Alle inzendingen over schaduw

bloesems in de schaduw ze geuren als vlinders op het water mijn hand reikt naar het dwarrelen, halverwege een kindervuist is onzichtbaar het verbaast me niet ik ben groter dan ik was en verspreid de tijd het zingen leg ik neer in stenen…

frappant hoe zonlicht de schaduw verleidt rokken doet opkrullen ze geeft haar hart bloot dieper gekleurd deint ze uitdagend dansend op het ritme van de wind die onverstoorbaar lijkt…

voor altijd in de schaduw van lijkt er geen ontkomen aan het opgedrongen stigma in wat voor bochten je jezelf ook wringt, lijkt vluchten zinloos daar één blik of woord je genadeloos aan de grond nagelt door hen die geen scrupules hebben…

een niet te overbruggen nacht peinzend uitvlakken brengt haar midden schemerdonker waar ze één en al schaduw aan eindigheid friemelend in slaap valt dromen droomt waaraan ze nog nooit heeft gedacht…

in de verte hangt nevel laag uit bij zichzelf en de man met de hoed loopt schaduw in duister het bankje voor twee lonkt zo zalig zo zoet naar pijnlijke ziel van de man met de hoed…

een lommerrijk pleintje in de stad Orange een echtpaar vijftig plus stapt van de fiets zoekt een plekje in de schaduw en even later zijn ze ieder voor zich verdwaald in hun eigen digitale wereld…

De kat onder de auto leeft zijn leven, ontknijpt zijn ogen spleetsgewijs wanneer een schaduw in zijn warmtebron verschijnt. Wat zal hij doen wanneer de motor start? Ach, ik heb nog geen haast strijk ik me over ’t hart.…

ronkende stilte de nacht vervliegt als schaduw in gedachte bij tranen drogen op de wereld is het speelveld trotse gevoelens dochter op afstand golven verfrissen heimwee veilige haven…

een schaduw vooruitgeworpen op het licht besneeuwde pad in een compositie van teder wit en blauw krijgt het landschap iets kwetsbaars zoals op het delfts blauwe bord met het winterse tafereeltje van weleer…

hij zingt een lied dit niet vergeten nog weten als de schaduw weer eens roept meedragen als aantekening in een dagboek blijvend op zoek naar zijn melodie door niets laten onderbreken deze verwondering die ik hier als mens hoor en zie…

ik draag je als een bloem in mijn hart in ‘t licht dicht bij U waar schaduwen van bomen zinken U die zon bloemen en de merel geschapen heeft en mij om troost te brengen met mijn verzen Uw muziek in mijn verzen…

we staarden door het kleine venster van de tijd ik zag je bleke schaduw je vroeg: hoeveel is alles maar je wachtte niet op een brabbelend woord van mij alles was glashelder toen jij door het kleine venster van de tijd staarde…

Wat onzegbaar is krijgt als idee pas vorm in een gestalt die zich kennen en benoemen laat in des dichters ziel in de blâren ruisen woorden werpen hun schaduw in namen vooruit…

Een en zes, zestien Twee cijfers ergens naar toe maar ook weg vandaan de kindertijd nog in je schaduw de volwassenheid slechts een paar passen verder nog even nergens volledig moeten…

maar terug door het zilveren woud - de palmen staan recht en stil en de schaduwen liggen geveld langs de grond van het zilvermeer - vraagt het bang: ‘wat is het verschil tussen deze sneeuw en de dood?’ alsof het míjn angst had gehoord ik antwoordde niet en zwijgend liepen wij voort.…

Over de steile heuvels vlokken schapen een colonne koeien probeert een wolk voor te blijven die zijn reusachtige schaduw op het gras achter zich aan trekt over een slobberweggetje klim ik, een emmer in zichzelf klotsend water, de heuvel op het land afduwend zoals vanuit een vliegtuig de wereld langs een diagonaal wegdrupt een slinkend stuk…

zullen je ogen me zien, en je lichaam, nu nog een schaduw, zal zich aan de lente warmen. Ik zie elk van je haren op het kussen, Wacht tot je armen me omarmen, En ik in je schaduw kruipen kan. Wacht op de onthulling van je gezicht In ons eerste lentelicht.…

Het is donker De wind waait Er glijd een schim, een schaduw over de muur Het hele huis is in diepe rust... maar de schim, de schim kruipt verder en verder Gekrijs, gemiauw... De kat heeft honger…

Ongebroken wit wou ik zien zolang ik hoopte maar zwijgend zag ik de vernietigende kleuren in je ogen die je woorden verbrandden en alleen ongewenst as achterliet in de schaduw van ons gebroken afscheid.…

een daverende stilte geleidt mijn oog naar jouw schaduw het gordijn vlekt het toneel als was je menselijk schuw of zomaar te veel een schijnwerper snijdt cirkels, vangt jou als jij eens, onverhoopt, vluchten zou…

in de schaduw ben jij voor mij geschapen zie uit naar jouw vragend licht dat ontwaakt mij uit levend slapen op herademen gericht het duurde maar even de nacht brak aan ik droomde verder op de verduisterde maan…

heb binnen mijn cocon mijn vleugels uitgeslagen gestorven voor ik begon toch vlieg ik alle dagen zo binnen mijn cocon zo zonder zon zijn er grenzen maar ik zie ze niet in de schaduw van verdriet lijk ik een vlinder in zwart-wit maar ben het niet…

Nergens schaduw en te weinig water. Er vallen doden in dit straattheater, maar de leiding kan er niet mee zitten. De intocht wordt vandaag helaas gemist; de gladiolen liggen op de kist.…

als schaduwen duisteren in tijden van verdriet herinner dan de mooie dingen die je even niet meer ziet weet dat na elke nacht de zon weer warmt met licht om je tranen te drogen van binnen en op je gezicht…

Ik reik naar het licht van mijn dromen doorkruis de tijd mijlenver voorbij de grenzen van bestaan daar fluister ik zijn naam in de schaduw van Gizeh schrijf namen in stoffig zand voor eeuwig verbonden in tijd…

het is een bezigheid neen, niet al te druk maar boeiend genoeg om tijd aan te schenken het delicate ervan is het moment -dat unieke moment wanneer ik kan zien hoe van die grote eik de schaduw valt hoe stil de aarde dan kan zijn…

Kaarslicht haar ogen vlammen een blik muziek soft melodieus romantiek zonder woorden erotiserend hypnotiserend jouw silhouet schaduw op strak witte muur maakt sprakeloos mooi.…

vanuit de gevelbelijning opgaand naar oneindigheid slaat de zon in scherven stuk een oogverblindend geel en langs de kromming van de schaduw vervluchtigt haar beeld tot schim verzonken in de huisverhalen verstreken in de tijd…

warm dansten ze op hun schaduwen tot de spiegelbeelden ééndimensionaal in elkaar overliepen mooie volzinnen waren niet nodig om in de echo’s van hun lust te verdrinken alleen kijken en dansen lijf aan lijf oog in oog…

En nachten niet meer biechten of leugens verkopen aan andere vreemden die kunnen vinden wat ze bezitten als ze elkaar zoeken en vergeten te geloven dat ze met hun onschuld in de laatste schaduw hun gevonden naam zullen vinden.…