Alle inzendingen over sparren

Rondom vochtig staan de zwarte sparren, lorken gril verwezen, verzameld onderhout, somber en nors, maar onder de donkerte der schors is helder al het jonge sap gerezen. Onder de nevels in de vert' het bronzen roepen van een hert.…

nog naklinkt in je hoofd je tranen op zijn en de bloemen zijn verwelkt op het gele zand de ruisende bomen serene muziek maken boven een kille steen laat me dan in jouw herinnering wonen laat me niet alleen sluit me in je gedachten tot we samen zijn verenigd in de aarde namen in steen liefde die voortleeft onder de sombere sparren…

Het is waar wat ze zeggen over mij, dat ik florerend tussen dennen en sparren een goede boswachter zou zijn.…

Geen sparren, geen dennen geen kruipend naaldhout, niets. En de dalen zijn vol ijs, bedekt woud. Waar ik vandaan kom is de nacht een zee van sterren en stenen mee. Als de maan tussen de wolken is gekomen en de takken van de bomen in een zilver licht liggen, dan is alles stil.…

besuikerde cherubijntjes spreiden hun vleugels sparren door ijspegelende ruiten op poederend tapijt maar later veel later na oliebollen en wafels pruttelende ketels en glimmende ballen engelenmomenten later de stilte voorbij zullen hyacinten en krokussen dwars door de witte pracht de hemel in komen steken kleuren verspreiden een…

Je moet denken als de winter om de vorst te zien en de takken van de pijnbomen volgeladen met sneeuw En koud geweest zijn, al zo lang om de jeneverbessen te aanschouwen, ingepakt door ijs De sparren ruw in de verre schittering Van de januari zon; en dan niet te denken aan welke ellende dan ook in het geluid van de wind, in het geluid van…

ja ik neem je mee op een zondag ergens naar een plekje onder de donkere sparren onzichtbaar voor de buitenwereld bestaand uit vreemden vrienden ouders God niet te vergeten ons kleed spreiden we en we rollen al snel bloot in het jambrood van onze picknick op jouw borst zie ik ze lurken aan het sap rode mieren verstieren jouw zwangerschap…

in deze schemerige bossen waar de geest van ‘t verleden zelfs huist in de ruwe schors van eeuwenoude statige eiken wind raast in de toppen verschuilt zich ruisend in ‘t eeuwige groen van statige bemoste sparren zwijnen spoken hier rond zwart smakkend knorrend elke geest vlucht jammerend tijdens hun nachtelijk maal in de morgen resten…

het is een troost jou naast mij te weten door de kuilen van de nacht beroofd van kracht terwijl de wolven huilen als wij bij elkaar schuilen in de met sneeuw bedekte winternacht rondom witte sparren pracht een moeder met een kindje in de kribbe herdacht Hemelse Vader heeft aan een in schuld verloren…

Dicht in het bos verscholen Waar een eenzaam boshuisje staat Tussen Douglassparren waar dassen wonen Menig regendruppel, op takken, in spagaat Neerdalend vocht op ramen en kozijnen En de dakgoot overuren maakt Torenhoge Douglas-sparren groeiend in rechte lijnen Een onweersbui heeft een oude boom gekraakt Regendruppels tikkend op het raam…

. _________________ Noot: De boom van een vent houdt van sparren.…

wandel ik mijn weg Ik kan altijd kiezen zo denk ik Maar zowel het land als het midden van de rivier lijken ver Als ik me onderdompel krassen de randen in mijn aders Mijn bloedstroom zakt als zacht wolkje naar de bodem “Loop weg” zo denk ik Maar de vaste grond is leeg afgestorven of in de pels van de winterslaap verborgen En de lange sparren…

Bedwelm het leven met jouw geuren In zoetgevooisde kleuren Draag ze in je haren Ga vrolijkheid vergaren Zwaai met bloemen uit de trein Vriendschap kan zo puur en natuurlijk zijn Wees de bloem in ieders hart Met een knipoog die met je hele leven spart Vul elkaar aan met levenspracht Waardoor het hart liefde lacht Natuur zal een vredige…

De sparren rondom stonden dicht geweven. Maar rode naalden vielen, kropen vlug van alle kanten over onze voeten. We zonken, trokken bomen mee, we boetten in schaamte scheurend lijf dat even stug ons nog verbonden hield met wat we zochten. Of wisten wij het tegenargument en was het daarom dat we niet meer vochten.…

Heel bemoedigend natuurlijk al die therapeutische sparren: de een begrijpt je, een ander peinst met je mee, een derde slaat wat takken om je heen maar allemaal met dat sombere smoelwerk. Alles druppelt, druipt, snottert, wasemt, sopt. Hout dat wil verzoenen, helen, meeleeft, meewaait, maar vooral meemiezert.…

