Alle inzendingen over spiegeling

Dirigeert de waanzin naar verre uithoeken van gedachtenwerelden waar verborgen lijken wachten op hun kans om spokend te herleven Mist één dode hoek waardoor ze er weer zijn grijnzend in de spiegel klaar om in te halen af te snijden van de weg Steeds harder gaat het in de waan te ontsnappen aan de zin van het lot de zekerheid van eindeloos…

schone schijn die afgebroken is om haar te laten in de stilte van de storm zodat enkel zij weet dat echte liefde bestaat het leven niet steeds liegt of is bloed toch enkel gif zweef ik slechts in lange dromen die in alle dagen samen komen zo in de spiegel van jouw ogen waar de stille waardig is jij opent deuren die toen niet…

ik aanvaard de reis naar winter, er is maar één richting en misschien alles wat ik wens de kamer blijft binnen terwijl daken voorbijtrekken, uit ieder huis een adem ruist en dan de slaap hervat welke naam zal ik geven aan het kind dat aan iedere deur vragen stelt, over spiegels glijdt, half in het huis en enkele seconden later, half in vlokken…

Geschreven woorden verdrinken krampachtig in bevlogen letters van de spiegelende kust. Golven van herinnering zijn geen zee te machtig, zij kennen geen paniek en bewaren alle rust. Omdat stroming voorbij de kromming begint en geleidelijk aan mildheid wint. Omdat wolken het luchtig opnemen en verdwijnen met de westenwind.…

Het huis raakt leeg Kale muren fluisteren zacht Nog over liefde en geheimen Op enkele plaatsen verdriet verborgen onder gedroogde tranen op de vloer Liefde en warmte waaien weg door de ramen Spiegels waarin wij glimlachten krijgen een nieuw gezicht De dozen staan hier zwijgend Materialen van onze levens verpakt De deur mag dicht Ga je mee…

Tenslotte is de teerling geworpen en is hij er overheen gesprongen om uiteindelijk te kiezen voor zichzelf de schepen nu echt te verbranden te wentelen in de resten puin en as de restanten van zijn wereld ziet hij in de spiegel achter zich geen kleur dan zwart en wit en grijs een keuze voor jezelf is nog maar het begin jezelf terug te…

Wind vliert voorlangs de efter vlouwt een menigte brindels mee een slijver zwaakt tegendraads maar laat zich uitlaatst meegleren met de vreemde woordenstroom Ik staar door het raam herfst lijkt nu weer begonnen ook dieper in de spiegel kijkend mis ik mijn trouwe ogenzon zon, waar zijt gij nu ik u wil zien en dan is winter nog slechts…

Ik roem uw vrije blauwe luchten De vette weiden van uw polderland Uw zeekust, waar de blonde duinen rijen En de oude toren blikt op het brede strand Ik roem uw hofstee in ’t geboomd verscholen De blanke zeilen op het spiegelend meer Het vredig landschap met de oude molen De bongerd met zijn bloesems, fijn en teer Ik heb u lief mijn land om uw…

Valse plooien Tussen plooien van emoties waarin zorgen waren verborgen bewoog zacht een sluier heen en weer zag soms de realiteit niet meer nam alles goed in ogenschouw het een en ander glad gestreken bleef hier en daar een valse vouw de diepte kreeg ze niet meer glad de spiegel echter zei het ware deed me openbaren en ervaren dat…

er dreef een lied over de Maas, heel even zweefden spiegelend de klanken van een oud carillon afscheid, een rode zon, hij liet de avond als zijn bruid in witte nevels hullen zulk een schoonheid in te vullen op de oude, trage Maas de vette waas van zomerhitte was al snel vergeten door mijn mobiele telefoon sprak het geweten van een eindeloos…

De strijkbout in haar rechterhand, de onderzijde naar zich toe alsof ze in de spiegel kijkt en dan haar bolletjes van spuug die dansen op het hete ijzer. Ze legt een theedoek op je hemd, je broek. Het sissen en de stoom, de kleine wolken of zij daar, achter die uitgeklapte plank, schort voor, iets heiligs staat te doen.…

realiteit op een morgen als ik ergens anders ben ik rijk of berooid door de eigentijdse wind of de regen etst in de vervlogen teksten van mijn afwezigheid of er iemand voor mij was geweest maar wie ik werkelijk was en wat ik daarin verloren heb, misschien dat het bestaan hiervoor niet eens bestond, heb ik wel mijn evenbeeld in de spiegels…

Ik ben maar een stofje, zei ik tegen de spiegel, maar tegelijk een radertje in het systeem. Ik hoorde verre muziek en begon te geloven te kunnen ontsnappen, ik rende naar buiten.…

een ijdel schildpad in maatpak gehesen walst kruipend in mijn oren hees bronstig voert het mij van manhattan tot berlijn zwierig en innemend zinspreekt hij van frivool tot weemoedig poëtisch lispelend walst schilderend hij met ouderdom en verval glasscherven zijn het die verlokken tot kijken in spiegels van het leven het bladert…

mijn gestalte los te weken om het omhulsel een andere naam te geven, het laat mij iets berustend in mij te voelen, het bestrijkt de brede uiterwaarden van vergeten sagen, mijn fascinatie van groene oasis helden waarin ik mij wil herkennen moedig badend in ontdekkingen opgedroogde bronnen van tijdloosheid, ik durf de sprong in de spiegel…

