Alle inzendingen over stemmen

De stem die vasthoudt aan de melodie terwijl de andere stemmen zich daaromheen vlechten.…

‘t Was lichtjesavond op de Ommering Een koor zong in een zaal een zeemanslied Totaal niet passend bij rouw en verdriet De stemmen, hoewel mooi, puur pijniging Gelukkig zorgden fakkel, kaars en gel Voor passend eerbetoon, serene rust Ik werd me van een gitarist bewust Die zachtjes hallelujah zong, dat wel Ik hoorde harten breken om me heen…

kom kwijl de woorden van de witte boorden rijg ze aan elkaar 't is maar voor even morgen zullen we ze niet lezen er niet voor beven in dit vergankelijke leven maar zingen van leven gewijd aan God luisteren naar de stemmen en naar elkaar dat wat de wereld niet kan verstaan zal menigeen hun vrolijkheid beklemmen soms gaat het…

stemmen zeggen niets spreken zonder zin naar smeken hoef ik niet te luisteren onderhuids het fluisteren het raakt me niet de vragen in een stem breken kan ik met een glimlach weer vergeten dans de stilte van ieder uur muziek minutenlang tot solo ogen strijken langs ik ken geen blikken van nog weten ben ze snel vergeten ze…

kleur de wereld oranje als stil maar schreeuwend protest gericht tegen geweld dat meisjes en vrouwen ervaren in schaduw verborgen hun stemmen vaak zacht vertellen zij het wrede verhaal Van hun stille tragedie Oranje de kleur van kracht en verzet voor meisjes en vrouwen die strijden voor een veilig bestaan laat dromen werkelijkheid…

Het is vandaag een mer à boire je ne sais pas, je ne sais quoi wat ik vanmorgen kiezen moet dat weet ik nou nog niet Toujours la même, la même histoire 't Is weer hetzelfde lied, ik weet dat ik wel stemmen moet maar wilders wordt het niet! ................................................................…

Maar zeg, waarom Bleef immer stom De stemme van uw harte, Daar toch uw mond Wel toontjens vond Om 't zangertjen te tarten?…

Aan hen, die in hun harte koestren Een sprankje van het heilig vuur, En die de stemmen horen kunnen, De duizend stemmen der natuur. Zij is 't die soms met vurige tinten, Bij windrig weer het westen verft, En die de pareldauw doet beven, Aan 't spinnewebje in de herfst.…

Des dages, door 't woelige leven, En ook in de stille nacht, Klinkt immer en immer en immer Een stemme zoo heimlijk en zacht. Zo heimlijk en zacht is die stemme; Toch bruisen mijn zinnen en bloed; Zo week is de blik dezer ogen; Toch brandt hij met zengende gloed.…

So's temend geprewel van stille gebede kom stemme van ver, waar die awend-rood kwijn, waar die rande in sterwende glanse verdwijn en 'n nagalm nog sleep van d' skeidend verlede, - so's klagte vergete, maar klagend tevrede.…

Stille tocht Lange rijen mensen Wachten op elkaar Stilzwijgen Zachte stemmen Klinken door de stilte In de stille tocht Stille tocht Het moet gedaan worden Gewoon omdat het moet Het kan niet anders Er is een medemens overleden Die optrad tegen zinloos geweld In deze wereld met zero tolerantie Stille tocht Lopend samen hand in hand…

Tussen Tigris en Eufraat heerst de haat maar bloeien de rozen niet vandaag zeker niet wel is de kleur al rood verspreid wel ruikt het rood naar dood door vuur en vallen de tranen op de zwarte aarde die millenia lang de mensheid baarde nu krijsen stemmen fel het verscheurd gemoed en de rozen bloeden wel en kleuren rivieren rood in de…

Ooit een van de stemmen zal zeggen "Die is oud geworden". Zoals een ieder die kennis draagt, te veel en te vaak kraakt. Daar ligt hij. Poten de stand van satellieten volgend. Nooit geschilderde buik en schroeven verbaasd kijkend hoe de wereld,daadwerkelijk, ondersteboven is gebonden.…

De treinen zijn lang weggerot toch rijden zij nog elke nacht hun gruwelritten naar de dood Het schrille kermen van de remmen de stemmen, och…, ze zijn verstomd maar klagen luidkeels nog hun nood De barakken staan verlaten muren uitgemergeld overeind diep in geleden pijn gestoken De ovenpijpen zijn kapot als rook in dromen opgegaan van…

ik voelde klanken op de weg een stuk klavier speelde chaos van papier zonder schrift in dissonanten naderde apocalyps met af en toe een hemels intermezzo tussen treden die ik heb gemist wanklank bleek al lang refrein in dreunende verwarring het tekstuele werd gerapt in stroboscopisch licht op een magisch virtuele set stemmen…

