Alle inzendingen over onverklaarbaar

Uren tekort verdovend onverklaarbaar een apart gevoel alsof het nooit anders is geweest.…

een vreemd verlangen als een bij rond honingraad en is het zo dat er geen feitelijke reden is waarom jij mijn adem beneemt en in alle onbekendheid zo bekend in mijn gedachten ligt de kuil in de matras met warmte vult ook al tast ik in het duister van dwaling of is het zo dat ik even in evenwicht ben niet verklarend naar het onverklaarbare…

Mij en heel de roekeloos veranderlijk bestaande stad die mij omgeeft brengt zij tot stand vanuit dat veel te hoge hoofd; hier fiets ik, onverklaarbaar volledig aanwezig, op een brug in Amsterdam-Zuid - vreemde inval van een stenen meisje, dat even haar ogen sluit.…

Soms, totaal onverklaarbaar, gebeurde het weer - geheel buiten haar schuld, ze was totaal verdoofd - dan steeg zo een wild verlangen naar haar hoofd dat alles in haar schreeuwde om vleselijk meer een moment was ze van al haar kuisheid beroofd en ging het kokend bloed in het arme kind tekeer maakte ‘t lijf zich gereed want wie de satan looft…

Het land verlangt naar zachte sneeuw en ijs om de wortels van 't leven te beschermen de wegen tegen schade te behoeden kracht in trage sappen te laten schuilen Maar jij bent je er nog lang niet van bewust altijd in woorden en regels te dromen tot je wakker door de liefste wordt gekust Wij hebben toegerust schoonheid hervonden waar nog onverklaarbaar…

soms was er die stilte in een onverklaarbaar niets zeggen terwijl de woorden in de lucht hingen vol betekenis voor wie het wist geladen met wat lichte dreiging van ongenoegen door elkaar niet goed te verstaan in een ongeordend patroon van uiterst vreemde voorvallen juist in de tal van fijngevoeligheden konden wij bij elkaar…

wij staan tijdelijk sprakeloos zo kort het leven gaf hij zijn blik van verstandhouding en ontzag zijn handen zullen nooit meer het ijzer strelen een lichaam door de dingen voort gedreven geschiedenis afgelegd en toekomst afgezegd voor de vervloekte brenger van het slechte nieuws winnen of verliezen een tijdelijk gerecht en alles hangt in onverklaarbaar…

Onverklaarbare woorden, zwevend op wit papier. Gevoelens, stromend door lichaam en gedachten. Gouden lucht, ongenaakbaar als de sterren. Lichtpunten, omgegoten in een rare vorm. Oneindig zoals niets anders. Geen wolken die de ondergaande zon aan het zicht onttrekken.…

Van voorouderlijk dier naar de mens die bewust is van z’n bestaan ontwikkeling zoals die plaatsvindt van baby naar de volwassenheid In de schemering heersen oerangsten door het onverklaarbare zinken wij in de onderwereld of valt de hemel naar de aarde?…

hier voel ik dat ik ben, hoef ik links niet met rechts te verwisselen of het einde met het begin hier zijn schaduwen als een reis die je rond en rond draait wanneer ze wachten op herfst zoals bomen, nog groen op een negende horizon almaar milder en waarvoor geen naam meer bestaat hier ben ik verbonden onverklaarbaar met beelden door…

Na overgave ingesloten waar tijd geen rol speelt land en zee hebben gegeven ontzout en verwaterd struikelend slepen door kwade dromen fascinerende mist naar een nieuwe tijd van dode bomen en versteende mensen binnenin fossielend bos onverklaarbaar sla ik het voorhang open van motregen dat viel in de ochtend voor mijn gevoel alreeds expres…

Het houd niet op, de pijn die ik heb is onvergetelijk, En tenslotte onverklaarbaar.…

als stille aanwezigheid nodig is zijn zij er kalm beslist en zorgend in de strijd om behoud van leven zien zij stil begrijpend op ons toe om hier het verschil te maken opdat niet het onverklaarbare ons de adem en het leven neemt met scherpe geest en snelle voet redden zij wat er te redden valt met liefdevol een zachte aanraking of woorden…

Maar het moet toen al zichtbaar zijn geweest, daar in de residentie waar de zomerstraten onverklaarbaar vol met goud kwamen te liggen: schatten voor jaren en jaren later.…

een leugen vol met angst is een mens op zijn bangst als de waarheid veloren raakt en de hemel nooit de aarde raakt had ik mee moeten lopen naar beneden alleen maar blijven hopen dansen met de gestoorde goden alles maar verlaten achterlaten loslaten onzin praten oneindige verhalen bomen spreken eindelijk weer tegen mij een spreuk onverklaarbaar…

