Alle inzendingen over ontsteking

niets vermoedend van de kap in stille overmoed nog met kale armen naar de hemel reikend de diepe plof van onze wijnfles op de de bodem van de glasbak de laatste kerstkoekjes tegen dumpprijzen het gekreukte meisje met twee blikjes huismerk bier en een vale giropas het onzegbaar terloopse geluk waarin ik straks met jou de lamp ontsteek…

Als het kerstavond is dan zullen we de kaarsen ontsteken, gedenken het lichtende teken, de glans van hemelgloed tot in verre streken Bethlehem waar Gods Woord heeft geklonken voor een duistere wereld in zonde gezonken de Koning van ‘t heelal geboren in een kribbe in een schamele stal de hemel openging en herders kwamen toegesneld…

Span niet samen met wie mij niet noemen jullie geheel anders maar kijk naar het licht in het blauw van mijn ogen tot recht in mijn ziel in een donker kikkerland dat zich uitstrekt tot ver over de grenzen laten we samen het licht ontsteken ken me en noem mijn naam die al een naam had toen het nog geen vorm had de vrouw…

avondkleuren Zij geuren naar rozen en jasmijn zoals je haar, zoals je lippenrood, dat de wolken openbreekt Weet je hoe mooi je lied is, de tere boog van je hals, het verhaal van je zoete ogen Weet je hoe de ontloken bloem van je ontvouwde lichaam lokt, hartstochtelijk en fel In de waan van het dromenspel verdwaal ik in albasten verten, ontsteek…

ik was verward, de wijzers van de klok vertraagden, waren niet vooruit te branden ze stonden stil en ik stond voor het blok toen niemand acht sloeg op mijn offerande ik wilde vuur ontsteken met mijn stok geen vonk sloeg over, elke poging strandde tot onverwachts het rookgordijn optrok en ik, uit as herrezen, me vermande je overbrugde afstand…

Ik weet niet of ik spreke of zwijgen zal, Mijn woorden zijn als dwalenden, als blinden, In 't donker tastende om licht te vinden, Dat voor hun blindheid licht ontsteken zal. Zijt Gij het, God, geweest, die ze op deed staan Uit duistre zielsgewelven, uit zeer diepe, Stille vertrekken, waar ze veilig sliepen?…

Wij wandelen naar buiten, verlaten het strandhuis, witte duiven in de mist, ontsteek met mij de kaarsen die zullen vlammen in de nacht, omhoog vlammen! Niet als een fata morgana, een wind die waait en verdwijnt, de tijd verplaatst, maar verandert nooit vereeuwiging.…

Noem het waakvlammen, die vuur ontsteken willen. Vuur dat liefde heet. Het spel dat liefde spelen wil, is spelen met tegenstellingen. Een spel van angst en moed. Moed, dat vurig leven doet.…

land tussen ons Honderden kilometers apart Het maakt mij niets uit want je zit in mijn hart Ik kan je ruiken en voel de warmte van je huid Dat het slechts een fantasie is maakt mij niets uit Steeds als ik de verbinding verbreek neem ik je mee naar mijn bed Ik kan je lichaam voelen Niemand die mij nu belet Om het vuur te ontsteken…

Een kaarsje ontsteken, een simpel gebaar Maar het kan toch zo’n diep gevoel geven Aan allen die in rouw zijn achtergebleven Heimwee en verdriet vallen nog zo zwaar. Een brandend kaarsje dat licht verspreidt Licht in donkere tijden van droefenis Troost, als wij treuren om het gemis In alle bewogenheid en eenzaamheid.…

Een kaarsje ontsteken, een simpel gebaar Maar het kan toch zo’n diep gevoel geven Aan allen die in rouw zijn achtergebleven Heimwee en verdriet vallen nog zo zwaar. Een brandend kaarsje dat licht verspreidt Licht in donkere tijden van droefenis Troost, als wij treuren om het gemis In alle bewogenheid en eenzaamheid.…

Een kaarsje ontsteken, een simpel gebaar Maar het kan toch zo’n diep gevoel geven Aan allen die in rouw zijn achtergebleven Heimwee en verdriet vallen nog zo zwaar. Een brandend kaarsje dat licht verspreidt Licht in donkere tijden van droefenis Troost, als wij treuren om het gemis In alle bewogenheid en eenzaamheid.…

, ik hoor, alsof de woning nog bestond, het grind, de klink, het aanslaan van de hond, en je komt binnen op het ogenblik dat ik de lamp ontsteek, de bloemen schik.…

Ik ontsteek de kaarsen en sluit de gordijnen de winteravond komt stilaan weer in zicht ik neem mijn laptop en begin te schrijven binnen in mij daar brandt reeds helder licht ik weet niet waar het vandaan is gekomen en waarom het nu plots in mij wonen wil het spreekt en straalt liefde uit naar boven en maakt alles om mij heen sereen en stil…

gespuugd als gal van binnenuit je barstte open, explosief ineens had je jezelf weer lief joeg hete stenen door de lucht de zwavel rookte nader je angsten waren op de vlucht de vulkaan is nooit een vader de kern is rozerood wringt lava door de spleet ik vlij me in je warmte neer jouw magna is al eeuwen heet ik glij een helling af ontsteek…

