Alle inzendingen over parelmoer

In parelmoer bedacht mijn denken, zowaar een foto van dit strand.…

dat wat rest, ligt in mij opgeslagen geborgen in mijn dunne handen verankerd in mijn hart bij vlagen vloeibaar maar steeds warm het zandkasteel, de parelmoeren schelpen het zachte van je wang zo ver als ik maar kijken kan, wil ik je volgen, tot ik enkel nog een stipje zie samen met het witte van de wolken verdwijn je aan de horizon jouw…

Jaren later, een beetje ouder op een klinkende dag, vol met een herkenbaar geluid en de geuren van je aanwezigheid in de boezem van ons huis, drong je helderheid in het diepste van mijn bron, lispelend zacht werden je ogen, waar vloeibaar parelmoer aan ontsprong, verscheen je even ten voeten uit, verwachting ingelost te dromen van omzwervingen…

hij struint strompelend langs de haven, snuift diep de geuren in van touw, teer en vis hij ziet hoe grillig, met de kleur van parelmoer, de olie glanst op het water hij verschuift zijn pruimtabak van linker- naar rechterwang, en proeft de bittere smaak hij denkt aan alle vrouwen die hij heeft bemind, in verre, uitdagende havens…

uiterwaarden Een ijle nevel talmt van boom naar stronk In tinten, die geen schilder evenaardde ligt het landschap onbeschrijfelijk te pronk Als kleine spiegels glanzen waterplassen tussen de wilgen met hun stekelkoppen De kale takken vormen schuchter knoppen; het water zal voorlopig niet meer wassen De kleur van lente, de geur van leven De parelmoeren…

Ritmisch verschoof de troubadour het contragewicht van het leven zijn zinnen schoten soms vuur horizon scheen lichter voor even Hij brandde woorden in neon van binnen bedekt met velours het leven werd minder beton door contrast van zacht parelmoer Zwaartekracht trok minder zwaar vreugde nam plaats van verdriet toekomst leek weer wat…

ik leg jouw naam in blauwe krullen op het parelmoer papier strijk voorzichtig als was het perkament mijn hand over het vel ik blaas jouw naam in witte krullen over de bloeiende zee die eindeloos zal golven tot daar waar ogen de einder raken ik plant jouw naam in rode krullen rond de oude plataan waar lelietjes der dalen hun kopjes…

weer te zijn als het ongekunstelde kind dat karrensporen volgt het vertrouwde in het zand van de jutter die in de harde kern een zachtheid blootlegt in het strelen van schatten zijn vondst op het strand * blijvend vorsen bij de zee waar beelden ontwaken terugkeer naar toen, de prille liefde de gloed onder het hemeldak die het parelmoeren…

Zo veel als de bomen en hun begroeide takken mij wisten te vertellen van deze waarheid; zoals de parelmoer blaadjes in de groeiende april donkerte lichtroze kleurden, zo spraken zwijgende tekens van de eerlijke seizoenen die hun enthousiaste lach even lieten zien in de middens van hun bloei, toch vers blijvend in de warmte der herinnering…

Een biscuittje bij de thee korrel blijft in stil verlangen aan d`r volle lippen hangen lispelt dorsten met haar mee lepel wordt afwezig roer in de goudgelige stromen die warm in het kopje dromen zilver wervelt parelmoer Porselein ginnegapt breekbaar terug met vlaag melancholiek tuimelt zwervend in bouquet Kruimel zandt in het verzet…

Alsof er iets te kiezen viel genageld in de strijd tussen parelmoer en ochtenddauw fontanel of achilleshiel vroeger of verleden tijd licht gekromd en de bochten flauw Tot mijn borsten in rijzende twijfel kruipen de wonden naar mijn keel ik sluit mijn ogen en ik schrijf wel maar voel dat ik geen pijnen heel Een karaf versplintert aan…

achter haar rug om de details van haar hals parelmoeren schaduwteint met een ronde bel aan de lel van haar fraaigevormde oor zo even om dan eeuwig in haar ogen te blikken zonder naam, meisje in het raam een kind tot vrouw, zij smacht oliedik de verzuchting van elke man die haar ontmoet zijn hart beroerd door haar in zo weinig klare taal…

het strand droeg parelmoer en water… onder een oppervlak van kou liep liefde mee warme truien elders als een extra jas de ganzenpas van twee hand in hand en zijn glimlach smolt rond wat ik kon vertellen blij, ontvangen door een hart dat meerdaags gaf en bovenal het kindergraf dat licht verstuurde uit haar dood dankbaarheid was groot…

, gehakt in stiletto’s de renbaan is van de hoedjes en schreeuwlelijke kleurenkleren geaffecteerd gelach en gekakel doen hoge herenhoeden wiebelen jacquets met gespleten rugpanden dubbele onderkinnen, whiskygeur gemaakte vriendschappelijkheid goed voor later, verstikkende chokers schouderslaand amicaal gebral, wandelzitstokken, goud en parelmoer…

