Alle inzendingen over schuilende

Vermengd met waarvoor ik ben gezwicht, niet langer meer van schuilend zwart, rent hij weg van mij, dragende zijn eigen licht. Terwijl mijn trouwste zo mijn leven tart vraag ik of hij zich niet met mij verwart. Hij richt zich op en lacht heel even: "Daarvoor ben je met anderen teveel verweven."…

De mist is over en de regen is gekomen Ik ben op de vlucht voor de grote regendrup en echt niet bang om te schuilen, een nat gezicht, lijkt net of ik sta te huilen Nu het ontwijken van duizenden vraagzinnen want nog meer schuilenden willen een gesprek beginnen Om die duizenden regendruppels terug te verzinnen thuis aangekomen eerst…

dit is een gedicht dit is niet voor kinderen dit is de zware regenbui van vandaag terwijl we schuilden helemaal in rookwolken onfortuinlijke fietsers vol in de regen zagen we voorbijfietsen we hadden het over vluchtelingen ook over heel vroeger net schuilend voor de regen met onze dodelijke sigaretten lachten we…

wit de wereld toverend valt sneeuw gestaag over tuin en terras een dekbed vormend voor het raam achter glas de koude neerslag schuilend kijkt groen en geel gejast als bedelt hij de koolmees staand zijn kopje scheef kralen mij vragende oogjes waar toch is die vetpot die gisteren nog hier stond als later weer verdreven koning winter…

de wilgen houden hun gezichten naar de zon gekeerd ze kijken over water, rietveld en moeras, als was de tijd van eeuwen terug verstild in ogen blijven staan zo tussen woeste takken schuilend, al een simpel nest als oorsprong voor wat klein geluk in stukken eierschaal en veren blauw gekleurd gelijk de lucht, een zucht van welbevinden…

Uit het westen komt zij wijze vrouw zon begeleidt haar rechterzij toont groots `t silhouet onnatuurlijk volgt de zon reist langzaam mee naar `t oosten draait de dag zij lacht vrede kust dode bloemen kracht blaast bloedende gewonden gezond noemt onverwacht namen der schuilende bloeddorstigen tikt hen speels af verdwijnt achter oostelijke…

Verblind door sneeuw als ik soms was zocht ik de randen van het pad met witte vlokken op mijn jas die zoveel winters had verslagen maar gekregen van mijn vader die hem niet meer nodig had kroop ik nu dicht tegen hem aan me schuilend voor de witte vlagen En zo liep ik wat vooruit terwijl ik in mezelf bad dat het met jou nu beter ging sinds…

Vrijheid delen is de kunst samen onder één paraplu schuilend tegen de regen ik jouw jas, jij mijn trui gewapend tegen de kou Vrijheid delen is de kunst elkaar duldend in voorspoed elkaar gevend bij tegenslag jij jouw ding, ik het mijne samen verder zonder angst Vrijheid delen is de kunst ruimte te laten aan iedereen die net als jij fijn…

niet geborgen Het verdiende nooit gekregen pak slaag De angst van weer een morgen Geen voedsel in de maag Wanneer je van minuut tot minuut leeft is het leven traag De vechtlust niet langer zichtbaar, te verborgen Het duister is als een deken om je heen Kan de maatschappij je nog tegemoet komen Een mens kan niet alles alleen Vergeten schuilend…

soms niet in de hand hebben Dan ontsnapt er een en waart hij rond over de aarde die hem gewicht geeft en zwaar maakt een reus die veel te groot is voor onze wereld en de mensen daagt hij uit om zich te verenigen tegen hem voor hij alles vernielt de geest uit de fles Helicopters ronken over het land en draaien zich dol in angstig schuilende…

Zonder ons in die pijn te kunnen wegen veel verder dan een vast verdriet, leidt terug naar eerder genomen punten ontdooit in malse voorjaarsregen schuilend in een cocon van mededogen in een kluwen waaraan niet is te ontkomen hangen ervaringen te drogen in een milde lentezon.…

wat zoek je toch in mijn aderen schuilend achter bomen op de Grebbelinie waarom sloeg je dochter je van de trap met een bezem totdat ík aan haar voeten viel is het dan altijd een cirkel van wantrouwen waarin allen de vijand zijn was het een eik of een beuk en had je al je patronen nog terwijl je maten stierven werd toen de wereld…

Ma's oude klok Snijdt de warme tijd In kleine eeuwigheden Goedkeurend, tevreden Haar aanwezigheid Met een blauwe hap Veilig schuilend Hoor ik wilde wind Door de verlaten Den Helderse straten Klagelijk huilen De klok slaat huiswaarts Terwijl een machtige storm De Noord-Hollandse kusten plaagt Mijn kraag hoog opgezet Warm ademend…

Zuid Holland meisje van West Nederland Blauwe ogen, open lippen, liggend op het Noordzeestrand Mooi blond meisje in ’t zand aan de kust van Nederland Bebloede armen, open benen, huilend op ’t Noordzeestrand O lief meisje aan de zeekant van Wild west Nederland Afgetuigd en murw geworden met in elke hand een tand Arm kind in 't zand schuilend…

haar tranen ingesponnen verstilde lijnen van geronnen uren, verzonnen in krap gemeten tijd,ongeduld bleef aan me kleven, een keurslijf wat de toekomst bleef verzuren waarin het bloed niet wilde stromen om het gewicht te wegen, verder dan de vaste pijn, verleidt tot eerder gekozen doelen, verdriet ontplooit in eerste voorjaarsregen, schuilend…

haar gebroken vleugels Met zachte tederheid verbergt zij haar tranen die zacht stromen Ik zit en luister naar 't lied van de zwaan dat spreekt in mijn hart verlang naar warmte ik wil haar stem horen 't Verdriet dat sluimert in 't lied van de zwaan die nooit liefde heeft gekend Ik aanschouw je vleugels machtig in al hun pracht Schuilend…

