Alle inzendingen over tijd %2Fweleer %2F vergankelijkheid

de vergankelijkheid wordt duidelijk zichtbaar nu het ineens slecht met je gaat, eis je ondanks alles toch een glas cola als een engel met vleugels lig je tussen de kussens van het te grote ziekenhuisbed blijkt jouw wil sterker dan je lijf dat moe is, happend naar adem heb je je over te geven aan wat komen gaat maar niet zonder slag of stoot…

tussen wieg en graf spelen dromen in de golfslagen van dagen vandaag in de nacht heeft de hemel de aarde tot stilte gemaand de maankracht heeft haar gekust in de helderheid van haar ziel sterren braken los glanszacht in serene stilheid in de nerven van het nieuwe leven waarin het verlangen zich schetst uit de poriën van nieuwe fundamenten…

ik proef vergankelijkheid op zachte wangen en lees verwarring in jouw ogen onbesproken dit onderwerp 't zal toch niet vermeden zijn stilletjes absorberen we het nieuws ineens voel ik hoe mijn stoel wankelt niet dat er aan de poten wordt gezaagd, of toch.. geduld beoefenen is nu de grootste uitdaging de tijd tikt anders…

vloedlijn staan weer jongelui te joelen Ze claimen onze plek daar op het strand Ons zandkasteel met zijn robuuste toren werd weggeblazen door een drieste golf Zoals het schaap wordt gegeten door de wolf Geen mens leeft eeuwenlang, is uitverkoren Burchten tellen meer schietgaten dan kantelen Stormrammen beuken krachtig tegen de poort De tijd…

en dan valt zacht de adem van de nacht als een deken om je heen terwijl je tracht de splinters van je ziel weer aan elkaar te lijmen smacht elke vezel in je vege lijf naar een vleug erkentelijkheid teken van herinnering aan een ver vervlogen en te vlug verdampt roemrijk verleden nog sta je triomfantelijk kantelen van je vervallen slot…

evenals gisteren liggen ze daar onaangeraakt naakt heel zachtjes dwarrelt er stof overheen, al doet dat niet vergeten waar die sleutels eens voor stonden een vriendschap die eindig bleek…

Zij staat als een statuut van geduldig wachten, terwijl de tijd geen tijd is en in haar illusie van zijn de minuten verstrijken die ze telt in haar gedachten, samen met het zwijgend luisteren naar het stervend gekreun van haar schaduw.…

de vergankelijkheid van woorden geschreven op het natte strand liefdes fantasieën in mijn dromen bij het ontwaken wreed verbrand magische gedachten onbeschreven plots uit mijn hoofd verdreven ik verwacht ook de glorieuze dag dat mijn weten ontwaken mag in de liefdevolle lichtheid van het heelal slechts een trilling in de ruimte bovenal…

Er staat een Conifeer in onze tuin Uit zaad ontkiemd en groeiend zonder zorgen Jaar in jaar uit, van d’ ochtend tot de morgen Op fiere stam, geen centimeter schuin Er staat een Conifeer in onze tuin Ooit aangewaaid, een eigen plek verworven In zwarte aarde, nooit door gif bedorven Goed negen meter hoog van grond tot kruin Er stond een Conifeer…

’t Zal vijftig jaar geleden zijn toen ‘k aan het Groetse strand een schoonheid van een meisje zag met een fles zonnebrand. Maar ja het arme kind zat toch een beetje om het hand Want hoe ze zich ook rekte, zij kwam niet aan d’ achterkant. En ik zag haar geworstel van gepaste afstand aan maar ben uiteindelijk toch naar het meisje toegegaan en…

Wie zal over een eeuw er nog om malen Het leven trekt gewoon zijn eigen plan Corona? Wie weet daar dan nog iets van Dat kon je toch bij de Chinees afhalen Covidius waer bestu bleven Du coors die doot du liets mi tleven…

Het boompje laat zijn blaadjes vallen, Aan 't Einde van de zoete tijd, Gedurig enige van allen, Zo raakt hij ook het laatste kwijt. Dat doet verhevene gedachten, (Terwijl haar naaste daalt in 't graf) Ook deze zelve gang verwachten, Want Adams blaad'ren vallen af.…

O werelds leven niets zo wraakroepend de dood mee met de baring…

Stof stuift door mijn kop zinvolle gedachten vervlogen in mijn denkruimte van zijn waar is de verloren vraag verdwenen in het niets alom een ons onbekend terrein sporen zweven er volop vruchtvolle zaden bewogen in een natuurlijk vertoon waar blijven de vruchten vergankelijk is het verdorde oer onmetelijk fantoom meteen begint het…

Vergankelijkheid spelt weer de herfst en langzaam leer ik lezen, van zomerlicht genezen: de uren zijn geteld. De zon viert nog, maar heel bedaard verguldt ze de eikenbladeren. Behoedzaam voel ik naderen wat node wordt gemeld: dat vuur gedoofd wordt, niets gehoord meer waar de zangen klonken.…

Opgenomen in de bloemlezing 'vergankelijkheid'…

nu uit de tuin de rozen verdwenen zijn kale stelen en doornen grijnzen boven het bladertapijt alles ruikt naar vergankelijkheid zoals vochtig mos veert onder je voet en moddergrijs glijdt trekt de tijd zich in zichzelf terug schijnt maanlicht warmer dan de naakte winterzon…

dat alles blijft mij niet zo lang meer bij immers tijd heeft geen geduld en met alles wat de lucht nog verhult word ik wis en zeker langzaam opgevreten…

Het gevallen blad vertelt ons het verhaal van Vergankelijkheid…

het leven als feit: sexueel overdraagbare vergankelijkheid…

vergankelijkheid voortdurend verandering stroom van het bestaan…

Er drijft een blad in de vijver natuurlijk het is herfst je wordt zo herinnerd aan de vergankelijkheid voor alles is een tijd de zandloper loopt door de natuur is in ruste de dag komt dat de warmte van de zon alles wakker schudt zodat de bomen zich met bladeren tooien de bloemen zich vorstelijk tonen en de boer, hij zal de aardappels…

even de tijd vasthouden in een momentopname de kleurenpracht van vergankelijkheid is thans op z'n best konden wij dit maar vastleggen zoals bij het nemen van een foto doch ginds pakken de wolken samen en ligt de wind al op de loer nog één keer zal het bloesem sneeuwen tot het voorbij gaat…

Tijd is het onderkomen van de nacht als dat zo blijft, laat ze je niet meer los laat ze je nooit meer gaan omdat ze je mist in de stille momenten die voorbij zijn gegaan   nooit meer stoffig zwijgen nooit meer afwachten jullie zijn verloren wind achter een melancholieke stem vergankelijk en geest tijd is haastig dromen   ze mist je…

ik weet je in het ongewisse zoals er zoveel schimmig is of grillig in de tijd de aarde onbetrouwbaar is vergankelijk de lieve vrede wazig voorzienigheid alles willen weten maakt onzeker achter mijn vraag ligt altijd weer een vraag verzoen mij daarom vaag met je afwezigheid vertrouw maar op het leven…

Vergankelijk broos Waterlichte verbeelding In rimpels weerkaatst…

Geluk is zo broos kwetsbaar en vergankelijk merelmoeder in tranen…

Perfecte vergankelijkheid.…

glinsterende pijn druppels vergankelijkheid rustend in een oog…

De vette jaren van de vergankelijkheid; waar zijn ze gebleven in de regentijd? Spijtig genoeg dat ik nu speel, met de gedachten aan een voorbij te veel. De felle passie waarmee ik de tijd verslijt, wordt weer ouder in de nieuwe tijd.…