Alle inzendingen over ontrafeld

Een kleine vlieger, rustend op de frêle schouder van de vrijheid, tegen het contrast van het firmament verkend, ontrolde ze het ragfijne touw van haar dromen, waarna zij - voor mijn oog als toeschouwer - de "gedachten kluwen" ontrafelde en de binding brak.…

We delen dezelfde glimlach, Voelen dezelfde traan Die maar niet komen wil, Die zich onzichtbaar voor anderen Verbergt achter het ooglid Dat niet van wijken weten wil - Door bloedbanden aan ons Verbonden blijf je ten diepste Ons kind, in alle vezels voelbare Verbondenheid die met ons mee zal gaan Tot in alle eeuwigheid…

hij zoekt stil koel en exact in zijn kaal territorium mysteries worden ontrafeld op de tafel die symbool geworden is voor openbaring hij praat weinig in deze stilzwijgende wereld is alles reeds gezegd…

de storm ontwortelde de bomen de zang oversteeg de ziel de liefde onttroonde de strijd de zon ontmoedigde de kilte de stilte ontrafelde de vragen de zee ontmantelde de zwakte…

Doordrongen van ontrafelde schoonheid droomt de toeschouwer zijn eigen fantasie.…

Het DNA ontrafeld! ’t Is me wat We kunnen straks, (vrees niet want alles went) De wens vervullen van de consument En smaakt ie straks naar bier en naar patat Het volk dat zelf mag kiezen? Slecht idee Tomaten zitten zwaar in de puree…

gedragen over jaren heen de lange versleten doeken licht verhullend onderweg naar een fundament wat randen blijven rafelen tot mini in het verschiet maar daaraan zie je niet waar de zoektocht eindigt draperieën vol betekenis worden pas ontsluierd na verstaanbaarheid van de intrinsieke taal niet langer beschermend wel draaglijk…

Durf je nu nog terug te gaan Naar de ontrafelde tuin waar je jaloers Was en de herfst heeft gestaan Als een reclamebord van purper en velours?…

Wat gekregen is Als ongevraagd Geschenk, Voor velen Een raadsel Om mee te moeten Leven, van geboorte Tot dood een Tijdsspanne waarin Ieder mens een Poging doet Het raadsel dat Hij bij zijn Wording meekreeg Te ontraadselen - En hij bij zijn Afscheid al blij Mag zijn een klein Stukje te hebben Ontrafeld, met Uitzicht…

weer gaan de mussen dood sterft landschappelijk schoon in de klauwen van de stad beschermd natuurgezicht werpt nog een laatste blik voordat de ogen worden uitgestoken eeuwenoude kavels zijn door bulldozers ontrafeld opnieuw gebreid tot vinexwijk van wol en losse draadjes maar geen gaatjes voor een nest weer zijn de mussen weggepest…

weer vlaagt wind ontrafelde gedachten op een ribbelig strand de patronen golven tot vloeiende lijnen in het waterige zand het is de afdruk van onze unieke menselijke breinen in verbondenheid het geestelijk communiceren zijn we kwijt valt buiten de persoonlijke mogelijkheid maar de database staat in silicium gegrift wind…

we liepen samen uit het lawaai de stilte in, een vogel zong er was een hond die blafte er waren stemmen in het ritselen van bladeren, toekomst voorspeld verleden ontrafeld, ik deed mijn schoenen uit en jij kon niet achterblijven, hing de jouwe de veters aan elkaar geknoopt met een zucht om je nek op het breder wordend pad kwam je naast…

Zoveel is ons bekend, en zelfs de ziel zou nu ontrafeld zijn, maar ik wil niet geloven dat wij dit alles zomaar begrijpen; ik zie het meer in ’t groot vermoeden hoe alles met alles verbonden is in oorsprong en bestemming, in liefde en herkenning.…

het later van vroeger ontbeert een toekomst aan de som van druppels ontbreekt het water er bestaat geen bos meer zonder kettingzaag het gedicht is kaal eeuwig is alleen de dood ongerijmd als gemorste koffie bij ontrafeld brood sommige winters verlangen naar een zomerjurk elke betekenis draagt een steen om de nek elk woord…

De oren gespitst om alles in je op te zuigen om het daarna mee te nemen naar je fantasie… Samenhang van tekst en muziek vertalen die de deuren in je brein openen, en al luisterend naar verhalen door de muzikant ragfijn ontrafeld in het wederkerende refrein en vervolgens het beste in je naar boven halen.…

rustend op de schouders van de vrijheid tegen het contrast van het firmament ontkend, ontrolde ze het ragfijne touw van haar dromen waarna zij voor ons oog als toeschouwer in de kluwen van gedachten ontrafelde zichzelf tot de verbinding brak.…

eens alleenheerser in het luchtruim vrij zwevend en jaloersmakend de aardse mens hemels inspirerend hem eeuwenlang zien worstelen maar ons mysterie is ontrafeld eens waren we feniks en garuda onsterflijk verrijzend uit eigen as bereden door hemelse goden waren we vredesboodschappers of deden onze silhouetten huiveren we zijn voorbijgestreefd…