Door de steppen en de bossen, omringd door wolven, beren en vossen, heeft hij zich staande weten te houden, In gevangenschap en in de ijzige Siberische kou, opgejaagd door de Russische politiekorpsen, schuilend bij de boeren in de houten dorpen.…

raamloze binnen te gaan niets sluiten ze nog af wie daar binnen staat voelt zich buiten de wind wervelt bladeren in een hoek droge takken en dode libellen in de koelte van aardewerken borden amper onder water zie ik amfibieën copuleren het beweeg van vluchtig samenzijn nog maar eens gerepeteerd voordat alleen weer roerloos in een grot een hol of schuilend…

horen in m'n lichaam heeft ze plaats gemaakt voor twee in m'n ogen woont ze, in mijn oren ze hoort en ziet mijn hele leven met me mee Soms begint ze in mijn hart te zingen waar het nacht was heeft ze lichtjes aangedaan en door haar weet ik dan door te dringen tot de onvermoedde schat van ons bestaan zo alleen maar wil ik verder leven schuilend…

ach ja elk schatje een eigen hartje en de scharrel gaat voor de baat uit zoals de reutel thuis klingelt is west op z'n Best's doet men met ganzeveder vet op het leder in diepe waat'ren met troebele wonden afgetroefd door Nel van Klaveren als vrouw verschopt schuilend achter ramen tranend tuitjes nog te potten cyclamen op kluitjes…

Huiverig, rillend tegen de windmacht Stormkracht twaalf, scheepsverkrachter Staand op de pier, hoopvol kijkend Zee natstuivend in mond, neus en ogen Vuurtorenflits, gierend tegen de kracht Van de waai, doch stevig staat de wachter De roodwitte gigant, een enak gelijkend Schuilend in zijn luwte, hoopvol onvertogen De zeemansvrouw, wachtend…

jouw seizoenen zijn eilanden rond dromen de oeverlanden zijn het blikveld het uitzicht over een levend landschap het leven is jong, onze liefde nadert het licht, uit jouw hart naast het bed van de dichter wordt onze liefde lichter jij bent het droomgezicht op het naaktstrand van de blote ziel er is onvoorwaardelijke groei achter jouw schuilend…

In steen met getekende lijnen onderverdeeld, mijn zoete gedachten de realiteit die wij waarnemen schuilend achter een onzichtbare werkelijkheid zonder schijnheiligheid en bedrog.…

mijn stoof van suikering, de kozende struise een struikje broos, ik heb mijn hand op dit broodje gelegd – de ruiker van haar konen rozen, zij is het blote fruit aan mij geopend, ruigte van het toegedane, schoon ontluiken in hoofs genegenzijn, o vroom beschuitje, boterschaapje, vlam van dromerig verpozen en de roze handen, roomsoezige blankte schuilend…

hier sta ik dan een oude eik wiens takken ooit jong en groen nog zich verstrengelden met een appelboom uit de wortels van die omhelzing entten zich de loten die schuilend eerst groter groeiend later uit onze schaduw traden zo is vol het leven in het kleine woud dat wij samen waren tot rot op zekere dag ziek en dodelijk mij…

blijven pijpenstelen nu nat van verdriet regenen mijn ogen het kussen en de lakens die wij niet meer delen eindeloos donker voelt de leegte bitter ook de kou die mij het hart bevriest nu jij het niet meer warmt meer dan ooit ervaar ik het alleen hopeloos waanzinnig van niet te weten wat nog ik beteren kan het denken aan jou schuilend…

Samen gingen wij schuilend samenscholen. Grootvader rommelde in het ruim naar kisten en ik giste vaag naar diepere betekenissen, want het was alles zo globaal en onbekend als zoektochten soms zijn. Misschien zo droomde ik speuren wij af naar namaals land.…

Het verwaandste is een aardbei, want… Zij maakt het delicaat verschil op veel traktaties, Toetjes, cake, gebak en taartjes de wilde aardbei is een Koningin, heel hoog, geworteld in wat schrale aarde, tussen blokken rots van woest gebergte in, toont zij zich een onvervaarde, schuilend onder fijn generfde groene bladeren.…

De nachtelijke aanvallen bij de eerste Golfoorlog, waar we door een tv reporter schuilend onder een tafel dat angstwekkend groene licht zagen. Nu 1 jaar na 22 maart 2016 de zwarte dag voor ons land. De waanzin sloeg keihard toe. We hebben geweend tijdens de herdenking. In Engeland werden ze daarvoor beloond met een aanslag op eigen bodem.…

Je hoed naar voren geschoven, jouw ogen bedekt Een schichtige blik werp je voor je neer Met glinsterende ogen, soms grof gebekt Breng je het publiek in extase, telkens weer Schuilend achter een Venetiaans gelaat Soms schreeuwend van de daken Geranseld door het leven vol leed, verdriet en smaad Maar niets en niemand kon jou wat maken Mijn…