Alle inzendingen over snoer

En verder trekt een rij dagen geregen tot jaren ontsproten in nieuwe ochtendzon uit warmte van talrijke kleuren vormen en klanken sierraad om schone vrouwenhals de dagen die groeiden in lichtend gloren als smaragden snoer een gordel om smalle taille gedragen zwierend in warme dans tot gouden kroon bezegelt de uren voor het nijgen van de…

De maan waast schemer politoer in nevelsluiers over het meer haar stralen dalen parelend neer en hechten zich flonk’rend tot ‘n snoer dat zich wiegend voort laat zweven op de ziel van ontslapen akkoorden die hun daag’lijkse hymne verwoordden tot zij klankloos in duisternis dreven De wachter bleekt in stil bekoren door het fragiele van de…

Jij kon mij blindelings ontvoeren, mijn mond liet zich gewillig snoeren; verraderlijk verward. Langs zachtjes ingestreelde sporen ging ik jou steeds meer toebehoren; ik voel me nu je vrouw. Je armen houden mij gevangen, ik kan alleen nog maar verlangen om vrij te zijn met jou.…

tussen Luik, Maastricht en Aken langs de boorden van de Voer rijgen dorpjes zich als schakels tot een mooi idyllisch snoer Romaans meerbogige bruggen dwarsen ’t brede dal kerkhoog over groene mergelruggen fladdert vrij een dagpauwoog wijl het ondergrondse krijt zich latent tot grotten karstte hoort men hoe stilte en tijd hier uit al…

Met zorg snoer ik de mond, verblind de ogen. Toegekomen, klaar, begin ik met ontbloten. De rand, de binnenkant. Geheel ontdaan verzoekt hij, deze om genezing. Maar ik lig hem zwaar, ik ben op hem gebrand. Ik ben de bovenhand, tot de tanden verzoend, verklaar ik hem nader: oorlog, mijn liefde.…

Gebogen in gebroken zicht onachtzaam stoeiend glanzend snoer in traag ontwarren dof vergleden sterke jaren lang voorbij slechts oude mensen wisten nog het recht en stoer leven doofde zielloos woeste stormen nachten zwegen uitgestrekt door dromen toegedekt het firmament voorbij licht tast te laat in leeg…

laten we bij het begin beginnen als voorbeeld om niet vroegtijdig te eindigen ik heb nog een dagdeel liggen zwervend door kou door de zwijnenstal van omgewoelde tijd het oogt verloren zo tussen de snoeren van verlengd respijt tussen stukjes toekomend ongeboren ik ben degene die de regen verwaait die bladeren verstijft in windstilte…

Ik moet Van al wat was Een herinnering Gaan maken Maar ik wil Nog blijven steken In de tijd Ik poets en poets Wat was en was Zodat het schijnt En schijnt Ik rijg De nieuwe parels Aan het oude snoer Ik weet Dat ik vergeet Dat glans Verglanst Met het vergaan Van deze tijd Daarom wil ik Nu nog blijven Blijven steken Hier in…

het oor waar ik in zwijg is doof en ongewassen en weet mij te verrassen door stom geouwehoer het oog waardoor ik kruip is blind en reeds gevallen en wentelt zich in wallen draait mij steeds een loer de mond waar ik in kijk is lippendienst verwachtend en zo tandloos smachtend dat ik hem handig snoer het hoofd waar ik door maal is duizelingwekkend…

als een jonge vogel die los van zijn nest wil komen slaat het kind zijn armen fladderend op en neer het ondoorgrondelijke water kan het tere niet dragen opent de stomme onverzadigbare kaken om de mond te snoeren van het weerloze kruipend neemt het stille geweld bezit van wat het niet tillen kan als het kind de kleine armen strekt buigt…

twee stenen leeuwen - tandeloos en blind - zien liggend toe hoe jij de naam beitelt in steen de klok slaat loden uren wolken hullen zich in leigrijze kleuren de zon weet wat afscheid is takken buigen diep voor het ademen van donkere aarde in een droomloze tijd de naam in marmer laat zich niet benoemen blinde wachters snoeren…

Woorden snoeren mij de mond lichten me beentje vallen over mij heen als sneeuwvlokken als herfstbladeren als woestijnzandkorrels woorden bezorgen mij kippenvel doen mijn haren recht overeind staan slaan waarschuwingen in de wind raken kant noch wal noch gemoed de doolhof die woordenschat heet sluit zijn ingang hermetisch af verbergt…

is als ieder ander en toch meer dan heel gewoon dat is te horen in zijn rappe woord de schaterende lach ook te zien wanneer fluffige uren staren naar een trage start van vroeger dag schapen worden graag geteld hoewel hij zich in maanlicht liever door de nacht laat voeren hij staat voor waarde houdt van puur kan moddersmoelen snoeren…

in het arme licht, het gloeiende licht ligt mijn polder te verdrinken, ze zucht onder de gratie van gekregen bundels zonnestralen, ze ruikt naar de lente ziet hoe de hemel zich vergaapt aan de snoeren met parels, het vergulde van mijn land, hoe de nacht zich opoffert aan het onweerstaanbare van de morgen proef het zout, steek u lach in…

I De blik maskeert de kijkers die hun leeftijd verraden door de wijze van spreken Daar waar de ogen spreken snoeren woorden de mond Zielloze termen en zinloos tijdverdrijf achter goede manieren De wijze bewaart zijn weten voor het juiste moment II Spreken als noodzaak is de verstilling zoeken in wat is In wat men…

