Alle inzendingen over onthecht

bewegen van een prima ballerina volmaakt in rechte lijn en harmonie van druppel tot welle vanuit het midden cirkelend kabbelend tegen de oevers van de strak spiegelende plas tot in de uiteinden van jouw bewegen klopte de kracht van je hart met de zachtheid van jouw macht je talent was extravagant waarbij het fysiek onthechtte…

in een valse onweerszon schittert de monoliet zijn boodschap tegen donkere wolken magistraal torent hij hoog boven het stille land schaduw werpend op haar warme mystieke kant zij voedt de atmosferische energieën diep in het spanningsgebied van het reflecterend geestelijk verkeer zij zijn onthecht waren een eenheid op interstellair…

In het kleine Heiligdom drommen moe de pelgrims binnen: rustpunt op een lange reis van onthechten en bezinnen. Wees Gegroet en Onze Vader duizend keren in kapellen - duizend mijlen als gebeden die van schuld en pijn vertellen. Op de weg naar Santiago voeren auto's af en aan mensen met te korte dagen voor een overvol bestaan.…

ervaar ik beter de vreugd in de veelvoud van eenvoud en minder de veelvraat die op de verslavende zuchten van mijn wegen heeft ingewerkt en vind ik tussen kaf en koren het onaantastbare prille zaad dat niet meer door onnozelheid zal vluchten maar enkel verstild, blijvend in zonlicht baadt en waar uit het onvermijdbare aardse lijden de onthechting…

met een knipoog en een heupzwaai in een oogwenk en een handomdraai verloor Arend zijn evenwicht en het heeft even geduurd maar Arend is geland onthecht en wel, doch licht gehavend en wat roestig in de heupen vanwege zijn hoofse geaardheid het was juist door vrouwen met namen van bloemen en vogels zoals: Merel, Iris, Roos Bosch…

Doch het leven kan een mens onthechten en hartgrondig bezeren. Zo'n mens moet zijn evenwicht zien te hervinden in de krachtbron die wijzer wordt als alle pijn slijt. Om dan de weg naar buiten te vinden als het hart zich van alle beklemmingen heeft bevrijd.…

nog wist hij zijn naam in het stof van de tijd profilerend te schrijven zijn woorden werden gezien door fanaten gelezen helaas niet altijd begrepen onthechting had het mes in logica en syntaxis gezet het verhaal in opbouw geplet zijn referenties werden xenofoob de aardse samenhang verroestte tot schroot nog lang bleef zijn…

en natuur de stilte van het late uur bomen laten spreken fluisterend antwoord geven naar lichte ogen zwaaien zonder dat zij schrikken en meteen wegdraaien de grond weer voelen zonder het leven drastisch om te woelen ervaring delen van een al eeuwenoud verleden maar ik ben passant waai weg als zand in droge tijden ben de natuur onthecht…

Waarom raak ik als echtgenoot en huisvader onthecht en gaat mijn fantasie met mijn hormonen in gevecht en denk ik voor me uit: wat ben ik schaamteloos en slecht wanneer Marjon de Hond 'dit wordt een echte plaknacht' zegt.…

ruisen zich laat horen, uitgestrekt in het neervallen misschien om het gemis van de ochtend waarin bloei gulzig en ongeremd golft naar het oor van verbeelding om verder te gaan verder dan de broodgedichte dodenakkers die, verward, hun verlangen nooit meer kwijtraken in telkens grotere waterdruppels om wat zij geworden zijn, onthecht…

zee, draag ik om mijn nek gehangen, als doolhof met me mee, slaap op stenen veren, drink uit schelpen de hartslag van hun zoute leven, gedolven uit het schuim op de lippen van de golven, zoek toegang tot nieuwe dromen, waar de maan z’n witte hand oplegt, stromen wolken in een plas van licht als vlindervleugels, gewichtloos, tijdloos onthecht…

zwevende geesten Ontsnapt uit de fles Doorkruisen de schimmen Lichtjaren ruimte Spottend met wetten Van ratio en tijd Onverhoeds kruipend Bij nacht en bij ontij In aders van duivelsgebroed Maar tonen op klaarlichte Dag hun karakter Besluipen het roerloos gebeente Plegen een overval Bij diepe slapers Aan tijd en aan ruimte onthecht…

Nee, vrolijk word ik er niet van maar bedenk me wel dat ik er aan mee moet doen -ik geloof niet in onthechting- soms sta ik pardoes voor 'n dierenwinkel waarin een verkoopster zo lief lacht dat ik ervan zou kunnen omvallen als een kapstok, net op dat moment waait 'n zachte wind de hoek om die ons beiden meeneemt, om daarnaar…

