Alle inzendingen over steen OR stenen

van de tong, om de geestdrift te bedrijven, roert zich opnieuw, komt naderbij, beklemt in alles wat zich onderscheidt, komt in lauwe tranen dichterbij, daaruit peil ik wat er nog te verwachten is uit deze gaven, wat heb ik zelf te vergeven, waar ik schuld aan had, te voldragen tot het einde waar geen grens meer is, alleen een zwarte steen…

er glijdt een stukje Nepal langs mijn schaduw muren ruiken vers en verzen naar mokka puur en een heel klein beetje Hans ik schroef het uitgebroken licht terug vast in dit ommuurd bestaan wanneer een lied kunst werpt tegen de oudste ramen heel even geeft dit leven me het warme zaad vivre et un poème d'amour, des mots…

spinnenrag door de motten van verbeelding, het blijft zoals het is, veranderd alleen de norm, het schrijdt naar binnen, voelt leeg en koud, een bekend gezicht bekijkt me vanachter tralies in een regenwoud,ik schrik wakker en dacht, afgelopen het blijft nacht, de luiken zijn nog dicht, het dagend licht is me vergeten, tik tegen de stenen…

tikken van tafelbestek het barsten van de stenen kruik waarin we het depot bewaren van uitgeperste jaren…

Ik heb voor jou, uit losse stenen een heel klein eilandje gebouwd niet zo heel stevig welbeschouwd want later was het weer verdwenen de stroom sleurt zo de dingen een wereld van voorbij gaan in waarna ik weer opnieuw begin wat blijft zijn de herinneringen soms vind ik langs de oever vrede en toont het water oude beelden van wat…

Zonbeschenen steen, heet zonder af te koelen, zijn wij, in het nu. Boot, die het land verlaat, zon die op de toppen schijnt, gevlucht zonder doel. IJverige mier die met dode vliegen sjouwt wordt een centaur. Naast mijn schouder loopt een vriend die niet meer bestaat, straks word ik ouder.…

in het woord van de avond woont een donkere schaduw waanzinnig broos hij draait zich om en om in mijn hoofd, verscheurt gelaatstrekken tot groteske vogels, nog lelijker dan de as waarin ze hun vleugels zoeken ik breek de stilte tot bestemming verzwijg mijn zinnen voor ieder die mij draagt ergens vallen stenen, eenzelvig in hun vlucht…

en bovendien Van mening zijn dat ze de pas Wordt afgesneden door bewegende Handen achter hout Terwijl dagen opnieuw lengen Nachten stervend korter zijn Hanteert de schilder zijn penseel Dichten schrijvers uit een brij aan woorden Vastgelegde structuren van Problemen ontstaan door meningsverschil Authenticiteit Met een waarheid in steen…

Ik voelde zwéven weer Mijn hoop op brede veer, Ik wierp de dode steen In 't meer, waar zon op scheen.…

de sterren zijn moe ze vallen een voor een mijn dromen uit ik ga niet meer naar binnen en verberg het heelal in mijn lichaam daar kan ik in het zwijgen alleen zijn, de dood laten sterven tegen muren van steen woorden verbranden, het rouwbeklag en de verzen die jij met grenzen overschreven hebt om de liefde te verliezen en uiteindelijk…

Ik de bouwer met angst gekroond wend mij af als wapen tegen het geweld van ijs ik ben het weekdier met een stenen schild in een kristal paleis, de steenhouwer eist zijn loon met scherp gerei en beitelt de dubbelhartigheid op de schansen van mijn troon als laatste bewijs.…

na overgave ingesloten waar tijd geen rol speelt de zee heeft gegeven ontzout en verwaterd versteend…

muzen ware poëzie droop er toen vanaf 'n Zwoele oktoberzon, droogde haar tranen terwijl zij wijn dronken uit een karaf Zij pijnigen dan zichzelf van oor tot oor vlijtig, helder en doortastend dichten op een krasse manier zeggen: 'k ga ervoor Rollende STENEN, zonder te richten...…

Werpe de eerste steen, gij die zonder zonde is, pak ook de tweede erachteraan en weet je: ga door met trappen, ga door met slaan. Gij die zonder zonde is, blijf vooral werpen met alles wat je tegenkomt, gooi de woede van je af, gooi de verwerpelijkheid in het graf.…

een verdeelde glibberige straat de donkere ronde stenen glanzen tot ver langs de wegen, met in 't nachtelijk licht een wit gepoederd gezicht, ze draagt een zwart mondkapje in 't flakkerend schijnsel van de straatlantaarn; spookachtig belicht links een omgehakte boom waar geen twijgje is blijven hangen in de oneindige duisternis;…

