Alle inzendingen over rouw

Past op, en niet te bij en gaat, gij heren: heel die waterstaat en zult ge, of ‘t zal u rouwen, niet storen. Zwicht de vrouwen, die heersend met de bezem staan, of seffens zal hun tonge gaan!…

Opnieuw worden wij ouder en kleiner En roekelozer in de gestage regen, Waarin wij de rouw dragen voor de vele voorbije banden Verder door de lage landen van de landerigheid. ------------------------------------------------------------------ Uit: 'Mijn Tegenstem', 1973…

Getij van Westerstorm en stille wolkendagen, Van zondoorvloeide nevel, mistvergulde dauw, - Alleen de blijdschap van een god kan lachend dragen De zijden weelde van uw weemoeds kleurge rouw.…

meer voor de gek kan houden Mijn lichaam stil geworden ook niet naar een ander smacht Ik me oprecht afvraag of je ooit bestond of wij Een kans gedroomd samen de toekomst in te gaan Geen basis voor te vinden, verzinnen of gemaakt Juist nu wil ik bevriezen in de sneeuw Voelen wat ik weet dat eenzaamheid kan zijn Weten wat ik mis en daar om rouwen…

Maar uit het graf van een bloeiende vrouw, Rijzen drie rozen in bloedige rouw, Rijzen drie rozen als bloed zo rood: Twee uit haar boezem en éen uit haar schoot.…

." "'k Heb 'n swager, net as uwé, Die s'n borst is ook sou rouw; En wat heb die al verdokterd!" En de man zegt: "Zo, juffrouw." "Onlangs had ie nog so'n vleuchie, Dat j'ies beiters wachte sou; Maar 't is nou al weir feul slimmer." En de man zegt: "Toch, juffrouw?…

Ik moest wennen aan de zon, aan de smaak van bacaljau, volksvoedsel in alle geuren van de ‘coleur locale’, en aan de moderate stijfsel van de altijd aanwezige was in de nauwe stegen, die als grauwe voile aan een schaarse hemel, ontstegen aan de mediterane rouw en de tijd, Caroteen zich clustert in bladders, naast het blauw op oude…

Iedereen is in rouw, diep in je ziel gekweld Van al dat onnodig geweld Hoewel hier het lot de scepter zwaaide In de plaats van hun lieve gezichtjes te aaien. Och, wat kan ik nog zeggen Wat kan ik uitleggen Mijn keel is toegesnoerd Ik stop, ik voel me te beroerd.…

o Kind van rouw en vreugd, van tranen en gebeden! hoe zijt gij dus de rust al lijdend ingetreden! Hoe dus van 's levens lust en zoetheên losgesnoerd, en als op vleuglen aan 't oudrenhart ontvoerd? U maakte Christus vrij door eigen lijdensbanden. Zijn liefde deed uw hart in heilbegeerte ontbranden.…

Tot rouw het huis omhult en ook de berk niet meer wapp’ren wil, maar ik zie het niet. Pas als het in mijn tuin flink stinkt, zoek ik, ruik dat hij het is: aan de achterkant traant zuur sap. Vingerdikke wormen doorboren bast. Hij wordt brozer met de dag. Ik vrees dat storm hem breken zal, onverwachts op de parkeerplaats smijten.…

Weg moffelpracht de banden zacht de waarde krap oud-ijzer-vracht waar zelfs de lorrenbaas om lacht slechts rouw wordt er betracht gebroken is zijn kracht ’t is afgelopen, eeuwig nacht. Dan fluistert er bij beide wielen de laatste lucht uit de ventielen . . . Pfffffft…

dan had ik meer begrepen waarom je soms wat minder om me gaf het open boek van nu hadden we samen moeten lezen liefde tussen ons was dan misschien een leven lang gebleven jullie tranen als een laatst refrein de melodie wordt afgebroken hand in hand gaan ze nu staan de laatste groet wordt uitgesproken ik glimlach als ik jullie zie rouw…

'N ieder heeft tijd nodig om soms te huilen of te worden getroost als te lang "rouw om verlies " in welke vorm ook ongevraagd in het innerlijke van ook jou als mens verpoosd.…

Verlichte geesten rouwen niet. Zij lijden, dus overlijden, niet. Daarom scheppen ze paradijzen. Tuinen in de tuin van Eden. Bevrijd. Zij die licht in duister durven zien geven dagelijks hun geest. Dagelijks vieren ze bevrijdingsdag op oud- en nieuwjaarsdag rondom de bron die lijden heet. Voor hen is leven alle dagen feest.…

blijven Een ieder het gevoel te geven van uw interesse in die mens Uw gevoel van oprechte belangstelling, zal mij altijd bijblijven U beleefde andermans geluk en verdriet zo intens Nu heeft de tijd u de jaren doen vergeten Maar wij sloten u in ons aller hart Misschien heeft u het vlak voor het scheiden nog geweten Hoeveel wij van u houden en rouwen…