Onthechting voelt aan als vrijheid en verlichting ineen. Meer en groter als mijn persoonlijkheid in heelheid ben ik al-één. Helderzien van gewaarzijn in deze volmaakte zorgeloosheid. Niveau van de geest waarop het antwoord op iedere vraag bekend is. Sereen mogen voelen in kracht van de goddelijke schepper zonder gemis.…

willen beloven dat de duisternacht verdraagzaam blijkt voor alle mensen die lijden in ontheemde landen in den verre je doet geen oog meer dicht als het duister volstaat in haar falen iedereen in de steek gelaten met meer wanhoop dan jou lief is er is geen weg terug heimwee dient slechts illusie we weten allemaal beter tijd heeft ons onthecht…

het lot van zijn nageslacht hangt aan zijden takjes ouders weten wanneer het tijd is voor het vaarwel de heraut van het einde blaast en snijdt de hechting door om een wreed poëtisch spel te spelen met al die wezen van schrik verkleurd vinden ze onthecht de aarde ik zie je daar zo broos liggen ik neem je mee naar huis daar…

met een leeg gemoed hoeft men niet te onthechten van wat binnen kroelt en woedt woorden kunnen vrij geheel eigen op een rij cliché’s worden gesmoord het ambacht opent die poort zo sprak Jan Eijkelboom dordts poëet met zekeren schroom want verder zweeg hij heel kies over de inhoud juist precies als hij van geheime regels weet dan is hij…

Ik dwarrel als een onthecht blad in het zachte mos, omdat het leven al in mij verdorde. Het is de vraag wat er van mij worden zal; of ik ben of zal zijn, lijkt nu van een hele andere orde. Met een vreemd soort onbehagen stelt het leven mij voor vele vragen. Voor even bekruipt mij het gevoel, dat ik niet in vaste gronden woel.…

Laat mij in de tijd die rest zwijgend en in stil beschouwen vreedzaam aan een einde bouwen ondanks innerlijk protest; in d'onthechting van 't verleden, onherroepelijk ingetreden, word ik voor het laatst getest.…

plots word ik mij weer gewaar van het ruisen van de wind een gevoel vol van verwondering dat ik zo vaak als muziek heb bemind bladeren laten de geliefde zomer achter als ware het voortaan een vreemdeling zij moeten zich van haar onthechten om te vergaan op de bodem van verwachting waar zij zich met het aardse zullen vervlechten zelfs mensen…

Zo, zodat zelfs onbeschrijfelijk onthechtende pijn niet meer dan nu weer de te koesteren dierbare herinneringen, een toast een niet meer bang weer te hechten 'n hernieuwde dag mag zijn.…

Wanneer het eerste groene blad zich onthecht krijgt het wonder van de schoonheid een gezicht. Onwetend dat na die schoonheid ook dit leven eens weer zal worden afgesloten. Ergens op de wereld verpietert langzaam een roos Het rood van de bloemvorm niet langer door vijf groene bladeren omsloten.…

Inverness langs Loch Ness Een veelbesproken brug en een huurauto piloteerden ons de lucht en Skye in Gepland verdeelde de brug, gebouwd verbindt ze Landschappen stralen door zon en veel water Berg en dal mogen schitterend groen pronken Een Schot zei: you’re never finished with Skye in de pub en ik hoefde niet te vragen why De natuur is ook onthecht…

- cel - wenende muren sporen in gehouwen steen van zilte eenzaamheid gestorven gedachten pulver onthecht in schrijnend wachten op een loze dageraad wenende muren voegen murw geplet gevangenen in zwaartekracht geloken venster traliën gelijk een stramme wacht onwrikbaar in hun kille kader wenende muren deur vergrendelde verrader…

ommekeer gelaten lijden is mijn deel op dit verdomde pad kille regen en angstzweet gutsen langs mijn rug een terugweg naar de bronnen van de oerzee ontbinding de rotting van het vlees verlossing door de dood zaaien de kiemen van nieuw leven de toekomst is het kind van de vergankelijkheid van het verleden in bevrijdende onthechting…

de zeis hakt knopen door en maait het rijp gewas tabula rasa voor een nieuw begin ik vrees hem niet hij brengt verlossing en een nieuwe kans het begin bijt het einde in de staart en ook de dood is niet het einde maar een nieuw begin de feniks zal verrijzen uit de as bevrijd van de ballast van het verleden sterven is loslaten, onthechten…

Zachtjes fluistert de wind je naam mensen kinderen fietsen iedereen druk met naar school toegaan Natjes zijn zij in die regen elkaars gevonden voorwerp toch in staat tot samen leven Zachtjes mengt zout zich in mijn glas mensen hun leven wensen en zijn zoals je ooit toch was Blind voor het gedeelde duistere, probeer ik doof ernaar te…

Heb niets meer nodig en leef nu onthecht. Als een schooier jut ik mijn kost bij elkaar. Slijt veel tijd op mijn bank, in het park weliswaar. Laatst gleed er een blitse kar langs me heen. Full option, de mijne, dat zag ik meteen! Ik dacht: Kijk 's aan, wie hebben we hier? Achter 't kalfsleren stuur, zat mijn bankier.…

hoe jij bent ontvreemd van schelp en zee geraapt wordt van het wad, waar dolende prielen jou voeden met het deels gezouten water en scherpe messen je delen tot een tweedelig wezen zelfs de meeuw onthecht jouw huis van ’t weke vlees waaruit je bent ontgonnen, zijn snavel zonder vrees je snuit bevuilt met harde halen van zijn kaken verhalen…

Ver van Zeeluinen, onthecht van zijn geliefde duinen zweeft het mannetje Piggelmee ergens hoog boven de Atlantische oceaan. Stevig omklemmen hem vuurvogelklauwen; hoort hij zich hoog in de lucht slingerend zijn grootste angsten uitslaan. Op weg naar het ongewenste; op weg naar het onbekende.…