Alle inzendingen over rumoer

langzaam glijden hier de uren in een bestaan waarin het spreken al bijna onmogelijk het lachen ongehoord is het zwijgen een ziekte een bestaan waarin de nachten wakend worden doorgebracht wachtend op wat niet komt dromend van rumoerige trottoirs en teder geruzie onder de bruggen langzaam sneeuwt de voortuin vol en een vreemd…

Kom, huiver; klim als een beginner langs het flakkeren rumoer van duiven naar de koude die ons, nodigend, met zijn gebrek beloont en ons vergeet. ---------------------------------- uit: 'Kleine lichamen', 2005.…

bestelen de armen verkrachten het recht hun galmende woorden klinken net echt kaatsen in valsheid de eerlijkheid dol schreeuwen van vrede maar hun echo’s zijn hol eisen het volgen preken verraad vertellen hoe heden in toekomst vergaat draaien de waarheid welsprekend een loer leuren met zonden in een genadig rumoer stralen schijnheilig…

Een bonte stoet van praalzieken worstelt zich over smalle wegen naar het onbereikbare azuur op weg naar droomfabrieken waarin grote ketels de regen wordt gehard met glanzend glazuur Op de top slaapt tegen het okergeel het silhouet van het begeerde oord van valse rust en verboden lusten een overvloed van voedsel en veel rumoer dat de lichte…

De liefde laat ons zweven Op wolken rond dolen Samen laten wij de liefde beleven Ver van het rumoer verscholen... Steeds verder laten we ons gaan In een oase van passievuur De liefde vult ons vurig bestaan Onze lichamen laten smelten dit uur...…

Hoe broos zijn woorden, gefluister boven het rumoer van het ritmisch bewegend denken, verdwijnend in ijlheid, geleidelijk wegdeinend met de voorbij tikkende tijd. Hoe broos zijn de klanken van uitgesproken woorden vertalend de gemoedsrust in de beleving van gedachteloze eigen leven leidende emotie.…

In het rumoer, ben Ik de stilte. Richt je kompas op mij. Vetrouw op mij, en je zal de zwaarste storm zaldoorstaan. Ikzelf zal je over de golven heen dragen. Ik laat je niet los. Mijn geest is sterker dan de materie, Ik ben de dood voorbij…

is meer dan niets horen voorbij aan geluid van rumoer, onrust van het bonzen in je hart van het wachten om in stilte vrede te vinden Stilte is meer dan stil na de donder na de laatste slag van een klok en de storm van een kruisweg bij de laatste ademhaling van leven hoorbare stilte bij een kruis voelbaar …..…

telkens is er die ene til, het honk dat me het uitvliegen belemmert, mij herinnert aan een metgezel die als verstekeling in me huist te graag breng ik mijn waarden ter grave en deponeer wat zachte mos over de streken die me raken in de schermutseling met tijd en onraad maar ik wacht met hese stem op het moment dat de verstilling van het rumoer…

Geboren uit wind en water Platen zand en koele kreken Zingt mijn eiland mijn diepste kleur Ruisende rijen populieren langs het boomgaardpad dingen de bruidsboom om haar dans Een voetstap weg van de natuur Nog gevuld van rumoer in mijn hoofd bots ik tegen de wind, als ik uit de luwte kom Mijn ruimte waar rust en leven tikkertje speelt…

je speelde met lucht de vlucht van jouw dansgewaad zweefde schoonheid boven de vloer langzaam verstomde het lichte rumoer toen alle ogen zich in verbazing richtten op de kleurige nimf jij bewoog als kind bevallig en vol gratie met perfectie in een ongekende souplesse op muziek van de wind in haar luwte glansden je ogen verstilde…

hoe de zinsdelen klinkend ijsschotsen in mijn hoofd een klankschaal het rumoer van 't stad dat daalt naar het asfalt het snedige klievend stukvalt op het beton het lidwoord het luchtgevecht de metafoor die altijd op de buik landt zich wentelt en rolt en galmt in de maag het trekt er aan de oude bloedlijn de krokodil en haar lage…

een waas van blekend blad de geur van oud geworden lucht onaangenaam en bitter stil bewegingsloze ruimte zijn wereld is op slot hij lijkt vergrendeld voor alles wat naar binnen wil slechts flarden van rumoer dringen angstaanjagend door vreemdheid gevend aan de ruimte hij zit daar stil en bijna stijf hij is alleen zijn oude lijf zijn geest…

Loze blikken gewisseld de stille wensen het blind verlangen naar wat was verloren geen zekerheid gekregen met moeite gedragen terugkerend rumoer in de dagen die komen vertrouwen en zonlicht een avond van stilte bomen die ruisen rivieren die stromen vol blijvende hoop.…

de vogels fluiten zo verwacht mijn oor als ik de deuren open van mijn tuinkamer de wereld komt dan naakt binnen dat denk ik althans het is een kip dat zijn schor geluid laat horen die weet wat het is, niet bewust natuurlijk, om op te staan bij opkomend licht in de verte wat rumoer van het vroege verkeer nog vreedzaam van dreun…

