Alle inzendingen over levensader

Schepen bevaren me varen de stroom op en neer beladen en onbeladen Schepen bevaren me kennen mijn nukken onvoorspelbaar toch mijn daden Schepen bevaren me wind en ontij mijn handlangers mijn trawanten Schepen bevaren me ik doe ze schutten en sluizen van ondiep naar dieper en omgekeerd kennen mijn ruwe oevers botte kanten…

Als alles mij te machtig is zintuig ik naar de Vader, beleef ik Zijn getuigenis. In 't diepst van die geheimenis komt Hij mijn ziel steeds nader als alles mij te machtig is. Zo straalt Hij door mijn duisternis, vormt Hij mijn levenskader, beleef ik Zijn getuigenis. Hij vult wat ik ten diepste mis, doorstroomt in mij als ader als alles…

vervaarlijk wortelspel van jaren her blootgelegd door de tijd maar nog immer volhardend als een acrobaat die aan het leven hangt…

Was jij de voorbode van zacht in het keiharde ledikant waarin ik tijd heb doorgebracht buiten de rede van verstand heb ik mijzelf met jou gestreeld op kale plekken van het zijn dat zo armlastig was bedeeld door grote menselijke pijn ik ken moeder en mijn vader als bouwers van het warmste nest zonder zachte levensader; onder jouw vacht…

De levensader van ons natte land, Die dreigt nu langzaam zo maar droog te vallen, We zien in veel voorkomende gevallen, Veel fietsen liggen op de droge kant. De Duitsers doen geen water in de Rijn, Zodat wij zien waar onze fietsen zijn.…

Hoezeer ik ook proberen zou mijn geest te sluiten, jij treedt binnen altijd vind je mijn levensader en vaar je mee met mijn bloed op weg naar mijn hart. Jij leeft in mij.…

hier loopt een blauwe levensader naar jouw bruisende kloppende hart hier vormt zich jouw klei rond naar de kom van je hand recht naar de strakke langgerekte welgevallig naar de sierlijke lieftallige gevoelig naar de knedende welgevormde maar altijd blauw Delfts blauw…

Pencelen golven in rivieren van Rijn landschappelijke levensaderen ambachtelijk gevoelsterrein etsen schetsen in roodkoperen plaat schilderijen in achtergalerijen nachten wachten in schitterend kaarsenlicht monumentale lichteffecten fluweelzacht penceel engelenrijn Rembrandt Harmenszoon van Rijn.…

(fontein te Arpaillarques) zijn mossige baard verraadt jaren waterloop een onlesbare dorst naar meer laat zijn levensader wellen het peinzend gelaat met de zorglijke trekken geeft het geheel iets waakzaams alsof het zijn taak is alle dorstigen in het hertogdom aldaar te moeten laven…

laten we niet vergeten dat het vergeten van wat we willen vergeten omdat we het willen vergeten zodat we zonder een knagend geweten verder kunnen leven (meestal) wel kunnen vergeten immers gewetens willen ook blijven leven hun levensader is het nooit en te nimmer vergeten…

Stil zijn is ademen zonder lucht te kapen een doorbloeden van levensaderen. Stil zijn is een luxe een voldragen bestaan dat niets hoeft te doen om te weten wat nodig is. Spreken is een last een strijd om licht om aandacht en ontzag dat daden moet werven.…

Stil zijn is ademen zonder lucht te kapen een doorbloeden van levensaderen. Stil zijn is een luxe een voldragen bestaan dat niets hoeft te doen om te weten wat nodig is. Spreken is een last een strijd om licht om aandacht en ontzag dat daden moet werven.…

de kracht van het leven ik vind het toch hoopvol golft het in mij als een geschenk komt het voorbij wat eens was, zal ik, wil ik niet vergeten het verleden hangt als een amulet, een juweel op het midden van mijn hart het rust in verknochtheid het heden stroomt vol dynamiek en euforie mijn levensader nipt vraagt en ontvangt…

lekkend langs mijn gewonde bast zoekt water vaste grond in aarde waar zaad verholen wacht op kiem verwekkend baren doch gezichtsvelden wilde bloemen wiegend in diepe dalen verwelken onder het wolkenwier van mijn vruchteloos verlangen want in mij vergroeit de levensader langs schier verweerde ribben en onbezwangerde schoot bloeiend rood…

Een levensader zonder meer. Een doorgang voor het verkeer. Een werkelijkheid die geen verbeelding laat.…

