Alle inzendingen over stilstand wekt vaak

Op verre reizen begint mijn hoofd arm aan prikkels te knikkebollen Ik raak vaak nog juist wakker versuft en verdoofd in mijn bedrijvige delen Bij voorbeeld is er weet van pas in de trein dat ik lang gelijk op bewoog met een buizerd tot hij precies daar waar het spoor zich kruist links af vloog richting Hodeida Airport Jemen Later bleek…

nu het dit zegt, zegt het niet hetzelfde dan als het zegt dat het hetzelfde zegt, want als het spreekt, zegt het nooit hetzelfde, hoe vaak het ook dezelfde woorden zegt: het beweegt immers steevast daarvan weg. woorden reiken ons vanuit bewegen onbestaande stilstand aan, waartegen alles helder lijkt en goed begrepen.…

om in het gareel te blijven niet uit elkaar te vallen gaat taal de strijd met leegte aan tijd staat stil in de schaduw tot het wachten voorbij is terwijl mijn hart langzaam ontdooit in volle winter blijf ik waakzaam tot stilstand stopt een traag bewegen wordt…

De hemel een grauwe grijze koepel Stakerige bomen roerloos op een rij Dode takken in moerassen vergaan Als een muur de ijsmassa op de kust gestrand Een berg verdriet verborgen onder het oppervlak Alles is tot stilstand gekomen Het is nog lang niet klaar…

Gewend aan het rumoer Van alle dag, dat het Vrije denken zo vaak Overstemt en me ongewild Meeneemt naar onbestemde Verten waar ik helemaal Niet wil zijn, Is daar opeens Een zacht geknisper Van blaadjes die hun verhaal vertellen Met een kracht Die in al zijn teerheid Deze trein, en het hele spoornet, Welhaast tot stilstand…

Wat gaat schuil in en achter deze bergen als een ongrijpbare eeuwigheid in stilstand is het de onveranderlijkheid van het zo volstrekte is het deze moederschoot die me wekte? Ik zou het leven hier zomaar willen bezingen een echo uiten over de toch doodgewone dingen.…

in haar ogen zie ik verbittering, in haar gedrag zie ik ontkenning, in haar 'theater' zie ik de 'gestorven' zwaan. in het verdriet van de nacht, in de kilte van de noordenwind, in de dans van enkelvoud, in een gebroken spiegel van onschuld in verdrongen tijd. ik zie haar snakken naar de adem van haar geweten, verstikkend in…

Liefde in stilstand onmeetbaar geworden, onleefbaar in dood.…

Ik zou je willen verchromen En slijtvast plaatsen in mijn hart Doch ik verdrink, verzink in smart Aanschouw je gestalte in brons Verguld verzilver ik een flard Van mijn wens naar ons Mocht ik je ooit tegen komen Tot die tijd, tot mijn spijt Vernikkel ik in dromen…

Gisteravond keek ik naar Star Trek Voor de bewoners van een vreemde planeet liep de tijd zo veel sneller dan normaal dat de bemanning van Voyager voor hen bevroren leek Ze zagen - een voet, voor eeuwig zwevend - een verstilde wenk - een straal koffie, hangend tussen kan en kop Dynamiek, in een andere tijdsorde Opeens begreep ik wat een…

Ze staat stiller dan een staande klok stil kan staan. Dieper dan stilte vallen kan tussen stoelen achter een tafel waarop twee flessen stil staan, neemt ze plaats in de ruimte vol van haar stervende beweging. Lager dan een engel vallen kan, zinkt ze in zichzelf. Als god dit ziet, noemt hij de kamer hemel, de seconde eeuwig.…

Ik pluk verlate bloemen uit eigen rozentuin en oogst van schrale malus de allerkleinste appels de rode berberis omrandt het dunne gras in 't veld waar onkruid nog wil bloeien maar muurbloem wacht op herfst toch tjirpt in stille middagzon de krekel mateloos en is de snelweg verderop nog nauwelijks te horen als ik me neerleg bij de…

Ik weet niet wat te schrijven, dat krijg je als je depressief bent. weggewaaid zijn mijn rijmen ik heb een baard met een sik. Buiten is het grijs in de lucht en grijs op straat, het dreigt te gaan regenen maar dat doet het toch net niet. ik zou kunnen Sterven, want melancholie wordt me teveel haast, de bladeren draaien dol, tollen…

