Alle inzendingen over moe-tanend

dwaas zijn vertrouwen verwerpt in kleuren pimpelpaars naast erwten in een vaas het geld dat hij nooit kreeg, de vrouw die hem verliet door liederen van de nacht, en innerlijk verdriet een kunstenaar in rouw, de kwasten niet meer trouw aan het verlegen heimweelied, het ego in de kou een zolder vol met werk, het zingen zonder kerk de handen moe…

Ach jongen, weet die denker veel, zei vader, moe maar zeer voldaan: beter lot kon mij niet treffen.…

Dan is er altijd iets dat ontspruit tot men moe, maar voldaan de horizon bereikt en deze haar poorten sluit.…

Van de wandeltocht ben ik moe, wil omkeren of even zitten. Maar wind door kale peppels geeft me drang verder te gaan. Gele herfstbomen worden ijler en dunner. Dan verlang ik naar druppels witte wijn, die zacht op mijn tong vallen.…

Ooit was je een laaiend vuur Dat mijn ik bij tijd en wijle Verwoestte, of ik wilde of niet, Dan ging je weer liggen, En stopte ik je veilig weg In mijn onderbuik, Hoofd dat moe was Van het blussen van branden In de bovenkamer, enige woonkamer In dit onbehouden huis, Veertig jaar verder zijn we nu, En af en toe steek je de kop…

een verhaal is het bijna niet als je het terugleest zo kort een paar regels ergens in Bethlehem wordt een kind geboren en ligt in een kribbe terwijl Wijzen uit het Oosten een ster boven die stal zien en er op af gaan met cadeaus en er ook nog herders in de velden liggen ze liggen moe en engelen horen ze zingen hoe heb…

Ik wacht op jou, Maar je komt niet: Mijn ogen gericht Op de wijzers van de klok Die langzaam voorwaarts gaan, Maar jou zie ik niet verschijnen - De tijd verstrijkt en ik Word het wachten moe; Ik besluit het actieve wachten Op te geven, en leg mij Te ruste, sluit de wachttijd Buiten, heb er niets meer Mee van doen, Maar voor…

tien over zes zijn lijf is moe en murw, zijn ogen tranen in een wake zonder weten zijn afgemeten pas verschijnt verraadt dat zoekend slepen van een toegeknepen dag en zo ontstaat de eerste wrok voorbij de avondklok de bank hangt nog gemelijk in een hoek, zijn boek boeit korter dan een snel respijt om woorden te beheersen moet…

Heel veel is er te verduren veel te ondergaan het lijkt niet meer te verbeteren waar zal je morgen staan Hoop op verbetering dat wensen wij je toe morgen zal het leren dat je vandaag zei, ik ben zo moe Wanneer je oud bent valt er niet meer te wensen toch wil je dit leven nog niet verlaten met al die door jou geliefde mensen Je lichaam…

weg kan doen Omdat ze ook een ander toebehoren Een prille zoen door Greetje mij gegeven Een lief gedicht van mij aan haar geschreven Een rode lok, die kreeg ik van haar toen Voor wat er kwam, een poosje na die zoen En als ik voor het slapengaan Het doosje zachtjes open doe Dan lacht mijn jeugd me even toe Ineens voel ik me niet meer moe…

Zwagerman, kenner van kunst Bij Magere Hein zeer in de gunst Want hij nam zelf het heft in handen Een onheilstijding, ingeslagen Slaat diepe kraters in een ziel Raakt menige Achilleshiel Oudtestamentisch zijn de plagen Die dan je teisteren en hoe Je lijf genageld aan de grond Je geest al los van wat je bond Geef je het op, je bent zo moe…

Een kindbruidje van veertien Gevangen in doeken Verhandeld als geit Krijgt voorlichting in Ter Apel over vrouw en veiligheid De huisregels zijn klip en klaar Geen tabak en alcohol onder de 18 jaar Haar pedoman heeft die nacht het kindbruidje verkracht We weten het, laten het toe Kijken opzij, worden moe Smoezen over een andere cultuur…

ze stonden onder het bladerdak de koppen bij elkaar gestoken hun konten naar de weg gekeerd moe murw misschien van het ononderbroken geraas op de weg liever en saamhorig luisterden ze naar het zachte geruis van de wind het suizelen van de bladeren zelfs de kabbelende regen kon de kudde bekoren ze wisten ook van…

De weg naar morgen Ik doolde over het rode grint, langs heide en mispels, keek omlaag, telde de distels in een droom zonder ontwaken doch wat moe in hart en geest Het leven was een feest omdat jij dat wilde Jouw stem verstilde in de spiegel, je zag slechts de strakke blik die je niet kende hunkerend naar de zonnewende twijfel je niet…

waarom kies ik koelte als de zon brandt op mijn huid ik wil het bruine beest dat eerst in wit weer rood wordt als mijn thuis maar feller ploert de koperen dood, nog even en mijn cellen hebben het begeven daarom verdwijn ik af en toe ben haar hitte zat en moe duik de koele schaduw in die zalig meekomt als jij schijnt…