Ook vannacht zal ik je dragen wiegen tot je slaapt je vertellen over rijst die moet geslagen zwarte vrouwenschouders sterker dan je vader Ik vertel je over overvloed in regentijd over schaarste en de droge tijd De rivier als levensader waar ook jij zal baden jagen waar vrouwen pannen schuren zand als zeep totdat ze glanzen…

gezond gekleed hoog geschoeid van huis naar school langs Ford en Coöperatie de kerk op afstand door klokken mateloos geboeid zoek ik hernieuwd de simpelheid natuurlijk aanvaard node gemist nu verouderen minder draaglijk is pijnlijk de durende onzekerheid van het bestaan mijn voeten gaan op herhaling langs de hoofdweg levensader van mijn…

de stilte is gestorven aan prille woorden zwijgende strakke lippen ontdooiden aangeraakt door de echo van zachte golven die de duwende lucht ontkooiden een nieuwe schepping werd onstuitbaar verworven bevroren in diepe levensaders verstokt in lijfelijk gelid waar een moedeloos verloren gemoed de keel vernauwde door een hart dat bloedt…

woorden met een warmend gebaar, waar zielen moeizaam zuchten genageld aan ernstige schemering en de leugen wordt gedoogd in blinde ogen wiekt nog een laatste vleugelslag richting hemelrijk Voordat de dood ons inhaalt en ons schaduwend verleden opeist heeft leven's liefde ons gegeten en beproefd Door de poort van een nieuwe levensader…

Uitdagend in haar ronde vormen gul bij de bovenkant de blauwe bies verdraagt de stormen zij voert ons terug naar een jeugdig land Waar flair zo vrouwelijk is een blik je kan noden waar je vorm aantrekkelijk is waar jaloezie kan doden Verbinding geeft de blauwe band als levensader kan hij voeden hij houdt bij storm ook stand kan ons voor…

gekrompen met de tijd Op jacht naar iets dat nimmer werd gevonden Het hunk’ren naar ontbinding maar gebonden Voortdurend vluchtend voor de eeuwigheid Gekozen lasten ankerden met spijt In stramme schouders dichtgegroeid met zonden Geboeide handen waar in oude wonden De onmacht schreeuwend werd tentoongespreid Het zwakke hart voorziet de levensader…

O god wat valt aan de mens te helen als hij zo is waar uw schepping het zicht in dag en nacht deed verdelen of aan zijn aard, ongevraagd, mij dus, de zwakte zocht toe te bedelen ben ik de kroon op uw schepping als mijn vel verdroogt onder ooggeklepte mensen en vrij als ik zie dat wij door kwetsbaarheid worden gedoogd en de levensaderen…

wolkendek in het aardoppervlak ziet weerspiegelen Bomen kleuren groen omdat het levende blauw van God door de gele zon wordt verwarmd Transparante oceanen kleuren blauw omdat Hij in het water woont Water dat het begin van alle levensvormen in zich herbergt en weerkaatst tegen de met meeuwen versierde hemelboog Datzelfde blauw kleurt al onze levensaders…

als vanuit de bron ver in de hoogte het pure water wordt geboren is zij nog pril van aard en sprakeloos alwaar de hemel de aarde ons met een levensader wil bekoren is de aanschijn van 's mensen beleving nog o zo vluchtig en broos door de stroming te breken in fasen schenkt dat tevens inzicht op onze levensweg regelmatig wordt er onderweg…

Omhoog richt zich zijn levensader; een stengel voorzien van vele doornen, die zich onbuigzaam naar het nieuwe leven richt. Onverschillig voor wat er om die schoonheid aan bloed zal moeten worden vergoten. Ergens op de wereld bevindt zich een roos. Het rood van de bloemvorm nog door vijf groene bladeren omsloten.…

Mooi weer Ik vind je niet en Ik mis je zo Sevilla, heerlijk bruisende stad Wirwar van straatjes Zapaterias en bars, rebajas overal Bezoek die ene bar, die steeds dezelfde blijft Oloroso nergens beter Estremadura, Extremadura Extra-mooi, Extra-ruig Als groot tapijt uitgestrekt Om elke zonnestraal te vangen Je zilveren levensader doorkruist…

(....telt jaren van weleer) Vertoeven aan de Rode Zee Water voor zowel mens als dier Egyptes levensader echter is De meer dan majestueuze Nijl Stromend van noord naar zuid Op de oevers wonen Egyptenaren Tussen Schatten van Cultuur Die door architectonische Klasse d'wereld voor zich winnen Echt hebben gewonnen.…

Alleen wij samen met de zonnestralen op de ziel die is afgesneden van ware liefde, welke altijd onze levensader was. Ik geniet van de melancholiek op je gelaat. Ik verliet even mijn verdriet en vond het geluk in een moment.…

Dieren die het ijs ontroeren Zwaluwen die ons opnieuw willen bezoeken Basgeluiden van wintergloed Ronkende bomen worden knoppen in woorden Aria’s in de winter geschreven komen tot leven Lijden wordt plat gestreken Winter terug gedreven Licht begint uit te breiden Zomergloed het onevenwicht Hitte belazerd het licht Opgewarmde uitgestorven levensaderen…