Alle inzendingen over opnieuw

elke dag weer opnieuw loop jij naast mij ben jij in alles wat ik doe en zeg mijn gedachten bewegen naar waar ik jou ontmoeten kan om samen weer te dromen van het leven samen zo stuur ik dagelijks mijn groet ter omhelzing naar mijn lief in de hemel tot ook ik daar zijn zal…

waarom vlucht je voor de vrouw in jou ontloop je koesterende blikken omdat de heimelijke vragen je op dit moment niet schikken na het jarenlange stikken in verdragen van elkaar complimenten en geschenken hadden slechts een doel ze waren niet voor jou bezit werd je, zijn vrouw geen oog meer voor je eigenheid het kleine leven onder zijn…

We hebben de strijd overwonnen en zullen opnieuw verder gaan. We zullen genieten van het mooie leven wat we al te lang niet hebben gezien. En zullen vergeten de nare herinneringen maar koesteren het nieuwe wat we gaan zien.…

De gloed aan de horizon De warmte van binnen Ik wou dat ik het weer zien kon En weer opnieuw kon beginnen Maar het gevoel is niet weg En mijn hart is niet gebroken Omdat ik weet dat het gevoel er nog steeds is En dat ik eigenlijk alleen mezelf mis Want dat heeft ze wel gedaan Ze gaf mijn gevoel en gedachten een naam Ze zag mij…

O, opnieuw daar te zijn waar ik ooit in de nevelen, in de nevel van het jonge jongensjarenland. O op dat strand, aan dat randland tussen de onzichtbaar aanrollende golven en het onzichtbare land, daar ieveranst tussen Breskens en Cadzand. En dan dat monotone.…

Wie wil niet opnieuw beginnen in een lichaam zonder pijn lijf als meewerkend voorwerp in plaats van broos porselein Keuzes opnieuw kunnen maken liefde als pril element op de juiste plek aanwezig nog voor elk kritiek moment Wie wil niet worden herboren zonder eerst de dood te horen…

Nu pas denk ik aan je, nu een nacht duistere schachten over mijn hoofd heeft geworpen: vluchtig verlangen, boom zonder wortels, onvruchtbare aarde. Nu pas word je zichtbaar. Je bent meer dan variaties op thema: vrouw, vriendin, geliefde en er rimpelen minderen weg uit het leven, terwijl in mijn ogen en rondom de jouwe je jeugd allengs…

Hortensia's, in kleur gevangen waar goud en rood uit 't zomerlicht vol weemoed rond de stengels hangen - we zijn tot zacht verstaan verplicht. De warmte is nu soms verdwenen - de avond lengt, de luiken dicht, de zon die vrolijk heeft geschenen is voor een najaarslied gezwicht, maar is de kleur vervloeid tot vrede, ze blijft een winter lang…

het is koud vandaag de lucht is flinterdun en brengt de sterren dichter bij het bibberoog slechts vertroebeld door de nevel van een ontsnapte ademteug er zijn geen handen meer verstopt in zak en want worden ze niet geschud noch uitgestoken naar de naakte rafels van een man die stilaan blauwer ziet deze nacht zal Nello sterven opnieuw…

tergend langzaam stervend opnieuw geplant in een ander land draai om dag en nacht tot je weer lacht…

wil ik weer opnieuw beginnen, loop je mij dan tegemoet? een wereld delen, intens beminnen in voor- en in tegenspoed...?…

de letters branden aan rokende regels knetteren de woorden in een zwervend font ik verpulver de papaver paverpa de ververpul de vingers aan de rol rullen geurige tabak monden slokken warm het slijk der aarde longen zuchten ontspannen dwars op geduchte werken ik verzilver de katapult tapultka de ververzil elastiek stil de spil sprong…

Blijf bij mij, en ik zal je elke dag opnieuw beminnen.…

schreeuwen Al is het ook mijn tijd Het vele dat ik liefheb Raak ik ten volle kwijt Of zal er in wat komen gaat Ook plaats voor liefde zijn Als dat zo is heb ik geen angst Ik vrees dan niet de pijn Mijn hoop bewaar ik in het hart Gerust leg ik mij neer Geprezen is de nieuwe dag En zie ik jullie weer Mijn liefdes en mijn schatten Zal ik opnieuw…

