Alle inzendingen over tooi

Grauwe luchten over het land, Straten bedekt met vallend blad, Natuur stervend in treurig tooi Van rotbruin, schimmelgrijs. Je dagen worden korter, Maar duren steeds te lang, Slepen zich droevig voort In mist van nevelige gedachten. Het lichtfeest, de ommekeer, Verborgen door jouw luchten Schim aan de horizon. Nog dagen te gaan .…

stoeiend en bloeiend in de wei aan de hemel de kroon op je werk erbij je passie: te tooien rijmt met al wat je staat te ontplooien…

onze stokoude rododendron bloesemt weer als een jonge deerne besneeuwde twijgen tooien zich met eeuwige lente…

ach, hortensia je verdorde kopje, het steekt nog fier omhoog doch, de tooi van sneeuw jou toebedacht als sier gleed tot aan je middel omlaag…

Want als je dan getooid gaat met een tooi dan komt het: Raar! Belachelijk! Niet mooi! Hij zál eraf, die uitgestoken kop. Het Festival dat eigenlijk een feest is Toont weer hoe klein de Nederlandse geest is.…

nog even en dan zullen ze zich als bruiden weer tooien met voile en ragfijne tule van inwitte sneeuw ze laten zich niet over het hoofd zien…

zie hoe ze dwarrelen luchtig en vluchtig, die hemelse vlokjes in sneeuwwitte tooi landen zo vredig, die luchtballetdansertjes maken veel indruk op weg naar hun.…

De glimlach van de winter is grillig en grauw de hemel in grijze tooi nergens een stukje blauw maar de takken van de bomen gehuld in rijp een schouwspel zo wondermooi…

Plooi mijzelf naar u Mijn lief, ik glooi, ik gloei In uw wezen wil ik zijn Ik ben uw tooi, ik groei Naar geurige bloesem mijn Van ego ontdaan trek ik u mij aan Heb u verstaan, schijn uw maan Ik ken geen grief, want Ik heb u lief.…

Even een voorsmaak al van lenteluchten - van leven dat toch sterker blijkt en in duizend kleuren zich weet te tooien. Hoop, al wordt juist nu een jonge vrouw begraven. Aan tulpen durft mijn ziel zich toch te laven.…

Ik loop al heel wat seizoenen mee op deze aard' en heb dan ook heel wat schatten vergaard de een met wat minder tooi maar de meeste zijn waardevol en mooi Die schatkamer is van mij Ik deel hem met iedereen die mij lief is en dat maakt me blij…

De zeevonk is verraderlijk en mooi Verraderlijk om in te recreëren Maar mooi om van veraf te signaleren Dat water met die vreemde rooie tooi Ze is er weer, maar laat je niet verleiden Een gloed om als een femme fatale te mijden…

Dus excellentie, toon beleid en durf En tooi u met een olifantenslurf!…

na het eerste blije komt weemoedigheid om het snelle vallen van lentebloesem magnolia ligt verspreid aan de voet van een boom het schuimwit van de krent verwaaid door westenwind fruitbomen tooien zich nu met wit en zachtroze…

Ondersteboven zit je klaar en wacht op prooi geduldig daar, het kruis je tooi Wie vliegt straks in jouw gespannen draad geen vlieg of wesp die jij versmaadt maar sprinkhaan is de favoriet die heb je ’t liefst spin? Is het niet?…

De muurbloem rukt gestadig op in mijn tuin met wilde rozen In betere tijden ooit de opzet, nu grijp ik in in geur en kleur Ik tooi mijzelf met lente en kom vóór de zomer al tot bloei en roep de tuinman…

Het plan was eerst de Euromast te tooien Maar nu die munteenheid misschien straks wijkt Vroeg men de Fransen of het ze wat lijkt Wat planten langs hun torentje te strooien Ze vullen daar de kannen en de kruiken En gaan er knappe klimop voor gebruiken…

kijk, in het diepste blauw nachtzoen, uitdijend gemoed deze hoge tranenvlucht is om jou zie je niet mijn ongebluste verre groet zwoele maan, zo zinnensplijtend mooi wat heb je voor mij in 't verschiet in je hemelverzwelgende tooi een sonnet werd het niet…

O wat moet ik sjouwen met mijn zware schild misschien had ik toch liever een veren tooi gewild. Dan kon ik niet slechts kruipen maar springen ook erbij het leven werd wat lichter wat darteler voor mij. Maar als het dan gevaarlijk wordt het is ineens niet pluis zou ik dan gaan verlangen naar mijn oude huis?…

Praat me nu van lente, voorjaar vogelzang in ijle bomen Laat me nu van verwachting en belofte in schuchter blauw dromen De zon warm op m'n kalende kruin m'n tuin in eerste tooi.…

je ademt vlinders maar je handen bloeden van het glas dat brak ze was zo onbereikbaar dat je haar pas zag toen de scherven rechtop stonden in het gras je verboog de tralies van haar gouden kooi ze schitterde met vrijheid als haar tooi je ademt vlinders want ze is zo mooi…

je ademt vlinders maar je handen bloeden van het glas dat brak ze was zo onbereikbaar dat je haar pas zag toen de scherven rechtop stonden in het gras je verboog de tralies van haar gouden kooi ze schitterde met vrijheid als haar tooi je ademt vlinders want ze is zo mooi…

je ademt vlinders maar je handen bloeden van het glas dat brak ze was zo onbereikbaar dat je haar pas zag toen de scherven rechtop stonden in het gras je verboog de tralies van haar gouden kooi ze schitterde met vrijheid als haar tooi je ademt vlinders want ze is zo mooi…

beuken branden geel oranje tooien zich met vuur en vlam lege handen beven van m’n koude lichaam guur en klam herfstgloed wil je mij verwarmen? neem me even in je armen! wie mij in omhelzing nam was de zon die binnenkwam…

Dat kan niet meer, een selfie propvol plooien Dynamisch, glad en jong is thans de norm Voor filler peeling botox loopt het storm Want velen willen zich met nepjeugd tooien Al ben ik oud, ik heb dat echt niet nodig: Mijn smartfilter maakt dat snel overbodig!…

Je nadert lente Ik voel je hoor je in vogels zie kale takken langzaam groen tooien weidevogels flikflooien de zon sterkt fooien op voorzichtig terras wacht op straks ik voel je lentezon tooit ons in vruchtbare kracht.…

de boom tooit haar tooi schuchter maar nog niet volop dood blad dwarrelt neer. winden waaien flink dreigend zwelt het blazen aan stilte nà de storm…

Een elastiekje even verder laat na je tooi te tomen Zusterdruppeltjes heb jij gedept, je lokken los gelaten Met als achteloze groet het water van je voet en een bandje dat niet knelt Zo zijn wij samen.…

Zonnig uit hun schulp gekropen zijn zij de waterkant opgelopen gezamenlijk tooien met vier op 'n rij als pa dan snatert kijken ze allemaal naar mij er dreigt gevaar van mens of dier niet van mij ik vertrek geen spier begeleidt hij ze vroeg of later in allerijl weer naar het water…

richt alle spiegels naar de zon en geef dat licht je fluisteringen mee verf dan de veren van de vogelman tooi hem met gouden ringen en laat hem vliegen over zee tot waar de grote vissen zingen daar zal een zuil van zonlicht zijn daar is de wereld zonder pijn dankzij die fluisteringen…