Alle inzendingen over sterrenstof

ergens na te lezen overal kalmte voortijd van avondmaal dichtbegroeid op den duur ontbost rustend graan is koren op de molen wolken verjaren met binnendrijvende zon stille genade benadert iets van troost alles is eeuwig zodra het hart onbewogen in tuinloze aarde die toekomst verzwijgt en vlees verteert - na adem komt sterrenstof…

je alle angsten voorbij zochten je voeten naar vloeibare uitgerekte uren leidde iets je misschien naar de vertraagde tijd waarin alles langzaam maar zeker wegdrijft van het land stuurde de god van de dood zijn gezant misschien die je zag noch hoorde die jou dichtsloeg als een boek waad je door oplichtend sterrenstof…

Hoe moeilijk kan het zijn om de verzen van je hart te lezen en te verdwalen in de tuin der lusten Er was slechts één zomer zonder zwaluw waarin ik blauwbekte van de kou Je kwam onkruid wieden, zei je, maar een dag werd een jaar, een leven lang van omploegen en opnieuw zaad verwaaien Tussen sterrenstof en nog te ontdekken zonnestelsels…

Ik sta op schuif het gordijn opzij een ster schijnt mij flauwtjes toe Het blauwe uur daarna de zon, de dag, de zaak ik ben nu al gaar Bij de wasbak tref ik mijn gezicht een verse wal is in de maak ik zie een mens, eiwit belicht een onsje wil op liters water Maar ook spiegels zijn gevormd metaal en zand, meer is het niet - veredeld sterrenstof…

iets onbereikbaars laat nooit echt los wij zijn geen stenen zijn geen rots maar meer een boom die ziet het als een wereld die beweegt boven ons die wolken ziet dansen en vogels liederen schrijven zoals dat eigenlijk hoort wij zijn de kinderen der sterrenstof nooit groeiden wij ouder en nooit verstoorden zij onze jeugd wij praten wel zuiver…

Ik droom dat ik ouder ben als het heelal wacht in zwangere niets op wat komen zal; ruimte expandeert met baringsgolven die als warmte door mijn lijf stromen; ruimte condenseert tot materie, door zwaartekracht verdicht tot hemellichamen; uit sterrenstof van een stervende ster stolt de aarde in een materie regen; primitief groen leven zet broeikasgas…

Zij zorgt ervoor dat het niet dooft Het vuur dat wordt verspreidt, hij met Zich meetorst als hij reist, hem door Het stormen leidt Zij lijkt gemaakt van sterrenstof Zo helder is haar licht, samen Met haar wil hij terug, zoekt hij Gods Aangezicht Dat danst als goudvonk op de zee Boven meer en rivier, in heuvelland Als van smaragd; edelsteen…

vergeet mij niet stuur je lichaam terug naar die plaats in de ruimte waar ik wachten mag als sterrenstof zul je fonkelen aan het zilveren firmament je zal mijn blik verblinden wanneer jij je stralen zendt je wezen nooit vergeten in mijn innerlijk weten verplaatst in vele genen wachtend door de eeuwen het leven duurt maar even in verbondenheid…

Hij was ooit sterrenstof, materie, element, zal vanaf dat moment vele stadia doorlopen. Zijn collectief geheugen, latent verbonden met het universum, vermoedt instinctief de werkelijke relatie met het grote geheel.…

Onvoorstelbaar saamhorig, kosmisch sterrenstof, is al wat samen leeft. Zijn strandmensen. Zijn zandkorrels. Zijn wonderen. Zijn wij.…

de nacht is donker en stil ik ben een mens die daar niet aan toegeven wil want wij zijn gemaakt uit sterrenstof uit verdwaalde stukjes zon van waaruit ons zijn begon daarom is het alsof we alleen maar zijn gericht op het verblindende verliefd makende licht maar we moeten aanvaarden dat er donkerte is rond de aarde sta eens in het…

ik sterren over de aarde gaan Beschenen door zachte glans van maneschijn Op aarde in zij of fonkelend satijn Terwijl daarboven de hemellichten staan Als edelsteen diamant, robijn of paarlemoer Gracieus, blozend en schitterend als brokaat Geweven uit stof van zilverkleurig draad Zwevend door zalen over gladde vloer Ach ’t schone van uw sterrenstof…

De dag begon niet anders dan normaal je werd wakker, zoals eigenlijk altijd na drie koffie pas het slaperige kwijt `t huis compleet met jouw zonnestraal Geen zachte muziek op d' achtergrond geen belletjes, sterrenstof, kaapsviolen laat staan kleine lichtjes met malle capriolen `t begon als een allerdaagse ochtendstond De gong, je trok met…

