Alle inzendingen over rouw

Zijn bruid t’omhelzen in een beemd, bezaaid met rozen, Of in het zachte dons, is geen bewijs van trouw; Maar springende in een meer, waar ’t water stremt van kou En op de lippen vriest, zich te verroekelozen, Dat ’s van twee uitersten het uiterste gekozen: Gelijk mijn Roscius, beklemd van druk en rouw, In d’armen houdt gevat zijn…

belangrijk wie eerst of laatst gaat leven in dezelfde druppel van de tijd Ik ben geboren, geen broer of zus kans van één op miljard,'n wonder dus elk mens is winnaar van de hoofdprijs Kort of lang, 't leven is een geschenk de mens mag meer dankbaarheid tonen alternatief is dat hij niet bestaat Geschenk wordt elke dag een dag groter jouw rouwen…

littekens na in uw geest Waardoor u zich niet altijd kon uiten Regelmatig bleef u op herinneringen stuiten De angst, maar ook de pijn door u ervaren Komen terug na het verstrijken der jaren Herinneringen, soms helder in uw geest De toekomst, waar u het meest voor vreest Al zeven jaren zonder uw geliefde vrouw Al zeven jaren vol verdriet en vol rouw…

Het levenslicht als een broos geheel, waarin de essentie werd uitgevouwen, verval gekozen uit diepe pijn zonder daarover lang te moeten rouwen, maakt een einde aan jarenlange sleet, is mijn tijdperk gedoemd tot verder snoeien?…

Openbaring van heimwee die zich aan de zielen hecht, bron van alle rouw maar dan wel echt, niet afhankelijk van welke religie je berijdt, op bedden gele sneeuw van Mimosa, versleten rouwranden onder de nagels van de tijd en het hemels blauw van de Mediterranee.…

Al zijn we sneller dan de wind in het avondrood en komen we morgen dichterbij de sterren, gedreven tegen de stroming in van licht wat joeg het mens-zijn aan tot zijn dood, het maakt niet hoeveel we rouwen, met zoveel data en vernuft als laagje verveeld vernis, niet alles camoufleert de verschraalde tijd, die ons de les laat lezen uit de geschreven…

brokkelde af met de tijd Ware liefde is in het geding Zoveel gegeven dat er twijfel rest Liefde die overblijft is niet gering Het leven delen is iets moois en kent een test Het is niet een ieder gegeven Eenzaamheid doet zijn best Om het vertrouwen te doen herleven Dat liefde elke vorm van dorst lest De zwaan kent monogamie Kent tevens de rouw…

Mijn zomerdroom ontnuchterd, verkeerde in tijdelijke rouw. Op een morgen schijnt wellicht weer eens de zon; die mij opwekt te dromen over een zomer die nog niet begon. Zweetdruppels zullen weer hangen onder de bomen; mijn verlangen zal mij opnieuw belonen.…

als een moeder gaat maar niet echt wil omdat zij een zorg achterlaat is het moeilijk dat een geest over de laatste grens heengaat deze ziel zo bewust van liefde en trouw is daar mee bekend, verliest zich teneinde raad in de weg die men moet gaan, doorheen aardse rouw, ook al lijkt het verscheiden op verraad immers loslaten hoort bij een moeder…

't Zijn allen haters van het vinkentouw de vloeraanvegers en de handenschudders blinde politieke aardverschuivers steeds dieper dompelen ze ons in rouw De zeemeermin draagt haar met paardestaarten uilen dragen water naar athene alweer marcheert napoleon naar wenen dolfijnen dragen zeemeerminnenstaarten Een radar pikt een drone,…

Plots valt de vracht der vederen zacht, zacht naar achteren bijénen, en als in rouw gaat nu de pauw stil op zijn schubbige tenen, naar 't grote hok met haan en klok, zijn parmantige woning, en 't is alsof de ganse hof treurt om een dode koning.…

of zullen ze rouwen en spouwen en wenen om weeral die drieste stamp tegen de schenen?…

Een jaar van afscheid en van rouw Een jaar van hitte en van kou Van afstand en van eenzaamheid De mensen raakten zoveel kwijt Een baan, bedrijf of gezondheid Het virus kent geen barmhartigheid Te lang geen knuffels en geen zoen Een heel jaar lang, ‘t is niet te doen De intensive care ligt alweer vol Een zwart scenario protocol…

In mij Kwijnt het beeld van je bleek Gelaat in schaduwen Van tederheid De geur van bloemen in je hals Van nectar, vond ik je mond In een duizelende Reis met jou Als een dagpauwtje naar de zon Brug: Rouw…

Brekend als kristal en krijsend week je voor het duistere eiland waar de rouw sluimerde in een herberg van verlangen in het snijpunt van strelingen Woelig gretig vond ik de hitte in versmolten lijven de rare paring van mogen en opgetogen happen naar tederheid Vluchtig als zand in een vuist. Jij bent bestemming en reis.…

vreemde vrede daalde neder over het wachtende publiek en vanuit de wagen klonk zacht ruisende vioolmuziek Wie ter plaatse oliebollen of een wafel-slagroom at ontdekte dat men tijd en ruimte op het plein direkt vergat De stille pijn werd weggenomen genezen werd de zieke vrouw en wie zijn geliefde had verloren werd verlost van trieste rouw…

