Alle inzendingen over overzijde

Kan ik nog de sterren raken, het hart te groot, zodat ik mijzelf er buiten sloot, verloren in een wijde atmosfeer, aan de overzijde lonkt de altijd groene weide, beweeg ik het aangeboren lot heen en weer, zwijgzaam roepend en bevreesd dat iemand mij stem zou horen, als ik in iemand anders zou zijn geboren.…

Het onweer komt snel dichterbij verlicht de schimmen aan de overzijde de donder knettert even oorverdovend het weerlicht verblindt mijn beide ogen en alles herhaalt zich nu ze zijn gesloten Dan zwakt het spektakel langzaam af vreemd genoeg is het nog steeds droog langzaamaan wordt het weer stiller ik kan weer kijken en ik luister Van over…

het verdriet in de armen sluit, borst en buik verzwakt door het moeizame geschuifel van onze tranen hoe onzichtbaar vertraagt het handschrift van witgedrukte letters ver van elkaar in een avond zonder ochtend en morgen onbestaand zwart aan de rand van de horizon waar een engel zacht haar vleugels tekent naar de stille overzijde…

Hoeveel water er nog onder mijn boeg zal stromen voordat ik de zeilen reef, als ik aan de de overzijde ben gekomen, het lijkt me alleen nog wat te vroeg.…

De overzijde want hel of hemel wil ik graag vermijden, zo lang het kan. Ik hoop op honderd tien gezond en van het leven rijk gedronken, de aardkloot rondgezworven wijd en zijd - genoten van de schier oneindigheid en de muziek, dat mij de oren klonken.…

op een vleugje heimwee naar het oude Frankrijk Hotel des Alpes tout le confort A Die route de Gap en de Grand Garage van A.Saviard Centre Ville waar je destijds terecht kon voor een Peugeot of Simca de snel vervagende schildering op de oude muur in Pontaix maakt weemoed in mij los met het glas pastis op het terras aan de overzijde…

de torens aan de havenkant wedijveren om blijvende waarde met de panden aan de overzijde die lang heersend zijn gebleven, de rivier daarentegen blijft met al haar overbruggingen het gezamenlijk midden houden dat Noord en Zuid verbindt.…

de torens aan de havenkant wedijveren om blijvende waarde met de panden aan de overzijde die lang heersend zijn gebleven, de rivier daarentegen blijft met al haar overbruggingen het gezamenlijk midden houden dat Noord en Zuid verbindt.…

Het zeetje springt de jaren op en neer tot alles oplost in de grijze mist van wijdte, hoogte, verte, nimmermeer onschuldig als dat kind dat nog niet wist dat aan de verre overzijde weer een strand, een straat, een mens de wens uitwist.…

Aan Albions Zuidkust doemt tijdloos witte hoop omhoog, die nog nimmer de goede intenties van de overzijde bedroog. Een zeemeeuw neemt vaak oud verdriet mee van het continent, maar het krijgt een nieuwe kans voorbij de krijtrotsen op weg naar de tuinen van Kent.…

Kan ik de noorderzon nog raken, het hart te groot, omdat ik mijzelf er buiten sloot, verloren in de nevel van de atmosfeer, aan de overzijde lonken groene weiden, beweeg het aangeboren leven heen en weer, zwijgzaam roepend, in angst een andere stem zou horen, als ik in iemand anders was geboren, om mijzelf te vermijden, schudt een droom…

Haar blik was wijd en leeg, als keek zij naar de verre overzijde van een water, niet naar mij. Ik dacht: misschien - toen ik daar stond op het gazon, pils gedronken in de kantine van het verpleegtehuis, de tijd ging langzaam in die godvergeten eenzaamheid - misschien zou 't goed zijn als nu Psalmen klonken.…

geluidloos groeven en poppensteden vleien zich op een stenige deken aan de overkant Kijkt mont pizzocolo van ver naar onze natte handdoeken die hangend over het balkon boodschappen seinen via geheime kleurcodes 's Avonds zwijg je en myriaden trillende lichtjes vermomd als dorpen aan de oever lokken mij dwars over jouw gapend donker naar de overzijde…

Navigeren zonder zicht op de overzijde terwijl ver weg een hoorn wenkt varen we blind op de boeien van het verleden schepelingen zijn we, schamel ons schip en het gerafelde zeil schipbreuk is een dreigend letsel eilanden drijven langszij als reddingssloepen met zielloze masten onbegaanbaar wordt de waterweg peddelend gaan we voort tot…

