Alle inzendingen over requiem

In de satijnen glans van parelmoer De welving van de kinkhoorn Haar huis Zong zij voor mij Vreemd maar o zo mooi Van haar verlangen Verdronken in het bleke maanlicht Van de ruisende zee En haar schuimbekkende paarden Van het levende water De dauwparels van de dageraad Van haar stille woorden Die ze nooit gesproken had Maar teder bewaard…

Te jong nog om aan de dood te denken verdween je, verdween je in de nacht. Met zoveel nog om aan ons te schenken verdween je en werd niet terug gebracht. Je stem zal niet meer worden gehoord, en je ogen, ze zijn voorgoed gesloten. Je leven werd vroeg in de kiem gesmoord, nog voordat je één seconde had genoten. Te jong nog om de wereld te…

Dag Junior Het was fijn, dat jij zeven maanden lang ook mijn vriendje wilde zijn Elke morgen even dat snuffelen het eten geven een blaadje andijvie en erna het knuffelen Vandaag was je te moe deed je je donkere oogjes voor altijd toe Ik zal je missen kleine vriend ben blij dat ik jouw vriendschap heb verdiend Je maatje Cobie Ook…

Lieve, Door dit landschap hebben we ons bewogen van de wortel naar de bloem en weer terug Hier het vocht in ons gezogen om je te voeden Onze aarde bezaaid en weer doorploegd In dit landschap hebben we je laten leven Van de wijde lucht zo wankel op je beentjes Reikend naar het voorjaar bloeiend lentegras Dat voor paarden zwart en wit ontembaar…

september oktober november december mooie maanden voor de poëzie maar gewichtig weet u... de zwaartekracht van een seizoen verenigd in een aflopend jaar het blijkt een aanslag op mijn gemoed een vreemd soort verdriet als bij het afscheid van een heel goede vriend…

de zomer is nog wat aan het zwoegen hij is merkbaar in geur en speels geluid een paar bomen bewaarden nog het fruit je zag dat ze om het najaar vroegen zijn gebreken zijn voor mij duidelijk de heerschappij wil hij over het land slecht weer is een niet uitgenodigde klant veranderingen blijven voor hem moeilijk zijn beste truc bewaart hij…

zelf mee bedoel daar zelfs wat was, schijnbaar niet opdaagt vandaag ervaar ik, dat wat is geweest als jaren verzameld lijkt in slechts een beeld waarin begrip enkel ledigheid leest ik ben alleen bij machte te ervaren dat een mens nietig kan zijn of minstens gering mijzelf nu, tijdens het inademen het meest als tegelijkertijd vocht het requiem…

ik speel geen spel onder gespan van duim en wijsvingers wanneer ik zucht naar de lente heb ik de winter begraven voor een lange tijd zoals altijd, klinkt er een nieuw ritme er rankt een warm requiem dat door elk leven vleit het oerwater ritselt aan ‘t kozijn het gaat zoals het gaat onder blauwe lucht stijgt er een zuivere echo over de…

Opgedragen aan Jan Rot, die ook aanwezig was bij de uitvoering van het van oorsprong Ein Deutsches Requiem van Brahms door het Kamerkoor Vocoza o.l.v. Sanne Nieuwenhuijsen, 28 april 2012 Amsterdam.…

Voor nader begrip wordt u doorgelinkt naar het snelsonnet van de dag van onze douze treize Inge Boulonois ________________________________ BLØF Die haute cuisine klinkt wel als een trap na Waar had ik dat in godsnaam aan verdiend Was ik nou ziende blind of blinde ziend In 't volgend leven schrans ik voor ik ga Geen Requiem maar Mooie…

zachte zwoele schemer zonder dat ik het licht verlaat naakt is dan ook de werkelijkheid die na verloop van tijd het vlies van de ogen afneemt en mij teruggeleidt naar de rusteloze onmaakbaarheid zo drijf ik op de "études", eigen aan mijn ritme het is uitzien naar preludes die stervend ten ondergaan als de tijd daar is in een requiem…

maar welke vragen de Meilandjes zijn ondernemers van de wieg tot het graf Dus er wordt ook wat afgelachen opmaat naar de begrafenis van Martin dan zullen de lachsalvo's niet van de lucht zijn gilt Martin zelfs als dode nog in de kist Die uitzending wordt door 2 miljoen bekeken er is zelfs een koor samengesteld van fans er is een mooi requiem…

O nacht, blaas een klacht langs de straten van Parijs een requiem in een donker, laag register: hoe het paleis puin wordt wanneer teneinde loopt dynastie Brel, vorstin Piaf, prinses Gréco. O Olympia, nectar en ambrozijn en goden en het verlopen van kalenderdagen.…

van jouw onverwachte komst je voetstappen, grijs en koud doorkliefden mijn ruimte ik probeerde nog geluid aan te raken …vogelgezang …windgefluister …een enkele zucht maar langs de randen van mijn gezichtsveld kroop sluipmoordend een duistere schaduw kleuren wapperden als steeds dunner gaas van mistige bedekking tot een helder requiem…

kleuren hoorde van jouw onvermijdelijke komst je voetstappen, grijs en koud verkilden mijn vertrek ik probeerde nog geluid aan te raken …vogelgezang …..windgefluister …….een enkele zucht maar langs de randen van mijn gezichtsveld kroop sluipmoordend een duistere schaduw kleuren vervaagden van mistige bedekking naar een helder requiem…

gedwee naar bollen een betoverend bloemenfeeëriek deed gisteren menig hart sneller kloppen met ogen wijd open wat een prachtig schouwspel vloeit hier in elkaar over bij het ruisende requiem van vrolijke klanken een blijde lentegaard toont de keukenhof al zestig jaar zijn schoonheid in miljoenen bloeiende bloembollen dat loutert…

