Alle inzendingen over mijn stenen kind

opmerkelijk genoeg liggen in zwaar gesteente volle kleuren in het verschiet we gaan onze stenen nog breken zo dadelijk met blote hand of tegenwoordigheid van geest maar nu even niet…

er was eens een ezel die zich drie keer stootte aan dezelfde steen die midden op zijn pad lag de eerste keer was het donker de tweede keer had hij dorst de derde keer was hij verliefd hij zag niet waar hij ging hij leerde aan zijn nageslacht dit pijnlijk fenomeen elke ezel echter zal zijn eigen hoeven stoten .…

Zijn lippen zijn vergrendeld Zijn vingers zijn de wind, Niemand had hem begrepen, maar het was een eenzaam kind. Zijn gezicht kent geen emotie Misschien had hij er geen, Eenzaam, gesloten, een kind van de aarde, Zijn leven was van steen... Zonder dat hij het vernemen kon, Was hij voorgoed verdwenen.…

het voorjaar tijd om te schrobben en te struikelen over de stenen straatvuil sneeuw en regen verduisteren het geelkoperen bestaan struikel nu val stil bij het kind van twaalf tere lentes in de knop ik noem je Marion ik noem de naam van een gebroken kind dat werd vermoord…

De hemel slaat geluid, ik hoor hem door mijn stenen, En zegt, mijn Sterre staat in 't heilige gebied Waar zij de Godheid, waar de Godheid haar beziet, En, voegt het lachen daar, belacht mijn ijdel wenen.…

Lezend op haar steen ‘Geven is ontvangen’ wat zij deed na jouw lijdensweg zelf te zijn gegaan tot na haar einde om weer bij haar jongste kind te zijn. Verdriet tot as verteerd - moederlijk verlangen…

Steeds als Henk weer ging verbouwen en met stenen liep te sjouwen voor een muurtje dat hij maken zou dan was hij de sigaar want zijn vrouw die er op toe zag en als sfinx er op de bank lag klaagde meters steen en been en gaf hem zinloos commentaar Zeg Henk, je moet het zelf weten maar je bent een steen vergeten en dus zeg ik het maar even…

'k Was thuis en Dacht dat ik droomde 'k Was daar en Zei tegen mijzelf: Voor áltijd Nooít meer eenzelfde N-E-G-E-N - E-L-F…

Ik kan niet dichten al sla je me met een hamer ik kan wel mooi zingen vraag maar aan mijn badkamer Toch heb ik een blauw vermoeden dat er een gedicht in me zit of een lied van verlangen, belofte, liefde en gemis Snelle dagen splijten ons uiteen en voegen ons weer samen steen voor steen metselen we aan dit huis en nestelen ons in geborgenheid…

Een steen op een steen op een steen, zo klim ik steeds -- verder naar boven.…

ik bak de stenen zelf weer heb genoeg geraapt met wat voor handen was uit rotsen die een levenlang partij beloofden in voegen slechts een fraaie schoorsteen deden roken de fundamenten delen we steen voor steen zal ik gaan bouwen met specie om samen van te houden zie je ogen in het nieuwe licht verschrikken door de open ramen…

Als verse melk vult ochtendlicht de blauwe beker van de nacht een lage maan, opgejaagd door joelende kinderen, gooit van een afstand wat bleke stenen naar de zon alvorens achter groene heuvels een veilig heenkomen te zoeken, de kinderen drinken door gouden rietjes hun welverdiende morgen.…

Een krakende trap 't was niet alleen de tijd die hem dat lapte zoek de zonkant kind dacht ik toen mijn buurmans kat daar lag te spinnen een trap van steen klimt in de wolken als daar maar geen regen van komt…

ik zie een spiegelbeeld dat ik niet langer kan verdragen het kind in mij spreekt al zo lang een taal van onbehagen gevangen in de kerker van het niet-begrijpen hoe weet ik wie ik ben als ik mijzelf niet eens herken? waar is de zon die mij laat rijpen? waar is de steen om de facetten van mijn ruwe diamant te slijpen?…

‘t leven onder ’t vuile gruis ik graaf vertwijfeld tussen stenen en klauw me dieper tussen de gebeenten van dode jaren, liefdeloos tehuis en opgehoopte leegte, naar het kind dat hier moet zijn; wat als ik het ooit vind?…