In de satijnen glans van parelmoer De welving van de kinkhoorn Haar huis Zong zij voor mij Vreemd maar o zo mooi Van haar verlangen Verdronken in het bleke maanlicht Van de ruisende zee En haar schuimbekkende paarden Van het levende water De dauwparels van de dageraad Van haar stille woorden Die ze nooit gesproken had Maar teder bewaard…

laten springen in flonkerende druppels een boerenzwaluw scheert voorbij de rode roos klapt voor het koor der blauwe bloemen madeliefjes lachen in de wind omarmd door grassen en bloemen botergeel zwartpootsoldaatjes bevrijen elkaar en het koninginnekruid een kruisspin maakt een vliegje buit met ogen halfgeloken starend naar parelmoer…

traag schuurt papier woorden die vloeien uit de pen die ooit gevuld werd met potentie uit de bron vol inspiratie maar het parelmoer wil niet gaan blinken tussen puin uit de woordenschat en de fundamentele fouten in de syntaxis overals hebben de knaapjes opgehangen ieder zit gevangen in het vaardigheden kot zelfs de ambitie om…

Even klop je aan bij mijn 'ziele-poort', die uit parelmoeren dauw is gemaakt en waarvan haar vensters open staan om met het lied van levens-liefde de stilte van de nacht in te dansen, terwijl de vlammen van smeulend vuur, verborgen onder as, opflakkeren nadat vergeten intieme zachtheid speels wordt aangewakkerd en de nachtzijde een draad vormt…

Morgen schijnt de zon die het donker zal verjagen voelen we weer dat het zomer is de wind ruist het lied van de hoop dat zingt in parelmoeren schelpen op het rulle strand het verliefde paartje al wandelende op de vleugels van het Woord gaan hand in hand zegevierend voort kinderen spelen hun spel bouwen torenhoge zandkastelen…

Storm siddert op de plassen windvlagen draaien een loer en de schoongewassen hemel kleurt voorzichtig parelmoer Woedende wolken kolken de hagel ratelt neer het huivert in mijn oksels dit is echt hondenweer Dan weerkaatst de zon weer schel de natte straat klimaatverandering en een wereld die ondergaat Zonder remmingen giet het weer…

Jij oester, zo gesloten Soms laat jij je parel zien Prachtig, hard met parelmoer Trots daarop misschien ’t Zijn gevolgen van iets pijnlijks Vreemd en lelijk mocht niet zijn Adequaat ging jij te werk Maakte het tot kroondomein Omhult met schoonheid Geen misvorming meer Het lijkt welhaast een wonder Hoe pijn dan transformeert Jij oester…

Het zal even zijn in het eeuwig Geweest, dat –juist met het hoofd omstroopt- Ontboezemend haar hals verscheen, Louter als parelmoeren naakt. Ontvlochten in die toegeruste Overdaad met een pols wat losjes Van slag op de borst vlak naast het hart, Dat zij bond geluidsgolvend het haar, Een strik als roos om haar schoot.…

En ver, daar ginds, die zacht-gekleurde lucht Als parelmoer, waar iedere tint vervliet In teerheid... Rust - o, wonder - vreemd genucht! Want alles is bij dag zo innig niet. Alle geluid, dat nog van verre sprak, Verstierf - de wind, de wolken, alles gaat Al zacht en zachter - alles wordt zo stil...…

Door die triomfboog rolt, als door een tuit, Een zee van zomer 't laaiend mengvat uit, Iedere golf een parelmoeren zon: De veerkracht van de koele Atlantis trilt, Als hij omhoog die vloeîende zomer tilt, Dampend van horizon tot horizon.…

gordijnen en ogen stralend naar een ster die er misschien wel helemaal niet was, of gewoon in jouw lach als je stiekem om het hoekje gluurt of met je neus plat tegen het raam en een blos die smaakt naar meer kan ik nog dromen van feestguirlandes verre landen stranden zee dichtbij, en je naam zwerft als een lange adem over nacht en ontij parelmoeren…

blaast fel oranjeblauw, stuwt het groene, donkere water trekt en duwt aan de branding treurig jodelen de regenwulpen, hun opgekromde snavels peuren pieren en zagers uit het wad vlokken gelig zeeschuim rollen vluchtig over het gouden strand, verkleven soms heel even met het bronsgroen knoopjeswier, of met stugge, hard-oranje kabels parelmoer…

als donkerbronzend goud in krullend parelmoer, gloeit de zon nog even na, boven het blauw van zee en roze avondlucht, knipoogt naar het strand witzwarte vogeltjes rennen, pleviertjes zwart en bruin, pikkend met donkere snavels in levend, vlezig zand, woelend, onrustig, verward en verstrooid ligt het knoopjeswier dat de piepkleine,…

Je ogen glanzen parelmoer verraden mij een stil verdriet Aan de oppervlakte zie je ’t niet Daar schuilt het masker sterk en stoer Dan is het ziekte die jou vloert Je ziet des levens schoonheid niet Aan het ziekbed klinkt een wiegelied maar klinkt als:” ‘t leven naar z’n mallemoer!”…

bloemen met hun gouden hart naar de hemel gericht, hoe ze trillen terwijl de storm de blaadjes rult weerloos tot de nacht ze verwaait en de morgenzon wit straalt door de gespleten boom der duisternis voorbij het dodenhuis de vleermuis schaduwen gesloten luiken met de hoge vensters Ik lig in bed en hoor een wonderlijk lied ruisen in de parelmoer…

Wat scheelt eraan, vroeg mij de dierenarts U schokschoudert vind ik en ziet wat pips Ik brak mijn hart, het zit, Dok, in het gips Niets hielp tot nu toe, zelfs geen rozenkwarts Ik hoop dat u mij kunt genezen, help Ik wil weer verder met mijn parelmoer Nou ja, als ik het zo bekoekeloer Bent u aan rust toe, Oester, in een schelp Die…