Alle inzendingen over mismaakt

haar handen grijpen in elkaar van pijn zij is niet gewoon zij is wonderschoon zij heeft mij geraakt en mij volkomen mismaakt met haar handen van fluweel…

ellebogen als verweerde krijtrotsen erosie van huid en psyche schilfers dwarrelend op de grond slagveld waar nagels constant pulken celdeling onverstoorbaar doorgaat op mismaakte knieën aangetaste enkels en steeds die nagels laten bloedsporen na op ellebogen verweerd als krijtrotsen mismaakt ik kijk ernaar en voel de plekken op mijn…

Ze had er alles voor gegeven maar nu het dan geboren is verwenst ze dit mismaakte leven. Het kind moet weg, heeft ze beslist -wie het kan mag er van houden- om nooit te weten wat ze mist.…

Mismaakt is de krab: uit ijdelheid zichzelf geschapen. Een stam wast zich met melk: zo ontstaan dan apen. Een granaatappel bestaat uit gestolde tranen van de profeet.…

en de stenen dragen mijn stille stem zij zijn handen vertragen het licht en leiden me naar iets wat ik nog niet weet ik ben mond moeilijker dan de waarheid mismaakt door gifpotten in het nachtelijk huis is er een aards paradijs of een open oog om oneindig lief te hebben de stenen blijven, dat wil ik geloven binnen bereik…

zij vult de glazen het rituele drinken naar jaren van weleer bloemrijke borders buiten aan de randen van vergetelheid in gangen de holle lach luidkeels repeterende mismaakte memories het laatst geheven glas nog eentje dan op daar en toen op nu en later in achterwaarts begrijpen toon ik mijn sporen van verleden naar weerzien…

mocht de vingers tellen van je hand het aantal was oneven zacht vertelde je waar de kleinste was gebleven zag strakke lijnen zwaar getekend rond je pols de huid was hard gaf aan hoe diep de brand je had geraakt maar niet mismaakt je lach was warm in het tonen van je ongeschonden arm…

wat mij verontrust is niet dat het regent maar wel dat de regen verzuipt in de putten het water terechtkomt de beek bij de bioscoop onder de grond duikt en niet meer te volgen is enkel weer bovenkomt bij het noordeinde de hofvijver voedt en langzaam verdampt en over de stad kruipt mismaakt wordt wat mij uitermate verontrust is de regen…

wat mij verontrust is niet dat het regent maar wel dat de regen verzuipt in de putten het water terechtkomt de beek bij de bioscoop onder de grond duikt en niet meer te volgen is enkel weer bovenkomt bij het noordeinde de hofvijver voedt en langzaam verdampt en over de stad kruipt mismaakt wordt wat mij uitermate verontrust is de regen…

nog staat de piramide trots maar tussen marmer en de rots zijn graven leeg geroofd geplunderd door barbaren en de wetenschap we weten nu wie toetanchamon was een ziek mismaakte jongeling die ooit als pas benoemde farao de dood in ging het gouden masker toont zijn gaaf gezicht heeft weten of geschiedenis ons opgelicht…

het is vreemd wanneer ik, zonder teken, de nacht zwart maak met mijn potlood illusies schrijf, nauwelijks dikker dan de dode liefde die ik achter komma’s meesleep samen met de houten urne (jaren vooruit) en rondgezonden gebreken waarop rechtvaardigheid geroffeld wordt alsof november sterft en ik mismaakt, alweer leven moet…

Zo’n muzikaal mismaakte - asociale - compositie. Partituren met afgunst, oorlogen, vrede en ruzie. Teksten die elkander zelfs niet kunnen verdragen. Zo’n valse gedwongen liefde die we ooit met elkaar begrootten. Doch; waarmee we uiteindelijk vaak ons aller leven verkloten.…

vrouwelijkvol je zachte lijnen verwachtingsvol kijk je me aan ik voel je als de mijne al eeuwen sta je te verleiden en met je rondheid mannen te verblijden ze lijken je mysterie te doorgronden maar voelen in zichzelf tal van diepe wonden ook zij missen de hand die jou in replica's op sokkels plaatste wie is de bruut die jou mismaakte…

Ik zag een meisje mutsjes maken: Zij hield, op hare malse schoot, Een mutsenbol, zo zwaar als lood, Mismaakt van mond en neus en kaken, Een kunsteloze beeldtenis, Gelijk dat goedje doorgaans is.…

ze schreeuwde woorden met van die scherpe klanken die snijden in je ziel waarvan het bloed al lang vergoten is omdat de inhoud niet helemaal beviel aan stem verheffen heeft ze nooit gedaan de toon ging uit pure nijd de hoogte in en mismaakte zo effecten die al hout sneden in doelen zonder smoelen we beperkten ons tot klein publiek…