O droevig klotsen en somberder botsen rondom mijn dromenden voet - o bloemfontein van rouw, roerlooze droom van vrouw, witschitter en somber als roet. Ik kan dromen van 't bij u komen ik kan wenen, bij u verschenen, gij zijt zo rood in mijn ziel - gij zijt mijn gloênde, mijn eeuwig woênde vulkaan waarin ik viel.…

Verdriet en tranen, gezinnen in rouw dat zullen we niet trekken en hoeveel ik ook van je hou dit moeten we niet rekken. Een toekomst samen, van ons twee we zullen het niet weten één ding neem ik zeker mee: ik zal je nooit vergeten.…

En Leonid, Leonid hield veel van Leningrad, maar hij koos anders, anders dan wij hoopten, wij, zijn lotgenoten in diepe rouw. Verban hun vervloekte gedachten, muilkorf hun bekken vol pus en gal. Hel, open de poorten voor die mismaakte ellendelingen, zend hen de mooiste bloemen.…

bedacht met woorden uit een and’re taal Ze praat van Schiphol en ze wou dat hij daar met haar samen was Ze praat en dan bedenkt ze pas dat dat niet past nu daar zijn vrouw… bij wie hij tot het einde bleef, dat zij dat altijd vreesde, wist Dan loopt ze langzaam langs de kist en voelt met blijheid dat zij leeft Als cake de plaats inneemt van rouw…

En eerbiedigen we nog zeer die enkele in zwart geklede vrouw, immer in de rouw vanwege die geweldig mooie mens.…

Eén hoop doorlichtte nog haar rouw; Nog sterkte één doel haar wankler schreden: De wil, na wat ze had doorleden, Dat ze eens haar jongen weerzien wou.…

Gevoelige reus vol geluk, kracht en wijsheid bescherm ze altijd Al wandelend in een oase van rust hoor ik steeds dichterbij komende huilende klanken die almaar opnieuw in mijn hoofd dwarrelen tot zelfs blijven hangen op een stukje gevoel Een diepgeworteld verdriet die mij doet denken aan afscheid, rouw en verlies.…

Al is ‘t bedrog, het zal mij nog Verkwikken in mijn rouw. Ga hene, ga hene, wat heb jij nog al praats, Misschien zal u een ander afwinnen nu de plaats En ’t meisje ook daar bij: Ik dank u zeer van al de eer, Die gij bewijst aan mij. Helaas Prinsesje! helaas waar zijt gij nu? Helaas mijn leven! wat ben ik zonder u?…

Ja Hij de Heer zal al hun tranen drogen, en dood en rouw en moeite zijn gedaan, want d' eerste dingen zijn voorbijgegaan. Hun lied zal 't Lam, dat voor hen stierf, verhogen.…

Ik ben met mijn haat door het leven gegaan Een mantel van purper had zij aan En onder die mantel een kleed van rouw Als het slepend gewaad van een weduwvrouw En een kroon van robijn op haar lokken blond En een bittere lach om haar trotse mond En een levende slang om haar middel heen Als een goudgroene gordel van edelsteen Zij droeg in de rechter…

en meer nog op de dichters, en de vrouwen om wie wij nimmer rouwen, tast toe, op de dood u wrekend, en voor de eeuwigheid het laatste glas nog brekend, en neem de sikkel - niet de zeis - en sla het rijmend ongeluk zijn tanden uit zijn muil, verhang aldus de kleine dood en ga met brede lach, al Lucebert citerend, naar de kuil waar al uw vrienden…

Twee dagen hebben wij bepaald om te vieren en te rouwen, maar vrije gedachten bepaalt ieder zijn leven. Voor allen die ons hoop gaven om op te bouwen, Kennen wij de verplichting om dát door te geven.…

Vleermuisvleugelige vrouw, Die mij eeuwig jong, 't Eeuwig oude lied van rouw Vaak te voren zong, Tot ik in de maneschijn Zacht heb meegeschreid Met het eeuwenoud refrein: 'Alles ijdelheid.' Hebt ge hier op mij gewacht, Denkend, dat ik sliep?…

minnaar wacht een devote goudsbloem in zijn late bloei versierd door restanten oudjaarsvuur blinkt als het opgepoetste voornemen uit een vergleden jaar goudgeel vergeten figurant een minuut slechts lijkt de wereld brandhaard, smidse van de menselijke geest maar doven zal ook deze stookplaats zieltogen in haar eigen koude as, diepgrijze rouw…

Ik kan nog steeds vertederd kijken naar voeten tenen zoals ook wilgen ze omhoog steken en rouw aan randen tonen met al wat rest toch weer groeien bij bedden die water kunnen verdragen.…