Alle inzendingen over ritme

duistere nacht En kleedt de velden met kleuren Een deken van het zuiverste smaragd Overal begint men herfst te bespeuren De takken zijn behangen met zirkoon Struiken gehuld in beparelde tooi Boven de kim stijgt als gouden kroon Een stralende zon in vol allooi Over het water hangt nog een witte mist Een sluier voor de nog jonge dag Het ritme…

raakt mij in mijn wezen stil word ik er van mijn lichaam steeds lomer het denken dooft uit stilletjes danst mijn binnenste op de ritmes mee in een eigen tempo golft het door mij heen steeds meer ontspannen een diepe innerlijke rust alleen het melancholische stemt mij wat bedroefd…

op de dijk houdt Gij mee de wacht met kille hoeren in de regenende nacht Nu zijt Gij moe en afgetobd de triestigheid in U weer volgepropt de regen druipt van Uw vuile kletsnatte hennepbaarden over de stad Droppelt samen met de regen over alle drek van de stad Uw schokkend ritme mee…

Kon ik vatten, kindje, van die dichtjes ritme en rijm; mocht ik, van uw broze wereld, raden het subtiel geheim. 'k Durf u haast niet kussen... - Raakt men witte bloemen aan? - Schendt men dan de sneeuw-gedachtjes die er door uw kopke gaan?…

Muziek is in mijn huis Ik voel me thuis Van mijn hoofd tot aan mijn tenen Via merg en been richting kruis Muziek is in mijn huis Emoties in mijn oren Weerklinken via de boxen Ik voed mijn stereotoren Muziek is in mijn huis Als jij er bent Ik voel me thuis Muziek die ik jaren ken Jij zorgt voor het ritme Ik leg mijn akkoorden…

beschonken zijn zie ik mensen dansen praten lachen de muziek klinkt luid door de verkeerd belichte ruimte obers rennen af en aan niemand stoort zich eraan een paartje danst op de te kleine dansvloer bewegingen vol sensualiteit en lust niemand stoort zich eraan ogen sprekend zuiver half gesloten het innerlijk genot van het ritme…

Is het een ritme van de natuur, Groter dan welke boom of welk blad dan ook? Winter, te vroeg Straks dooit het De bladeren zullen zinken Hun kleur verliezen En vergaan De laatste bladeren zullen vallen De bomen blijven kaal Tot de lente Winter, te vroeg en te koud…

Breekbaar als glas kwetsbaar, doch fijn een ritmisch kloppen zo hoort een hart te zijn Soms een ander ritme ietwat versneld of vertraagd dat ligt aan de situatie wat jij van jouw hart vraagt Een heel klein lichtje voor anderen in duisternis een bepaald soort warmte bij een groot gemis Littekens door liefde of het verwerken van rouw…

Wiegend op het ritme van ruisende golven, genieten we van een stil bewonderen. In onze ogen weerspiegelt er een volle witte maan . Schommelend trekken we ons van de buitenwereld niets aan. De duinen glijden langzaam in de vloed van onze harten. Een branding vol verlangen, in dagdromen gevangen.…

maar vaker een goeie van tegen helaas is dat een genoegen zeer zelden aangelegen ‘t zijn zandtaartjes, windhaantjes, glazen zonder storm Sonnetvorm, oh net vorm, ik kan er niet meer tegen te vaak blijk je bagger, da`s modder zonder kluit het slijk van de aarde pust hormonen in je uit elke zelfmoordkandidaat wil een aanslag op je plegen Je ritme…

Ze was zo heel bewegelijk, ze hopte en ze schuddelde Ze danste rond met een gemak waarvan je ogen bubbelden Omhoog, omlaag van links naar rechts, schoot zij het danseresje heen en weer; van dansen werd ze toch zo blij van ophouden wilde ze niet weten Verlangde al naar volgend keer En zwaaiend zwierend ging ze door: het ritme, de muziek…

lakens wit klop dons in zachte kussens sprenkel olie in lavendel ik laat rust ontspannen worden bind zijde aan polsen stram de verwondering negerend van blikken angst gelijk een gekooide torenvalk vleugellam gebonden zwelt opstand in een stijf gelid zich heugend in openbaring waar zweet het vocht vermengd in vloeiende bewegingen het ritme…

Mijn handen om haar ranke hals Haar heupen licht aanrakend Lach ik, flirt ik, dans mijn wals Volle lippen, zaligmakend Een spoor, waar ik haar juist kuste Haar lieve buik, oh, warme dijen Ik mag mijn hand daar even laten rusten Terwijl zachte lijven zich nader vlijen Ons ritme, de zwoelte, doet tijd vervagen Mijn genot is hoorbaar, zo is…

Ik voel me niet op mijn gemak in dit lied mis ik het ritme na het uitdrukken van mijn sigaret sluit ik mijn ogen voor het leven. -midden in de nacht-…

Toch blijft dat bloed en honderd stemmen saam -op 't rappe ritme van een basgitaar- beroeren snaren, voeren hoog jouw naam op toetsen, drumstel, klarinet tot waar de zielen zich verenen : jouw lichaam wordt bij het tromgeroffel heel zichtbaar.…