Het gaat sneeuwen de indrukken in het wit gemaakt vullen zich met vers en zacht vlokken kosmische deeltjes Geen weg terug hemel en aarde even blank Het grote verdwijnen kan gaan beginnen Er groeien vleugels zachtaardig met donzige veertjes uit de huid De zon geeft licht en is ver weg Aarde en warmte duwen hem omhoog De zee spint haar…

Wie ik was en waar jij, het is niet belangrijk meer, je hoofd is nu zo vol Waar wij nu gaan is er tijd en rust laat alles wederkeren, vast wel mijn lief Hou je maar stevig vast aan mij mijn lief en je zult ontdekken wie ik gisteren was en ik zal je weer vinden, vast wel mijn lief.…

elke dag sterf ik opnieuw als ik je zie als ik je hoor als je dichtbij als je ver weg denk ik ga..…

opnieuw ben ik geschokt door de TV beelden van Christchurch in het hart van de stad beeft de kathedraal haar toren is ingestort wat is de reden dat mensen juist op die plek hun dood vinden? een jaar geleden zat ik daar in de zon onwetend van nu…

De grijze bewolking hing te lang boven mij onbereikbaar was de verwerking van verdriet heel langzaam komt nu het moment langszij dat mijn angstige gevoel jou niet meer ziet De verbanning van het nare verleden is de zware last die nu voor mij ligt maar ik ben pas echt tevreden als mijn leven opnieuw wordt ingericht Een nieuw geheugen zal…

(tanka) Tijd van fluitekruid toont zich duidelijk maar fijn, gaat zachtjes voorbij... Een sterke troost: vergeten en wachten tot volgend jaar!…

Als een verloren ziel loopt zij doelbewust van hem weg zoekend, hoopvol, loopt zij door op een uiteindelijk dood lopend spoor. Daar staat hij dan toch weer bloedend hart, zeer... twee verloren zielen knielen aan het einde van die lange weg. Vertrouwde armen om elkaar heen samen, nooit meer alleen....…

We kruipen economisch uit het dal Er wacht ons weer een stijging in de koopkracht Ofschoon ik mij geen echte misantroop acht Vind ik het vrij voorbarig, al met al Heel dat gespeculeer rond groei en doorbraak Lijkt net zo’n luchtkasteel als -ooit- de oorzaak…

De heide blakert onder 't zonlicht en kleurt de horizon met paars dat als een ruwgewolde deken een vreugde is voor wie in kou en zuchten ademhaalt. Ze bloeit en schittert en lokt bijen ver van hier om 't zoet van honing te vergaren nog eer de winter komt en alles weer in stilte toedekt, grijs en grauw. Kijk nu nog even naar het…

omhoog op een geasfalteerde weg de Bloedstraat in de schemer van het vergeten de illusie van het onuitwisbare bloed de fiere eik tot stronk gebombardeerd hier en daar een weerbarstige grasspriet geen vogel zingt in dit stenen woud fluisterend en vergeefs proberen we de bloedige onafzienbare rafels recht te trekken alles kan altijd en opnieuw…

de wind wiegt het riet licht raakt ze het boomblad aan het water draagt me bespeeld door wind en water word ik opnieuw geboren…

het is de vergankelijkheid die vat krijgt op m'n gemoed kleuren van de herfst maken ruim baan voor melancholie als ik iets weg slik besef ik dat de tijd van gaan is gekomen seizoenen komen en gaan telkens sneller dan voorheen en wij schikken ons in het lot…

Het eindeloze strelen proeven hoe jij opwelt tussen mijn lippen in mijn mond een bron, een beek op zoek naar het laagste punt Jij deelt met mij atomen en neutronen bouwen een nieuwe hof scheppen een verloren Eden drinken elkaar, brengen elkaar tot gaan en komen…

Mensen borrelen op uit duistere dromen, elke morgen weer, en monden gelaten uit in de slurpende stad, steeds opnieuw.…

ik vroeg een paard naar zijn gedachten het lachte sloeg me met zijn staart paarden hinniken omdat wij ze niet verstaan ergens in de tijd is dat contact goed misgegaan tussen hun of onze oren is er iets verloren of opnieuw geboren want praten hebben we altijd gedaan…

Ik begin opnieuw mijn leven te stekken: groen – om uit te delen.…