Alle inzendingen over parelmoer

De lucht met parelmoer doorweven De bloesems trillen...zacht,zo zacht En Populierenblaadjes beven De aarde wachtend op de nacht Pasgeboren oogjes knipperen tegen het licht Het is nog wat fel, zachtjes gaan ze dicht Pasgeboren handjes zoeken om zich heen zoeken iets vertrouwds, maar vinden er geen Kleine kleuterkindje duimpje in de mond Zoekt…

Dieper duikend zocht ik naar het parelmoer van dit heimelijk bestaan, gedolven in de golven van de oceaan, ontwaarde een betoverend licht, welke mij - in extase - dronken voerde en sloegen de oesters dicht, en mij de adem en het zicht op de gepolijste parels ontnam, door de schaarse zuurstof ik ontwaken moest, een tegenstand me liet…

Mijn droomogen schieten op onzekere, parelmoeren kleiduiven.…

Door golventop laat ik omhoog me tillen, En 'k zie de verte parelmoerig trillen, En 'k voel me toekomst, ben, wat eens zal zijn; En laat de glazige afgrond neer me glijden, Dan zie 'k schemeren langverzonken tijden, En 't diepst verleden voel 'k bestendig mijn. --------------------------------------------------- dit sonnet is het 7e…

lichaam het strand Plotseling gestreeld door mijn hand Als door de goden zelf gezonden Ik fluister ertegen, dichtbij mijn mond Lieve dingetjes, ik verzin ze terstond Haar reactie is begrijpend liefdevol en zwijgend Sereen naar het bovenaardse neigend Verlicht toen het lot haar aan mij verbond Ik heb een schelp gevonden Direct om haar parelmoeren…

Een mysterieuze gloed strijkt dan toch neer, op het parelmoeren, maanreflecterende wateroppervlak, nu dansend, springend, in een felrode jurk, keer na keer, op het gitzwart kleed, waar het enkele uren geleden ontstak.…

De binnenkant glanzend, glad parelmoer. Ik denk aan mijn oude vriendin, bijna blind, zo wanhopig om toch weer een oorlog. Zij ging mee op een lange protesttocht en stierf in haar bed na haar thuiskomst. --------------------------- uit: 'Autogeografie', 1995.…

speelgoedvogels voor het raam waar noorderlicht mijn gids zal zijn op hemelsporen buitengaats door stiltes die ik achterlaat stationnetjes van Nooitgedacht gebouwd op slechts één spinnendraad Ik laat mijn zere ogen gaan op wolken hier niet ver vandaan waar Kleine Beer de hemel wijst een Melkweg om af te slaan en kleur het boek van mettertijd met parelmoer…

Verlangen is een vuur dat niet en dooft, 't is als 'n zwaan klapwiekend, kan niet sterven: de Dood komt om het hart, in 't jonge hoofd droomt nog 't verlangen in parelmoeren verven.…

staat het leven weer op Toon mij jouw wereld van dansende golven in het schijnsel van een witte Maan We drinken en proosten en proesten het uit Jouw lach zingt deze nacht uitbundiger Vurig kleedt jouw liefde ons samenzijn vrolijk en natuurlijk schuilt mijn hart zorgeloos: Zo zacht fonkelt een sterrennacht jouw ogen licht als parelmoer…

Zinloosheid is een parelmoeren doosje, een bijouterieënkistje vol dierbare obsceniteiten, maar niettemin. Mijn haar vloeit uit, azuur, mijn lijst is afgezet met knalroze marshmellows, tempera ben ik, op hout. Uit zeeschuim, werkelijk?…

sijpelt door hun wimpers binnen Een suf oog slibt dicht Een delvende zoon met goudkoorts Tot de heupen in zijn valkuil Slaat naar de hond die zijn dam vertrapt En piepend met hangende oren Naar de branding vlucht Nipt door vader betrapt Door een stoomfluit gered Dan vindt hij de oesterschelp Een mengsel van kalk en mineralen Het laagje parelmoer…

naar eerder water, in beweging het ritme van de wereld Jong is de nacht als herinnering voor later, van New York tot Ibiza maar Nederland dat vertelt Schaamte verdriet en blijdschap op het nieuwe pad, ongeremd dansend water het kruispunt van de vloer Generatie donker der drank blinkt image naar mat, in de corridor erdoorheen helder wit in parelmoer…

maar bekwaam schuifelen eenden over het bevroren parelmoer van de vijver in het kleine park, gewoon plat op hun gemak, zonder behoefte aan gesnater of luid klapperen van vleugels, ingedommeld en tevreden op een overschot van de natuur, buiten een gevaar voortgegleden niet in besef van tijd en duur.…