Niet langer onder 'zijn' duim rollen met een wederzijdse satisfactie nu voor het eerst de stenen; die met een versteende luim als nog iets van een rock-and-roll tijdperk aan een vrijer volk mogen belenen.…

De besloten kring Geen vreemdeling erin Want die wordt gekeurd en bekeken Of de toon hetzelfde Timbre geniet Als de kring Die zijn kaarten in de handen heeft en aan de vreemdeling de geheimen niet prijsgeeft de vreemdeling heeft zijn eigen plek zijn eigen stek om tot de kring te behoren moet je die kunnen bekoren moet je een steen kunnen…

een fluisterende stem lijkt van gene zijne te komen, of zit veilig opgeborgen in het brein, hier blijkt de droom in onszelf te zijn vastgelopen, bovendien al eerder in een verlaten landschap gezien te zijn geweest, we worden bestuurd door ingeslepen gewoontes door blinddoek en doofheid van een onbewuste verwording tot de onderste steen…

ik kan je in deze vervallen kamer tegen het licht houden in het zwijgen fluisteren dat je de terugkeer kan omhelzen je kan ook blijven schuilen in de donkerte van november, treuren omdat je alleen maar de stilte hoort die jou berooft van vlinders zoals een weeskind, op zoek naar verbinding kan je niet een beetje bewegen naar leven…

Er zit altijd een man van steen in tuin met soms een kat op zijn kruin een zwarte, rode of heel harige die ook zijn staart drapeert om zijn hals als ware 't mans baard.…

Moeder, wij staan hier voor jouw steen. Stenen worden bruggen voor gedachten. Stenen worden muren. Zij scheiden ons. Jij in de grond. Wij aan de grond. Toen. Verdriet verteerd. Met een steen geëerd.…

stenen zouden kunnen weten ook al zijn ze nog zo koud stenen zullen nooit vergeten ook al zijn ze al miljoenen jaren oud stenen hebben werelden rond gezworven en verbazen zich over wat ervan is geworden stenen zullen niets vertellen houden geheimen in zich verborgen dat durf ik zondermeer te stellen stenen neigen misschien…

Het wordt mij droef te moede als ik lees Van violette heuvels in het zand En hopen puin van bergen steen op 't land Het tranendal van weduwen en wees 'k Zie liever Flora bloeien in 't decor Van Puy-de-Dôme, Dordogne en Lozère Ardèche, Haute-Loire, Vaucluse en Isère Van Franche-Comté, Savoie en de Côte-d'Or In koele meren onder…

Ik leg een steen op de weg waarop ik loop. Ben je de weg kwijt zoek dan naar de steen. Zorg dat je hem vindt het is de steen van hoop. Hij geeft je kracht laat de schaduwen verdwijnen. Loop je op de goede weg zal de steen je beschermen. Hij zal je gaan vergezellen op je verdere levenspad.…

Dat van die ezel en van die steen - geldt dat ook voor een ezelin? Er blijven stenen komen op het levenspad, minder en kleiner Tot de les geleerd, de wijsheid verinnerlijkt, de steen slechts zand is…

De steen bloeit. De steen die niet kan bloeien, Wat bloeit die steen. Zijn bloesems zijn veelkleurig. Gekleurd als de wolken wanneer de maan hen beschijnt, Gekleurd als jouw ogen, liefste, En warm. Gekleurd als vrolijke ideeën, Veelkleurig als golven die tot aan de horizon golven.…

De hoogte niet gebouwd met talent, wilskracht, Door mensenhanden steen voor steen Inspirerend opgetrokken staat de piramide er Door mensenhanden steen voor steen gebouwd met talent, wilskracht, creativiteit. De hoogte niet te schatten.…

Ik leef in een steen de steen is blauw ik leef daar alleen het is een hemelse kleur maak je geen zorgen om mij zo zonder raam of deur ik leef lekker alleen en zie de sterren op de blauwe steen.…

Mijn handen houwen ruwe steen en ruwe steen – beeldhouwt mijn handen.…

Werkelijk, men moest de steen met menselijke waardigheid bekleden, zijn woord voor menswaardig aannemen. Men moest, om nog in de mens te kunnen geloven, zijn oor te luister leggen bij de steen of met de stem spreken van een steen.…