Alle inzendingen over requiem

Ik zou een requiem willen inzetten. Er zijn nooit uitspraken over hem gedaan: hij is dit of hij heeft dat. Bestond hij niet - toch stokt hij mijn bewegingen. ------------------------------ uit: 'Veerstraat', 2001.…

achter het mijne ligt jouw stilzwijgen dat in niets verdwijnt ik zou gebleven zijn van binnenuit misschien vreemd lachen naar het requiem op je lippen en naar de korte slaap van de late grafdelver in ebben zwart maar het wenken van de wind laat mij dodelijk bewegen; het lichaam vol in hongerdagen van bestreden besef…

Requiem zonder vlucht.…

Zo te sterven als een vlinder op het water Geruisloos, voor de stille week, niet later Haar laatste wens was in besloten kring met zang en dans te worden gecremeerd Waar naast haar odes aan Piaf en Shaffy en 'Ne me quitte pas', chanson van Brel, In een laatst encore als requiem Haar 'Laat me niet alleen' gememoreerd…

restanten licht strekken zich lui spelen met wolkenflarden drijvend boven het rode uur dat langzaam de ogen sluit schaduwen verlengt en voetstappen tot stilte maant de wind zingt een requiem op het ritme van ritselend blad tot elk geluid verstilt wanneer een onzichtbare mond zich opent. hapt en kleur en klank vermaalt tot de kleinste…

een tijd waar dagen stilte dragen op een serene rustplaats waar familiebanden liggen verwantschap die immer bindt witte bloemen tooien graven lampjes branden, kaarsjes flakkeren in de wind gefluisterd worden in steen gegrifte namen van geliefden die in gedachten vaak voorbij kwamen gedenken wij hen heden met Allerzielen in Requiem…

water en weet het zeker dit komt nooit meer goed maar toch zal ik ooit weer glimlachen weer geloven in de liefde weer vertrouwen in de toekomst krijgen hoopvol zijn maar nu nog niet zelfs de wind biedt nu geen troost zacht fluister ik wat namen en de lenteregen legt een rouwsluier over boomkruinen die zuchten onder elke traan een requiem…

zon - zee - wind - vuur - rotsen zij werden man & vrouw in memoriam van verlichtende zon en verzengende vuurbal tot fletse noorderzon van verkwikkende zee en verwoestende springvloed tot verraderlijk brakmoeras van verkoelende wind en geselende stormen tot verstikkende windstilte van verwarmend vuur en uitslaande branden tot smeulend koudvuur…

zon - zee - wind - vuur - rotsen zij werden man & vrouw van verlichtende zon via verzengende vuurbal tot fletse noorderzon van verkwikkende zee via verwoestende springvloed tot verraderlijk brakmoeras van verkoelende wind via geselende stormen tot verstikkende windstilte van verwarmend vuur via uitslaande branden tot smeulend…

die meeuwen, ze bleven krijsen verder niemand, niemand anders dan ik een eiland op een eiland ‘s nacht monkelende mannen gek, wanneer je alleen bent in zo’n verdomde depressie met niets dan meeuwen om je heen slapen, nee dat ging niet mijn goede vriend, kom laten we gaan zitten en luisteren naar muziek morgen ben ik dood…

Eind April begroet opnieuw de draak die als een losgeslagen metrowagon door de bloedrode groeve raast geen halte geen opstapmogelijkheid alleen zwarte uren springen op het verlaten perron zwartgeblakerde tunnelwanden met affiches vol doodsmaskers diep wortelende bomen schilderen een regenboog in chaos in gebroken kleuren wat ooit vloeibaar…

liefde in het veld met Seringen gelegd, Wij zijn voor eeuwig één, had jij gedacht Toen ik sprak over jou als Helena van Troje, Over jou als gewijde grond, waarop ik mijn voeten moest ontschoeien, In de minnezang die ik met een kus naar jouw oren bracht Transfiguratie Het loflied dat ik ooit voor jou ten gehore bracht Is veranderd in een requiem…

verweerde muren omsluiten liefdevol hun dierbaren stille najaarswolken hangen zwaar van regen over aangeharkte paden zelfs de stille wijsheid van de oude bomen traag bewegend in najaarswind laat troostende woorden los het zijn woorden zonder stem zo regent de dag voorbij maar eerst nog leg ik bloemen op dode voeten verpakt in requiem…

Het gekraai van een haan verbreekt de stilte… De dageraad breekt aan uit het Oosten stroomt het licht kristalhelder en zacht wat wekenlang lijden dood en vernieling heeft gezaaid ligt begraven onder de wintergrond en in tranen en in pijn werd het requiem uitgezongen… Over de welige groene velden klinkt nu uitbundig het Halleluja!…

"Zullen we vrienden worden" vroeg de dood me "Neen" sprak ik, voor de duvel niet bang, "van m'n leven niet" "Neen" sprak de dood; "ik bedoel na je overlijden" Ik antwoordde "Neen dood dan ook niet, tussen haakjes, ik heb al een vriend en zijn naam luidt: 'Christus van Bethlehem tot Golgotha', Hij, Jezus, was als de dood voor jou…