Zoek geen speld in de hooiberg als je pijn hebt in je donder maar ga naar de fysiotherapeut die drukt en drilt als een boor en zet ‘n naald op de pijnlijke plek prikt je niet lekker maar niet lek laat die plek wel lekker sudderen als oma’s draadjesvlees in de pan je wordt losgemaakt, vrijgemaakt van ongemak, pijn, ‘t voelt als herboren zijn…

Nu sterren loom hun licht ontsteken de maan zich langzaam wassen laat herkauw ik stof uit stenen breukvlak waarop het denken krassen maakt De droom is levensboek en spiegel Het bed herbergt een duister lot Waar slaap mijn starre wanen pelt een weg baant naar een verre God Verloren in de grot der blinden gemaakt door Hypnos’ beeldfabriek…

Een satijnen kind passeert in volle breedte de dode stammen schrikken van zoveel onschuld een wolf stopt met huilen langzaam komt het bos in beweging is het de wind of zijn het mijn vragen die bedwelmend de dagen losschudden en het licht bevend ontsteken?…

Kijk hoe het kaarsje brandt, lichtglansverspreidende, volgende zondag ontsteken we meer. * Twee lichtjes schijnen al, richten de aandacht op Jezus geboorte, de komst van de Heer.…

Laat de grijsheid van de herfst een veelkleurig licht in ons ontsteken als een oplichtende herfstverkleuring, die ons aan St. Maarten denken doet. Die de herfstkoude met een bedelaar wenste te delen, omdat een mantelzorger aan zijn lijdende medemens denken moet.…

veel te vaak en zo frequent door steegjes en straten gaan verduistert ons een grote wolk alle dagen zoals de nachten zijn die wij het liefst verjagen willen met het zaad van vierend leven waar de ruimte van de afstand zich met zwarte sluiers behangt voor processies van een afscheid zouden wij liefst met miljoenen fakkels en vreugdevuren ontsteken…

door een knoop van cellen Het plant zich door vezels verder Tot het verste kootje van mijn kleine teen Het eerste bloed stroomt naar de long Wisselt van stof en keert terug Stuwt dieper naar dun weefsel Bloed dat in de slaap trager zong In een grote achtbaan die doorgaat Die zelden faalt, het slaat, slaat Tot het ritme breekt De kleppen ontsteken…

Eventueel te gebruiken bij het ontsteken van de Paaskaars. Ik heb er een eenvoudige melodie bij geschreven, de cijfers onder de noten geven de lengte van de noten aan. d d b b e e 1 1 1 1 2 2 e e c c fis 1 1 1 1 4 fis fis d d g g 1 1 1 1 2 1 b c b a g b a g 1 1 1 1 1 1 1 2…

eerste dag had God het licht doen schijnen Maar toen Hij deze morgen uit het venster keek Vond Hij het schijnsel van de peer een beetje bleek En ook de spaarlamp was wat flets bij de gordijnen Hij mopperde: ~Mijn lieve God, doe er wat aan Haal weg die peer en laat een zon de boel beschijnen En als de dagloop haar des avonds doet verdwijnen Ontsteek…

Hou hoop en ontsteek het vuur, want al is de winter nu nog guur; de Lente komt, ze komt er aan, de dag dat alles weer in bloei zal staan, dat vogels van lust en liefde zingen, kalveren dartel door de weide springen, kikkerkoren kwaken en paren in de sloot, het leven ontwaakt uit de winterdood.…

Ik heb iets heerlijks, fantastisch en nieuws ontdekt Je kunt ook via mobielen, computers en satellieten zonder te morrelen of te knoeien aan je zelfrespect ‘n ander van je liefde of genegenheid laten genieten een simpel zinnetje, plaatje of gewoon een teken kan bij degene warme gevoelens doen ontstaan vanbinnen een stiekems vuurtje doen ontsteken…

Ontsteken in angstaanjagende woede kwade frustratie is in je ogen te lezen het komt helemaal niemand ten goede je moet voor je eigen persoonlijkheid vrezen Ik maak het nu bewust met je mee het geeft me zo'n onrustig gevoel Zeg geen "ja" tegen een uitspatting...zeg keihard "NEE"!…

Ik ben een plaaggeest eerste klas en mijn woning is jouw buik je ziet me niet, maar voelt me wel en helemaal wanneer ik ruik Ze hebben mijn een naam gegeven bij de één heet ik CU, bij de ander Crohn soms explodeer ik als geen ander maar zelf vind ik dat heel gewoon Heel vaak ontsteek ik in jouw lichaam zorg ik dat je pijn hebt,…

De stilte verenigde de hartstocht in vuur en vlam met een wrijving waarmee de ontsteking begon. De oerknal explodeerde na een zacht gesis door het aanstippen van de vuurbal aan de horizon.…

Waar is dat blozend rood geweken, Dat aangename rozenbloed, 't Geen eedle zielen kon ontsteken, Om uwe waarde, in minnegloed? Waar vliegt dat heen met zulk een spoed? Maar 't geen zo haastig werd benomen, Of ik bedrieg mij in mijn waan, Kan ook zo haastig wederkomen.…