Het meisje Vaak dwalen haar gedachten af naar hem Dan staat zij onder schaars lantarenlicht Deels vrouw al, deels nog een onnozel wicht Vadertje Tijd schrijft al een requiem Het is december, er heerst strenge vorst Zij staat wat eenzaam in een stille straat Hoort zij nu nog van schapen het geblaat Gebalk; de ezel die Maria torst?…

Ongevoelig klonk steriel Verdi's requiem. Schouderklophanden, volmaakte instrumenten, openden, sloten. Wit isolement, ingelijfd bij wie liggen, medisch geketend. Jij lag vlak naast mij: warme slaapstem aan mijn oor. Te ver klonk als hier. Regen sloeg de ruit, kinderen tekenden zonnen. Warmte aan het bed.…

Al moet ik zeggen dat uw dichtersgeest - ik zeg het luid, hardop, en niet bedeesd - soms blind is, maar ook af en toe très sage dat is te zeggen, tot de Moyen-Age Een dichter heeft respect voor oude talen van Sanskriet tot Assyrisch Babylonisch van Lineair B tot Attisch en Ionisch Latijn van Caesar limes Caledonisch In requiems…

Pistache, met diep bedroefde stem Zeg ik voor u een requiem. Gij ligt daar levenloos en koud, En ’t ergste, Gij waart niet in fout. Volgens het laatste reglement (aan u en mij zo wel bekend) Kan ieder uw goed recht bewijzen, Want gij liep tussen de punaisen.…

Nu het requiem van Mozart, zo.. alles.…

Oud-Sinterklaas Van Oorschot is niet meer Al blijft men onze jeugdtv-iconen Remaken, hypen en her-hervertonen Hun stoffelijke eind komt toch ’n keer Zo wordt de tijd ook elke Sint de baas Maar goddank nooit de géést van Sinterklaas…

er stokt iets in mij men ging te ver en zo kwam er een eind aan het verdragen in veel kan men berusten maar men moest en zou hem kwetsen week maken... en zo ging het dan ook er moest bittere pijn worden geleden een pijn die hij niet kon weerstaan straffeloos beschadigen zonder een enkele sanctie…

waaraan denk je met de ogen dicht wanneer ik zeg dat de tijd zal komen dat de dood me zal bergen in zeeën van tijd en, voor daarbuiten tot stilte gesloten, het onzichtbare mijn toekomst zal erven in stil zo stil zo onnoemlijk stil het glanzen van golven misschien dringt niets meer tot me door werpt het sterven de beelden ver…

‘Geboorte is geen begin, dood geen einde’ daartussen, ondertussen zielen, zielen, zielen doelende en dolende zielen doelende die er wat van maken dolende die het afmaken zielen-fijn en zielen-pijn op en in de eeuwigheid zijn wij allemaal zielen zielen die komen, zijn, blijven hangen en gaan naar overlevende zielen, geen overleden zielen…

Uit de liturgie : Het Requiem vaarwel mijn vrienden allen om mij heen geschaard ik voel nog steeds jullie warme liefde en neem het mee, alles wordt in mijn hart bewaard het zal de tocht naar het onvergankelijke bemoedigen alwaar de Schepper mij zeker zal verwachten engelen vol van Geest en zo fijn besnaard zullen jullie aardse…

In het verrukkelijke water zwemmen met de vrouw en kinderen om mij heen De vrede had niets van een requiem en betoonde zich toen nog niet zo gemeen Plots een hoge golf en daarna nog één en ik vluchtte in paniek naar het strand om mij klonken schreeuwen en geween ik rende…Twee kinderen aan de hand De stroming werd voortdurend heviger dan…

De krokodillen zongen een requiem, terwijl de geestenwereld neerboog, in diepe achting voor de thuiskomst van een grote tovenaar, die al zijn kunsten opgaf in ruil voor het hogere niets. En Abraxas werd Een met hem.…

repetitie om te herhalen wat zo belangrijk is voor honderdduizenden zangers in NL bij ‘Samen op weg naar veilig samen zingen’ sluit ik mij dan ook graag aan bij 'Kooron' op onnatuurlijke anderhalve meter maar in de maat voor mij in 't geheel niet ‘het nieuwe normaal’ maar hopelijk ‘het tijdelijke abnormaal’ en zo niet dan volgt mijn laatste requiem…

jouw groene nacht verbrandde gisteren dromen van zand, woestijn onder een witheet licht bommen ontploften, helderder dan sterren over het stille zwijgen van de palmen oorlog verbrandt, en ook het fosfor het bloed, het vlees, het leven vloeibaar kristal van een bedrog waarin als bliksem onverbiddelijk groen zuur van een lichtzinnig vuur kom…