Alle inzendingen over naamloos OR wereld

Ach, denk aan Michael Jackson, take it light; it doesn't matter if you're black or white.…

rolde weg zij werden opgepakt en vastgezet in hetze tot levenslang veroordeeld zonder enig proces naamloos is hij verdwenen in het gevang ergens restten vervagende berichten gekrabbeld op verweerd behang…

zij draagt het vreemde vogelpak met charme weet geraffineerd dat aan haar verenkleed wel iets ontbreekt vliegt koket de hoogste baan om liefde te gaan delen haar glijvlucht is het godsgeschenk voor naamloos velen…

Voel ik niets, vraag ik me af of ik niet beter naamloos, zoals ik naamloos heb gezwoegd, verduurd heb, uitgebuit ben en ben weggetrokken, een naamloos graf had kunnen vinden in vreemde grond. Er hebben teveel voeten over mij gelopen en teveel ogen mij niet gezien.…

Uit duizenden Zo op het oog Ontelbare achterlichtjes Hier naamloos verzameld Op Groningen Centraal Ken ik zelfs mijn Eigen niet, toch is het Mijn toekomst die hier Voor me ligt, maar, Weet je, door de waas Van anonimiteit zie Ik haar niet Groningen, Centraal Station, september 1978.…

ze treden één voor één naar voren uit een naamloos lange rij gekoesterd door de meester hij dicht ze een gezicht erbij getekend met zijn voorkeurstrekken kuddegeest en vleierij anoniem in adoratie roemen zij kritiekloos de prestaties uit zijn eregalerij…

een naamloos wit kruis in wanhoop beland je vraagt een monument niet naar zijn naam en sterren verschijnen waarvoor ik me schaam jij was mijn broer en stierf voor mijn vader jij bent mijn hart en leeft voor mijn sterven ook schierbeek na hoornik zomaar door het raam ik ben een regenton een boekenkist alles ervend…

Ze zijn tot naam geabstraheerd waaraan wat data zijn gehangen geen gezicht hun rustplaats is de aarde ergens overal als stof in wind en slik in regen omgezet tot hout en weer vergaan in weer en wind zo kom ik ze vaak naamloos tegen…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

dan hun plek te verliezen, nooit worden hun namen vermeld en rest een naamloos leven om voor eigen waardigheid te mogen kiezen.…

licht zijn, waken, slapen en sterven in elkaar over gaan - dan zien we in dat later geen verlenging van het heden is, we ‘n ander persoon worden in een andere wereld en ‘t sterven minder pijnlijk als verwacht, de dood aan ‘t eind van de reis doodgewoon is.…

Al was het dan, citeer ik: “in de buurt”, een duister, naamloos kwaad bedreigt Jan-Peter. Laatst, toen hij in de buurt was van Roermond, liep dáár ook iemand met een snoeischaar rond.…

soms ben ik triest over verloop van tijd want alles raakt op soms ben ik moe moe van triestheid omdat ik altijd maar vergeefs en amechtig probeer aan te klampen voor een plek in de trein die eeuwigheid heet hier op het drukke perron van de vergankelijkheid sta ik naamloos tussen passanten…

nee, vandaag doen we niets meer geen ingewikkelde vragen voor ons ligt een leegte naamloos ver weg het land onbepaald de zee morgen is tijdloos als gisteren terloops een gedachte waard liggend op amorfe stranden zijn zon te aanbidden…

aan de gerafelde kant danst de wind wiegt het licht een langzaam veranderen in aarde het zachte breken naamloos verborgen in een lange winter tussen alles wat duister is deze stilte heeft stekels een verdwaalde dichtregel glijdt langs het venster…

We blijven onverstoorbaar naamloos omdat we zwijgen geringe afstand van de kust zee in alles wat hoorbaar is rust dichterlijk bij mijn hart gaat weer terug om aan te zwellen in mijn nachten bij haar volmaakte duinen tussen haar billen in het holst van de nacht wanneer we samen zijn met de maan naamloos omdat we zonder bezitten zand…