Tussen Teutoonse sparren heeft, onhoorbaar tandenknarsend boven een stalen baard, de man te paard - rivaal of vader - het zwaard vergeefs ontbloot. Zie ook de tanden van de honden die doodstil grommen aan de rand. Tanden en zwaard bereiken nooit het paar. Het paar haalt nooit de grond.…

dwars door ledematen duurt mijn pijn nog langer dan de scherpte van een mes de wind snijdt… onzichtbaar weggewreven tussen sparren en het leven dat zijn dagen telt kou velt vele vormen in mijn wollen normen schuilt de zwarte nacht hij had gewacht op dat, wat immer weer dit leed meebracht gezoet met licht, gezouten door een witte maan…

Slanke sparren toornen zo lijkt, tot aan de hemel, de nevellagen voorbij. Aan hun voet mierenhopen, naarstig op en neer gewemel in een sparrennaaldensprei. Een rosse pluimstaart steekt daar ver, de bosweg over naar een eikenstam gezwind en verdwijnt al zigzaggend in een kathedraal van lover, als gejaagd door de wind.…

De schilderijen van ongekende schilders met zanderige vlakten, weemoedige sparren arme grond hingen zorgeloos aan de muur een beetje zoals het hen uitkwam. Na de lange standvastige aanwezigheid van hun plekje, was het alsof op elke andere bestemming een verbod rustte. Grafschennis, beeldenstorm. Een daad van rebellie.…

Oud zijn er de golvende heidevelden gekaderd in ontembaar kreupelhout geen ridders meer, geen schurken, geen helden boerenvolk en werklui, nog degelijk getrouwd waar de dennen en sparren zich mengen in het loof geen kathedralen maar kerken met simpel geloof De wegen waggelen de dorpspleinen over en een melkbus markeert de rand van het pad…

niksvermoedend ging ik zitten naast het net geklede gezelschap op een houten stoel in de halfronde zaal, de muziek begon: het leek alsof ik door een vloedgolf werd geraakt, ik kon nog net op tijd mijn benen schrap op de grond zetten, mijn handen versteend op mijn knieën, jammer ik werd toch weggeblazen de ruimte in en onder mij bewogen de sparren…

Sprookjeslandschap vol besneeuwde sparren ofwel trieste kale eiken om een verlaten weiland beeldhouwen steeds het denken aan 't welbekende decemberfeest zie eens hoe men dit viert in een bloeiende tuin bij de Evenaar waar daarnet een spa zich vergiste domweg een sierlijke plant los stak zij ligt daar door mensen vergeten haar wortels…

Weten te waarderen Van het aardse kunnen leren Uit de grond van haar hart Natuur waarmee jij spart Uit respect voor het leven Groeikracht gegeven Liefdevol mogen verzorgen Voor haar ben je geborgen We hebben het gekregen Al het voortspruitende leven In groeizame ornamenten Ontdaan van het decadente Zorgvuldig zijn we ermee omgegaan…

Storm strijkt de flanken glad Wist de hoefsporen van de steenbok Die vlucht in de sparren Voor de hefschroef Een piloot in ademnood De lens van 'National Geographic' We verdwalen in geruchten. De maalstroom van straten.…

De donkergroene sparren verdiepen als een bas. Niet ver van 2012, door de Maya's eens uitgerekend voor hun kalenders, bij zonnig weer, met hier en daar een wolk, spelemeiden we daar rond en groetten deze bomen; nee we maakten diep, intiem contact, als sjamanen bij volle maan. Er staat daar ook zo'n kleine eik.…

Besmet door haar pijn Holde ik door het parfum van sparren Het zilvermeer lonkte Dreef me naar de rietoever. Lippen, schilferend door de droge vrieswind Plooiden van spijt Hoe kon ik haar koorts vergeten? Hoe haar snik vergrendelen in een geheime doos?…

En plechtig ruist, 'lijk 't orgel in een kerk, De wind door 't woud van sparren lenig sterk En sombre beuken, 't heideveld terzij. 'k Vlij me in een kuil en dek mijn leden moe Met geurend blad en ros ruig heikruid toe En luister, oor en hart aan heideschoot.…

De bomen worden zienlijk kaal, alleen De kruinen van de sparren staan nog vol Van waaiers; fijn gestoken vorkjes aan Een tak, pluimieren zij omlaag, of kruiven Naar de lucht, als pajongs aan een steel.…

De bomen worden zienlijk kaal, alleen De kruinen van de sparren staan nog vol Van waaiers; fijn gestoken vorkjes aan Een tak, pluimieren zij omlaag, of kruiven Naar de lucht, als pajongs aan een steel.…

raam of in de tuin In de zon of voor de haard, lekker languit met je hoofdje schuin Nieuwsgierig, dagelijkse inspectie van je wereld collectie Een trotse uitstraling tot in perfectie Voor je voeten lopen, er altijd bij willen zijn Aanhankelijk maar meester in jouw domein Een vertrouwde verwelkoming thuis Gezellig samen voor de buis Sparren…