Haal een vetbol bakje zaad vol rijg ook pinda’s aan een snoer. Kom maar pikken lekker bikken zo te hangen is een toer! Ik geniet zo van je salto zo te eten lijkt mij zwaar. Dag! tot morgen ik blijf zorgen zo verrijken we elkaar!…

plezier en pijn de zomer wordt ons wreed ontnomen de winter zingt een nieuw refrein de kunst is onverstoord te blijven in ons genot en in ons lijden de onrust uit ons hart te drijven in alle vier de jaargetijden zoals een kaarsvlam rustig brandt indien geen wind haar kan beroeren zo houden wij het beste stand door onze driften in te snoeren…

Braak jouw woorden steel mijn zinnen laat taal moorden maar ook minnen jat mijn strofes schrijf geen wit kots het rijm waar klank in zit draai de klinkers streep de lijnen vind de parels ook de fijne rijg een snoer strik de knopen laat langs sloten punten lopen vuur geen letters zelfs geen kleine koester jouw taal dan min…

Zijn schip trotseert koppige golven die hem schuimbekkend vervoeren naar gapende muilen die verbolgen hun helse zwavelnev’len boeren uit een vloed van tijd gedolven wiens stromen wurgend snoeren om van het ebben lucht te kolven tot eeuwig gittering gaat floeren doelbewust wendt hij de steven koerst naar de kille bondgenoot willig volle…

overduidelijk voor mij dus leg je masker eindelijk neer anders barst het nog een keer ik neem je angst er wel bij De waarheid maakt mij niet bang want ik ken je goed genoeg van sterrennacht tot schemervroeg en wordt het naargelang steeds zwaarder om te verzwijgen mag deze schelp zich breekbaar tonen ik zal je rijkelijk belonen door een snoer…

in een bandenspoor ik heb wind tegen op het asfalt liggen blaadjes om de meter soms twee bij een ze bewegen mee heel natuurlijk in de wind behalve dat ene ik wil ze allemaal met mijn voorwiel overrijden nog voor de brug weet ik ze echt te raken ik kijk achterom twee bandensporen getrokken als glinsterende paadjes een snoer…

vuurman heb ik niets te doen dan gelukkig te zijn Om me te vermaken verschijn ik soms als blanke maagd in de wereld voor afgunstige ogen en onhoudbare begeerte om aan den lijve mijzelf als nieuw opnieuw te ontdekken Mijn dag en nacht duren langer dan een mensenjaar van de jongens en de mannen die hun schilden rijgen aan de snoeren…

Jezelf geruststellen door anderen de mond te snoeren met uitspraken over het leven: je enige zekerheid Misschien is er meer, moeten we ons voorbereiden, onwetend waarop, behalve dan op dat nietszeggende doodgaan alsof dat ons doel is of de uitkomst van ons leven alsof de dieren en de planten die leven om te leven en anders niet zouden…

Van de vallende bladeren kan ik nog veel leren: je gewoon laten gaan, niets kan je nu nog deren de wind bepaalt de plaats waar je terechtkomt laat je meevoeren, maar laat niemand je de mond snoeren zing mee met de wind dwarrel met de bladeren willen kunnen durven weten ervaren zijn adem het leven versla de dood ervaar het…

Ik prijs ze als het moet de hemel in Waarna ik ze laat storten Zo snoer ik ze de mond Grijp ik ze bij hun strotten En knijp er tot de laatste zucht En vreselijke krampen de tegenstander Slopen door gebrek aan lucht En als hij daarna bungelend aan een Zijden draadje hangt Verslagen en doodziek Dan kan ik rustig toegeven Dat ik mijn voordeel…

die onder zins-en-delen rilde om rusten aan elkaar te rijgen `t Heerst om jou zo ongekend als een collier uit één geheel puur mineraal minstreel gespeel waarin jij bindend schakel bent Krekel, kikker, brulkonijn mistlichten die kring vervoeren zelfs in wortels onder de grond Je naam zwerft deze ketting rond in aard vanzelf de mond te snoeren…

Frustrerend om daar zo staan loeren Zijn rampenjongeheer echt niets meer waard Die rottenis door ouderdom verklaard Dus nooit meer hoeren en/of snoeren. Kort zag hij zich weer als een jonge hengst Wat zou dat wijfie daarvan opzien En haar mening over hem herzien Want god, nu zag ze hem wel op zijn engst.…

Felle kleuren zijn het Die ons leven overheersen In een tomeloos bombardement Van prikkels dat ons de mond wil snoeren; Vooral dit giftig roze etiket Dat jou ongevraagd wordt opgeplakt, Een jongensachtig meisje ben je hooguit, Of een jongen met een zachte, vrouwelijke kant, Maar gay, of lesbo, absoluut niet, Volmondig is je antwoord…

zag in het gras een parel glinsteren nog nat van vroege dauw wachtend op meer zon wist dat oprapen niet kon zij schitterde haar glans en licht gaf haar de kans om zo te stralen behoedzaam trachtte ik iets van het groene weg te halen het snoer bleek in de schaduw opgeborgen ik viste vond de anderen op een rij en wist het slot was…

Langs alle wegen kom ik Hem hier tegen Als ik Hem zie denk ik aan porselein Pateelwerk uit Montreuil en rode wijn Aan hoe ik haast de aarde was ontstegen Aan alles wat ik altijd heb verzwegen Om maar zacht en geliefd te kunnen zijn Een brandend kaarsje of wat zonneschijn Een mens die roze parels heeft geregen Mijn snoer met zwarte kralen…