Alle inzendingen over onvermijdelijke

Je denkt ik heb het al in handen Het grote gat onder het teken van de vraag Maar het glipt onzeker glijdend richting duisternis De toekomst wacht wijd open en vol vragen Onvoltooide brand van liefde en van wonden Ouderdom fronst gerimpeld zonder tanden Onvermijdelijke dood het einde van het aanstaande…

De uitnodiging was daar De verleiding onvermijdelijk De nat glanzende lippen Bewust raakte zij de juiste snaar Bespeelde gevoelens Ongemeen in zinnen Grijpen aangeboden lust In geilheid te beminnen Vervullen van de daad Na het roekeloos bestijgen De snelle eenzijdige ontlading Vergezeld van haar gespannen hijgen…

wanneer ik in jouw ogen kijk zie ik onvermijdelijk een mens rondom jou zie ik een wereld jij bent het verschil met wie je bent en wat je doet als mens vandaag ik wens je dan ook een zalige en warme kersttijd een schitterende jaarovergang en voor alle dagen die volgen een goed vandaag…

als een dichtvriezende rivier ontloop je vergeefs het meesleurende niets dat onder je door stroomt en toch je gaat ze te lijf de pijnlijke groei de spartelende worsteling met angst en agonie ruk je je los je wordt die je bent met onvermijdelijke moed en dan dichterbij de dood de omgekeerde bloei: leeg genoeg om vol te lopen…

de boom reikt met zijn takken naar de hemel vragend om kracht   hij is oud en bezorgd om zijn bestaan   bomen om hem heen zijn omgevallen hij weet dat ook zijn tijd is gekomen   hij is moe zijn leven is geleefd    de boom reikt met zijn takken naar de hemel vragend om kracht   kracht om het onvermijdelijke te accepteren   ik voel…

Men moet altijd enigszins verdrietig zijn, anders is men verloren, maar men moet wel een beetje verloren zijn - van het reddeloze soort - anders zou men alleen maar gelukkig zijn, toch moet men ook gelukkig zijn, zo maar gelukkig kunnen zijn, in alle staten van geluk, anders zou men maar verdrietig zijn, enigszins verdrietig…

een woord dat hartstocht en lijden verbindt het verhaal van lijden van een mens de zin van zijn lijden eeuwenlang onderwerp van discussie met een hartstocht soms zo groot groter dan voor het leven zelf meer dan de mysterie van dit leven willen we weten over het mysterie van de dood de onvermijdelijke dood waar…

dit lijkt een gedicht zonder eind een waterval met vrije uitloop gaandeweg, steeds, sleets, over de stoep met onvermijdelijke stront naar wat gekend is en deels vergeten wat ooit was en nooit meer kan zijn nu nog gauw een tochtje, voor de schemer ons de weg doet vragen alle bestemmingen op een hoop overal ijl vlees en alles aarde…

In de herfst valt alles terug in zijn plooien en rimpels worden dieper uitgesneden uit opgedroogde levenskanalen kaalheid lijkt onvermijdelijk hoewel weggestoken achter een tooi van bont coloriet. neen op afgehakte boomstronken groeien enkel zwammen of voor wie nog hoop koestert: paddenstoelen. ga er maar even bij neerzitten ...…

Voor mij geen winter onvermijdelijk zal hij komen, waarin gevoelens zullen zijn verstild. Een schuchtere herfst, een schitterend eind en dromen, verder een zinderende zomerliefde, meer heb ik nooit gewild.…

kunnen verdwijnen achter bomen, roerloos aanwezig als toen de winter in het huis het zal vast donker zijn om alles en het bekende tot nog meer is verzwegen achter gebogen ruggen zeg dat ik sterven ga zodat ik los kom van de nacht en heen kan gaan in lege plekken zeg dat ik behoor tot de eeuwigheid en tot de handpalm van het onvermijdelijke…

de afstand onmetelijk. de val onvermijdelijk!…

de ondergang van ‘t licht verlengt de schaduwen van de sombere sparren projectie in zwart en grijs bevroren en verstijfd blad de avond in kille kleuren de nacht lijkt zonder einde in grauwdoodse nevelflarden berusting in ‘t onvermijdelijke er is elke dag een wonder als ’t opkomend licht ontwaakt de schaduwen korter worden…

eens is er de tijd dat mijn huid het lijkwit baart aan de dood gelijk en onveranderlijk dan is van aard nog steeds kleur ik naargelang ik ruik en de ander mij proeft of de ander kijkt terwijl mijn geest soms in een doolhof vertoeft de caleidoscoop van de verandering onvermijdelijk besloten in mijn vlees wordt voortdurend vaak…

woord ik verklaar je tot obstakel sinds eeuwen ga jij je eigen onvermijdelijke gang soms ben je in dan weer uit te hard of te zacht ik schrijf je zus maar het moet zo vaak klink je anders zo anders dan ik bedoel in je buurt hangen matige tot slechte secondanten ik blijf je ontmoeten moet je zoeken tot het einde…