Gespreid als een zwanevleugel Verzamel je de troepen Verdedig je de bruidschat (het parelmoer van jouw oor) Tegen de dief die woekert met vertoon Tot de naden van haar pantser scheuren.…

negatief licht Fantomen van duisternis krijgen ruim baan En de korenbloemen gaan eraan de Zachte blauwe bloemen gaan eraan Zwetend wacht hij op een uitweg Als op de krampen die in de morgen komen Zwanger marmer aan zijn marmelade voeten Baart een schelp die hem voor eeuwig omsluit met Zaagselmimiek en bevroren tanden en claustrofobie In het parelmoer…

dichtheid niet durfde te verstoren Laat me horen in broze liefdeswoorden die vertellen wat mijn hart al zegt hoeveel je van mij in jezelf herkent en dat jij het ontbrekende stukje bent van de puzzel die zichzelf nu legt Laat me voelen hoe wij versmelten in eenheid van ziel en zaligheid verstrengeld in een vurige brand vormt onze parelmoeren…

roomwitte parels blonken langs goudsnoer dat parelmoer glansde tussen de welving van haar borsten, haar linkerhand schitterde robijn haar rechterhand toonde saffier zijden windsels verhulden geraffineerd de tere rondingen, van dat mooie lichaam, gewikkeld in zachte spinsels van zijderups, dat alles zag ik duidelijk in de spiegels van mijn…

De wilgen waren zilverbleek en stil Voor 't stralend blauw, van wolk en nevel vrij; Een glazenmaker vloog, met lichtgetril Op 't parelmoerig vleugelgaas, voorbij. De schuwe vissen, in 't koeldonker diep, Verschoten snel, of stonden lang op wacht, Waar d'aarde zich, in beeld, nog schoner schiep, Dromend de zomerdroom van eigen pracht.…

In haar hemelbed (waaraan zij eigenhandig timmerde, maandenlang, luchtlaag na luchtlaag; waaraan zij drie van haar tien parelmoeren nagels offerde) krabt zij, avond aan avond, niet eens tot bloedens toe haar witte bloedlichaampje. Want hertogin Hesther verwelkt.…

De wilgen waren zilverbleek en stil Voor 't stralend blauw, van wolk en nevel vrij; Een glazenmaker vloog, met lichtgetril Op 't parelmoerig vleugelgaas, voorbij.…

Prachtig ragfijn spinnenweb, spiegeling van heelal, broos vochtig parelland hangend tussen heggenpoort waar klimop het hout overwoekert en bladeren de kleur van been en zilver dragen beschenen door het zachte parelmoeren maanlicht.…

Kijk, daar is meisje Leah in lente-blauwe knoopjes En mooie Perle spiegelend in een knoopje van parelmoer In roze-rode rozenknoopjes ritselt Raise En Zarah zingt vanuit een zonnebloem-knoop Op de witte wantjes van kleine Wanda Prijken twee knoopjes met wasbeertjes Van de bruine broek van Berend Valt bijna een bruine-beren-knoop Daar…

Kijk nog even heel diep naar je twee kleurige ogen die met parelmoeren glans weer schitteren in het zonlicht Van vroege dag tot late nacht ben je overal even veel aanwezig O lieve vriendin en mijn liefste, je bent mijn teder beminnelijke engel.…

met het anker als boegbeeld doorklieft mijn voorsteven de koele stroming ploegend door het maritieme parelmoer ben ik trots en fier getooid de wimpels van het vrije leven wapperend in zachte bries met alle winden mee laverend in het frisse helder ben ik gelijk de kleuren van het Hollands blauw met wolkenwit lonkend met open vizier…

van Helios' paarden wijken ragfijne nevelkristallen over verblekende ganzen Dan klinkt hun gakken uit gortdroge kelen, maar geen wil zich roeren, geen kiest het luchtruim, geen moedergans wil buiten treden Het dons van de mist houdt eendrachtig gevangen, maar instinct is wat hen samenbindt: hun nimmer voltooide gezangen Onder hun parelmoer…

Mijn harde schelp is mooi en fijn, met parelmoer dat glanst, maar vast zal zij vergaan. Als een lekkende kraan huil ik. Hoe laat ik haar bestaan? Geritsel bij mijn voelspriet. Die voelt dat er gewoeld wordt en ik schiet mijn schelpje in. Anders voelt de woeste woeler mijn verdriet, mijn tere huid. Was ik wel heel?…

En ik zag de koeien treden Naar een wetering beneden, Want de zomerbedding was diep, En zij stonden parelmoeren- Blank boven de blauwe vloeren Die de hemel in 't water schiep.…

creëert verdriet de wand in een onnatuurlijke poging kleurt leven gedrenkt in unieke momenten goudgele perzikrand contrasteert roodachtige tinten waar mirre, goud en ivoor het ebbenhout aanraakten ebbenhout ter aarde vrij licht flatterend de eenzaamheid aardbeigouden doorheen zo'n moeilijke tijd wenend dreigen parels te bevriezen parelmoer…

En Zefirus zat nog in 't struikgewas, Daar liep ze heen, hij oefende zijn bas- Stem, maar hield in toen hij haar zag, En stak een hand uit, en zei met een lach: ''Blijf nu niet hier, mijn stem is nog te ruw Voor ooren van dat parelmoer.…