Gelukkig, en dat maak me weer wat blij: al dat geleuter is straks weer voorbij, heel eventjes nog en dan gaan we stemmen. Alleen, al dat gezwam, vergeef me 't woord, waar denk ik iedereen zich toch aan stoort, kan, vrees ik, straks de opkomst weleens remmen!…

in de avond als het duister de bomen verdicht lopen wij weer het oude pad dat wij liefhebben altijd weer naar het terug van weleer de stilstaande maan boven het water dan zijn de woorden gezegd en is de stilte verstijfd in een zilverblanke kuil waterdruppen druppen het licht vast onder de bomen en wij wij staan te luisteren naar de stemmen…

Ik sta bij een uitsnede van donker water en later ben ik bij de boten met zeilen wit zo licht als opgeluchte stemmen en tussen de schaterende meeuwen weleens opgetogen. Maar in de ring die ik kreeg sta ik scheef naast een datum. En ik zie hem in de verte gaan, met een zon. Slordig herhaald in het raam. Hij noemde me Bloem.…

je map met liedjes en melodietjes komt wat minder op tafel de laatste tijd het lijkt of er daarvoor geen rust meer overblijft als jij vroeger ging neuriën en bladeren konden wij aan je handen en ogen al zien waar jij zou gaan stoppen en lachen dan keek jij de kring eens taxerend rond hoe de stemmen zouden klinken als de eerste…

laat de anderen toch praten; hun stemmen glanzen als melkschuim; zij stelen woorden uit bermen gooien die hoog in de lucht; wij echter lachen er zullen redenen zijn waarom zwaluwen niet liegen en waarom de geur van jou niet vervliegt ik kan ze jou niet vertellen net zo min ik weet of de wind een begin heeft en de zachtste streling gemeend…

Er is een luide suizing in mijn oor, Waar alle stemmen effen in vervloeien, Tot klanken, schoon als bloemen, open bloeien, En met een schok is ’t dat ‘k u noemen hoor. Dit is beminnens waanzin, zeer gevreesd, Wijl niemand uit haar weerloosheid geneest, Of van haar laten wil, dan om te sterven. Daar is geen leven buiten uw verband.…

Paranormaal alternatief trommelgeroffel wierook brandende kaarsen bevangen in een atmosfeer van mompelende stemmen heden verleden en toekomst een niet te beschrijven gevoel denderend door hoofd stromend door aderen ze lopen ze slenteren ze ademen in mensen zoveel mensen tarot reiki kaarten aura was en spiritueel tekenen massages en diversiteiten…

glorie, gezuiverd in de mond van het leven 't ligt er aan banden in de palmen van de tijd vergankelijkheid het is een fluisteren op de lijn waar een mens niet gaan kan 't is als het blootvoets breken van het barre metaal daar ginds, houdt iets de adem in in die verre woestijn het stof kleed er zich op met een wind van uitgevlakte stemmen…

Links bij mijn oor is het warm en nat mijn oog dwaalt af valt bij mij weg het asfalt glimt mij tegen storm en regen zijn tot zegen ik ben op weg rondkijkend zie ik boeken kaften op een rij gelezen en vergeten was het heg noch steg luisterend eerst links dan rechts hoorde ik weer stemmen doof zijn, niet begrepen weer iets weg…

We zingen in en stralen uit wat ons ten diepste vult, de lofzang houdt ons gaande, vol eerbied leven wij ons in, stemmen vloeien samen. Psalmen spreken door aloude woorden dragen heden en verleden.…

Schuchter bewoon ik de verlaten vlakten, er is niet meer te verlangen, ook niets meer te verwachten, dit niemandsland kan ik niet ruilen, voetstappen hangen als gedempte geluiden in de mist, onbekende stemmen van vroeger vrienden dringen tot mij door, waarom zou ik antwoorden om met hen weer te huilen of te vrezen boven houten kisten…

Ergens diep binnenin sterft een oude wereld waar wijzers van de tijd de wetten van geleende jaren slaan Laat mij bij jouw weelderige zachtheid knielen in een donkere hemel voorbij echoënde stemmen in een versteende zee zonder ziel waar vissen zwemmen als verborgen diamanten…

geluk en geheel zelf behaalde roem diens dapper vertrouwen woont in het dennenzaad dat zich berustend _ toch vol hoop aan de grillige wind geeft als haast onzichtbare wolken tussen naaldkruinen voortzweeft de kleine korrels hebben ieder hun levensverhaal scheppen tezamen talloze heldendichten die worden voorgedragen door ruisende stemmen…

Zachte handen wrijven over mijn huid Mijn wangen rood in een bed van goudgeel gras Een trilling, een gedachte, een vreemd geluid Ik was bijna vergeten hoe fijn dit was Ogen kijken door me heen, diep en zwart Mijn ziel wordt geroerd, mijn genen zwemmen Je voeten zijn koud, de winter gestart Ik geef je warmte en hoor je stemmen Snaren van…

Wat stemmen opgaand van rondom! De Zelfzucht eist en grauwt, De Wanhoop schreeuwt de Hope stom En verft de jonkheid oud. Zich zelv' vergeten 't hoogste doel! Een nu dat 't gister wreekt....! Hoor toe, ver van het slaggewoel, ‘Als 't uit de stilte spreekt!’…