Twee overzijden die elkaar vroeger schenen te vermijden, worden weer buren. Een minuut of tien dat ik daar lag, in 't gras, mijn thee gedronken, mijn hoofd vol van het landschap wijd en zijd - laat mij daar midden uit de oneindigheid een stem vernemen dat mijn oren klonken. Het was een vrouw.…

Vandaag ben ik nog een door die straat gelopen Die straat waar ik vroeger vaak door gelopen ben En nog steeds als gisteren ieder huisje ken Waar ik op ontmoeting met jou liep te hopen Ik zag het huis waar ik naar de overzijde keek Misschien zag je mij achter je raam wel gaan En vroeg je af waarom ik niet even bleef staan Maar als ik jou zag…

Adriaan de Tovenaar zich hier niet meer bevindt  De vogels in de bomen staakten voor die dag hun lied De egel droeg sonnetten voor die hij ons achterliet En in een pot gemaakt van goud en kleurig edelsteen Werd heksentoverdrank gebrouwd als nooit gemaakt voorheen Om hem te eren die ons vele jaren bleef verblijden Die ook als tovenaar geen overzijde…

mijn dromen kruip ik alle keren uit een nat pak over een vloer van beton om het angstzweet van het lijf te spoelen een kou walst in brokken door me heen alsof het resten van de muur zijn waar ik onafgebroken tegenaan loop zonder brug is geen andere kant te bereiken het water kruist de weg in een schuimende goot in alle gaten aan de overzijde…

Zo beetgenomen door plakken roest En 'k maakte een foto van het kanaal De bomen aan de overzijde legden hun schaduwen voor onze voeten…

kort zijn mijn gedachten enkelvoudig is mijn geheugen gevuld daarbij heet in de kuil vallen verwachten het sluit aan bij menselijk ongeduld gevuld met onwaarachtig verzachten de zon schijnt door mijn venster en zie het groen van mijn tuin ook veel steen op elkaar gestapeld aan de overzijde daar wonen mensen die kijken naar beneden, schuin…

(Klacht) Daar zit hij en denkt aan de dagen der jeugd, De lachende morgen van 't leven: Voorbij is die wellust, vervlogen die vreugd, 't Heeft alles de jong'ling begeven: Daar zit hij, de blik op de golven gevest, Of staart er, als zocht hij naar beter gewest, Op 's overzijds donkere dreven.…

Aan de overzijde van mijn gracht Wonen sinds kort nieuwe buren Een stel met een bijzondere hobby ‘s Nachts staan ze stiekem te gluren Samen sluipen ze door de huiskamer Lijken geheimzinnig intiem te praten Zoenen elkaar…kijken opgewonden En ik hou ze nauwlettend in de gaten De luxaflex gaat nu verder omhoog En ik zie twee grote statieven…

in de put die orakels naar boven doet komen het galmt wel maar het zijn klanken van zwarte dwergen die als mieren bokjespringen in een wirwar van kalverstraatpassanten heen en weer zonder te kopen af en aan met onbekende gelaten ik dek mijn overpeinzingen af met stof van eten, drinken en nicotine het draagt mij over de brug naar de overzijde…

bundel lachend ochtendlicht nog langer leven binnenwaarts tot aan de sponde loodst vergleden uren tellen kan in 't spieg'lend oog van de pendule voor de duur van een fluistering, een ademtocht zingt de dood en plooit zijn zware mantel rond de broze schouders van de gaande mens windstil - getemperd staat de treurwilg toonloos aan de overzijde…

erfje met de bomen De spitkeet er tussen verscholen Het plekje dat zoveel kon verhalen Beppe bleef trouw Aan Haar Fryske Lân Bleef zij trouw aan eigen stee En de rustplaats van Pake In die aarde die Pake zo liefhad Waar hij werkte op het land Waar hij de vrede vond Rustte hij nu in de aarde En Beppe weet dat Pake Aan de overzijde…

Kleine vlinder met je kleurige vleugels van zachte zijde en vol pracht neem me mee naar de overzijde waar de natuur nog naar me lacht.…

woedende zon scheurt watervlak binnenwater overzijde wacht op avondlicht voor oeverbloem een bejaarde engel slechts vergund een avondmist in wie- rooklucht eist het hart een bedelend oog om een bedauwde vrucht ter voeding van de smart bij het laatste woord gezuiverd lot het hemeldek ge- sloten, een klagende geloken blik dankt de herrijzenis…