Alle inzendingen over twee werelden

Twee werelden die elkaar ontmoeten samensmeltend in een eerste gesprek ogen die elkaar lieflijk begroeten voor liefde is geen plaatsgebrek Prachtige woorden komen samen in zinnen die elkaar spontaan strelen weg is de angst om je te schamen heerlijke oplettende lichaamsdelen Stemmen die praten over verlangen weerkaatsen een warm visioen…

niets meer dan een vlucht is mijn geklaag en voortijdige conclusies. zie, je komt voor een reprimande maar verdwijnt weer met een schouderklopje mijn voorbeeld leeft niet meer is dood maar heeft trouwens nooit echt geleefd, het gebied tussen twee werelden in, daar wil ik mijn ijver slijten op de knieën gaan en in het stof bijten terwijl…

Je hebt me gezegd dat ik niet moest huilen Soms lukt het, maar soms ook niet zo goed Je hebt me gezegd: Ga verder met je leven Maar om eerlijk te zijn ben ik een beetje de weg kwijt en leef ik nu tussen twee werelden in, ik weet eigenlijk niet zo goed meer hoe je zoiets doet.…

werelden elkaar autonoom kussen…

haar blik straalde lichte schrik in ogen die in herkenning de opschik van fantasie als basis weerkaatste die ik beschreef met de eerste woorden waarbij openbaarheid het gegeven van ons samen leven in bestaan tussen twee werelden een onmogelijke opgave is zonder echt schizoïde te zijn of dat dreigen te worden onder een…

werelden die nieuw en moeilijk te betreden zijn het eerste nest moeten verlaten doet altijd pijn…

Tussen haar zusters, de verkoren rozen, Verbergt zij kuis en bang de zaligheid Die haar verwart en mijmerend doet blozen Nu zij vermoedt waartoe ze is voorbereid. De bloemen op haar haastige adem beven. Waarom die vrees?...want ze is mij teer verwant En heeft mij daarom argeloos gegeven Dit warme speelgoed, haar verliefde hand.…

Een kleine engelenziel omarmde liefde met twee werelden lijk in eeuwigheid straalt de lichte dag vulde geest het huis met kinderlach sprookjesachtige mooiste regenboogkleuren ruiken naar bloemen wolken wenen weldoordacht vullen dimensionen eeuwigheid er komt nooit een eind aan het verdict wegglijden in een andere mooiere wereld…

Onder hoogspanning (A’foort-Utrecht) Written by: Dead Star De ruit spiegelt van opzij De leegte voor, De leegte achter mij Niets is En Alles is Helder en zwart En een schim eindelijk ontwaard Wij zijn alleen, Maar het is al te laat (Dit is hoe het altijd gaat) Er komt geen einde aan de tunnel Twee werelden zonder verbinding…

werelden tussen w…

werelden bestaat en onoverbrugbaar lijkt door de hartstocht van de droomwereld die alle werelddromen wil omhelzen.…

ik vertoef op de grens van twee werelden de luwte van de zomer nog duidelijk in het hoofd zo voelbaar de tierige herfst met zijn troosteloze hangende mistdruppels aan de berkentakken toch, ik zie de vogels genieten van de noten langs de bosrand de laatste bessen geurig en zoet en ik sprokkel de goesting een aanvuring, de moed…

werelden één veelkleurigheid van de mens gaan in elkaar op feest in open lucht eindeloze vervreemding dichtbij gescheiden kleurrijke banden spatten als druppels van licht draaikolk van vriendschap…

Hoe we lachten om de dwaasheden van de wereld. Hoe we de tijd om onze vinger wonden. Hoe de ernst tot ons doordrong toen we elkaar diep in de ogen keken. De angst van dromen waarin jij van mij wegdreef. Zomaar in het luchtledige, alsof je nooit bestaan hebt. Maar er bestaan twee werelden, de ene van mij en die onzichtbare van jou.…

werelden tegelijk het altijd warm vertrouwde wil ik nog steeds niet kwijt…

Jij knoopt de doodsdrift aan mijn Ik met een schrikdraad van macht in een snijdende omarming Jij stroopt de tranen van mijn ogen - twee werelden die elkaar nooit zien - en vreet hun staar kapot Een schouderklop valt als een hamer op totale duisternis wanneer jouw schaduw me opslokt De meerpaal droomt de drenkeling maar de sterren…

