Alle inzendingen over tumult

Minnevorstin - tóch een doos van Pandora die zorgde voor heibel, tumult, trammelant. Uw zoon Richard Leeuwenhart, Albion’s Koning, in Kruistocht gevangen maar toch weer bevrijd, hield veel van zijn moeder: uw hart was hem woning. U leeft, net als hij, immer voort in de tijd.…

het werd een week zoals ervoor en ik dacht, dat was het weer hier dringt het licht niet door al blinkt het boven keer op keer we worden omringd door gekken zei Gerrit en de gekken kwamen dromden samen om het tumult en schreven met virtuele namen vijfduizend volgers in een rij rapen woorden en lullen mee tot de nacht de zinnen dempt van…

de wind maakte zich los uit de zee langs de kust waar ze een schaduw was een duin in een jas wind die spotte haar aanraakte tumult maakte vleugels de regen sloeg over het huis eerder dan over haar op het dak en tegen de ramen weerlicht en de eerste donderslag het huis zou het verhaal niet afstaan niet opensplijten ze liep weg in…

door alle rietkragen langs de einder langs de sloot en door alle tumult en alle strijd hoor ik muziek weerklinken voor elke vorm van dans het lijkt een echo in mijn ziel en de wind beweegt en zweeft eindeloos... door alle rietkragen langs de einder langs de sloot…

het gemoed wankelt nu het onwelgevallige van dood en verderf ver weg gezaaid ons machteloos slaat ook nu nu dit kind waarvan een de ogen onbevangen straalden ons de harten openbreekt schermutselen wij met vergeefs tumult wegkijkend van de wereld schreeuwen wij haar stil het schuldig geweten met de wijzende vinger ook nu nu dit…

haar sluimering in stilte gehuld We ‘rustten’ hier zo lekker knus, waren dik en dun voldaan bevriend Toch, ondanks 'k net heb gegriend, wek ik haar met m’n zoetste kus Tongrollend schenkt ze me een gaap, openheid drenkt zich in door slaap Straks wakker ik haar nogmaals aan Verstoor onbewogen ‘t onschuld met een emmertje nattig tumult…

Er is een land waar illegalen thuisgekomen zijn, verdreven overlevenden, eeuwig onderweg, drijvenden die wilskrachtig streden in de golven van de ruwe zee, zoekend naar houvast hoop zagen varen, zingend ten onder gingen in het tumult van water, wind en regen, door smekende blikken gedrevenen die grensoverschrijdend streden vasthoudend…

Tumult in de bomen een vogelparadijs. Slanke jongens strekken zich uit De trommel brengt het wiel op gang, een spinnenprins zet zijn armen en benen neer op de tonen van de fluit en danst het tijdwiel rond De slangen richten zich op Vlak voordat ik in slaap val opgerold in mijn mand roept weer de uil…

De tweede klas wrong zich door de enge poort en ik drong naar haar toe en riep in het tumult: ‘Wil je met mij gaan ?’ Zij keek mij niet begrijpend aan en keerde zich af. de bidder in de catacombe hoort hij ook stilte?…

De ketel puft heftig, het water wil aftochten. Je wil nog zwemmen, je alsnog met de zee van mijn kilte benatten. Vuur verklaart stormachtig het sterven aan het blauwzwarte uiteinde van windstoten. Ik golf in de zee zoals ik golfde in haren. De wolken trekken zich in afschuw af van het ondermaanse. Je staat hemels besmeurd en perplex bij…

gedachtenwereld af een huis en meubels, mensen, lief en leed hij bouwt zichzelf een zijn - wat zelfbeeld heet - beweegt zich vrij in wat hij grenzen gaf de bange verten lijken zo veraf zo ongekend dus onbestaand hij weet niet eens wie ooit de muren overschreed hij loopt, zich veilig wanend, richting graf tot peilers worden stukgegooid, tumult…

het riet op een warme zonnige dag woorden waarin het gevoel het diepste, kostbaarste van de mens lag verscholen rondom statige gewelven bleef het gesproken verlangen in een echo voor even hangen treffend als de adem een streling langs stoelen met zintuigen te voelen een kunstige omarming door rust omhuld in het dagelijks tumult…

We waren zozeer van onszelf vervuld Dat we geen ruimte hadden voor elkaar Twee bekers vloeiden over, wonderbaar Er was telepathie, het was occult Jezelf niet mogen zijn, slaag en tumult Een rugzak vol neerbuigend commentaar We waren zozeer van onszelf vervuld Dat we geen ruimte hadden voor elkaar Het was ons stevig ingeprent, gij zult Uw ouders…

Na 't zwerven en stuurse staren Over de eeuwige zee, Na 't eindeloos tumult van gevaren: De stilte van een vredige stee. Maar het is anders geworden, Mijn makkers zijn vroeg gestorven Of in ander alleen - zijn verzworven.…

Eiken zijn de bomen van het dies irae*); als de grond breekt zullen zij, over het land gezaaiden, toekijken met een oud, houten gezicht dat onbewogen blijft: te veel stormwind is in hun taaie takkenkroon verstard; zij zijn niet meer verstoord door groei, dat eeuwenoud tumult en in hun stilstand glanst niets op van minachting, van deernis…

