Alle inzendingen over lot

ik draag de liefde in me de liefde ben jij ik ben nooit zonder je waar ik ben ben jij en wat ik ook doe ik doe het met jou niet bang voor het lot want jij bent mijn lot de wereld wil ik niet de mooie wereld ben jij…

Vreselijk is het lot der mensen. Tussen hen woedt eeuwige strijd. De machtigen strijden om het bezit der aarde en offeren de massa, de arbeiders, de miljoenen, op in de strijd voor het niet hunne. Vreselijk is het lot der mensen.…

Het zou het lot van allen moeten zijn Terechtgesteld, doorboord door hoorn of tand Verpletterd door een kwade olifant En leeuwen malen je tenslotte fijn Het welverdiende lot voor elke stroper En trouwens ook voor handelaar en koper…

Allemaal in een kring om jou heen dierbaar mens we laten je niet alleen Laten je niet over aan je lot waar jouw lot ook valt het is ook ons lot welke prijs ook valt Die prijs delen we allen de hoofdprijs maar mocht de troostprijs vallen staan we altijd voor je klaar Allemaal in een kring om jou heen strijdbaar mens we laten je niet…

Het is mijn lot een riddervrouw te zijn ontwaakt in een duistere tombe trekt mijn ziel druppels diepzee omhoog uit de aarde tot een fontein van liefde die mij optilt en laat zweven naar het licht Het is mijn lot een riddervrouw te zijn, jong zonder smetten op mijn ziel die in mij hangt te wachten op berichten van nood die te erg is…

Wat vorig jaar op zomaar een der dagen De Enschedeërs eensklaps overkwam Treft nu opeens het volk van Volendam, Waar andermaal het lot heeft toegeslagen. Dit lot bezoekt ons onverwacht en snel En dan wordt zelfs Het Hemeltje een hel.…

Alles wat in mijn ziel leeft, zal ik naar buiten brengen, aangezien dat met een groter lot verbonden is. Later zal men zeggen: 'En zo het was.' Ik voorzag het al lang. Ik was niet langer bang.…

de streek die ik liefheb is een klein lapje grond idyllisch gelegen tussen velden vol zonnebloemen en middeleeuwse dorpen onder blauw azuren hemel daar waar nog de druiven rijpend aan de zon hun wijnstok trossen groeien weelderig de kruiden naast velden geurend vol van knoflook en lavendel daar in la douce france vaandelt naast…

Is het deel van de complexiteit van leven eindelijk weten hoe lang je lot nog is gegeven.…

is mijn geweten gesust als ik berust het toeval accepteer ook al maakt dat mijn leven kapot het lot dat mij is beschoren ontkent de vrije wil in het bestaan om een eigen weg te gaan toch zal ik strijden lot en toeval zijn niet te benijden voor hun nederlagen ga ik mijn leven wagen…

Alles is Gewicht en Tegenwicht: het Lot en -- het Rad van Fortuin.…

Wat ik heb gezien is plompverloren in een duistere bron gevallen, ik schrok als verloor ik mijn ziel. Op zoektocht met mijn handen naar een werkelijkheid die kan vervangen wat mij aan beelden geschonken was. Mijn geest vertroebeld door dingen die oud en beschimmeld lagen te rotten in de broedkist van de verloren tijd. Onmogelijk om louter…

Het lot al wetende Toch vliegende naar beter Levend als een tijdbom Neem je elke meter Je vleugels zijn zo teer En de zon die je graag zag Met je lot dragende Ga je ten onder op een dag De reis na het hiernamaals Ooit zal je hem maken Met je vleugels gesmolten Zal je ons allen diep raken Te weinig herinneringen Je bent nog zo jong…

Een wonder is geschied Wij zijn de gelukkigen We hebben prijs Helaas jij deze keer nog niet Een wonder is geschied Volop in vreugde Het einde van de reis Geloof, als je het ziet En wonder is geschied Begin van de verandering Wij geloven het nog niet Jij geeft ons leven zin…

Hoe zou het zijn als al deze gewone mensen hetzelfde lot waren ondergaan als ik en niets, niets anders meer zouden wensen. Dan zouden ook zij wanneer de hele stad gezellig en warm voor de kachel zat, verlangen die vier muren te verlaten.…