Aardse schoonheid verslond al mijn geopende zintuigen, tevens het begin en einde, de sleutel tussen geboorte en de dood, verval in een mensenhart, begrensd door het dagelijkse brood tot aan de versnelling door de tijd gedreven waterval. Een overblijfsel uit eerdere gedichten, waarin de waakvlam overeind bleef in de stormen van bewegend…

de poëzie staat stil van alle grote dichters die ons land rijk was is er nog één over dus blijft het behelpen met goedwillenden die zich vastklampen aan lettergrepen natuurlijk zijn er dichters die groot trachten te schrijven maar helaas voordat de verzen voltooid zijn lopen ze vast...…

Tot stilstand is ie gekomen na begaanbare wegen bijna onbegaanbare weggetjes Na gebaande paden bijna ongebaande paadjes in de groene wildernis ......de droge steppen Doorkruisten waterlopen en woestijn het mijn en dijn van vreemde volken Ze werden maatjes waarover stil te zwijgen niet te reppen de chauffeur & het automobiel…

ik zag je vingers trommelen herkende het ritme uit het lied ongeduld waar onopgelost nog regisseert wordt de schuldvraag vaak genegeerd blijft het spel de knikkers kleuren omdat de uitslag nooit overwinning zal geuren je nadert het slotakkoord en met een daverende klap is alles tot stilstand gebracht inzicht met spoed van het…

Arm meisje dwaalt zoo eenzaam En treurig over straat En wekt het medelijden Van wie haar gadeslaat. Toch vraagt het kind der armen In 't meer dan schamel kleed Vaak nog vergeefs erbarmen Met haar ellende en leed. Och, mocht gij haar ontmoeten Verzacht haar droefenis In naam van Hem daarboven Die ook haar Vader is.…

ik heb schaduw losgemaakt van mijn bewegen kwam mezelf te vaak tegen waar rust verblijven weinig inspannend maakt zie ik eindelijk mijn evenbeeld weer staan het kaatst de contouren van heden zonder overigens in controversiële details te treden op deze zomer zonnewende puzzelt mijn geluk want stilstand en bewegen komen nu nauwelijks…

De vader van gesneuvelden Troont hoog in het Walhalla Toonbeeld van plunderaars Een ziedende krijger Moet naakt op het slagveld staan Koorts en kramp bezweren Zo zaait hij de smeulende twist Ze bijten naar de strot Wadend door pus en bloed Met een bijl die zelden mist Zijn oog is het wijze offer Zijn lichaam bengelt aan een tak De…

in het parkje in stilstand samen zijn…

De uren vliegen voorbij De dagen slijten Maanden monden uit Jaren gaan voorbij Ook al lijken zij eeuwen Onszelf vaak voorbij gehold Tot stilstand gekomen In een rollercoaster Van het hiernamaals Het heden voorbij Het verleden in zicht De toekomst afgerond De tijd tikt genadeloos Een hoekje af Het hoekje om It’s only rock ’n roll…

Een rode draaideur zonder stilstand dol gedraaid van het gedrentel…

Soms wekt het frustratie en irritatie te blijven streven naar die extra kop er bovenop. Die extra kop die je vaak niet kunt betalen ondanks al het werken tegen de klippen op.…

Bijna twaalf uur, de avond naakt, daar is ie eindelijk...Klaas Vaak.…

Het zijn mensenmonden die het zout in blauwe oceanen proeven, zilte golven uit een archetypisch verleden waarin we ons veilig wanen, worden blik en ethische doel steeds vager, herkauwt het heden zich roestig tot brij, scharniert de tijd alsmaar trager,in de vastgelopen mechaniek met gelijke averij, een noodzaak om te blijven boren, verder dan…

onechtheid van het denken met de gesluierde waarheid voor ogen die ik in een onafhankelijkheid las, in spaties tussen het praten en het zwijgen creëert een grootsheid van het onbevlekte woord, verdwalen we in een ongebleekte zekerheid, verscholen teksten zonder geluid tot aan de oude horizon, die steeds verder reikt dan de realiteit en vaak…

Het leven is als een achtbaan als je genoten hebt van de rit is het niet erg dat hij vanzelf tot stilstand komt…

Met 19000 toeren over een lengte van 50 centimeter scheurde hij van uit het midden in stilstand naar de berm van het niemandsland…

Hij was zo zielig, zo alleen en sjofel gekleed Echt in alle steden kom je ze tegen 't Uitschot en de minderwaardigen, door vele zo gedacht Vaak mensen met verleden Zonder twijfel wekt dit geen jaloezie Zonder uitzondering wil Iedereen gelukkig zijn In/Op de beurs met Voldoende pecunia 't Absolute geluk De Swiebertjes vertegen- woordigd…