Alle inzendingen over stammen

Oude wilgen, met gespleten stammen, gesnoerd tot buigzaam griend, verwijten taaie takken de schemerzon, die het heimelijk licht, openlijk laten vloeien, waar harten branden zullen, groeien vermolmde zielen de hemel in, verspreiden sporen van narcistische zwammen zich in de grond, die te splijten en zich te behoeden met het overschot…

Een bos van hoge stammen omsluiten mijn wezen. En brengen mij uit mijn evenwicht. Ik ben een ontwortelde die haar beeltenis wil bewaren. Gevangen in een zomerbos ontdek ik hiervan de gevaren.…

een man lag roerloos op de zandvlakte zijn lijf bekleed met met wier en mossen piepschuim en schelpen bedekten de onbehaarde weerloze kruin de armen als lange takken gespreid de handen ontvouwt als vingervormig blad benen als twee stammen vergroeid verbonden met elkaar de gekromde tenen in het zand gedrukt wortels…

Arm land in verval woud op vreemde bodem een surrogaat wildernis op getemde baren Wanhopig trachten stammen bos te zijn een steriele rechtlijnigheid verraadt de schijngestalte gereed voor het wegkappen Door de wonden toucheert heilzaam licht de romp wegkwijnend in eeuwige schemer Pas na het vallen de warmte over hun liggend lichaam…

En in de zomer verre wandeltochten en dromen in het gras, veel grote plannen, nog groter woorden; meisjes plagen, stoeien, gezoen en nu en dan een vleugje liefde, een wenk, een oogopslag, een stout begeren als blauwe heuvels, schemerend hier en daar door dichte stammen van het donkre bos. -------------------------- uit: Verzen (1912…

haar gronden en haar stammen een massagraf van scherven die languit in het bos verder liggen te sterven de kleinste vonk die de zon onnadenkend aan onze hemel verliest schieten ze tot een vlammenleger dat de tedere kleuren en al wat de bloemen geuren in zijn hete armen wurgt het landschap smelt weg in een bloedbad van asse…

beide een zwaard dat aan twee zijden broeders zal doorsnijden voor wie in haar naam strijden voor bloed en bodem een waarheid van hogerhand voor de claim op het land bloed dat de bodem doordrenkt onschuldig bloed dat is gekrenkt in naam van een waarheid kinderen van Abraham of Ibrahim verwant tot diep in ’t nageslacht deze stammen…

ik verschoot in het bos waar bomen hun stammen ineens anders kleurden en perspectief in een vreemd licht overging toch was ik niet ontheemd voelde me snel thuis in het tussenwortels leven waar tot verbazing nemen en geven met heel ander ogen werd bekeken omhoogkijkend verdwijnt de vervreemding alsof daar alle werelden samen…

heb het bos ontkleed zijn bladerjassen uitgedaan alle spinrag is verdwenen naakt komt het voor mij staan ongenadig hakt het licht de laatste spaanders uit donkere plooien verwaait wind lichte varens en de stilte van het beschutte ven de open plek is kaal bij volle maan wat heksenhout is blijven staan troosteloos steken stammen…

Je hebt iets met oude bomen Als zagen door hun stammen sjezen, voel je pijn, ergens in je ziel Verloren resten kale stronken waarin hun ringen staan te lezen Zager, als jij lang zult leven, misschien wel tachtig jaar, zouden bomen jou dan duwen, het hoekje om, waar schimmen lonken, roepend: jij bent klaar?…

De jazz stamt van de negers De negers in Amerika De negers in Amerika stammen van huisuit uit Afrika Ze werden door ons Hollanders met schepen naar de States gebracht En bepaalde niet eerste klas maar als beesten vastgeketend in stinkende ruimen opeengepakt om aan de overkant - zo ze nog leefden - als slaven te worden verpatst…

Een bos van hoge stammen omsluit mijn wezen, brengt mij tijdelijk uit mijn evenwicht. Ik voel mij een ontwortelde tussen al deze hoge bomen. Haar beeltenis is mijn droefenis in dit grote bos van al mijn zomerdromen.…

vanmorgen ben ik de deur uitgestapt, heb de lucht bekeken ze was blauw en langs de wolken streken grauwe ganzen, grijs tegen licht dichterbij langs ruwe stammen klom een bonte specht omhoog zijn zwart met wit verborg zijn rood voor mijn gezicht ik keek hem op de rug – en wist tussen dat alles het rood, wit blauw van wederhoren,…

het bos is hol de bomenrij komt maar niet naderbij het pad is al verleden ik wil de stammen voelen de sappen horen gaan maar ze ontwijken kijken me niet aan ik zoek wortels om de boom te raken maar in de bodem vind ik enkel gaten het blauw dat hemel biedt is er nu niet, bladerkronen dichten zich volkomen angst laat me verdwalen…

wind lispelt vage woorden door het schaarse blad zij zijn nog uitverkoren om de boodschapper te horen als dadelijk ook op de schoongeveegde grond de mededeling komt jij lacht en ziet takken driftig zwiepen in hun schrijverij net als het blad horen zij er in samenspraak ook helemaal bij ik zie jou de stammen met liefde omarmen…