Wanneer gespleten tongen woorden slaan en lippen blauw zelfs kou kunnen laten bevriezen zullen veren gedoopt in huid op huid het dons altijd kunnen verbloemen al blijft de gift git het blanke vel leest naamloos…

Voor mij in hartje Stad ligt jong gras In de volle zon Grasmat die de laatste Dagen garen spon Bij vocht en warmte En zomerzon - koele schaduw Slechts in een klein hoekje Waarin het aangeschoten wild Van de stad naamloos rusten kon…

net niet Achter de heg Werd weggestopt In de grond voor Ongewijde rechtelozen, Heeft hier in Verkorte vorm Zijn laatste plek gevonden - Niet verwonderlijk, omdat zijn Menselijkheid al tijdens Het leven werd geschonden - Hij heeft hier met zijn Onaanzienlijke lotgenoten Een groepsgraf gevonden Waarin hij samen met hen Naamloos…

Verwen dan het liefst een naamloos en eenzaam kind wat ik ken, in het gestolde idioom van het leven is het moeilijk in te schatten op welke oprechtste schouder je de bron van tranen vindt. Ik gunde mij die horizon, er bestaat geen wereld zonder droom, in een schoonheid zonder broosheid wint de dood als grootste aandeelhouder.…

Bij ieder is er wel de hang om ergens voor te zorgen, iets van belang hetzij je kind, je dier, je vader je gezin, je fiets, je huis, je lijf je land jouw wereld, jouw verstand precies als in de dierenwereld. Waar komt die zorg vandaan de hang om te bestaan om door te gaan, te leven uit te rusten, stil te staan, ja zelfs in de dood?…

We lachen later over het naamloos geluk: proeven van de zon, drinken uit beschonken lippen. Liefde is lang en gelukkig.…

Woorden die als Losse flodders De ruimte in Worden geschoten - Niet geschoten Is altijd mis, Is het devies - Overdaad aan woorden Die niet beklijven In de lucht waarin Ze worden uitgesproken - En dan die paar Die overblijven Als de rest Naamloos is verdampt: Ik hou van jou, Kom nu naar je toe En doe er verder Het…

nu de waslijn druppels draagt, op rij gezet door niets meer dan de lengte van het koord schiet een woord door omgebogen licht, het zicht schiet mee een luchtruim ver schenkt flonkeringen door het raam in naamloos kleine buigingen slechts monogaam met elke bleke zee…

dit schiet niet op de hemel wordt nooit paars de ruimte herhaalt zich steeds vaker de kamer weet zich raamloos ommuurd hartslag tikt soms in blauwe morsecode alles naamloos zonder doel maar ademvast binnen keerkring en rooilijn onder- en bovengrens al geweest en best wel voorspelbaar…

Leeg, door blik ontzield lig je stil op zompig asfalt oude kleren, plastic slippers naamloos lichaam in de nacht Wie ben je hoe kwam je hier terecht wie verloor zich in je ogen, daar waar nu slechts straatlicht valt, - is er iemand die nog op je wacht?…

jij hebt ze betoverd veroverd met ogen en lach maar jouw entourage bracht slechts een eerste voorspel van liefde vingers handen en jouw armen dirigeerden de speelse dromen die zij aan haar stemmingen gaf waarin aanbidders naamloze liefde zagen iedereen kent mijn muze in haar bewegen dansen op kleur in het haar even raken…

ik schrijf lichte door de wind bewogen gedichten die eigenlijk geen naam mogen hebben in naamloze verzen wil ik wonen als de woningloze uit J.Slauerhoff's gedicht en op eigen wijze gelukkig zijn…

Ze leven in het hart van de moeders Ze leven in het hart van de vrouwen Ze leven in hun getekende gezichten De naamloze doden Ze leven in het verlangen van een kind naar een vader Hun naam zo vaak gedacht Hun naam zo vaak gedroomd Ze dragen namen voor wie hen hebben liefgehad Ze waren slechts naamloos in oorlogsberichten…