Bij het onvermijdelijke eind zie ik hoe zachte weemoed zich aankondigt als in haar ogen het leven wegloopt. Een keuze was er niet. Een weg terug is er voor haar net zo min als voor mij. Zo zijn wij.…

soms denk ik aan het eind van een lange dag het is tijd een stap terug hoe het zal zijn wanneer niets meer zich strelen laat, afstand onvermijdelijk spreekt in alle ernst voor een groter leven nachtogig zonder handen om te bereiken of je lichaam dat woelt in een doodgewone taal soms denk ik over loslaten en wie er na komt wanneer…

Nog zwevend boven de wolken onderweg naar een volgende hemel dwarrelen langzaam illusies weg als de veren van Icarus wolken plotseling onbereikbaar dreigen met donder en bliksem neervlucht wordt onvermijdelijk de plof in de hete woestijn kruipend van fata naar morgana lijkt het leven op Pandora’s doos met als grootste inhoud teveel desillusies…

Als ik aan je denk Bijna zo vaak als er Dagen tussen ons liggen Veroudert mijn gezicht zich Trekt mijn mond Vreemde krommingen Zoals door de zon betrapt Op nutteloze vraaggesprekken Mijn naieve kijkertjes Zien soms onvermijdelijke genen Dansend over de kloof In dwaasheid ik me nooit wenste En al die jaren Beweeg je je daar Gewoon…

te verslaan wat er gebeurt in plekken waar de vrijheid niet gewoon is, men met kogels praat het leven niet als heilig wordt beschouwd niet zoals zijn achtergebleven familie thuis hij was de ogen van de wereld deed wat hij het meeste liefhad adrenaline schoot door zijn lichaam dag in dag uit wat hem overeind hield totdat hij tegen het onvermijdelijke…

Onvermijdelijk is het zeggen ze om die zielen in leven te laten om die zielen het leven te geven, want als je ze laat leven dan zouden ze er toch maar voor gaan vechten, krijg je oorlog.…

mijn as zal de aarde bevruchten mijn rook zal zorgen voor een regenbui mijn resten zullen ooit nieuw leven bekoren zoals oud wordt vervangen door nieuw beschaven een nieuwe morgen zal dagen na mijn onvermijdelijk sterven echt we zullen zeker tot het verleden behoren maar sterven – echt sterven dat doen we nooit we vervagen…

In de herfst van je leven doe je warme schoenen aan en een stevige jas tegen het guur Je trekt nog eenmaal een beschutting op in oude woorden om vroegere dromen Zilverwit blad dwarrelt oneindig langzaam maar onvermijdelijk naar de koude harde grond Je merkt de zachte landing op en beseft dat in berusting waarheid wordt gevonden…

het onkruid vermolmt; de pisseblom waait van veders naar dons en den paarse vervliegt in veneinig geprik vanonder ruige maai komt nog als geborgen groen het hooi in feromonen asem op; verdroogde druppeltellers begraven in boeket langs onvermijdelijke bloei vergroeit onvergankelijk klam het weinige blije weerzien van beklemmende liefdes…

de zon Waar ik gisteren begon Is vandaag geworden De inspanning van tijd De meest gehate En geliefde tegelijk Gisteren was jij hier nog En ik In mij woedt de oorlog In ruïnes Waren wij vermist Diep in onszelf Maar we worden niet gemist De wegen die ons leidden Zijn nu onbegaanbaar En akelig oud geworden Daarmee ook achterhaald Onvermijdelijk…

wil Je, een bypass Die me nog maar Net in leven Hield toen de Dood al voor De deur stond, Twee infarcten verder En nog steeds ben Ik er, terwijl ik De ongenode gast Die eens ons allemaal Op een onverwacht Moment verrast Nog net buiten de Deur weet te houden - Toch ervaar ik troost, Bij het aanschouwen van Dat wat onvermijdelijk…

We eten vers gevangen krab en zitten in de ondergaande zon van tijd tot tijd het tikken van de klok te tellen net als in mijn moeders oude boeken jij zegt ik vind oude boeken wel goed Nog wat wortels en een grap om de onvermijdelijke afscheidszoen steeds weer even uit te stellen elkaar nu niet meer op te zoeken ik weet echt niet wat ik zeggen…

Het hart is dood Wanneer het licht is gedoofd je tranen droog omdat je niemand anders dan jezelf bedroog Het licht is klaar Het licht is duidelijk Het licht is daar Ga er terug naar toe geleidelijk Voorbij Voor je het weet Je klok tikt niet meer Het is onvermijdelijk De keuze is simpel want bij Allah ik zweer Het licht de laatste…

ik bel aan brekelijk een stem en toch zwaait een deur open verwacht steun onvermijdelijk de broze vrouw kan niet anders overgeleverd stofzuigen valt haar zwaar dweilen deed zij terwijl ik haar boodschappen ze is niet gek en ik praat met haar ze zegt, zeg maar Mara ik sla een 5-euro-biljet af, neem ik aan ik trek een deur achter…

je voelt me over het ruwe stof van donkere heimwee en ik kijk in te grote ogen ik ben maar wie ik zijn kan en minder onvermijdelijke woorden in bijeen geschraapte minuten die onrustig wiegen naar een nooit beloofd land de zee roeit naar droomlage wolken en ik gijzel ze nog korter bij mij want de aarde draagt niet verder dan het klad…