Je weet dat ik de stilte nodig heb om me op te laden voor de mensheid want vragen stellen ligt me niet antwoorden heb ik niet voor handen laat me maar even in mijn eenzaamheid er is nog voldoende tijd om de wereld door mijn aanwezigheid te veranderen het zijn de kleine dingen die ik doe ze vallen niet op en maken me niet moe door niemand…

Blauwe god zo hoog verheven Afgebeeld met gouden banden om zijn armen Heeft de mensheid inzicht gegeven Waar gelukszoekers zich aan warmen Vroeger zag men hem in de wolken zweven Afgebeeld met een witte koe Als symbool van wijsheid en het leven Het spelen op zijn fluit nooit moe Zijn allerhoogste persoonlijkheid Liet legers eeuwen terug…

Ze zijn nu uitgeblust, moe van het geloven.…

begonnen fluiten van een gehoorapparaat geur van koffie en thee glas met water gevuld Licht geroosterd brood met groenten salade kiemen, tomaat plakjes kippenrollade Mijn moeder kraakt zucht, het smaakt hoorapparaten fluiten vogels doen het buiten Met een kom yoghurt toe manga, blauwe bessen banaan, witte druiven ma is nog lang niet moe…

stuk Zo voelde dus geluk Hij nam haar mee naar Londen, Parijs Hij nam haar mee op reis Zij liet zich leiden aan zijn hand Ze voelden zich verwant Toen sloeg bij haar de onrust toe Iets klopte niet van binnen Ze viel op vrouwen gaf ze toe Toen sloeg bij hem het noodlot toe Iets brak bij hem van binnen Zijn hart in duizend stukjes moe…

lammetjes huppelend in de wei kalfjes slechts even een blik opvangend van hun moe kuikens worden gemest net uit het ei biggetjes nog niet op gewicht weten het niet maar ze worden opgelicht allen lachen het leven toe de slager slijpt z’n bijlen en messen en na z’n werk te hebben gedaan kan hij ze in het hakblok te rusten slaan hem wacht…

Ik haat dit zoeken, moe tot op het bot Toch wil ik horen, iedere letter komt aan bod. Moeizaam vorm ik mijn woorden, maak ze passend aan mijn gevoel. Maar toch ontevreden, verdrietig en stil. Zo vind ik mijn woorden. Maar nooit… nee, echt nooit... zoals ik wil.…

Hier op aarde is de oude vrouw moe je neemt het op voor haar verlangen om telkens droom te zijn geschreven in brieven nog altijd ongelezen geen vertrouwde plek slechts herinneringen in de heimweehut Waarom luister je naar mijn droeve gezang mijn lieveling?…

ik kende haar dromen een metafysisch gaan en komen van vorm klank en kleur die haar streelden en zacht met haar speelden tot zij eindelijk moe en slaap de overhand kreeg zich heerlijk soepel uitrekte en de laatste pluis met gratie en elegantie vaarwel wuifde om de volgende dag uitgeslapen te beginnen met een schone lei alleen…

Smartelijke pijn van ’t zijn Niet bij machte te veranderen Het onlosmakelijke festijn Wat “leven” heet voor anderen Verwrongen verwachtingen Verdwenen levensidealen Keer op keer overpeinzingen Doorlopen of verdwalen Verloren geraakt in de tijd Moe gestreden geest Lichaam verliest de strijd Verlaat te vroeg het feest Tijd glijdt…

Ik red je uit de klauwen van strenge pa en depri moe en breng je heftig trappend naar mijn kasteeltje toe. Goed het is drie hoog achter, kamer te klein voor veel bezoek. Toch ben je meer dan welkom jonkvrouw in spijkerbroek.…

Terwijl het levenswerk in een ijl tempo voortjaagt langs gesprekken van de dag spelen op straat de kinderen een glimlach elkaar toe tot later en nog later heel erg moe de moeder binnenwijst.…

over uitgestrekte vlaktes van onbestemd verlangen ik wacht waar de wind mij waait aan de oplichtende horizon is de dageraad slechts een manestraal ver weg ze waait over onbereikbare bergtoppen laat sporen na in de bedding van de rivier er waait zomaar ineens een andere wind geeft een rimpeling in het stilstaand water moe…

In cirkels van waanzin gedreven, met vlagen aanwezig, maakt ze me te moe om weer verder te gaan in mijn leven en slaat deuren achter me toe. Onbegrip en woede overmeesteren mij in golven van onmeetbare pijn.…

't Mag overal over gaan nee, ik word het schrijven nooit moe! Maar om nou alles te schrijven wat ik denk, vind zelfs ik te ver gaan. Je eigen gedachten zijn tenslotte een geschenk en die gaan alleen mij maar aan!…