Er bleef wat sterrenstof op mijn wangen plakken. Zodat ook ik schitterde in de straalstroom van haar orbiet…

uit zomers waterrijk moeras waar zij bomen en struiken aten trekken als koude tijden dagen donder en bliksem het bevroren land op hun hoeven de jagers vluchtend op het noordelijkst van de aarde vinden jaarlijks zij hun schuil bij die altijd wit bebaarde claus voor wie in vliegensvlugge vaart zij de arrenslede trekken dan die heil als sterrenstof…

liggende frasen gericht aan elk dovemansgehoor geen pas uit het gelid, de graven onbedekt het gras gemaaid, de stilte in storm gezaaid venijnige draden zijn aan palen genageld om schokeffect te sorteren en illusies uit onbevangen dromen wakker te schudden nee, ik hou mijn drommen binnenskamers binnen de kaders van de maangoden en het sterrenstof…

De trotse dag loopt op z’n laatste halmen, begraaft de aardse vuilnis achter zich, laaft zich aan de dramatiek van de hemelnacht, breekt in kristallen splinters van het sterrenstof , verlicht deemoedigheid als transcendente ziel in elk gedicht.…

vergruizelt in het winterwoelen tot een wind grasgefezel tot een vlakte een bos baart, een duister hol thuisloze sterren kraken door het neergestorte meer ijszwarte spiegel van een heelal tot diep in de aarde stroomt de nacht weg, aan de kabbelende oevers leeft een houten huis luchtig, ritmisch, dansende lichtechoos gloeiende sterrenstof…

Als ik een feetje uit een sprookje was Dan strooide ik wat magische sterrenstof Over het huis waar jij woont, zomaar door het glas Om alle verdriet weg te toveren met een zachte plof Alle boosheid zou zomaar verdwenen zijn Iedereen in het huis was gelukkig en blij Een huis zonder misverstanden en pijn Met alleen liefde, warmte en ook begrip…

ruimteschip aarde de wieg van de mensen is te benauwd voor het kleine sterrenstof-lijf het wollen dekentje mama de bal de broertjes de dromen en mensen van de aarde blijven achter lieve dappere astronaut de eerste stapjes zijn gezet je bent op weg naar zoveel avonturen boven de zon je ontsteeg de aarde nu tover je een ruimte-glimlach…

was parels raken in contact met het licht zoals jij dacht dat dichters alleen maar kunnen krassen zoals de sterren schijnen in de nacht zij is wel oneindig zij is wel heilig de hemel en de nacht als zij kijkt op ons neer een godin onsterfelijk zoals de mens t wil hier een gil in de leegte van ons allemaal kras maar mens want zonder sterrenstof…

De zachtroze lichte glans lijkt op zijn lange dunne sokken sneeuwknisperend weggelopen vreselijk koud twinkelt sterrenstof, danst om de herstoffering met zijn adem. Indrukwekkende koude luchten lonken avontuurlijk en tevreden, randen zachtwit omzoomd van ijsbergen de ijskoning ontwaakt, wil de hele wereld gaan bevriezen.…

Te klein voor nieuws uit heel de wereld, zucht ik, het spookt in mij en ik twijfel aan de toekomst, aan de mens en aan al de wonderen die liefde zou moeten en ik zou willen verrichten Er spookt gekte rond in de massasteden, de straten vol winkels, vol problemen die de omzet bedreigen De doden liggen er slordig bij Ik droom van een…

Uit sterrenstof van 'n geëxplodeerde ster vormt zich 't zonnestelsel, eerste aardse simpele groen ontstaan na 'n miljard jaar, brengt zuurstof in de vroege dampkring en het decor voor dierlijk leven staat klaar.…

Hij beziet z’n zegeningen in het prisma van de stervelingen, plaatst rozen van sterrenstof in uitgeslepen wegen, zwarte spiegels van de kosmos, die om een nieuwe trap naar de toekomst vragen.…

Sterrenstof waarin iets anders 't vertrouwen bood steeds verhaalde ver weg te blijven bij deze dood. Die stofdeeltjes brachten ook toen al veel aan het licht, onverplicht waarbij steeds de dageraad weer opstond, welke ootmoedig viel te eren met als raad na een nachtwaak toch een nieuwe dag weer uit te proberen.…

Wij Wij zijn Wij zijn de laatste Wij zijn de laatste kinderen Wij zijn coïncidentale dochters en zonen daar en toen uit coïtale sterrenstof van liefde tot leven gewekte op de blauwe planeet geworpen stervelingen dorpelingen stedelingen ondergeschoven verstekelingen nazaten slachtoffers en erfgenamen der wereldveroverende…

ontroostbaar gemis voelt de ziel, jij ademt niet ik hield van jou zonder je ooit eerder te kennen liet wenend stilletjes los, leeg verlangen bleef zie eeuwig je sterretje twinkelen, mijn hartendief een verwachtend moederhart heeft je eeuwig lief ga maar kind, volg de glans van het sterrenstof heb je lief gekoesterd kleine schat ook al mocht…

Maar voorlopig nadert maart We moeten een zwart gat in de lucht springen waardoor we wegglippen met het sterrenstof. En verdriet? Ach, we spoelen het door met sprankelend bloed. De nacht straalt rust nu we maankraters raden in de schaduwvlekken. Samen strelen we onbekende planten in het hart van de duisternis.…