Dan hoort z’ in de verte een heerlijk geluid, het ritme van de regen zingt haar wijs. Ze kijkt , ziet het spectrum door luchtig grijs en kruipt voorzichtig haar schulpje uit.…

In kleuren en ritmen van de nachtelijke adem, waarin we onze noden tellen getransformeerd naar schimmen van een verschiet waarmee we ons kwellen, dat bezinksel, om de droes van het verleden te claimen, op de schreden van het tijdelijke, gereinigd op een harde manier, beseffen we morgen niet, wat we gisteren waren. "…

Die we vol overgave pakten Ad rem , alsof als laatste gewenst Geen hinder van begrensde vlakten We zakten weg Bij ‘t zoenen van ons diepste doel Een verstrengeling van engelen Aanzwengelen van het hogere bewuste De samensmeltende dans Onze kans Onze gok om te omvatten Niets minder dan een totale dimensie Om meer te bevatten Dan het ritme…

Winden om haar slapen, haar hoofd baadt in glanzend licht en in de schoot van wilde zwanen, haar ongetemde ritme - in houten klos met zwierig touw -, schrijft cirkels in de hemelboog, ze kust in tegenwind de dieren, drijft ze aan tot goede daden, in relatie tot de schoonheid van haar wezen, in haar zelf gevonden, zich niet bewust van…

In het meerstemmig levenslied lijkt de blinde zanger toch inmiddels oud genoeg om wijs te kunnen houden maar heldere tonen wisselt hij voortdurend af met valse noten zonder ritme waarin woord en melodie soms niet meer zijn te herkennen dan zoekt hij naar de harmonie die hij weer een tijdlang vindt in de klank van geleende vreugde die…

welluidendheid met fluit of klarinet om Grieg’s suite met schoonheid te bekronen klinken schuchter de eerste zachte akkoorden van het schone “Opus 40, Aus Holbergs Zeit” klanken vanuit de oudheid Muzen geweid tonen van cello en fagot die we als fuga hoorden gevolgd door Menuet, Gavotte en Bourree elk afgewisseld door strofen preambule, in ritme…

Je biologische ritme gaat de andere kant op, de hond denkt een uur eerder, moet ik nu al, de hanen kraaien veel te laat en de kippen leggen, veels te vroeg. Het is ergens goed voor, zeker en vast maar tegen dat we eraan gewend zijn, wordt de tijd weer aangepast, en klopt alles weer zoals het kloppen moet!…

Terwijl ik verzen ploegde en op het ritme zwoegde en in de woorden woelde en me steeds beter voelde, leek de deur minder dicht. Er kierde zelfs weer licht. Ik stond op van mijn werk en blikte in het zwerk, een luchtig archaïsme.…

Zacht zie ik ‘t riet langs de waterkant wiegen en golfjes daar hun eigen ritme slaan genietend blijf ik daar aan de oever staan bewonder vogels die over het oppervlak vliegen. Een bootje voor de wind met bolle zeilen trekt zijn voren over het watervlak spiegelt contrasterend met blauwe hemeldak urenlang kan ik hier verwijlen.…

Proberend je ritme niet te verstoren. Alles in mij op nemen om jouw ziel te mogen horen. Jij voelt zo waardevol voor mij jij bent het, wie ik wil aan mijn zij. Mijn hoofd leg ik zacht tegen je borst en vlij me tegen je aan. Tot het aller diepst zou ik met jou willen gaan. Mag ik binnenkomen? Mag ik mee in jouw dromen?…

Geef, vorsten, macht mij dat ik hier ze stuwe, De stoeten, volgend mijner ritmen dwang - Wat god zou dans en 't dansend zingen vieren? Of volken, zo nu heerschappij werd uwe Begift'ging, stuur naar hier der driften drang Dat hier mijn maat haar rustloos stormen stiere. April 1910.…

Meeslepend is het ritme, traag, het doet ons wiegen; traag, vrijwel onhoorbaar, is de melodie die ons omvat. Wat wij kunnen: meeneuriën, nors voor ons uitkijken, energiek of juist bedremmeld protesteren - maar achter alles zingt de zinloosheid haar kalme, onopvallende lied, dat elke stilte die we laten vallen onverdraaglijk maakt.…

hartstochtelijke fanaten Tijd leert mij dus te- gelijkertijd dat jij en ik van het leven moeten snoepen want laatste adem, voor dat je 't door hebt, als laatste zucht Tijd voor reflectie als begeerte de wereld in Tijd leert ons ook lief te hebben te genieten van veel mooi klinkende tonen, noten Zangkunst en muziek Zeer bijzondere stemmen op ritme…

druipen van de geharnaste huid een kort signaal blaast de wagons het palet van het seizoen op gesproken wordt er nauwelijks mannen schommelen mee met de dans van de uitgewoonde salonwagen bleke gezichten onder zwarte hoeden schaakstukken achter gebroken glas onbekend vooralsnog de bestemming gebogen spoorstaven neuriën een monotoon ritme…

Waar sluimer nimmer slaapt, Maar een ritme heeft, Die in een ander overgaat. Het wit en het zwart, Van de stad in de nacht. De weemoed van het heden, Die niet tot morgen wacht.…