Je spleet de taal je penetreerde het water, je hield het in je handen zwervend, je gaf je over en zei dit is mijn lichaam, dat gedompeld werd, wat mij raakte, een mismaakt gevoel zonder averij, getekend door verval, eroderend in getal, vergaan tot in de schoot van dat bestaan.…

jij hebt zomer gezocht waar kou klapperende tanden wit licht weerkaatsten einders gevonden die hitte trillend de verzengende horizon mismaakten hebt tal van verschroeide bladeren gekeerd maar het leven bleek al door de immense hitte te zijn verteerd in een herfst zonder oogst nog duistert het onder levenloos loof maar de koelte…

Over de zeebodem, ooit nijver drooggelegd vloeit opnieuw treurig vocht rond levenloze karkassen - een mengsel van bloed en tranen - langs bomen in vormen van catastrofes een eenzame schelp treurt om de gestolen liefde van haar godin de mismaakte aarde komt woest en ledig terug bij haar geboortestaat wachtend op alles toedekkend hemelwater…

De ruimte ongestookt door een schaarste en krap van formaat galmt nog even na van de snauwende vragen afgevuurd in de uren volgend de witte vlag De gevangene rillend van angst en verzwakt door ziekte stopt wanhopig steeds weer proberend zijn mismaakte handen in wat zakken lijken van een volledig doorgesleten en verschoten vooroorlogse…

Mismaakte en zotte wilgen zonder blad Wringen geweldig hun gekorven tronken... Het eiland geurt zo vruchtbaar en zo zat Naar 't polderwater en de vette bonken.…

De b is kil, dik en onverschillig, ik moet denken aan een bepaald soort regen uit een bepaald soort grijze en laaghangende hemel en aan kleine, mismaakte engelen en een tot stikkens toe benauwde god op een ijzeren hobbelpaard, maar ik wil niet denken, ik wil weten, ik wil weten hoe ik mij omdraai…

Mensen zijn lelijk, met hun lijf mismaakt Door 't zwoegen, 't droevig kleed en de eeuw'ge ziekten; Hun geest is laf, of zij voor 't leven schrikten, 't Ondoofbare, dat rond uw schijn-zijn waakt, Verkracht smartvlees, dat nooit de banden braakt Waarin u wevers van de dood verstrikten Uit duistre nacht!…

Je kan niet houden van iedereen Want elk persoon kijkt om zich heen Voelen, luisteren en kijken doen wonderen In een wereld waar gelijken elkaar bedonderen Ziek, maar toch gezond We zijn er aan gewend want onze wereld gaat maar rond Voorzichtig kijken we verder, maar niemand die het ziet We sluiten onze ogen voor andermans verdriet Mismaakte…

stommiteit tijdverdrijf ver drijven beulen beuken afbeulen kleuren regenboog klavier koper lof trompet kleuren deuren open dicht sleutel geheim slenteren beslechten slachten bestraffen gebak gebakken lucht luchtspiegeling priegelen neerzitten pakken herpakken ijskappen bosbranden over stromingen zeespiegel stijging aandelenkoersen mismaakt…

sneed zij zich..ook in haar been Onder haar kleding vermoedde er geen dat ze zich er zelfs dikwijls verwondde Evenals in haar arm alsook in haar been sneed ze zich daar ’s nachts die blonde Onder haar hemdje zaten diepe sneden met littekens door haarzelf veroorzaakt Bij gym dorst zij zich niet te verkleden ’t voelde als was heel haar lijf mismaakt…

Hel, open de poorten voor die mismaakte ellendelingen, zend hen de mooiste bloemen.…

Je hebt me helemaal niet aangeraakt Je zat je voor mijn lelijkheid te schamen Je hebt me dronken in een kroeg gemaakt En toen ik niks kon zien en niks kon horen Ben jij 'm stiekem met m'n geld gesmeerd En met de gouwe bellen uit mijn oren Moest ik betalen wat je had verteerd Al droeg ik grove keukenmeidenkleren Al was je vies van zo'n mismaakte…

vals aangeleverd door de verkeerde goeroe daar doorheen in kleur schieten pijnlijke scheuten van liefdes verloren Verder dalen wil ik dieper door de mistige lagen Dante's Vergilius volgen door de lijkgevulde loopgraven in Ieper in de schreeuwende vlammen op de Mont Ségur langs gedeukte Romeinse helmen afgebroken zwaarden mismaakte…

Zijn handen bedorven door overspel en mismaakt inmiddels geworden hield zij tegen. Zijn mismaakte voeten met teennagels van jaren deden hem pijn. Een non in het zwart knipte zijn teennagels maar liet zijn voeten in de ketenen.…

lopen kan, weer weiger ik, zoals vaak Bij een plek waar whiskyfles verbrijzeld, ziet ze gemene punten, niet zozeer voor fietsers, maar voor dieren Ik raap op We zien een wit papiertje, Zie je wel, zeg ik, we zien alleen afval Maar nee, want uitvoerig bewonderde ze bomen Zegde over madeliefjes versje op, praatte met hondeigenaar over mismaakte…