Er is slechts het krampachtige bewegen der mensen in hun stenen huizen. Kinderen brengen soms iets van de vogels in de ruimten achter de blinde deuren. Al vlug wordt het stof in de vaste tapijten in de vaste gewoonten in de vaste woorden. De ouderen zitten in hun leren fauteuils tableaux vivants tussen rekwisieten.…

Moeders kinderen verdwalen niet. Zij kennen de weg precies. Het zijn de wezen die verdwalen, In het woud van stenen eiken. Waar de zielen, niet gespaard, dolen rond karkassen en dromen achterna gaan tot de eiken essen zijn.…

Hardvochtige vrouw, spreek nog eens zacht over de kinderen in je handen en de avonden dat je stenen gooide in de zee. Hoe de hekken om je pijnboomtuin open gingen en de gekken stopten met spreken. Toen jouw binnensmonds gefluister mompelde naar samenhang. Leeg de houten huizen. Niemand heeft gewacht.…

het is warm de fontein spuit haar zilveren stadse sappen uit over de kinderkoppen een kind huilt in een wagen een fanfare sproeit noten platanen verwachten lente een bruiloft verandert levens het gemeentehuis uit roze bakstenen opgetrokken waakt over dit bruisend plein als een stenen mensenwaker een kind huilt in een wagen het weet…

zij kind had kunnen zijn ontwetend van het ondragelijke dagelijkse sterven in haar geen kennis van ouderdomssentiment gewoon met de stenen in haar buik kunnen hinkelblokken kunnen stoepkrijten de regenboog nabij gekleurd zij is de vrouw zonder kind gehuwd met duister en schemering gescheiden van vader van moeder van het lichtgevend leven…

Ik voelde me wat kil Soms zelfs wat koud Maar toen werd ik opgewarmd Door het Parool Krantenbericht De haghtag#nietalleen 2021 Een klinkend begin te maken Alle kerkklokken van Nederland luiden Het nieuwjaar van 2021 in Voor velen een kouwe douche Voor mij ’n warm gevoel: Gelukkig Nieuwjaar…

ik ben de regen op het mos en stenen schuren stenen los de hele aarde ademt mij en jij...…

De oudgedienden vinden 't maar lomp Maar wat zou je nog met zware stenen sjouwen Voor de bouw van kouwe kerkgebouwen? Je huurt een grote auto en een pomp! Geen angst dus als uw kind komt met de frase 'Ik ga nu voor het eerst een kerk opblazen'…

star stamelt de angst geladen ontzetting uit stenen beelden van grijze figuren in het heden opnieuw worden zij verraden voor de jaren die zij deelden en wordt er vals gebeden hun kinderen werden wezen van het licht of de schaduw en op het voetstuk staat te lezen een onbekende naam en de datum van hun laatste gruwel als dan de pijn…

in mijn hoofd maar ik heb ooit een kind gekend dat zich bang tussen de stenen rolde en gelukkig werd…

Daar ligt dat jochie, aangespoeld, Dood en eenzaam. Dat was toch niet zo bedoeld Toen zijn moeder hem in zijn armen nam en hij als baby op de wereld kwam?…

Zo je best doen dat de onderste steen boven komt en toch tevergeefs. Zo je best doen dat de kinderen wijs worden en toch tevergeefs. Zo je best doen dat het licht mag doorgang vinden en toch tevergeefs. Zo je best doen dat er iets verandert en toch tevergeefs. Zo je best doen dat de glimlach terugkomt, niet tevergeefs.…

stormen imiteer ik of het brullen van een woeste rivier als er een bruine beer komt laat ik hem in bomen klimmen om de honing van de bijen te stelen ik zoem vervolgens een leger boze bijen die hem steken op zijn neus en knieën tot brommend de beer huilt van pijn dan vertelt wanhopig hun moeder mij dat met al die spanning en het lawaai de kinderen…

Zo lang dood al, dat ben jij zoveel dingen daardoor verdwenen Dat ik een kind was kwam door jou en dat jij zo trots was op mijn daden dat hoort bij kinderen en bij vaders Ik weet waar je urn staat en bezoek bijna nooit dat droevig oord vol met stenen en naamplaatjes Al die bloemen in die kleuren alsof er ook maar iets te vieren valt Straks…

We moesten, als het even kon, verbinden, De Koning had dat zelf met Kerst gezegd. Komt van zijn woorden doorgaans niks terecht, Met oudejaar wist men elkaar te vinden. Daarbij zou men elkaar ook flink verwonden, Niet vaak is er die nacht zoveel verbonden.…