REQUIEM VOOR ROSE Ook zij leeft niet meer In Hilversum woonden haar laatste woorden Ze proefde de vrijheid Ging uit deze stad Deze wereld vandaan Gevuld met geesten die bleven, beschuldigden en soms bezongen En lieve Rose; jij wist allang muziek kent geen rassenwaan het leven zoekt zijn melodie, Auschwitzorkest een levensweg een…

Iedere snaar trilt van verlangen zwart en wit dansen geluk elke toon wordt warm gevangen in de klanken van een heerlijk stuk Na de harde zware noten als requiem op papier gezet vliegen vleugels onverdroten door elk refrein en ieder couplet Met de dood als laatste halte het pedaal nog eenmaal aangeraakt krijgt het opus magnum gestalte…

Een wijze uil zei hier dat onze taal Gebouwd is uit diverse elementen Een universum vol van associaties Van klanken en gedachten, aberraties Een bolwerk steunend op de fundamenten Van een nooit echt voltooide kathedraal Werd ooit Het Woord geschraagd door klankakkoorden Van 'n soortement wohltemperiert Klavier Bij requiems en oratoria…

Het requiem van scheepsmotoren legt mijn hart diep in ’t gehamer van het geslagen rood en waar de dood van het besef mij leidt door open ruimtes en de geestelijkheid van het acces want zelf mijn staren heeft de tijd geduurd Het vooronder.…

geen gezichtsbedrog, geen verzonnen signaal van mijn gekte tussen mij en het uitgevouwen getij -elk ogenblik beschreven- geen zoutige analyse opdat ik zou kunnen genezen van de stilte of van de watermannen uit jouw sterrenbeeld die met stukjes spiegelglas de verte van een rivier nabootsen wanneer ik blootsvoets dwars door het requiem…

vroeg ze met treurnisvolle stem hoe kon ik daarop antwoord geven kon ik toch maken dat haar leven een liefdesliedje zong, geen requiem stil zit ik naast het lege bed zoek in de koude lakens nog haar geur die nu al uit begint te doven ik wil nog in een zin geloven mijn twijfelende hart klopt in mineur en ik zeg vloekend een gebed…

De zon en maan zijn er niet meer En alle sterren zijn verdwenen Ik hoor de laatste mensen wenen Er daalt opeens een vogel neer Ik hoor gefladder, zie hem niet Ik steek mijn linkerarm naar voren Er wordt een requiem geboren Hij vindt mijn vinger, zingt zijn lied Een hersenschim met olielamp Waardoor we worden meegenomen Sommeert…

wie spreekt er van geborgenheid als mijn bed een grafkuil is gevuld met de karkassen van lang gestorven dromen levend zijn ze niet, maar vergeten evenmin en soms trekken ze me ruw in die diepte waar ze wonen en met de jaren groeit het tot een klagend massagraf waar ik enkel nog kan huilen om de dromen die ik doodde wie durft er nog…

Het droevig lot heeft toegeslagen Victor Vlieg hij is niet meer Onverwachts werd hij geroepen hiertegen had hij geen verweer Nog kort daarvoor zag men hem lopen op een verse warme hoop Terwijl hij even later vrolijk op tafel door de boter kroop Altijd had hij moeten zwoegen voor een sobere kruimel brood Nu had hij eindelijk eens boter…

Ik bid voor zijn ziel en stok bij de tekst ”cum Lazaro quondam paupere aeternam habeas requiem”. 25 januari 2002 ZONNELEEN De episoden van Amos 56 www.abelstaring.tk ”met Lazarus eens een arme moge u voor eeuwig rust hebben” (Uit In Paradisum)…

zijn levens waren als voorheen weemoed, drank en vrouwen hij dichtte zich heen door die kluwens en klauwen drank, voor hem was het koffie het werkte slechts een minuut doch het riep op tot een dispuut beslecht met nog meer koffie. vrouwen, ze kwamen niet dichterbij ze bleven dralen in het riet zich wachten voor het verschiet van een zomer…

Hij, die aan het levend water danst zich optrekt aan de branding, volhardend door de stroming waadt en zich, de mens in de dichter niet kennen laat. Nog even een vluchtige blik achterom, de traan geschonken aan oneindigheid, de vlucht verwikkelt in een levensstrijd. De zwaan vliegt op, de zon onder en de wind toont zich een goede vriend…

Hulpeloos schepsel hartverwarmend onnozel blijf in mijn herinnering als de maagdelijke neerslag op de daken van een aankomende februarimorgen Wreedheden werden jouw deel daar waar de Dikke van Dale faalt maar een barbaar die erom smaalt en de sneeuw ging op in rook...…

lijkenvingers als stukjes tak zonder groen zonder vocht er is geen beleven van de dood, slechts verwarring en ongeloof voor hij die niet weet waar het einde ligt hem inhaalt en onderuit schopt zijn sterven zal komen en gaan zoals hij leefde onverwacht en meedogenloos voor de gevolgen, hij wist wat zijn geheugen moet zijn en betaalt…

I Hoe treurig blijkt een liefde als het plots ontvalt aan twee geliefden die elkaar zijn voorbestemd, wanneer het lot voltrekt en wreed de kaken klemt, waarmee het elke kans tot nietig klein versmalt? Hoe treurig blijkt het leven door de dood geremd, die woest om elke ademteug de vuisten balt, en van de hoogste toppen in de diepten valt,…