Alle inzendingen over planeet red

… Aan dit intens geluk Dat niet verder voerde dan een kus Kwam een hartverscheurend einde ‘Nee, ik ga niet in die stomme bus’ Maar mijn ouders en haar ouders Begrijpen ook wel hoe dat gaat Als je met vakantie Twee weken op een camping staat Haar wang brandde urenlang Nog na in mijn gezicht Toen ik eindelijk naar buiten keek Reden…

toch is het zwart niet te oversneeuwen blijft immer nog zo pijnlijk dominant ik wil de spanning overschreeuwen licht in mijn stem ebt weg in zwarte wand ik voel mij verlaten in dit enge pegelland bedekte leugens en gebrek aan waarheid zetten mij humanist en christen tegen de muur gaan zoals het ging en alles verzengt in vuur stem volk en red…

Waar red, waar berg ik 't aanschijn, Graaf me in de mors'ge grond! Droeg ooit een mens zijn aanzijn In 't licht, zó wond? Maar als met handen neemt gij Mijn hand van voor mijn oog, Als met uw adem zeemt gij Mijn wangen droog. En als een kind geheven Op armen, zie ik nu Alleen uw ogen leven, Uw lippen, u!…

niet wat ik nu moet zeggen Als mijn kinderen vragen om het waarom Wat jou overkwam is niet uit te leggen Jouw zinloze dood maakt mij doof en stom Abrupt ben je uit het leven weggerukt Een jonge meid met nog zoveel plannen Nederland gaat onder jouw dood gebukt Het is moeilijk de gruwel uit ons hoofd te bannen Ik leerde ooit dat alles een reden…

Ook oordeel en reden Bezwijkt met de leden, En ’t leven verwaassemt, vervliegt, en verdwijnt.…

gevoelt als de waarheid zoveel mensen om mij heen zoveel gedachtes ieder zijn deel ieder haar woord ieder haar hart ieder zijn soort toch allemaal gelijk en anders wat me drijft tot de krankzinnigheid je kan, krijgt, of lukt alleen iets als je het echt wilt maar als je iets te veel wilt lukt het niet misschien schuilt daar de reden…

Maar hij, die vroeg reeds heeft geleerd Zich zelf te redden, waar het voegt, Die, waar hij ’t beter deel ontbeert, Met minder zich vernoegt; Al kruipt hij soms door ’t kreupelbos, Hij maakt zich van de boeien los, Hem door d’ afhanklijkheid gesmeed, En wordt een man bij lief en leed. Daar lopen er, helaas!…

dan ga ik: The king sits in Dunfermline toun, Drinkin' the bluid red wine '0 whaur will I get a skeely skipper, To sail this ship o' mine?' En de blije groep gaat schreeuwen en klappen Ja! dat is zij! wat kan ze dichten! Het is niet van mij! het is ene Schotse ballade, Sir Patrick Spens!…

neem uw lief mee en uw vrinden door onze beperkte capaciteit zal er geen mogelijkheid tot dans zijn maar reden te meer om te blijven plakken wij stellen voor het voorgerecht met de kort geschroeide tonijn in een symfonie van smaken het specifieke van de franse wintertruffel in combinatie met zoute aardappel en avocado is een perfect opener…

Om welke reden Zo’n twist ontstaat, kan niemand weten. Enkel is hij daar, Tussen mij en haar, Als ’n metselaar, Die plots een muur begint te bouwen In een tuin, waar elke kleur Van elke bloem, die zich ontvouwen Wil, in zachte schijn van dageraad, Een nieuwe, ongekende kleur Verraadt.…

opgeblazen is Neem de herverzekering van risico's hij zag ze per dag de prijs opdrijven per doorverkoop naar nieuwe schijven terwijl afgekocht tegen hogere prijzen die onverantwoord verleende kredieten steeds even onverantwoord hoog blijven Waar waren met die voorkennis de economen als jullie dat zo duidelijk zagen aankomen vindt Harm geen reden…

Dan is het eindelijk voorbij, ik dacht dat ik het niet zou redden. Het wordt weer ochtend, ik ben uitgeput. Uitgeput door het gevecht om lucht, de nacht is voorbij. Net als de astma-aanval. Geschreven door Lion Queen op 02-04-2006…

tegen het dijklichaam onze dialogen rafelden poëzie en kunst uit elkaar, een moment van rust sliep in jouw armen, je lippen spraken loos konden we maar regels uit elkaar schrijven ik bewonderde je hemelse lach, zo fragiel als je, tegenover mij, gebarend over het witte licht praatte en het zwarte paard in teugels gehesen, de einder tegemoet reed…

de adrenaline stroomt met een snelheid van 180 km/u door je lichaam, de reden om nog sneller te gaan. het doorzettingsvermogen wordt groter en groter, tot het op z'n top is. de teller gaat maar door, km naar km komt voorbij op je scherm. zo kun je nog wel even door, met de wind in je rug.…

kleiner z'n vader met de haren tegen het plafond ziet stuiteren en dat zich in de psychologie grift het verlaat je met een lege verwondering want reuzen bestaan niet het lijkt wel het bladeren in een boek met witte pagina's alleen is er het geloof dat er een verband is tussen jou en het blanco en tussen elke regel in is er een substantiële reden…

