Alle inzendingen over ongewisheid OR gemoed

de vallende avond lijkt op uitstel, op verlengde speeltijd, op aankomst met onbekende vertraging in deze ogen blinkt een hemelzucht, even later passen eendagswolken met gemak in hun jachtvelden wie zwaartekracht van licht kan verdragen leest een donkertalig gedicht, scheert de wol van zijn luchtledige schapen…

Each Time You Die Alone, The First To Die, Maybe You Die Today or Die Tomorrow, Die Now, Again, or Die Once Without Sorrow, Die Twice, Die Hard or Die And Say Goodbye. Maar híj blijft leven, wat er ook gebeurt, Die 007, ‘shaken’ dan wel ‘stirred’.…

maar we worden weer ouder dan voorheen en we hopen onderweg in een auto met visum en driekwart fles wijn op weg door ons heen toch nog heldere klare ruimtes te kiezen voel een licht schudding in de schouders waar dacht ik aan toen ik daar bedrijvig door de tunnel reed met bijvoet sibelius en ouders en het graf in moeder aarde de omnivoor…

Ik kan enkel zwijgen Of naar diepgang neigen Wachtend op wat ik nu niet weet Terwijl onzekerheid aan die onwetendheid vreet Warmte kan mij doorheen de dag dragen Terwijl gelijktijdig de zon Aan de ziel wil knagen De mens is een dobbelsteen met zes vlakken Wat moet ik werpen Om mijn toekomst te pakken Ik schud aldoor met verwarrende…

schuldig gesmokkel tussen repen van Cote d' Or ben ik afvallig…

het ongewisse zetelt op een hoge drempel het ongewisse behelst tevens het perspectief…

Zen-slagen wonder Spreek "To be or not To be" Goed te "zijn"- "zonder"…

<< >> Controversy Whether tricked or not.…

straight ahead immer gerade aus en dan ineens die afslag naar links, rechts, einde rotonde or whatever...…

ik zag je ogen draaien armen maaien in de lucht jij was totaal van je stuk in zacht begeleiden konden we de nare gevolgen van de plotseling optredende energieboost vermijden nog was er paniek en de schrik van het ongewisse in het niet weten waar je bent en wat je doet maar de wereld heeft je weer lief ingesloten in dat…

ik wil het weten vergeten maar de ankers laten niet los trekken nog steeds hun sporen onuitwisbaar ook op de harde rots ooit zou ik de lijnen kappen in het ongewisse verder gaan maar ik had niet de moed om alles te verbreken de rode lijn is gebleven heb me geschikt in een leven waarvan de schaduw steeds voor mij zal staan…

Stokoude pannen op de kerkhofmuur je kunt er zonder moeite boven binnen zien de zerken kijken je zelfs vriendelijk aan even blijven staan misschien dat ongewisse ondergaan hier is de nood geleden en verstreken van de dood een deugd gemaakt…

Laten uw gedachten u leiden Lijd echter niet door uw gedachten…

verstrengeld door liefde lezen zij elkaar in de weerspiegeling van de zee maren in de wolken zonneklaar blijkt dit nu allemaal passé hij leest zijn pijn in haar ogen blaam kruipt op vanuit zijn ziel probeert hij ze kussend te drogen wat eens solide was nu zo schriel lijkt deze magie doorbroken nu hij vaker in cirkels praat 's nachts…

heimwee naar de inhoud die zij eens omhulden slijt langzaam door tot verleden is vergeten al starend naar oneindig hangt een meeuw zwevend voor het einde van de horizon daar is de zon die schijnt lijkt alles lichter in het nu de dunne draad aan de buitenrand biedt wankel een vervolg op de onzekere tocht waarvan het einde gehuld in ongewis…

de sporen in het zand die ik gisteren zette zijn vannacht verwaaid zou ik ze willen zoeken de wind die nam ze mee de vloedlijn kruipt omhoog als ik langs het strand loop ik weet van de getijden die mij nog steeds verrassen als onvoorziene golven mij meesleuren hoe kan ik weten of ik aan het einde van de de dag de Avondster begroeten…

ik zie ze lopen over je wangen wat heb ik je aangedaan laat mij wat ik fout deed toch vervangen laat mij niet in het ongewisse staan ben ik het echt die zich schuldig voelen mag ik zag ze stromen branden van verlangen tot ik beter keek en zag dat het een voorbode bleek van een onderdrukte nu voluit losbarstende gulle schaterlach…

