Alle inzendingen over ruine

ik zag haar uit de ruïne ontsnappen met een middeleeuwse steenlawine dicht op haar hielen hoorde hysterische paniek in haar stem zag de intense chaos in haar geest vliegensvlug om zich heen grijpen nog is zij heel beneden gekomen want het enige dat ik vond was haar warmte op een grote ronde steen die rustplaats was uit zijn…

Kastélen bouwen, vergéét het maar, ruíne's blijven over, in deze welvárende, zich aan de afspraak houdende staat! Toé nou, men. Balkenende, wanneer stópt u nou met deze niet ná te komen afspraken, kortom met deze Ellende?…

Door het raam zie ik een vrouw haar kind slaan de man komt thuis en slaat zijn vrouw ik sta en kijk Ze zijn nu bij de buren een veldslag huisraad vliegt door ruiten ik sta en kijk Het huis vat vlam en ook het huis ernaast er liggen doden in de tuin ik sta en kijk Kinderkreten sterven weg de overkant is een ruïne uit een puinhoop…

kwaad dat huis waar ik geschreeuwd heb in de wanhoop van wat leegte zeggen wil en waar geborgenheid tussen alle witte wanden zacht vervloeide tot een massa warme handen rond mijn lijf dat huis verlaat ik, ik laat het voor een ander ik wens de stille zegens aan die ander toe het huis dat op mij wacht verzacht in ieder opzicht de ruïne…

Gebouwen zijn aandoenlijk als ruïne, Hun ziel ligt bloot. Paleizen, kerken, banken, Geen sterveling die weet waartoe ze dienen. Je hoort dus overal de luide klanken Van tuba en trompet en mandoline En ziet er mensen langs de straten trekken Met feestgetoeter en plezier voor tienen. Dit is een stad van louter lachebekken.…

ik rust in m’n stoel tegenover de staande klok die m’n tijd wegtikt verzadigd van het verleden gebukt onder druk - van talrijke herinneringen stormt in een stil moment 't ganse verleden het bewuste binnen bladerend door mijn leven - sleurt het onbewuste mij mee langs de ruïne van ongeheelde wonden verborgen en verworden tot…

Beeldenstorm en kaalslag laten geen spoor van loof en look vruchten passeren het darmkanaal, worden tot een amorfe brei in een bodem van afbraak broeit gebladerte als warme rook een schijnzalig schimmel bedekt de ruïne van aardse barbarij er borrelt een gistend mengsel in de onderbuik van bedorven jaren doch in de vochtige kelder blijft de glinstering…

Elk huis vervalt er doodkalm tot ruïne. Elk mens kan er vrijuit op straat verrekken. Elk monument zakt ongestoord ineen En op een zomaar wandelende dame Stort zich de pest. Dáár ligt haar grote teen. Het is een echte stad, en geen reclame. ----------------------------------- uit: 'Gesloten circuit', 1982.…

in een witgeschilderde bus achter geblindeerde ramen wordt hij binnengereden hij kijkt me aan ik kijk terug en zie zijn geschokte kop ik schraap mijn keel zijn metalen kunstbenen zuchten en slurpen alles zucht en slurpt in de ruïne hij aait de hond en tast naar emotie hij verween in een zoekgeraakt dossier zonder benen treedt…

mijn handen voelen de bloemen tussen 't steen je ademende muren en ik zoek de deur naar het einde van voor het begin mijn hand op de klink weet niet wat te doen mijn hart slaat alles over met mijn ogen dicht draai ik mij langzaam om vloeren worden golvend gras ik ben een vreemde in mijn eigen tuin ruïne van wat eens was. -------…

ik was het lamplicht kwijt vage contouren bewogen waar zij dit niet zouden mogen stilte werd onderbroken door geritsel en geschraap uit stukken die hier al eeuwenlang werden bewaard jaren verstoften in lucht die onaangekondigd uit zijn tijdloze winterslaap was gevlucht ik wist de poppen op schappen hun kleding een ruïne van verkleurde…

De hitte kruipt over het enge pad Het alpine dorp ligt in ruïne Hier hebben mannen, vrouwen liefgehad Maar konden er de kost niet meer verdienen De wilde tijm kan je van ver al ruiken De hop hoept schril en onverstoord Geen leven meer achter vervallen luiken De krekels hebben hier het laatste woord De bron, die leven gaf, is opgedroogd…

in groen stapelen ruggen zich naar achter waartussen nevel kleeft als grijze klei aan dikke kammen de kleine ruïne is door steen en tijd van enkel voorgevel met raam tot standbeeld verworden tegen de zachtgrijze hemel grenst de kim aan gele korenvelden scherp geaderd in tinten en zo een hoogte kleuren de stroming kent blauw ruisend…

Nu is de tijd voor oude heerschappijen; Vermolmde staten wanklen - de Commune Zal rustig rijzen uit de roeste ruïne En zal een rijk zijn van de ganse aarde: Herberg voor volkeren, verlost van wallen, Bewoners van de veilge hemelhallen En in de ogen Gods gelijk van waarde.…

Zwartgekleurde zilverdeeltjes omgezet in sepia Een ruïne onder wolkendek op ruige, vormeloze grond Hoewel amorf, glooit soms gesteente heel bescheiden als jonge buste koersend op 't mooi gewelf Sepia qua kleur maakt herfstig zon verlicht opeens veel minder waar contouren zich scherpen De binnenplaats wordt streng bewaakt door een gebeeldhouwde…

ontvluchtend haar dochters meesleurend uit kruitdamp gehulde ruine stad bedreigd onbeschermd zag een bloedbad haar grens was bereikt hartverscheurend velen vluchten richting route grens rennend door bossen over weiden probeerden geweld te vermijden zelden zichtbaar tsunami van mens andere staat ver weg van haar grens voelde zich machteloos…

