Netgedichten

netgedicht (nr. 40.690):

Heilige raadgever

In een woestenij van leven
En op prairies van de tijd
Blijven die post-its aan me kleven
Die ik toch zo graag vermijd

Rijzend uit het zand der dagen
Tot op het kunstgras van mijn lot
Blijft hij aan mijn poten knagen,
Zodat m’n vrijheid wordt beknot;

Gister mijn wijze uit het oosten,
Mijn raadgever; in alles heilig
Die me kon redden en kon troosten
En in zijn advies leek ik zo veilig

Hij legde dammen, metselde muren
Om mijn prachtig paradijs
Al zijn woorden waren dure
En al zijn zinnen waren wijs

Mijn heilige raadgever is verdronken
Zijn mantel en staf zijn opgedregd
En met hem is de hoop gezonken
Dat uitkomt wat ooit is gezegd;

“wens, in het volgen van geluk,
een ander toe wat jou niet lukt;
bedenk daarbij dat ‘iets gebukt’
beter is dan ‘voor immer stuk’"

ach, in mijn woestenij van leven
of op de steppes van de tijd
had ik ooit wat moeten geven en
had me op die manier bevrijd

in plaats daarvan knagen de tanden
van wat ooit mijn raadsman was
en ben ik nu bang snel te verzanden
in zand der woestijn of prairiegras