Dit is de reden waarom veel muzikanten ‘s avonds dronken van de bühne stappen en regelmatig met een kater wakker worden. Het is de liefde voor het vak.…

Alsof jij wist wat er allemaal in een leven speelde, wij dachten toen dat wij de wereld redden konden. "lang geleden" was hoop, illusies die wij vonden. Het lijkt zo moelijk oude heugelijke gebeurtenissen te verwoorden.…

Kom mij redden, partizanen van de hel, of zijn jullie net als mij, verbannen naar een ondoordringbaar oord? Vertel, verlos mij, moeder, van je moordplannen. Dit kind begrijpt het niet waarom het simpelweg niet leven mag. De vloek moet zijn werking verliezen. Of ben ik de som van wat ik nooit zal vinden, waar ik ook zoek naar levenslust?…

Door kennistoename verandert voortdurend onze wereld, reden dat de evolutie doorgaat, vindt eeuwig genetische aanpassing plaats; geen toekomstbeeld aan de horizon wordt ooit bereikt, elke generatie stelt het ideaal weer bij, maakt elke keer een bocht in ‘t tijdspoor van de evolutie die kronkelt als een rivier door de kosmische tijd.…

Een klein meertje kan me redden. Ik ben verbaasd. Het einde van mijn tocht. Eigenlijk ging het best goed. Met hulp van lieve moeder natuur. Ik schaam me. Nu ik terugkijk op die tocht. Maken emoties zich over mij de baas. Ik zie het weer.…

Nee, de illu- sionist staat er verslagen bij en hij kijkt omhoog, naar mij, of ik zijn truc nog kan redden maar daar heb ik geen zin in, en ik besluit het gor- dijn dicht te doen en te eindigen met niks meer dan een slot van dit gefantaseerde gedicht.-…

over de Vlaamse wegen bestuurd door tante Mariëtte de oude camionette van onze tante Mariëtte is vandaag finaal uitgereden onze tante is helaas overleden alleen tante Mariëtte kon rijden met de camionette niemand kon het besturen het busje had zo zijn kuren maar rijden dat hij deed over bollige kasseien als tante Mariëtte ermee reed…

Maar ik ben slechts een aardworm hier beneden, En gene man: van ieder man vertreden, Zo dat het volk met mij, in alle reden, De spot vast houdt.…

hij in zijn smoel hem toegevoegd:"wij doen alles met gevoel" "Schenk de glazen vol,aalmoezenier het hindert ons geen zier wie moet bloeden zal betalen op het leven kun je niets verhalen" Een vrouw met mooie ogen neemt een slok en zegt bewogen: "vroeger naaide ik de wereld rond nu wandel ik alleen nog met mijn hond" We zwijgen zonder reden…

kan ik niet overzien het is nu geen heuvel maar dan alleen wat hoger ik zie geen weg terug meer, bovendien mijn vrouw kreeg last van te veel hartzeer last van het leven en houden van moe van werken zonder baan last van het dragen van mijn naam mijn geloof in haar was vast als een rots maar ze verloor haar liefde en haar trots ze was de reden…

zal ik nooit overzien het is nu geen heuvel maar dan alleen wat hoger ik zie geen weg terug meer, bovendien mijn vrouw kreeg last van teveel hartzeer last van het leven en houden van moe van werken zonder baan last van het dragen van mijn naam mijn geloof in haar was vast als een rots maar ze verloor haar liefde en haar trots ze was de reden…

zijn wat niet zo leek, heel in zichzelf Zij, die altijd zo gelukkig leek bij iedereen haar ogen zo gesloten en zo trots niemand mag ze zien als ze vol tranen zijn zij kan de liefde zijn, die hopelijk blijft bestaan en naar mij toe kan komen uit de schaduwen van het verleden, dat wil ik mij herinneren tot de dag dat ik sterf Zij is de reden…

en ik zag een oude schildering van een lady in red, die met een vogel aan een touwtje speelde, veel mooier dan al die uitvergrote foto's vol met opgedirkte allures. Ik wilde terug naar de eeuwen, waarin kunst nog tijd kostte en het niet om zeep geholpen werd door populaire grootdoenerij.…

In een woestenij van leven En op prairies van de tijd Blijven die post-its aan me kleven Die ik toch zo graag vermijd Rijzend uit het zand der dagen Tot op het kunstgras van mijn lot Blijft hij aan mijn poten knagen, Zodat m’n vrijheid wordt beknot; Gister mijn wijze uit het oosten, Mijn raadgever; in alles heilig Die me kon redden en…

gewoon omdat ik al zo lang een geurend zeepje mis mijn huis grenst aan een mestvaalt, zo noemt de buurt mijn tuin, de toiletpot is verstopt en riekt naar geel en bruin mijn aanrecht is één berg van resten etenswaar gekoekt aan bord en pannen en alles stapelt maar de kamer ligt vol flessen maar die zijn allemaal leeg wellicht is dat de reden…