De dromer gedenkt z’n wei, de paden leeg, de sloten bol, in het eerste daglicht zonder mij verstuiven paardebloemen vol, de wind bespeelt geluid met de trompet en jaagt de dromen uit, voorzichtig sluipen bomen naar hun bed, vangen de noten om weer in slaap te komen, de stammen blazen zich naar een eeuwig woud, van dat lange slapen wordt…

Bomen druilen druppels langs de bladerloze stammen. Water moddert verder tot de rand de lippen raakt. Vogels schuilen verder tot de storm weer overdrijft.…

vandaag plak ik al het loof weer aan verlaten takken ik hoor ze kraken, ben niet doof ze zijn te stijf om ze op te pakken de lijm is het slijm uit mijn mond immers dat heeft zijn dienst bewezen te samen met mijn charme als lont zal het bos in wondervolle glorie herrijzen de stramme stammen zeggen dank voor mijn geste maar de bekommernis…

de stilte draagt een oud seizoen waar stammen dansen in de mist, alleen en lang verlaten nu niet meer in handen vol liefde droegen we jou een trotse vrouw van rood en wit heel zacht in duizend lichtvallen viel jouw liefde mee rond de herinnering van mooie zomers glanst jouw glimlach in vakantietijd en altijd weer weten we ik ben…

Van hun loof ontdaan, stammen die er niet meer staan, ben ik de tel kwijt. Wij komen van ver, om weinig te begrijpen, we blijven op zicht. Op alle kleuren bloed, ligt de zon uit te rijpen, om je te verbijten. Geloof in zomers, elders valt weer de winter in die we niet kennen.…

De kruinen ijl, de stammen bloot en dit door stilte en mist omgeven. ------------------------------------- uit: 'De vogel Phoenix', 1947/1997.…

~ STALEN ROS ~ Ik ga de tuin in en naar buiten Waar spechten timmeren op stammen Het stalen ros op, in de benen Thuis verblijven lijkt bijwijlen Haast een dwangbuisquarantaine Dus even in de benenwagen Karresporend naar Ab Heijn Het viruswaas met voeten tredend Handen in de warme moffen Bij de super snel verruild Voor 't witte…

deze tocht staat het sparrenbos gedrongen in zijn licht verder dan een eerdere ontmoeting dichter bij herkenning dan getemde woorden het landschap als naschrift van gedachten, verstomd op papier, in stenen beelden, bijna achteloos gelouterd door een bries uit onbestemd gewest stammen, rank en recht, als bos doorregen met limbische paden en…

Langs mos op de stammen. De witte plooien me deden denken aan de lanen. Hoe wijde brandwegen lopen. Dwars het dennenbos doorklieven. Een eenzame roze zwemband geeft zich over aan hoe grillig iets kan stromen. Rond de plek waar we toen aten groeien kersenbomen.…

Ik sloot mijn ogen en was in een donker bos, zodat ik ze weer kon openen; de rechte stammen stonden ordelijk en los, het loof was zwaar en hing tot op gelijke hoogte, de kruinen grepen op gesloten wijze in elkaar en het was er vochtig en verademend; een ruimte waar ik mijn ziel bevrijden kon uit het on-eigene en wat haar inspon en verstikte…

Ik wil in je klimmen, in je sterke takken naar boven via stammen die steeds hoger reiken. Met blote voeten wil ik je beklimmen en in die reis kom ik van alles tegen. Af en toe eet ik wat van je blaadjes en knabbel ik op je takjes. Heel liefdesvol en dat stilt mijn honger, alleen mijn verlangen blijft en lijkt te groeien met de dag.…

ik zie het blad loom vallen in volle herfstkleur takkenbrekende stormen getrotseerd door hagel bezeerd zij klaren al de lucht voor kraakheldere blauwe vergezichten waar sprieten nietig op de hoge stammen in de hemel prikken door berijpen zullen zij zonlicht in duizend kleuren splijten nog warmt het blad de aarde met zijn…

De winterkim haalt haar – zoals men met vliegers doet - onder grote voorzichtigheid binnen Nog dansen de schaduwkegels over het zandloze strand tot ze achter de stammen wegsterven Het oude land geeft de stralen door aan het teruggewonnen prille polderland dat achter de dijk rijpt in de tijd Water sluimert in de laatste winterstand de…

ik was een lenteknop heb vorst en sneeuw doorstaan het geëffend rozen pad is mij voorbij gegaan barstte uit een goede tak reikhoogte voor de plukkers als ik ooit vruchten had gehad zij visten naast het net dat ongebruikt tussen de stammen lag heb gebloeid tot bloem met bij stuifmeel ruim voorradig de kruisbestuiving alleraardigst…

bomen ruisen groen stammen kringen statig bos wuiven met hun takken eens per jaar de bladeren los die dwarrelen een kleurig herfsttapijt dat in de winter modder wordt en het geluid van passen smoort niet alle bomen maken bos ze hechten niet aan struiken vervlechten moeilijker met sfeer uit sprookjes van weleer ze staan wat afgelegen…