Eens mocht ik plaats nemen in het plantsoen Tot de dag kwam dat het onheil over mij kwam Ik werd gewond, gekerft, volgespoten met graffiti Mijn bruisende hart van hout, vuil van vandalisme Eens mocht ik plaats nemen in het plantsoen Nu huilt mijn hout in stille rouw De mensen lopen met afschuw langs mij heen Morgen komen ze me halen om mij…

Wat koomt gij rouwe dragen, En mijne dood beklagen? Ai, staakt uw droef gesteen*! Schept moedt, en weest tevreên, En wenst mij niet op aarde Bij u te zijn in waarde. De wereld die is doch Vol valsheid en bedrog.…

Een heel nieuw jaar wordt ons gegeven - een klein gedeelte van ons leven dat zorgen kent en ook wel vreugd, dat rouwen doet en ons verheugt. Een heel nieuw jaar komt nu er aan opdat we met ons hart verstaan dat alle mensen evenwaardig en niemand minder, eigen-aardig elkanders broers en zussen zijn en al de rest is schone schijn.…

Als de doden de gelukkigen zijn, verwacht je dat de wereld ophoudt te bestaan Als men een genetisch zoektocht begint naar herkomst van het kind, blijkt het lichaam verteerd door de levende aarde laatste bewijs van z'n bestaan vergaan Overvallen mij die vreselijke beelden rouw ik opnieuw en vraag ik weer wat het kind in godsnaam heeft misdaan…

aLS FoUt beSchoUwD, koestert slinkse rouw ambitie volgend elke zin en lijn opnieuw onverschillig wenst de gegraveerde betekenis te hebben. Kleurt op duizend fronten daden, dik gedrukt de foute uitdrukking mislukt in alle pogingen om rare spelling te verwerpen, fout die proeft dat waarheid geen lege bladen zijn..…

Och, sluit niet uw oren zo koel voor mijn klagen: De nacht is nabij, en ik bibber van kou; Mijn moeder is krank van gebrek en van rouw: Och, geef mij wat brood: ik zal nooit u weer vragen. Neen, noem mij niet lui, niet vrijpostig en stout; Ik zou wel zo graag leren breien en spinnen!…

het is er teveel aan één en al rouwen overal is men aan het bouwen bomen voor beton laag op laag het drukt, leunend op een plafond, de dood de blunders de visie het omni-potentaat in duizend verschijningsvormen het legaat van registers op de gespleten seconde wordt niet gesproken alleen de vooruitgang het glas stinkt niet of het is…

Ik heb honger, ben in nood en voor mij zijn vrienden dood, 'k heb geen kamer en geen vrouw, 'k bleef alleen, doch zonder rouw, 'k heb geen tranen, 'k heb geen lach... morgen zij de schone dag!…

In 't hoge Noorden nijpt de kou, Daar ligt de sneeuw, daar is de rouw, De schemering en de nacht Waarom bewoont de Noorderman Die streek der duisternis? Omdat hij dáar zich wel bevindt Omdat de mens het plekje mint, Waar hij geboren is. Hij vraagt geen-rozen aan de Mei, Geen vruchten aan de herfst.…

De hele straat is in diepe rouw. Juist is een auto voorgereden, een die past bij een deftige mevrouw. Want juffrouw Bibeb was een edel mens. Daarvan was men overtuigd. Ze was bij iedereen bekend. 't Hele dorp kwam bij haar thuis. Juffrouw Bibeb is niet meer.…

Eva reeds is de dood toch schering en inslag Ook toen al was de wereld als gevolg van appelbeet niet foutloos, zonder leed Steeds vol verlangen ziet zij uit naar terugkomst en -keer hoewel zij met engelen danst in vibratie, ziet zij door ochtendnevel haar tijd in een nieuwe dimensie Zo zou men kunnen zeggen hoewel in treurnis en rouw…

We gaan de grafsteen bekijken de steen op het graf van onze zoon van onze jongste we gaan met de oudste onze nog enige en met ons zelf We hebben ons weer bij elkaar gesleept door de rauwste rouw heen van onze jongste we gaan door met onze oudste onze ook zó dierbare en met ons zelf We gaan ook door met onze vele vrienden steun en…

Eens heb ik rouw gedragen Om die ik had bemind; Toen waren al mijn dagen Tot droevigheid gezind. Daarna werd mij in dromen Een helderheid bekend, En mij werd afgenomen Al zorgen en ellend. Al na een duistere avond, Ter helle middernacht. Mocht ik een lied vernemen Dat gaf mij nieuwe kracht.…

Voor haar als beeldhouwster stileerde was zij zichzelf als eerste vrouw uit gehamerd marmer, alsof je iets ziet van haar deemoed uit de aderen van de eeuwigheid die ze creëerde uit de spiegel van de schoonheid die zij schiep, de trots, de rouw, nagestaard door iedereen, trots waaruit een uitdrukking verscheen, de ogen en gezicht kijken…