Het is ongewis waar je bent, je dwaalt maar rond – tot je dat beseft.…

Mijn ogen weerspiegelen mijn gemoed Dof, ellendig en niet blij Mijn wereldje weer op zijn kop Door al die rotte tobberij Ik wil vluchten uit mijn lijf Maar, vluchten kan niet meer Ik voel me waardeloos vandaag Bidden wil ik, maar onze lieve Heer antwoordt niet op aanvraag...…

Ik ken de diepgang van mezelf niet meer. De standvastigheid onder mijn voeten, heeft plaatsgemaakt voor een diepe kuil, waar ik niet meer uit kan. De zoete voorsmaak van het begin, is weg, de bittere nasmaak, blijft op mijn tong. De woorden van vroeger, zijn nog alleen stille klanken. Het lichaam en de ziel zijn nog één. Het hart…

Vluchtige, schuwe schaduwen waardoor de nacht de ogen sloot, glinstert verse sneeuw op zerken van hen die leefden en er boven wier gemoed in aarde slaapt, het licht heeft z’n baan verlaten, de tijd waait nieuwe dromen schoon op de hoofden rust de keizerkroon, het zicht op de kortste dag is dood.…

In knus aansluipende schemer laaien de vlammen van het smidsvuur vol arbeidsdrang, laten hun welluidende knetterzang langs aambeeld, handen en wachtend bier waaien. Om de schuimpul blijft rossige gloed draaien, trilt telkens blij verrast, dan even bang. Drank en schijnsel spelen de werkdag lang, willen de smeden met nieuwe smaak paaien.…

Waardoor ik dinsdagmiddag heb gemerkt Dat haar gemoed ook mijn gemoed bewerkt.…

vermeden to be or not to be, that is ...…

wat is de volgende stap, tot welke zee wendt de vloed zich in afwachting van opstand en berusting tot nader tegenbericht, met blikken van; ‘wat nu weer?’ vragenrondes, workshops, dialoogsessies, dagsluiting nu het nog kan zonder gezichtsverlies, bergen in beweging of diepten zonder vaste grond en schimmen die niet verzaken, vlekken…

Het komt misschien door het weer Dan schijnt de zon, dan weer niet Zo ook met mijn gevoelens elke keer Dan ben ik happy, dan weer niet. Als ik happy ben, dan zou ik willen schreeuwen De wereld laten weten hoe blij ik ben En al het moois in de wereld willen omarmen Ben ik dat niet, dan zou ik willen huilen dicht tegen je aan willen kruipen…

in traagheid van gemoed de diepte het oog van de melancholie en nog altijd het verstilde reiken naar de schoonheid van een onbevangen jeugd een bevrijding pas aan de horizon van de utopie maar desondanks gaande door het leven in de schaduw gaande in weerklank van het voortbestaan steeds de lente opnieuw…

je kent ze vast wel, die momenten dat het vel je even niet meer past dat je weg wilt lopen bij jezelf maar zelfs geen weg vindt op de tast van die dagen dat de regen zich van zijn natste kant laat voelen jou onder je huid nog raakt en je het liefste weg zou spoelen dan druip ik af zonder een woord droog mijn draad met de intentie wat…

meer gehoord als ik daglicht ken, hoef ik niet in aarde te wroeten mijn zwijgende metgezel laat ik op volle zee achter misschien wel om niet zelf opnieuw te moeten, te hoeven, maar te neigen naar gewoon zachter de klaarheid behoeft geen nader betoog in het onbegrijpelijke hou ik mij staande daar zit mij voorbij de dag nog iets hoog het gemoed…

Ik ben niet altijd aardig ook niet altijd slecht ik ben een beetje ' tussenin' jazeker, dat ben ik echt. Als je verdient mijn vriend te zijn zul je altijd een oor vinden alsook een plekje in m'n hart. En al ben 'k niet altijd aardig evenmin niet altijd slecht ik zeg je de waarheid niet krom, maar puur en recht. En kun je daar niet…