werelden geboren, dus koos je maar voor één ik dwaal in donkerlang open deuren als het mag het enige dat ik verlang is de kamer van je lach een kusje op mijn wang…

was het zo dichtbij dat we betoverd door het licht die vroege morgen hand in hand de kathedraal-moskee van Cordoba naar binnen liepen verwonderd over zoveel samengaan als ik opnieuw naar foto's kijk denk ik het ongeloof in jouw verdwaasde blik te lezen Islam en Christendom zo tastbaar bij elkaar twee werelden bijeen wat zei dat…

Laten we vrijen zegt Proza, het prozagedicht verwekken in jouw bekken, kind van poëzie en proza die twee werelden verbindt. Prozagedicht recent product van ‘n nooit eindigend creatief proces. Toegankelijke prozagedicht als een verhalend miniatuur wint op den duur, met een grotere lezerskring in een alsmaar snellere wereld.…

gordijnen vallen zachte passen worden hoorbaar op het podium door haar verschijnen welt een zucht vol verbazing op onrustige verrassing vult de zaal waar twee werelden elkaar onverwacht begroeten in een warm ontmoeten terug van weg geweest na geleefd te hebben als geest nu in een nooit verwacht entree neemt zij de jaren van afwezig…

Wij zijn, mijn lief, twee werelden zo ver uiteen als aarde en morgenster en zo tot eenheid omgedicht als twee profielen van een gezicht En samen zijn we van de kleine smarten tot in de zeldzame festijnen van ons beider leven wat valt er nog te geven?…

Ik drink twee werelden in ene teug. Den Haag, je tikt er tegen en het zingt. In de passage krijgt de klank en hoog weergalmen en omlaag een fluistering tussen de voeten over het graniet; rode hartkamer die in elleboog met drie uitmondingen de stad geniet.…

Ik wou de vogels ademen me vlechten door hun lied zo smolt mijn stem in weidse band die liefdevol gebiedt. De bloem wou ik beluisteren haar prille opengaan dus lijmde ik mijn slakkenhuis er zachtjes tegenaan. Ik wou de sterren strelen ver reikte ik mijn hand hun vurige begeerte heeft mijn vingers opgebrand. Mijn ogenblik is opgegaan…

Kom maar even dichter zei ze en ik waande me poëet maar met de snelheid van het licht wist ik de relativiteit van woorden.…

streel me je warmte opdat ik overleven kan tussen witte sterren van wanhoop ik kan niet anders dan voorheen of anders dan later wanneer het zwijgen me vreemd dwingt om het zondige te vereren ik ga voorbij vergeet één te zijn met geboorte en met de dood kom naderbij begrijp het ritme het sterven is mijn leven…

Ik leef tussen twee werelden van verschil Ongenaakbaar was het nu Het andere moet het nog bewijzen Ik was gelukkig in het huidige In het andere moet ik het nog tegenkomen Ik had alles in het vorige Momenteel nog niets in het andere Mijn ziel is blijven steken hier op deze plaats Zal ik het kunnen geven in wat komt Mijn hart doet pijn vandaag…

Ik ben gebroken in twee. Ik val omhoog met jouw hand in de mijne, De maan onze kamer voor vannacht. Ja ik geloof in wonderen. Onze wandel over wolken. We dromen onze dromen, raken sterren aan. Daglicht verbleekt bij ons geluk. Je bent naast mij en in mij. Twee werelden als een.…

Op de bergweg hupt de volle maan met me mee -- dal na dal na dal.…

Ze legt twee “wereld” bollen op de bar Die spreiden zich gedwee In een weeld’rig decolté Z’n ogen staren star. Hij buigt zich nu naar voren Om haar bestelling aan te horen En met zacht geluid betovert zij Als de eigentijdse Lorelei. “Pardon” zegt een tikje schor een kale heer met snor, En een stem, die zeik’rig zeurt.…

Twee werelden vloeiden even ineen. Terug naar de levenden Dit keer alleen, weer alleen.…