Het was zo'n ochtend dat de wereld wel een warboel leek, waarin er om mij heen zo veel rumoer te horen was, dat geen geluid erbovenuit kwam. Elke tel vermoedde ik een opstand of een rel, maar nergens zag ik mensen, iedereen stond binnenshuis te kletsen of alleen te staren naar een televisiespel. En ik?…

Een stil rumoer van benen over benen. Zwart water klopt aan ramen. Ze hadden het over jou, een dikke warme zomer lang. Twee tuinen verder. Hikkend van de lach wierp één haar bal. Op hun tenen stonden ze. Bij de heg.…

in muizenissen verlost van vrome nageboorte te hoop lopen tafels vol als door biecht verschoond leggen groots geloften af bij tijd getaande tempels ontknoopt knallen kurken los vrij van ooit gefleste geesten roepen heil en zegen af over koppige nevelvelden terwijl hij bezwijkt tikt hij de laatste schrikkel weg de crematie is al rumoerig…

de stoelen verzamelen zich rond een tafel die ernaar verlangt gedekt te zijn er is sterrengefonkel in de boom in de keuken wachten de glazen ongeduldig om gevuld te worden de oven staat zich al te warmen de hapjes barsten de koelkast uit als de gasten binnenstromen vult gezellig rumoer de kamer parelt de poëzie in de keel de glazen en…

O ik zie, zó ver ik zien kan, In die spokerige schijn, 't Boerenvolk al springend, dansend, Dol en wild rumoerend zijn!…

de tijd vertraagt in het stil staan doch jouw plaats is nu leeg, een ruimte met een andere visie deelt het voeteneind dat ik zojuist heb afgestoft geen bediening op commando, mijn hand is leeg al wijst mijn vinger naar het zintuig waarmee jij je voortbewoog, je hoogte was beperkt tot waar mijn kruin je oksels raakte het afscheid was rumoerig…

Meester Hendrikse deed net zolang met zijn krijt totdat zijn nagels het schoolbord begonnen te krassen, Een vreselijk geluid, iedereen kippenvel en veel rumoer, hij draaide zich dan met zijn lange haar en een big smile richting klas en zei, als jullie geen nieuwe krijtjes voor me regelen moet ik wel!…

geborgen in de luwte van het lover van de oude treurwilg aan de waterkant verstilde het rumoer in haar hoofd kwam ze tot rust talmend op de bank onder de boom ze staarde lang door de sluier twijgen naar het water waarin ze wou verdrinken in vergetelheid de avond was gevorderd toen ze besloot toch maar naar huis te gaan…

drukkend heet geladen met stof en rumoer leek de atmosfeer te gaan exploderen tot er een gejuich en de geur van bloed venijn en vergelding onze kant op kwam we zagen de man met zijn kroon beladen met kruis onder hoon en spot bijna kapot het waren zijn ogen die uit zijn gebogen gestalte op heldere wijze de verte in keken…

Dat maakt mij o zo bliede Als ik mijn koffie drink Het liefste in m’n ééntje ‘ K houd niet van veel rumoer Maar dan wordt wordt plots de rust verstoord Door vreselijk gekoer. T “lied” van houtduif of van tortel Maakt somber, deprimeert. Totaal geen variatie Da’s wat mij irriteert.…

wat zingt gij lof op grauwe klingerstraten in steen geklonken smerig grachtenwater kende gij slechts het Losserzand met bruisend Dinkelwater of luchten fijn als kant gevangen in een welputrand blijf rustig van drie hoog de stadse herrie schouwen of, handen in hun zij de Amsterdamse vrouwen dit schone Twenteland kent grachten noch rumoer…

Leven is hogeschool voor nieuwe en dode talen Die lang mag leerling zijn in haar rumoeren zalen die kan uit kolken roes van juichen en van smeken redden het ijl relaas waarin de zielen spreken.…

gazon de kleinkinderen spelen de hond zich door late zonnestraal laat strelen de vissen spartelen door de vijverplas gestaag neigt de zon zich ter kimme kleurt in het westen de horizon reeds rood uit majestueuze eik klinkt nu de eerste noot van de nachtegaal als schone hymne ik zit daar en geniet van natuur en kinderen tegenpoligheid waar rumoer…

Het baarde een olievlek, met veel rumoer, en wat ik rook wist ik dat walmen waren. O, dacht ik, o, hier helpt geen mallemoer. Ons lot ligt in de hand van klapsigaren. ---------------------------------------- uit: 'onherstelbaar verbeterd', 1994.…

poëzie en heus leraar van de schone zanggodinnen men vergeet, ook ik laat mijn stem eens los hoor het gezang alom Epidauros luister Grieken, laat mij u beminnen zodat ik uw ontroerend hart beroer zet u neder op de punt van uw stoel hef niet uw voeten van de kille vloer geef alleen maar toe aan zalig gevoel doof geheel om u heen al het rumoer…