Ik sta in een spagaat, blik ik achter mij, of naar voren, het maakt niet uit hoe ik kijk een jaar in vol tumult voorbij, de rijken blijven rijk, de rest slechts uitverkoren, om zich te laten horen.…

Langs oeverrijk water bloeien ideeën op zover al gekomen na dit eerste tumult heeft de kabbelende beek zijn kruiken dichter bij de bron nog maar net half gevuld de strekking van de stroom heeft een volledig verwarrende weg open gelaten medaillons nog niet half verslagen hebben het leven op zich statig verder gedragen met tussenpozen geprobeerd…

Waan ik mij in de groeve van belegen mijmeringen, begeef ik mij uiteindelijk op glad ijs, labyrint van goed ogende bedoelingen alle moed te plaveien, verstild het zwijgen in tumult van middelmatigheid, ben als doel het beloofde dichtersparadijs alweer ver voorbijgeschoten alles vermeden met het krijt van schone schijn, als dicht-lakei…

EN TROON VAN KAAS De gouddemon zit op een troon van kaas Zijn kroon is van tabak, in rook gehuld Zorgen zijn onderdanen voor tumult Ze horen niet het staakt uw wild geraas HarperszoonTromp wordt, want zo zat is hij ‘De schrik der zee en ramp voor vele kroegen’ Per kruiwagen- bepaald geen groot genoegen- Naar huis gebracht, met flink wat…

smalle stegen vloeit het water over stenen op een ritmisch hemelwenen gevallen regen glijdt verlegen door mos en zand, gelijk een zegen naar de delta iets ten westen langs verdwaald grind en snoeiresten diep verborgen in de grond waar verbeelding plots ontstond raakt de modderpoel versteend als de hemel niet meer weent in de nevels vol tumult…

Wie mee wil komen in een maatschappij Vol lifestyle, gadgets en met keuzestress Die maakt snel kennis met het woord exces En sluit zich aan bij de heel lange rij Van hen die modeziek werden genoemd De uterus kreeg ‘t allereerst de schuld Daarna volgde de trein met zijn tumult De railway spine werd gaandeweg beroemd Het landschap raasde leek…

Het vele tumult vervaagt meer en meer. En wat er wordt gezegd is iets waar je van leert. Vertrouwen en kracht gaan samen, iets dat een ieder kan beamen in elk land. Men gebruikt zijn verstand en neemt niet of nauwelijks nog de wapens ter hand. Invoelingsvermogen en begrip voor elkaar dat is waar men voor gaat!…

Er stond daar, tussen heel dat tumult, regen en wind, krachten en machten... een vrouw te dansen, in héél haar vrijheid: zij heet "Sshhh"... Zij draaide, met armen wijduitgespreid, gelijk een Engel... om haar as en telkens weer om, zonder naam.…

Een revolutie in klad legt hinderlagen tegenspraak verwikkeld in het tumult van pleinen en straten Een stad onder bewind van symbolen slentert hortend in een kleurig geloof, een wadende tocht van Spaanse totems, witte kappen,zwarte vegen, snel driftig neergeschreven; een hang om eeuwig in verzet voort te leven.…

kniediep in drijfzand haak ik naar de steiger van jouw enkel je verdunt het helend zaad van venkel in water blus de schilfers op mijn lip zalf de kloven in mijn strot stip mijn fouten met vetrood aan de dennenhouten mast van ons zeilschip splijt door de schicht, het twistziek tumult een ontlading die wortelt in wervels van lood de jichtknobbel…

Dageraad wordt een oase In het woeste tumult De basdreun van de buurjongen Wolken weerkaatsen het gapende oosten Voorbij een glooiing vang ik De hevige adem van paarden In het slakkehuis van mijn oor. De rest raad ik Dan moet je woorden verspillen aan een daad Het ging als volgt: Een versneld kluwen diep in het landschap.…

Onberoerd door zijn afzichtelijk tumult. Hij blaast vuurtongen naar de diepte slijk glanst aan de schubben. Maar ik wen aan het gevaar, gluiperige griezel in de kelder. Het verliest zijn greep in de loop van de reis. een lek in een luchtkasteel.…

Enkel,ik Petra, doorzag haar doelloos trachten en bleef tussen al het tumult overeind staan. Geen macht die me aan een leugen bond. Na de prijs kwam de beloning van een waarachtig licht. De intentie der schijnwereld brak ik, door dwars in haar te kijken.…

In de stilte genas en heelde alle pijn veroorzaakt door herrie, tumult, onbeschaamdheid. Het hoogste goed: dat gaf je mij, blijf je me geven. Ik kende de luxe om met jou om te mogen gaan.…

Schenk de stilte aan de stad, het tumult aan het moeras. Vervloek de hittegolf en het ozongat. Streel wat ademt binnen handbereik. Kus de lucht. Herinner de lente die klaarlag in de schaduw, Speelse kat.…