Hollende landspatjes van het ontrafelde landschap lopen met de stroom mee. Laaggevallen takken priemen en beuken in op geen acht slaande wandelaars. Regen en wind halen verder De kastanjes uit het vuur voor de zegepralende herfst.…

uitleg geven van deze pijn Zwijgend omarm ik je nog een laatste keer Nooit kan ik meer je allerliefste zijn Je tranen drogen op mijn huid als ik je kus in dit laatste afscheid Langzaam loop je naar de deur Het einde van samen is nu een feit Je kijkt nog één keer naar mij om Er verschijnt een glimlach op je gezicht Het is het einde van een ontrafeld…

Er is geen pijnloze manier Ons hoofdstuk sluit Ik kan pretenderen Dat het anders is, niet waar Leven is beperkt Keuzes vallen zwaar Ergens ging het mis Ontrafeld, uit elkaar Laat me vrij Als je van me houdt Laat me gaan Verdriet is wat ik breng Geweld doe ik me aan Er geen juist moment Voor verzachting van de pijn Hoe kan ik jou…

Maar als ik me in een gevoel verslik en ontrafeld wordt door een ontnuchterende rede zijn de angsten uit ervaring, waar ik op wil bouwen en daarop de stappen moet vertrouwen gegrond in afkeer van een filerend ego in reflectie vermomd als spiegelbeeld, omhult verder niets en maakt dat ik stik.…

Wist ik maar dat daar en daar ongeveer op een zus verschoten dorpsplein onder zo en zo een parasol (ontrafeld door bediening tafel 14), bij een door een of ander steenziek muurtje jij naar mij verlangde, wist ik dat maar… Verdomme ik zou je een mooie kaart sturen: verdomme, lief, kom terug in woord en beeld, ik wacht mezelf zo moe…

vol aan het onderzoeken, nog lang niet alles gezien, die wordt weggenomen bij zijn ouders zijn leven Het zieltje nog lang niet klaar, nog lang niet wijs genoeg om te snappen wat er gebeurt De dood is de enige vraag die niet beantwoord zal worden het enige mysterie dat nooit ontrafeld kan worden Daarom fascineert het de mens ook zo, van naturen…

Het hart bonst met muziek die niet vergaat, tot wattenwolken zich voor de stralen werpen, de euforie gedoofd en het paradijs ontrafeld, het roept de werkelijkheid terug, een prijs uitgeloofd, die nooit werd opgehaald.…

niet voor donker of het schelle licht, voor een optreden op een duister feest, voor langdurige stiltes, in het vijandige verkeer of in aanstormende dromen waarin ik bivakkeer, waarin het zicht en afloop niet gunstig lijkt, als ik mij in dat gevoel verslik ontrafeld wordt door de ontnuchterende rede, zijn de angsten van ervaring, gegrond…

En o o wat zijn de gevangen dichters vol jolijt wanneer ik hen als spelbrekende klikspaan zeg dat uw geheugen zo leeg is als een ontrafelde windhoos. Vanaf morgen bent u toch alles kwijt en herinnert u zich enkel dat ik dankzij u in mijn zomersblauw walhalla lig. Blijf nu in vrede. Denk aan niets.…

Als ik me in dat gevoel verslik ontrafeld wordt door ontnuchterende rede, zijn de angsten van ervaring, gegrond in afkeer weer te ontleden, verstomd de reflectie van het spiegelbeeld, verhult verder niets, maakt dat ik stik, verstrikt aan lijnen als marionet vermomd, onderschrijft de noodzaak in het spoor van oorzaak en gevolg, processen…

de geschiedenis van de aarde ontrafelde zich voor mijn ogen in miljarden jaren evolutie vol probeersels en vergissingen. ik kon mijn droom die waarheid werd, op handafstand aanraken!…

zelfs al wil je alles verbreken de scherven schuiven steeds weer terug en passen precies in elkaar breuklijnen als rimpels als littekens van het leven geen ontkomen aan de reis gaat almaar verder een eindpunt is er niet zelfs niet aan die andere kant van de heuvel waar het gras groener lijkt dan het is waar alle mysteries ontnuchterend ontrafeld…

Kleurrijke vlinder in liefde losgelaten voor altijd dichtbij Hoe je als een vonk in het leven sierlijk jouw breekbare en kwetsbare vleugels laat zweven in een licht wiegend spel tussen de zingende vogels terwijl ze geheimen van natuur bij zich hebben die in jouw kleuren worden ontrafeld.…