Mijn pen is niet van imitatiegoud dat wil ik wel eens gezegd hebben, er ligt een onverklaarbare hartstocht in, ik zal je vertellen over mijn pennenvrucht. Vooruit, doe je ogen maar even dicht ik wil je nog wel een keer die cyclus voorlezen, die is heel mooi, heel mooi, een soort niet mislukte toekomstroman.…

of van tederheid naar waar ik zo smacht ik wil me sterk aan jou blijven wijden Mijn hand gaat over jou, het korte groen niet hoger is mijn verbeelding liggend in het gras doch in zwaarte en inhoud onberekenbaar ik zucht na iedere streling Ik neem je waar, alsof het waar is, dat je je zo toont aan mij enige verveling is voor mij derhalve onverklaarbaar…

Moeilijk te begrijpen, dat onverklaarbare gevoel. Lasig om mee om te gaan, je snapt wat ik bedoel. We zijn verre geliefden, het enige dat ons scheidt. Dat ons weerhoudt lief te hebben, is een zee van tijd. Je gevoelens liggen zo duidelijk, verstopt achter je ogen. En mijn hart is eerlijk, deze liefde is niet gelogen.…

jouw handen probeerde ik aan te raken je wassen voorhoofd en rauw weefsel dat dit dode lijf omspande je een kus op je gezicht te drukken als een vogel in koperen lucht weg te vliegen getekend door beleefde angst voor elk onverklaarbaar verdacht geluid en vluchtte met lege handen liet jou de volledige duisternis jij bleef tussen planken…

Gedachten ketenen gevoel op onverklaarbare wijze openstelling van het hart ongestuurd pijn van verdriet voelend in ieder woord en ik huil jouw tranen weg omdat jij ze even niet wil laten zien.…

Hij houdt zich schuil in de kelders van onverklaarbaar bewoonde lucht- kastelen. Druppel voor druppel kruipt zijn bloed waar het niet gaan kan, vindt hij dromen met de bekoring van gevallen vrouwen.…

melancholie de tuindeuren half geopend, het terras wankelt hierdoor zichtbaar in fragmenten van oude woorden, waarden zijn vluchtig en toch blijven de sluizen van de nacht grijpen naar alles wat onzichtbaar doch voelend de adem verlengt in lange luwe stiltes geen angst, maar het besef dat de tijd versnelt in alles wat er toe doet, onverklaarbare…

Soms gloeit ons hoofd van pijn en zorgen Maar in de roos van Sharon zijn wij geborgen Terwijl ik schaatsend letters kras in ‘t grijs blauwe ijs Zwaaiend van links naar rechts in het winterparadijs Door het onverklaarbare in U gevoed Zingend met ‘t hart naar boven door een blij gemoed Het addernest uitgeworpen dat op eieren broedt Tussen…

nacht, alleen rust en stilte van ademloze heerlijkheid voel het zweven, hoog en laag regelend op eigen kracht langs glanzende planeten die stralend welkom heten fluisterend; je had het moeten weten je wil voert langs je eigen tijd nergens meer je aan steeds weer verder gaan absolute stilte is er niet geluid blijft altijd hoorbaar onverklaarbaar…

De perfecte cirkel kwijt, Het noorden al een tijd kwijt, Veel onverklaarbaar nijd, Tussen veel mensen eenzaamheid Een half uur later, Weg is de volle maan Tenzij je verder kan kijken Dan je neus lang is: Rond onze aarde Draait meer dan je denkt…

in dit verhaal is het duidelijk wij zien alles en toch loop je vast schuil ik schuil jij huilen de wolven lopen wij daar water en vuur onverklaarbaar hou jij mij vast of ik jou duurt dit maar even is het een val eindeloos maar toch te kort zoals een koorddanser maar weet nooit waar ie loopt langs de rand zo scherp zonder vangnet zonder…

Pendelend tussen fantasie en realiteit dwalen mijn gedachten steeds verder af naar die zalige en onvoorspelbare avond in het duister, met de schemering van straatverlichting op je gezicht Al kan ik me het leven zonder jou niet meer voorstellen ben je er nu niet om me wakker te kussen en om mijn verdriet te sussen Jij bent iets onverklaarbaars…

tastbaar als spanning, werkelijk waar onverklaarbaar als een lichte schaduw die mij troost ben je ver weg zo dichtbij onzichtbaar voel ik je hand aanwezig losgemaakt en geanalyseerd zo moedig en triest, schijnt hemels licht de stiltesluier zacht als fijne mist zo mooi als door schaduwen heen loop ik heel dicht naast je in het niets.…

Stille muziek, Als gij nog eenmaal later Een zilvren wiek Doet flitsen over 't donker water, Zult gij dan ook, o lied, Door Licht het onverklaarbare aan te roeren, Mij naar dit jaar, Zo dor en zwaar, En vol verdriet, Dat ik schier dacht Het heeft geen vruchten voortgebracht, Daar het mijn handen ledig liet, Zachtvleuglig medevoeren Als…

'k Voel aan m'n hoofd en 't is net alsof het onverklaarbaar niet van mij is. Refrein: Drank maakt meer kapot dan je lief is. Daarmee zet je alles op het spel. Daarmee ga je naar de bliksem. Drank maakt meer kapot dan je lief is.…