Durf jezelf elke dag in de spiegel te bekijken. Hoewel er ogenschijnlijk niets veranderd lijkt te zijn, kunnen er toch zaken spelen die van het gewone afwijken. Kijk jezelf eens diep in de ogen. Misschien speelt de passie een verleidelijk spel. Misschien heb je nog iets goed te maken. Is er alleen de keuze tussen niet doen of wel.…

Als iemand op deze aardbol nog rondlopen zou zoals jij ik verneem graag van hem tot nog toe echter ben ik vol van verlangen naar de tijd dat ik zweefde op jouw stem dat waren dagen van passie gevuld met redentwist, hevige ruzie gebroken glas en spiegels die nooit toonden hoe het werkelijk was we sloten onze ogen en zagen dus niet hoe…

ik zag je in de ramenzeem het glas dat eindelijk jouw spiegel kon vervangen je spic en spande zuchtte vol verlangen dat dit beeld voor weken bleef doekte stof in ruime zwaaien dweilde vloeren zonder aaien schudde bedden op en ineens was er die sanitaire stop keek het bad je lachend aan in een kalkrijk vergeten deze dag dag heb…

knusjes keuvelen aan een houten tafel over je passages op een ordinaire dag je woorden vlot en met een glimlach een sterke koffie met een warme wafel spiegels reflecteren in de zon je zonnebril met lichtbruin vensterglas belichten fel mijn verbaasde grimas op een terrasje waar het ooit allemaal begon ik zag je mond zo elegant bewegen je…

ik zag ze acteren het leven bewegen lachen beheerst verdriet zonder tranen voelen geleerd spraken gedachten angst schreeuwde fel speelde het spel met valse emoties maakte bestaan tot een hel bogen applaus zwaaiden bloemrijk naar juichend publiek het gordijn sloot de tijd toen de plooien zich vouwden de spiegel zei nee tegen spelers…

Die het wazig schrift spiegelen, onbeduidend verloren naast, de afgeleefde kleurenfoto als vervallen momentopname. Wij, jij en ik, onze tienertijd, praten over overmorgen op een oud verweerd bankje. Vandaag, een vale afdruk van een vergeelde horizon, met ik, nu in mijn eentje.…

Perfectie in wiens leven dan ook is iets wat niet bestaat, geloof me hoe hard iemand ook beweert van wel, geef hem een spiegel en doe ‘t snel, Want als men denkt, perfect te zijn is er echt iets mis met zijn aanschijn!…

in slow motion jouw poëzie Een grote muur kruipt in het duister tot boven het geruis van esdoornbladeren Nog voor de dageraad ruisen de kabels van de lift in de verte knarst een spoorlijn Vogels ruisen met opschietende vleugels voorbij en de dag, ach de dag Op het binnenplein jammert een muzikant een vrouw staat voor de spiegel…

Ik gooide een spiegel in de vijver een kikker sprong op en verklaarde mij voor gek. De rapen zijn gaar de kok valt van zijn geloof another fine mess. Ook de vogels moeten inleveren de nachtegaal klust erbij. Ik was nog net op tijd om de brug te halen 't was een ophaalbrug.…

In slinkend duister aan drempels van licht, de rossige gloed van Aurora In een roerloze spiegel van water door ijle dampen onttrokken aan 't zicht wijken ragfijne nevelkristallen over verblekende ganzen Het dons van de mist houdt hen eendrachtig gevangen instinct is wat hen samenbindt: hun nog te voltooien gezangen Gesmoord…

wereld weerspiegelt alles van iedereen, maar gelukkig zien we er maar weinig van Behalve helaas de koningin die elke dag aan schoonheid wint Maar jonge mannen zien dat niet Zij roepen: de prinses is mooier - hun fantasie van dagelijks genot, een droom om zonder moeite koning te worden Dus vertrouwt Helena zichzelf niet Ze kijkt in de spiegel…

de mens is als zijn auto kijkt hij alleen in z'n vooruit de wagen gaat full speed zonder bochten nooit achterwaarts rivier nooit gezien plomp verzopen spieg’lende mens ziet gewonden op de weg verscheurd zet hij zijn auto weg hij gaat zitten bij stille mijm’ring z’n miroir los geschroefd ziet hij aan het water hoe achter hem…

Als mijn handen of schouders je niet kunnen steunen of helpen mijn woorden of juist het gebrek er aan nu domweg als mijn zwijgend knikken je niet kunnen troosten, vergeef me dan. Soms bezit ik niet meer dan wat ik heb, kan ik jou enkel een ogenblik van geduld het toen en nu geven, je echt wel samen voor en op die andere weg mocht je wensen…

geschonden mens het bloed vloeit over de betonnen grens Verbrijzelde ogen staren hem aan een smekende blik treft zijn gelaat verlatenheid waar geen maat op staat een laatste wenk, maar hij blijft staan in de vervloekte rij van vet en wellust een laffe Judas die maar raak kust Dichterbij zie ik zijn goedgekapte haar terwijl ik al kammend in de spiegel…

ernstig kijkend jochie met een grote stok in een plas vol halfvreemde spiegelbeelden waarop een oude man verschijnt rimpelingen op zijn voorhoofd ogen tinkelend als watersterren Vreemd moet je te vriend houden vooral als het vaag bekend oogt groet beleefd trek geen grimas wie ben je anders dan het beeld dat de volle maan nu weerkaatst spiegelend…