Nog eenmaal waar de landelijke wegen elkander kruisen in het lage veld, de holle wilg over het water helt en ruine pluimen in de wind bewegen. En waar het stadje rijst boven de wallen, beveiligd binnen die vertrouwde wacht, en waaromheen de brede biezen, zacht en zijig, op het gladde water vallen.…

Een maand voor onze lieve vrouwendag Geldt vlakbij Beek en Donk op Eyckenlust Voor alle poezen absolute rust Geen krolse kater die 't domein in mag De lockdown heerst hermetisch overal Geen bronstig ruin, noch reu of everzwijn Alleen de merries mogen op 't terrein In quarantaine na het Hengstenbal Zo droomt de poes op wereldvrouwendag…

Oorverdovend mooi klonk het toen het doorzichtige anker op de straatstenen uiteenspatte, zodat de ruïne het luchtruim besteeg. Zich langzaam mengde met alledaagse wolken. Je wist hoe laat het was. Je had dit vaker gedaan. Morgen zou je het puin wel ruimen, uiteindelijk je koffers pakken, doorgaan.…

. - Verloren, lang, 't geluk van hen te dienen, Zie 'k, vreemd en onverschillig, mijn ruïnen, En zonder wrok om wat ik heb geleden; En zonder bitterheid en zonder schreien Voel 'k, zacht als 't stof, 't verlangen op me glijen: Uitrusten, vredig, bij toch lief verleden.…

Wie kent hem niet Sint Elooy onder de echte paardenliefhebbers nog steeds aanbeden en aangehaald heilige bisschop met smidsverleden vandaar ook patroon der smeden Die ruin ros en mens laat delen via tal van vaste formules van zegeningen gaf zijn naam aan de aanpak van nagelgaten eerbiedig Sint Eloois-evel geheten Tot ons gekomen via onzichtbare…

Er zullen heel veel mensen, overal vandaan komen, om de kale ruïne gade te slaan, dromers, lezend in het boek van Victor Hugo: - Dan denken ze de oude basiliek te zien, net zo machtig en zo prachtig als ze was, een ode die voor hen oprijst als de schaduw van een dode!…

Soms kan op 't berglandschap de zon niet schijnen, Dat kleine ding, zoek onder wolk-ruïnen; Dan 's morgens staat, bij donder van lawinen, 'T kosmisch sonnet van kleuren en van lijnen: Grens tussen blauwe, onwereldse kwatrijnen, Hangt smal een wolkenstreep, geel als lupinen; Omhoog, omlaag wijzen, aardse terzinen, Sneeuwtoppen rood, en glooiend…

Ik slaap dag en nacht in de ruïne, het denkbeeldige paleis dat ik zo graag voor jou wil realiseren, de wijnkelders, die ik het liefst tot het einde van ons leven goed gevuld zie, shit!, ik gun je absolute zorgeloosheid, maar vooral mij, naakt en beminnend volgens je idealen.…

Eens de droom van een onder- nemer die tijdens de bouw trots met zijn gezin rondliep, ik zie ze gaan, ze zijn ge- storven, de ruïne de stoffelijke rest van hun droom staat er nog, misschien zijn er sporen van de familie; een eerste steen, tekst op een tegel, een stuk gebrandschilderd raam.…

Er weerklinkt geen samenklank, eentonig raast de wind van alle kanten drukt op de resten van de beschaving, het slechten van de ruïne is het enige dat telt. De wind heeft alle tijd, zijn onderste steen wordt over de wereld heen gedragen, houdt zich op de vlakte door ervaring platgeslagen, maakt hem meester en overwoekert hem.…

In een ruïne vond ik sterven, dynamiet in een grot en weerlichtkrachten om te bloeden uit het oog, aan vissehaken, hakenkruisen kruisen, drie op Golgotha neem terug, het varken dat ik ben, de sloot die stinkt naar rattegif, verdronken in een dode poel als een omgekeerde tor spartelend met zijn pootjes in een putemmer vol met bloed…

waren het korenhalmen vaders en mannen neergemaaid vrouwen moeders en kinderen in gods heilige huis gedwongen worden niemand en niets ontziend opgehokt verbrand en opgeblazen het dorp en haar mensen zeshonderd tweeënveertig in getal worden in ijziger dan ijzige ijzigheid vlammend de toekomst ontnomen in van sadistische salvo’s de ruïne…

ik bespan mijn koets met schimmels, ruinen en een zwarte hengst ik tuig ze op, zwaai en juich maar als ik aan de leidsels trek hoeven spatten vonken uit de straat als de koets zich langzaam in beweging zet, nog draven ze gestrekt, ik kijk niet om zeg me waarom we slaan op hol en stijgen langs ogen vol afgrijzen bolle koppen nokken…

Deuren knarsten en vensters vielen uit het slot gebroken ramen hingen scheef in hun schanieren en anders blies wel de wind overal door kieren hier en daar lag het service op de grond kapot de oude tafel stond scheef gezakt op zijn poten omgeven door kapot geslagen stoelen en banken de holten vulden zich met klagelijke klanken iedere hoek bewoond…