geen leven meer te smeden valt en verzoent zijn laatste adem zich met het oneindige De…

heen hij voelt weer aan als steen hij is een hobbyist pur sang alles doet hij alleen en al heel lang tot inkeer zal hij echt nooit komen alleen zijn heeft voor hem grote waarde dat is zijn betekenisvolle geschenk op aarde eigenlijk is hij doodmoe van het leven hij kan zich aan een ander totaal niet geven oud is hij in dagen, moet veel lasten…

Vele mensen, dwaas en dom, Ontevreden met het heden, 't Heden vol van last en druk, Zoeken in het verst verleden De eeuw van vrijheid en geluk. Zie niet om, maar zie vooruit! Slechts de toekomst is uw buit; Al wat achter is vergeten! Voorwaarts! nimmer strijdens moe; Grijp slechts aan met stout vermeten! Al wat vóór is hoort u toe.…

Ze deelt papavers met de sterren van haar natuur, ze draagt een gewichtloze last van weelde in een aanspreekbare figuur, die ze met me steelt en weer vrijliet in persoonlijkheid, er is geen keerzijde aan dit bijzondere amulet.…

Je kijkt naar mij, je ogen leeg, je draagt niet meer de last van het verleden, maar evenmin die van de toekomst met je mee. Er is alleen het hier en nu: een flauwe flits die dooft nog eer het helder wordt. Waar is die trotse man in jou gebleven die zijn wandelstok zwierig en ritmisch liet meetikken op de cadans van zijn voetstappen?…

meeste stenen zijn omgedoopt, dat is wat ik zeg nadat ik ze heb aangeraakt zijn ze niet meer als voorheen wat meer versleten, dieper naakt, het karakter hebben ze nog wel gemeen zo zal de kim, in de verte nabij, geen echt wonder meer kennen daarheen liggen ook aangetasten, voorbij het moment van gewennen, tillen wat lichter aan aardse lasten…

Beminnelijk, de zoete last die liefde draagt goudblond zacht gekruld legt champagne goudglanzend vuurpijl aan..…

Dan zou ze eindelijk echt vrij zijn zo treurig kijken als ze wou, in winkels voor haar beurt gaan, bij optochten vooraan staan, geen mooie kleren aan en elke avond zachtjes snikkend zou ze zeggen heus niet om mij maar om die last voor jou.…

Nee zeg nu niet: ~Toe man doe niet zo mal op scheve tegels maak je al een val, heb je soms last van kronkelende psyche.~ Ja, ik ben hierin echt bloed serieus.…

Soms tegen beter weten in nog even die ène zin om af te ronden te doorgronden je gedachten niets verzachten verklaren, zoeken bijna een tasten verlichten soms van lasten dat alles kunnen woorden doen woorden, zinnen waar te beginnen?…

heeft me verrast kou wind en regen klauwen zich vast ik kan er niet tegen het bezorgt me last was bijna vergeten hoe dit was. kruipruimte isoleren tegen optrekkende kou waarvan ze beweren dat het helpen zou het weer omkeren hoe moet dat nou hoe kan ik mij weren tegen die verrekte kou.…

in de verte komt ze reeds aangeslopen grijs gekleurd met donker omrande wangen spookachtig, groots, nadert onbevangen dieren zijn reeds in holen of nesten gekropen keurt kennelijk het landschap beneden haar is gereed haar last te laten vallen; terstond daalt reeds de temperatuur op de grond ze kreunt, drukt haar wolken wat in elkaar haar…

vogels met een lange hals staan zij in poldergrond genageld met de vleugels lamgeslagen stil zwijgend de boodschap te getuigen van een op apegapen liggend land kortwiekt geketend waggelen zij in het moeras van winst en verlies dat hen langzaam verzwelgen zal als niet diepe zakken en rijk gevuld van het zwart gepekte verenkleed de zware last…

hij loopt alleen over straat met een geleend hondje zijn reden de oude buurman is moeilijk ter been en dus alle drie blij de gezagsdrager gebukt onder z’n te dragen last kan hem niks maken een hond mag z’n baas immers nog uitlaten ook hij is blij hij houdt niet van stampij in een stille levenloze straat en vraagt zich af hoe…

Schone slaapster vrij van last. Blinkend, blakend uitgerust. Draag het schoentje dat je past.…

het geloof in een afloop zonder pret, gebeden worden onthuld met bommen en zwaarden wie de waarheid vindt in toedracht van religie gebasseerd op narcistische waarden onttroont dit sektarische beginsel met bijl en as, het vuur smeedt het ijzer tot wapen en keert het restant tot wederkerigheid in het herboren deze opstanding is slechts een last…

zo schamper kan men zijn licht van bestaan in twee ijle lijnen zoals spiegel met zwaan maar het verstand kan trekken zoals lood aan een vislijn zwaar buit halend van de bodem bezwaard bloot te staan spiegel met zwaan en brood de maan en nog meer lasten drukkend tot zelfs ademnood het ijle breekt in het kluwen van dwingende lijnen…

Blijf ik toch tegen weer en tegenwind vechten Weiger ik een nederlaag te ondergaan Wolken blijven langs de hemel jagen Laten slechts hier en daar een zonnestraaltje door Maar wat helpt zeuren of klagen De ellende verdrijf je daar toch niet door Ik wil blijven vechten tegen tegenslagen Als een hond in wind en weer Gewoon zwijgend mijn eigen lasten…

Ik droom de dagen van weleer als in het heden De dagen onbezorgd van jeugd, geluk en spel Toen tijden onbekommerd om de toekomst streden Gedachten aan zorg en last waren niet in tel Ik droom de wereld geschapen in zijn eenheid Met menig hemellichaam en sterren en maan Die ongeschonden door menselijke domheid Als ‘t paradijs vol bloemen en…

Het is weer zover de lente is daar mijn hart maakt een vreugdesprongetje ik ben er voor klaar De temperaturen gaan stijgen de winterjas kan in de kast geleidelijk aan word ik wat vrolijker ik had van de winterdip veel last Het leek lang te duren dit moment maar door geduldig wachten voel ik me weer verwent De bloesems in struiken en bomen ik ruik…