Alle inzendingen over uitputting aarde; afschieten edelherten Oostvaardersplassen

en daar kwamen zij de mensheid met de borst vooruit de grote trom slaand het universum in op zoek naar hun aard om ooit weer ongehoord te verdwijnen in het oneindige als een zuchtje in de eeuwigheid een hoop rommel achterlatend…

Lopend op water Blijft voor ons een utopie Varend voor ons best Picknickend alhier Op de aarde in het gras Vrijend op pollen De regen spatte Terwijl gekleed de zon Botsende wolken Onweer…

Wanneer de mens is doorgedraaid en moord verbant uit zijn geweten, het uitschot haat en bommen zaait, de aarde kind wordt zonder eten. Wee klootjesvolk en hoge heren, dan zal geheid de dood regeren.…

Is vrijheid loos of domweg dan van waarde wanneer zijn as zal waaien rond de aarde?…

Aan banken moest je altijd veel betalen Bankiers zijn smoezelaars en croesusrijk Ze vlassen enkel op het aardse slijk Nu schijnt je spaarrente alweer te dalen! Om dat te compenseren, naar mijn mening, Moet je straks rente vángen bij een lening…

Ik was vrij Van al mijn zorgen Ik liet ze varen Met de wind Ik was vrij Maar ook zo kwetsbaar zoals de onschuld Van een kind Ik was vrij Maar veel te vrij Ik liet de aarde Onder mijn voeten gaan Nu ben ik geketend Aan mijn vrijheid En bevrijd Van mijn bestaan…

Diegene spiegelt daarmee als geen ander de aard van de gewone Nederlander.…

Tweeduizend achttien is vandaag begonnen De vrede is op aarde neergedaald Geen honger meer, geen ziel is nog verdwaald En iedereen heeft het geluk gewonnen Ik wens u hoe dan ook een prachtig jaar! Doe aan de liefde, en omhels elkaar…

Van stomme schepselen en weet ik geen als bomen, Die onze biddende gedaante nader komen: Wij strekken evenzo ons handen hemelwaart; Maar onze wortelen zijn machtig vast in d' aard.…

Wie liegt dat men zo naar de hemel gaat Is een der bronnen van dit aardse kwaad © Inge Boulonois…

Op een mooie manier voltrok zich de liefde en ineens, was er een vlinder die ter aarde stortte en was er geen levensfase meer in het bijzondere vlinderspel.…

Na jaren dienstbetoon aan moeder aarde Verstrengeld met haar foliagebroeders Verbond van onbespoten nestenhoeders Die wijdvertakt in 't voorjaar dochters baarde Vereenzaamd tot verweduwde vrouw Holle Geofferd na een veiligheidscontrole…

aan de rand van de dag ligt stil gesloten en ingekeerd een glanzende scherf op bruine aarde zij spreekt een taal vogelstemmen in hoge bomen verstommen iemand loopt voorzichtig door het woud wie is nog hier en wie is al weg…

zacht als een deken van alpacawol regen die de aarde voedt de weg vindt naar de wortels van het gras en paden baant voor zon die zoekt en vindt (schijnbaar broos in de wind) de eerste bosanemoon…

Een woordenregen overstroomt mijn hart en hoofd tijd om te schrijven Luister naar regen zijn druppels zo puur en rein glanzend als parels Dichte wolkenlucht helemaal vol met water de aarde heeft dorst…

onder zwarte grond ademen fragmenten van een vastgelopen granaat op verstoorde aarde groeien zachte mossen bodem van bestaan we strooien bloemen drinken op de vrijheid in een stilte die verwondt…

uit een bladknop spartelen een leven lang hangen aan één enkele boom en bij zon en wind en regen of in avondlijke stilte van andere bomen dromen tot de herfststormen komen en dan bevrijd naar de aarde dartelen…

Ik hoef geen uitgebreide redenatie, ik vraag u om uw eerste associatie, een eerlijk antwoord toont uw ware aard. Waar denkt u aan bij ‘Max’? Vertelt u maar of dit Verstappen is of Havelaar.…

Vlieg maar naar de hemel met een forse slag, waar je 't aards gewemel even missen mag. Geef jezelf eens vleug'len in je moeizaam lot en stijg boven heuv'len naar het licht van God. Daar ontdek je waarden die je naast je leed, weer terug op aarde, nimmermeer vergeet.…

ik gaan, Ik die, uit angst van aarde, hijgend wou vluchten Naar bevrijding in storm, in sterreluchten, In koele smartenloosheid van natuur, Tot waar, van eeuwigheid in Brahman dronken, De extaze ziet als wolk van as en vonken Stuiven 't Heelal uit 't eigen Wereldvuur.…

wonderen je vraagt je af of ze wel bestaan of het niet altijd zo geweest is een aarde, een maan wie schiep dan het heelal ? de aarde écht in zeven dagen ? hoe zit het met de zondeval ? zit u ook met zoveel vragen ? zomaar ontstaat er leven eerst microscopisch klein later loopt er een mens zou God dan verzonnen zijn ?…

Ik ben nu verder koud voor mijn aards lot: Der aarde vreugden sterven, maar ik druk Mij-zelf aan mijne borst, en lach noch snik.…

De horizon ontwaakt in vroege stilte In een zachte waas van licht Langzaam vangt de zon de aarde Lichtbundels strepen vanuit de hemel De zachte dauwdruppels nevelen Geruisloos laten zij zich drogen Op het ritme van de warme zon Al het zwarte van de nacht lost op...…

de nacht De kleur van zoete zomer mag nu schijnen Fluisterend zweven de stralen over de aarde In het zachte schijnsel van de ochtendzon Laten de bomen hun schaduwen zien Bloemen ontvouwen zich in kleuren Een nieuwe zomer is weer begonnen...…

Tenslot laat ik zelfs luchtkastelen als engelen ter aarde dalen en uit miljoenen honingkelen ontsnappen blanco madrigalen. Alleen van liefde blijf ik af, de liefde van de mens op aarde. Zij is volmaakt zoals zij is en kent geen toevoegende waarde.…

begint mijn beeld opnieuw te worden, zwart wordt wit, hard wordt zacht en steen wordt lucht het groot bedrog van fraaie stralen schreeuwt de ogen zien de ware aard van licht de wereld is een vrij te maken oord…

gaf pas in de koelte van de binnenplaats met haar gesluierd licht en de stilte van eeuwen kwam jij volledig tot rust voor samen heb ik daar ons water geput diep uit de ziel van de aarde geeft zij ons al generatieslang leven terug…

In steeds eender, ander licht en vaak tegen beter weten in trekken wij o­nze sporen op aarde: na de diepten van de nacht is er immer een nieuwe dageraad die voorbij de einder op o­ns wacht.…

als ik de natte aarde ruik en schuil klinkt plots een echo, roep van lang geleden een duif misschien of toch een wijze uil dan ga ik naar het bos, ben moegestreden de boom verstoot het blad, de aarde mij het spleen zal ik waarschijnlijk niet ontspringen de herfst met al zijn geuren voelt dichtbij toch zal ik van zijn kleuren blijven zingen…

en merkt wel als de tijd is gekomen om jou te halen Je leeft, maar niet meer hier op deze aarde Je leeft nu daar Waar onze lieve heer is en weer over jou zal waken.…