Het was, zo sprak een krasse vrouw in Drenthe Voor mij gewoon een soort van levenslot: Ooit win ik honderd euro uit de pot Want honderd euro vind ik best veel centen Maar dat het vijftigdúizend euro was Dat vind ik toch qua lot wat al te kras…

de bakstenen vorm doet denken aan het huis dat ooit bestond en het door haar deur verstond mensen warm te laten passeren voor wat gezelligheid binnenin de gebakken gaten vandaag ontkennen het verleden, toen de ramen nog juist konden passen ook al stonden ze wagenwijd open zo ver als haar scharnieren plooiden er is ook geen brievenbus meer…

ik wilde hoogte was altijd gericht op onontbeerlijk licht heb talloze keren mijn stam gerecht tegen constante wind al als jonge loot vocht ik met struiken die woekerden in ruimte groeide snel maar werd afgevlakt door een hoog bladerdak toen ik dat overwon kreeg ik als vriend de warm stralende zon heb nog geprobeerd mijn bast…

De rechtvaardige volgde Gods gezant die fel verlicht stond op de heuvelrug. Angst beroofde de vrouw van haar verstand: het is niet te laat, je kunt nog terug naar Sodoms muren van jouw kindergrond, naar waar jij zong en eens gelukkig was, naar open vensters in de ochtendstond, waar jij je kinderen ooit de les las. En ze keek - de dood kwam…

wielen branden over je heen, het was je 'lot',zo jong, zo onwerkelijk. Het waren de laatste secondes tot je dood. Nu hopelijk op een plek waar je soms wou zijn zonder verdriet en zonder verlangens ons wel met verbijstering achterlatend Meid rust zacht. Groet ons als je ons ziet vanuit daarboven. Afgesproken?…

Uit azuurstof blauw gedragen vogels dalen helvuurbollen in fosforsneeuw scherp geslepen wapens van de hebreeuw smelten moordend traag, wreder dan kogels zandstrook in rokend beton bedolven draagt de druppels van een verloren volk lekkend over land, doorkliefd met een dolk geen strijder stopt, zij sterven in golven vrijheid is in de tunnels…

van het pad de geur is oud en desastreus, het ettert waar gebeurde momenten uit mijn hand al strijkt de eer slechts door het omber dat zacht doorweekt wordt door woorden van vergiffenis spreuken die het lijden verlichten zijn van dien aard dat ik ze lees in sterren en in voegen die de puzzel van het bestaan trachten te binden aan mijn lot…

hoe bedreven de geest verrijst boven de klanken van geduld laakt het lichaam de behoefte aan warmte en wijsheid bedwelmd schittert het blauw van de tv door een traan van het rechteroog alhoewel dag veertien volmondig het weten flankeert van wijze witte jassen woorden is deze onrust als knisperend van grind op mijn graf geen dag zal nog…

Zolang je maar niet naar de uitslag kijkt blijft de illusie bestaan dat je de hoofdprijs gewonnen zou kunnen hebben…

Het oude houten tafeltje achterin de tuin Heeft zijn beste tijd gehad Het mist de stevigheid en is grijs in plaats van bruin Niet meer zo fier als toen het de tuin betrad In de kieren is het met mos beklad Het heeft kwasten als een kale kruin Het doet alleen nog dienst als puin Verweerd is elke lat Er zijn tijden van vreugde geweest Warmte…

Belichaamd door gevoelens en verstand, dit alles door het lot omrand.…

Hoe wreed is het lot: mannen zijn dobbelstenen voor heel veel vrouwen.…

Ik staar maar leeg. Waar ik op uitzag is verwaterd. De verf waarmee het leven mij schminckte verbladderde tot het meer steeds minder werd.…

de toekomst is ons aangekomen toen jij vandaag bij ons kwam een gloednieuw leven om te delen tien kleine vingers tien kleine tenen een neusje ook en een mondje alles zit bij jou erop en eraan kijkend in jouw pasgeboren ogen realiseren wij ons stilletjes weer dat de vreugde van de hartstocht afkomstig uit de tuin van liefde ons de verbintenis…

ja ik kijk om naar de seizoenen een lente om te zoenen want jij was daar zomerden in wolken die ook het blauw bevolkten regenden in samenzijn de warmte was fijn oogstten herfst in alle kleuren jouw geuren vruchtten in hun rijpe komst ja ik kijk om heb het jaar genoten we winteren maar de jonge loten zijn al ontsproten…